Исфрлањето на непотребните мисли (читај: ѓубрето) од умот е исто толку важно како буквалното фрлање на ѓубре. Ако го оставиме предолго, почнува да смрди и е лошо за здравјето и за околината! Се чувствувам многу подобро откако во мислите имам место само за убави нешта.
Шеткаме по крајбрежјето и му велам види месечината колку е убава личи на банана исто како овоштијата на девојките од култното италијанско шоу чин-чин и тој вели јас не обрнував толку внимание на тоа( мислеше на овошките). Тоа е мој тип на маж, искрен до максимуН
И јас пред кратко бев на балкон. Немам аутан, го потрошив, се туширам со него обично. Сега се мачкав малку ракија. Повеќе збеснаа.
Треба сериозно да почне да се размислува за воведување IQ тест пред да почнеш да пишуваш јавно коментари на интернет. Ова “секој може да пише што сака и да искаже мислење” сериозно е злоупотребено...
Многу е лошо кога си настинат, особено овој период кога како лепра да имаш бегаат од тебе кога ќе видат дека бришеш нос со марамче.
Сакам да кажам дека прочитав убави вести кои значително ми го подобрија денот. Имам уште една подточка на мојот кофа/список. А тоа е да ги посетам мечките на Шар Планина и да донирам храна во друштвото Шари Беар. Ако ве интересира повеќе...повелете читкајте https://sdk.mk/index.php/dopisna-mrezha/mechkite-od-shar-planina-se-spushtaat-duri-do-tetovo/
Денов го почнав со средување на дворов, да почнам од негде. па тоа чистењене било...... Се чудат моиве, што се деси, вчера кризирам, денес напротив. Ги гледам милно се смешкаат, знаат колку се трудам со состојбава . Сакам да се надмина себе. Им велам : Да ми го оставите дворов има цел да ви го средам и ќе уживаме. Тоа цвеќиња растргувам, корнам жолти лисја, кучево се плетка. Сонце ме пече , убавина. Реге музика. Истерувам депресија и анксиозност. Вчера се убив цел ден од плачење, затоа денес ќе си терам ќеиф. Доста сум енергична. Одам под туш сега. Ве сакам !!!
Ми дава некаков си спокој новата локација, не знам зошто но со самата помисла ми влева мир и многу надежи.... истото зачинато со есента што ни доаѓа, сонцето да пече а да е онака воздухот ладен, доволно за еден џемпер со некоја марама на себе. Многу ми е мило што излегувам полека од меланхолијата наречена "период" тоа ми дава некоја потајна радост во мене во моментот кога ќе си помислам дека другава недела ќе се сместам некаде подалеку.... Не знам дали би играла на картата да прошетам по прекрасната венеција сама со син ми, по тие потајни улички празни, додека тој трча, простаништето е посебна прикаска која вреди да се раскажува и фотографира, мислам дека секоја особа кога и е потребна розевата таблета понекогаш би можела слободно да "прошета на природна база" доволно за го зграбиш светот психички ете така се чуствувам.
Вчера си поминав преубав ден! Сум заспала веднаш дома и се изнаспав, но пак сум поспана. Имам желба нешто да правам денес, но врска немам што би било тоа. Недела е - не практикувам да излегувам бидејќи многу гужва.
