Знчи колку не ги цениме некои работи во животов, тек кога ќе ги изгубиме или кога имаме проблеми со здравјето "прогледуваме"
СДК дека дечко ми четири дена надвор од градот,а јас за тоа време се изнајадов лук и кромид ко за сите 5 месеци што не сме биле одделени еден од друг толку време.
Отсекогаш сум посакувала мала куќичка или на некое затурено планинско местенце или на плажа, едно лабрадорче во двор со негово куќиче и можност или редовно да планинарам или да трчкам по плажата. Можност да сум во контакт со природата, далеку од сета гужва, хаос, далеку од сите непотребни личности и возбудувања. Имам многу прошетано, престојувано од шатор и спиење на плажа под отворено небо со сите ѕвезди над глава до хотели со сите можни луксузи и се е тоа убаво искуство. Ама како што сум се осеќала и секогаш се осеќам на планина или плажа, во движење, во мир и спокој со опкружувањето и природата никаде не сум се осеќала било каде под небесиево ( можеби во некој од верските објекти кои редовно ги посетувам и сум ги посетила да ми било слично убаво чувството на слобода, припадност кон нештата) Има ли поубаво од тоа да си свој на своето и ништо да не те врзува во битисувањето освен природата и нејзините убавини, има ли нешто поубаво од таа слобода на единство со тоа нешто од каде доаѓаме и одиме? Не. нема Spoiler
Не знам како да одговорам на прашањево.... Зошто чиниите не се миеле одма после ручек? Имам навика, откако ќе се најадам, раскревам маса, а чиниите ги мијам откако ќе ми 'спадне' јадењето, максимум 15мин. А, ако се од манџа тогаш веднаш ги мијам. Што му е на луѓево, бе брат?
Така правеле нашите мајки и баби. Тоа останало од времето. Па треба и ние тоа да го практикуваме. И свекрва ми одма мие садови. Не било убаво да стојат неизмиени. Може се плаши бубачки да не се залепат. Јас ги мијам кога ми е ќеиф.
Треба многу да "пораснеш" за да сфатиш дека со интересирање за туѓите проблеми нема да избегаш од своите. А штета, толку многу луѓе со цела надеж дека туѓите проблеми се поголеми од сопствените упорно се концентрираат на туѓото. Дел затоа, дел затоа што се чувствуваат немоќно да ги решат своите. И така влегуваат во магичен круг, никогаш не помагајќи си себе си, постојано барајќи други да видат дека "абе добро сме ние". Не, не сте добро. Идете таму видете прво што може за ваше добро да направите. За туѓото и онака не помагате никако, напротив... Јас на одмор сум, се зачитав. Книга по книга, додека трепнам, сум завршила. Екстра брз читач сум, отсекогаш тоа... Хари Потер во 1-2 школски дена по книга ми требаше. Се зачитав една книга која "копа" по психијатријата. Ми застана една мисла. За затворениците, најтешко било што не можеле да разликуваат простор за работа, слободно време и спиење. Така од прилика и повеќето од нас живеат деновиве, без просторна дистанца на работата, слободното време и спиењето. Па полека едното навлегува во другото. Се будиш и мислиш дали е време за работа, се заработуваш и не сфаќаш дека работното време поминало, слободното време ти се меша со работата, а работата со спиењето. Затоа ме еве, читам надвор оти ме можаѓ да го тргнам чувството на работен ден од мене. Затоа лаптопот од работа ми е затворен, затоа што тој ми е единствена дистинкција помеѓу работа и неработа. И така, само таа мала промена на околина направи да се чувствувам како да сум отишла на друга планета. Утре пак може и локација да променам.
vcera vecerta izlegovme so mm demek na pijacka negde saat ipol nemozevme da najdeme slobodno mesto,debar maalo,kej,forca,sidro kaj ne vlegovme nema slobodna masa ni za dvajca? wtf? sreda bese i korona ima neli
Па ко што сте отишле вие на пијачка, отишле и другите. Не го сфаќам ова искрено. Да речеше шетавме и видовме полни кафичи, ај.
pa iskreno jas retko izleguvam zatoa mozebi se zacudiv porano vo sreda nikogas ne bilo volku polno nasekade a sega plus mislev se plasat od korona lugevo da iskocat ama najverojatno ne,toa sakav da kazam
Сдк Нз денес сум ептен нерасположена но листам нешто по социјалниве мрежи и наоѓам нешто биографија за Брижит Бардо и нејзиниот контраверзен живот и ми дојдоа мисли во главава што ако Брижит Бардо беше од Македонија Замислете со онаков живот како би биле муабетите на македонските примитивци и тоа во 60-те години Јас би рекла дека сеуште менталитетот е исти како пред 1 век тука -Лелеее како не и е срам така гола да шетат пред сите пууи јзк курвиште опрано лелеее -Абе и на филмој се бацвела со многу мажишта лелее како не и е срам тешко мајка е и татко срам за фамилијата голем -Абе и детето не го сакала да го гледа зашчо мажите нема да биле заентересирани за неа и затоа избегала по други мажи засрамота , и гола се слика и то пред свите пу јзк , јас мори петкано ,онака пред маж ми ми е срам да се слечам не пак пред цел свет да ме гледет ,вчера сама си ја потшишав косата да не му арчам пари на митрета тој секако за ракија че ги потрошит ама битно че речит дек ја су домајчинка ,еве скутината вчера си ја крпев,вчсра бавчана ја ископав посадив пиперки патлиџани ,и еве сега да излезам на тро муабет по комшии, - наместо да се задомајчини Брижитка ,да се омужи за Тофил чунки мн ниви имаше че садеа че копаа че имаја шчо да јадет... -Стојчејце да ти кажа нешо за онаа блудничкана го остаила бебето на мајка е да го чуват не го сакала мори тааа лелеее и избегала тамо негде по америкине да снимат филмој гола со мажи и реков петрејце ич да не ја примаш да се откажете од нејзе и да не ја сакате што е овој срам ,дај гледај го детето и ископјајте ја бавчана .. И Брижитка рекла -Што ве ебам и си заминала да си го живее својот живот како што она си сака На жалост примитивизмот од пред 1 век сеуште е таков исти , али мене овие мисли ме расположија Браво за Брижит Бардо и нејзиниот сон
Сега првпат ја читам темава, штета што не ја видов пред неколку дена... ќе ти кажев да се пријавиш на обуката што ја организираат FX3X
Боли. Здоболува најмногу. А, што е тоа што боли? Најдолниот дел на нозете. Стапалата, пределот помеѓу прстите и петата, боли оκолу џогланот...гррр...!!!
Поради хаосов во глава избегнувам да размислувам премногу бидејќи се плашам дека ќе изнајдам уште стотици работи за кои после ќе треба да верглам нон-стоп. Од многу неразмислување пак не се доаѓа до решенија, и ај? Чувствувам дека стојам пред раскрсници. Постојано ги сонувам и постојано одам по угорници, но стигнувам само до половина. Ќе ја соберам ли силата конечно да стигнам до врвот? Сношти, небото во сонот имаше невидено нежна розево-виолетова боја и неколку птици на него. А јас, ко што сум јас, и во сон си реков „Еееј, ама е стрмно, ама ај до пола ќе појдам.“ Забушант и на јаве и на сон. Последниве 4 години нагло пораснав и се сменив. Знам дека 20тите се такви, ама не ми се допаѓа, аман нешто нека успори, нека идат некакви предупредувања, некој црвен СТОП знак да знаел да ме тресне по глава кога требало, било што... И сега, кога една работа што ме мачи со години е веќе на самиот крај, занемувам и се прашувам која ќе сум и кај ќе терам без потешкотиите поврзани со неа. Оптимистот во мене, онаа пред неколку години, би го видела тоа ко ослободување од огромен товар. Сегашнава, носталгична, преплашена и преморена јас, не знае дали има сили за понатака, ниту пак кој правец да фаќа... Се гледам во огледало и сум иста ко и пред тие 4 години (додуша поубаво ми е обликувано лицето сега ), а се чувствувам ко веќе да имам 70 и сиот товар на светот бил на мене и ко само мене да ми е тешко пошто минувам низ промени. А, смешно е, знам. Некако ми иде и со шамарче да си се погалам кога ќе се прочитам вака какво кенкаво детенце сум станала.
Пред да коментирате какви академски граѓани ќе сме биле ние со завршен онлајн факултет, размислете дали и вие сте академски граѓани на ниво, а сте завршиле факултет со физичко присуство.
