Една единствена поука за мене, од последниве неколку месеци: Не одложувај. Ништо. Ако можеш да го направиш тоа тука и сега, направи го. Без изговори.
Бев денес до една продавница за спортска облека, барав кратки пантолончиња за вежбање и ми рекоа “немаме такви, овде не вежбаат кај нас до кратки срамота е" оке.
Човече ПМС е страшно нешто. Па во комбинација со времево- убитво. Од плачење до бес, со страшни болки и грчеви. Ем се нервирам сама себе ем сите околу мене
Зетот си ставил слика и си пишал 'Последните мигови на слободата..' Дали да плачам или да се смеам не знам. Ама знам дека ако не ти се женело, не мора да се жениш и да пишуваш вакви глупости. Не си ја крати слободата и живеј си сам.
Еден од најголемите turn offs при запознавањето на нови луѓе, а и луѓе општо ми е кога пробуваат да изгледаат како нешто што не се за да ме импресионираат. На пример еден ми има кажано дека Рене Декарт му е омилен автор само пошто јас кажав дека во моментот ја читам Discourse on method од Декарт. Као не. Не ти е. Не знаеш шо збориш.
Знаеш дека си доволно стар ако памтиш дека новата кошула на татко ти е потенцијално ладно оружје јер е полна со шпенагли.
Во контакт сум со сите професори на мојот Факултет и често си разменуваме меилови. Секогаш кога ќе пишам нешто го читам убаво да не има грешки. Така сега напишав и пратив без да прочитам и после отворив да видам што сум пишала и читам "кој датуми" Сум се чудела како некој може да пишува кој за множина, а сега и јас го пишав тоа на погрешен човек. Зини земјо голтни ме!
Да ни е на помош денешниот празник Св.Петка Моја заштитничка е и викаат дека прави чуда, па откако денес запалив свеќи и се помолив, се надевам дека моето чудо ќе се исполни! Помагај на сите и носи им само добро!
Се чувствувам толку убаво слободно како во детските дни за време на летен распуст кога единствени обврски ми се да уживам во слободните денови и со задоволство си ги читам задолжителните лектири. Само нека потрае.
Коментари под јавна објава - Дали да се врати задолжителниот воен рок. А јас се кладам дека секоја од госпоџиве што не можеле ред да фатат на депилација од педерите ќе пишти и вришти ако слушне истрел. Али жена е она, простено и е. Да се врати воен рок, битно прва ќе го прати детето да стане маж дур она си се депилира и лакира дома. А муживе што го коментирале истото не ми изгледа дека во некој ред ги довела таа војска. Дали они знаат да ракуваат со оружје, којзнае. Или битно горди што знаат кревет да наместат, БРЕ. Али нели, радо ќе го паметите милото како загинат херој него да го гледате депилиран. Војска за глупи има? Со оружје да ракуваш, ќе запнеш ќе научиш, било маж или жена. За овие погоре тешко лек да се најде.
Шокот ноќеска. Дали полицијата има памет?! Се спремаме за спиење и ни ѕвони некој на врата. Прво мислиш - крадец, тестира дали има некој дома. Трчаш разгаќен и ѕиркаш - полиција. Срцето 200, урлам, момент, трча он, ко муви без глави - кој погинал?! Искачаме, неколку информативни прашања, не ти кажува, ни зошто, ни како, прашуваш, нема одговор, те идентификува, запишува. Збори на радио врска. Пред срцев удар. Смачкана кола што ти звучи познато, наслушуваш дали ќе каже таблици. Више ќе се онесвестам. И трае голготата некое време. И на крај да ти каже дека паркирано возило на комшика која е иселена и го поклопило дрво, па ја бараат да и кажат. Па пизда ли му матер!!! Око не можев да склопам. Еве, полу будна од 11, мрчам. Сонував глупости. Па ми текна дека маската му беше под брада, а ние затекнати не носевме, па дали имаше дистанца. Па пак се прашувам дали 1 по полноќ е време за лабаво ѕвонење по станови, па дали размислуваат... и све у пм. Толку ли немаат евиденција со тел.броеви, па фино лепо смс порака да и пратат, со госпожо, извинете шо ве вознемируваме, но возилото ви го поклопи дрво, штета има, но среќа што не сте биле у него, малце од малце бре нешто. Не да ѕвониш на рандом луѓе.
За среќа, си ги чувам сите албуми со фотографии од детството. Средувајќи ја собата, знам со часови да се задлабочам во тие спомени. Безгрижност и прекрасни моменти... Да можам, би се вратила таму на неколку дена барем, уште еднаш да ги доживеам тие мигови. Носталгична сум по малку, знам, но има и зошто. Носталгијата е најизмешаното чувство, среќа и меланхолија истовремено. Благодарна сум што имав прекрасно детство.
Κога едно дете ја прашало својата мајκа зошто рони бисерни солзи во ноќта и нижи бисерен ѓердан, таа му одговорила...за детството што и изминало оддамна...!
И малку му е короната на овој гаден свет. https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2714850008781975&id=100007710068539
Мајка - пола човек, пола иноватор. Сите парфеми што не и се допаѓале да ги носи, а и мирисале убаво, ги направила озонери. Ставила у украсно шишенце, им ставила стапчиња за ражничи и биднал озонер. Ми се јавува, ми вика, ало да ми купиш Шанел 5 на точење. И викам зар ќе мирисаш на стара баба? Не, за озонер ми е, се ми се потроши. И така ми раскажа како иновирала во карантинов и сите вишок парфеми паметнп ги искористила и сеа ќе продужи со парфеми на точење. Чоек, смешка ми е. Болката во нејзиниот глас, ми е болка во срцето. Иако, едно време и јас го правев сличното, сеа ми текна. И после блесавоста не била наследна. Абе ај. Ме утепаа статусите со есента дека идела, штрковите си иделе, им се облекувало у џемпери. Мрзнете ебате чудаците. Есен да дошла... како не.
> < - е волку блиску сум да отерам упичкуматер и укурац некои луѓенца и никад више да не им прозборам.
