Како возрасни, независни индивидуи треба да можиме да увидиме зошто нештото го прајме за инает, а не е исправно. Или пак ради лична повреда. Дали проектираме? Зошто ако оправдаме нешто само зошто нас ни одговара, утре истото нема да ни одговара и нема да можи да го оправдаме, сем дека "ама за мене...". И да бидиме реални, сите се смееме на луѓе- хипокрити шо нешто им одговара само кога лично ги засега, инаку се први со спротивен став да даваат суд. „Ако не веруваме во слобода на говор за тие кои не ни се допаѓаат, тогаш не веруваме во тоа воопшто“ - Noam Chomsky Исто, ако не верваме во право на приватност за тие кои не ни се допаѓаат, тогаш не веруваме во тоа воопшто. Ако не веруваме во право за било што и слобода за било што за тие кои не ни се допаѓаат, тогаш не веруваме во тоа воопшто. Ама, сите сме различни. Некој смета дека е океј "памти па врати", друг да намести некој зошто знај дека е виновен. Друг смета дека е океј ако некој си "заслужва". И то е океј, крај краева има полоши работи на светов. Се шо прајме е едноставно, ама и се шо прајме е комплицирано. Ако јас денес одам на факултет по одреден пат, најчесто има причина зошто. Ама исто така и нема причина зошто. Срединскиот фактор не оформува ама кога сме веќе возрасни има лимит до каде некој би ме толерирал. Дали е важно зошто настана некое мое однесување ако секој гледа да се дистанцира за свое добро? Кога се работи за менталното здравје, мора да сме малку себични. Или пак, не се рачуна тоа за себичност? Поентата ми е дека нема поента. Само мислам гласно. - дневник на демон, Октомври 2020
Еден од малкуте денови од тој период што никогаш нема да ги заборавам. Бев сама дома, 2ра смена на училиште бев и чекав да дојде време да одам. Ми се јавија моите и ми кажаа. Пуштив ТВ и плачев, се утепав од плачење. Неколку месеци претходно го запознав и воопшто не ме изневери во замислата што ја имав за него. Топол, насмеан, ме пречека со радост и видов искрена насмевка на неговото лице, човек што си ги сакаше фановите и општо луѓето. Не верувам дека има човек којшто не тажеше. Не верувам дека имаше дом или кафич каде што не се слушаше неговата музика. Безвременска. Никогаш нема да ми здосади негова песна, неговиот лик и неговиот глас.
Чувството кога идеш во шопинг, рајско боженство. Ама чувството кога ќе се вратиш со еден тон кеси и некој ти прокоментира само, -штеди, док си млада. Ти тонат сите бродови и чувствуваш после грижа на совест. Хало бре, не планирам да бидам најбогатиот мртовец на гробиштата. Човек да не се порадува за момент.
Некој коментирал на слика од Прилеп нема ниту една маана, најубав е, па ми излезе во feed. Имаше слика со веренички прстен, акцентот демек ставен на калта под ноктите на личноста. И Македонче, нормално, ќе рече дека тоа е права жена, домаќинот домашен компир и кромид ќе јаде, од вредна домаќинка, а не замрзнат зеленчук од маркет, само така купен на готово. Како така сам да не си го одгледувал и копал в бавча?! Неколку вакви коментари ќе се потурнат оти и скроз очекувани се ама врвот беше што дамите со вештачки и средени нокти, што се миеле не знаеле подалеку од носот, биле нечесни и од ваквите не можеле да дојдат до израз оние вредните. *нагон за повраќање Мајку му, кога кал под нокти стана знак за работливост? Зошто една личност да не обрне внимание на хигиена, па и на најсветкавите нокти на светов ако едноставно сака и може да си дозволи, без разлика дали работи тешка физичка работа или не? Да ти е испукана кожата на рацете од работа-сфаќам. Да имаш гребаници, модринки од тешка физичка работа-сфаќам. Сум имала такви во фамилијата. Ама никако да сфатам како во време кога секој дома има чешма и сапун од десет денари не води сметка за лична хигиена и се гордее со гнасотилоците оти ако не си измиен, тоа значи дека си вреден човек што sam lebot sigo zarabotuva cesno i sigo gree domot.
Тие мажи што викаат дека тоа е одлика на вредна и работлива жена, а средената дека е нечесна, првата си ја чуваат за дома а по втората трчаат за швалерај затоа што жена им не се средува и не обрнува внимание на себе. Е тоа е уште потрагично.
Знам дека ќе успем,сеуште незнам точно како но знам дека ќе најдам начин и ќе го исполнам ветувањето што му го дадов на татко ми... Светот е преполн со ситни љубоморни души истите тие пробуваат да ме спуштат да ми напакостат да не омаловажат,ќе одам против сите нив САМА ако треба и не се плашам. Ќе успеам тато ти ветувам...
Уште ова не сум видела дека е во тренд да се става слика на стори од позитивен тест на бременост. Колку сум олд скул бре.
Па на свое стори кој шо сака ќе си става, не е ни битно дали е тренд. Јас па се чудам шо ви смета на свој профил некој што си ставал. Шо му е ќејф тоа ќе си става.
Сонвав дека со мајка ми сме на фарма со крави и ми помага да ги земам телињата и да ги спасиме. I think I finally lost it.
Уште 2 месеци, привршува годинава, еве сме пак, тука затворени или полу затворени како сакате, и ништо не се смени од ебаниот 21 февруари, ден после мојот роденден, ден кога бројките за некого значеа изгубен живот, значеа пореметен живот, бројки на смрт, бројки на плачови, бројки на уништување на нечии жувоти, бројки на уништување на нечии фамилии и така натаму, сепак бројки, ебани глупи бројки што некој плачеше молеше и колнеше, на некого тотално му се измени животот од корен. Пак сме овде каде што бевме, помеѓу медиумската веќе неподнослива паника, статуси, пасуси и не знам уште што не. Помеѓу бомбастични наслови и така натаму веќе знаете.... Живеам можеби околу 20 км од местото каде што почна патешесвието во цела Европа, а кога отидов кај Лоди, воопшто Милано не беше ништо сеедно и ништо како што било порано. Да, испишавме историја што, како поминува времето е се потешко човек да ја прифати и да ја живее, скоро секој еден поминал и доживеал на овој или оној начин разочарување, дури се чудам вака човек што поминува низ двете разочарувања или како да ги наречам? Која е целта? Што уствари доживуваме? Како еден ден би се вратиле во нормала воопшто после се? Дали сме океј? Како ќе пробаме да одиме напред воопшто после се?! После сите црни статистики што не е лесно да ги преболиме, што после илјадниците изгубени работни места претежно млади луѓе како ќе пробаат да станат? Како побогу ќе се најде работа воопшто? Толку луѓе останаа на улица.... Се прашувам, што побогу повеќе натежнува од мечот со две острици, ризикот од вирусот или ризикот од останување без својата работа и работно место. Што повеќе боли? Што ако ете, не дај боже некој всушност ги осети страшните последици од вирусот или оние другите?! Толку боли... Сега кога ќе се сетам, како ли живеевме повеќе од 3 месеци затворени? Како ли живеевме помеѓу 4 ѕида и таа сета медиумска фама наоколу? Имаше денови кога толку силно си ја ценев слободата, всушност сфаќав што значи да се биде слободен. ....убав мартски ден, надвор дожд и облаци, ти стануваш ставаш кафе и пиеш до прозорецот, онака ѕиркаш меѓу капките и меѓу замагленото стакло..... Извадок од некој филм?! Не, беше реалност, мелахолија, разочараност, ништо филмски а сепак толку филмски направено... мислев дека пандемиите ги има само во филмовите, кога останува еден човек да се бори за вакцина или нешто слично... Всушност живеевме во реалноста, надвор немаше никој.... тук там по некоја кола на пазарење, морници, сите побогу одеа брзо како да бегаа... ја доживеавме и таа филмска сцена на некоја си епокалипса од филм. Ама така беше. Се беше така како што опишав. И да, бевме колку толку присебни, очите беа вперени кон нас, додека не бомбардираа од бројки еден црн март беше ..чинам пак 21 .... славевме очај со виски... А беше уствари толку тешко "славењето" , сите мислам се предадоа на алхохол од се што се имаше исподесено. Италија уствари ја живеевме сите, а оние што ја читале и гледале можеле да претпостават но не и да знаат како е да се биде заробеник на сопствениот дом 3 ипол месеци. Со мало дете.... со моменти на очај, со моменти да сакаш да дишеш само свеж воздух, телефон и ѕидови не сакав да смислам.... Е сега, пак сме тука измеѓу, не само ние, целиот свет сме тука измеѓу споени... доаѓа зимата, доаѓа дождот, доаѓаат облаците и пандемијата со нив, црните статистики и бројки. Лошо е кога одредена бројка ве погаѓа вас. Многу лошо. Тука се пак истите медиуми да ни ја цицаат последната капка позитива и ентузијазам и така натаму. Денес сум најверојатно и позитивна на овој вирус во фаза на опоравување. Денес сум најверојатно и малку излечена од се она што ни падна врз грбот под рака со вирусот, од двете страни, здробена. Али сум океј, никогаш повеќе не ми било убаво да седам во моето катче, да мислам можеби на убави денови, да се сакам со детето мое, живеам смирено, после се. А уствари толку многу ми се плаче да заминам во мојот роден крај, како цела вечност да не сум била, како цела вечност да не сум ги видела моите најблиски, моите улици, моите места, моите бои, мојот вкус, мојот мирис всушност, моето испиено кафе, моите радости таму.... сиво е и празно.... сакам да ги осетам моите јадења, мојот народ и мојот менталитет и традиција. Очајно сакам.... Се пребродев само ова не можам!
2020 и покрај се, ме научи на едно многу битно нешто, а тоа е, повеќе да го ценам секој момент што го живеам, секое нешто кое го поседувам, секое искуство кое го доживувам... Минатата година, овој период ми беше еден од најубавите и особено драгите периоди во животот. Се чувствував целосно исполнет, среќен и задоволен од тоа што го живеам, но веројатно не доволно. Од денешна перспектива, тажен сум и незадоволен што тоа време не можам да го вратам сега, уште повеќе што немам прилика повторно да ги доживеам тие животни искуства, а највеќе што не знам кога повторно ќе ја имам можноста да бидам таму и да живеам така. Благодарен си сум сам на себе што барем сите тие моменти сум ги документирал со слики, многу слики, кои сега значат многу, значат прекрасни спомени од едно многу поразлично, многу подобро и посреќно време. Но, било што било, поминало, ми останува само да се сеќавам на тоа време и повторно да чекам да се врати тоа добро време. А сега? Сега сум благодарен што сум заедно со моите најблиски, среќни, здрави и живи... И да, дефинитивно повеќе ќе го ценам ова време и секое идно, затоа што можеби некогаш и некаде ќе посакам да сум повторно тука каде што сум сега. Za ona dobra, dobra, dobra stara vremena
-16 kg. Ми се приплакува. Сиот напор се исплатеше. Ајде Гримче, можеш ти, уште малку до целта. После ќе бидеш најзгодната мома на корзо
Бравоо! Можеш да споделиш која диета ја држиш? Некако не ми иде мене со диетите, а ми треба - 20. Хвала пуно
Модифицирана УН диета. Јадам само скроб, протеини и овошје, но без мешање. Благо, слатки, тесто, брашно, тестенини јадам само еднаш месечно. Почетокот е секогаш тежок, сега ми е навика. Не поднесувам друг начин на исхрана, ми пречи на стомак и не ми одговара. А и со помалку се заситувам сега.
