Не можам, а да не напишам долг пост за настаниве што се случија, а на еден од нив бев и јас. Ако не сакате да читате, не морате. Трагедијата што се случи завчера докажа многу работи, т.е. оние што требаше да ги применуваме многу порано. Нека почиваат жртвите во мир, а преживеаните побрзо да закрепнат. Тој ни го докажа следното: Не е важно од која националност се жртвите, туку дека се луѓе! Нечии деца, родители, баби, дедовци, партнери, пријатели... Најтрагично е што гледав смешни реакции на постовите за нив на Фејсбук. Беа многу малку, но сепак ги имаше. И ова не е прв пат вакво нешто да се случува. Второ, денес уште еднаш се покажа дека овде ништо не функционира. Таканаречената туристичка агенција на која сега не сакам ни името да ѝ го споменам си помина само со суспензија. Но овде ништо не се решава. За ова повторно никој нема да одговара. Ни за модуларната во Тетово. Ни за несреќата кај Ласкарци. Трето, не смееме да чекаме да се случи нешто лошо за да научиме дека треба да живееме како што сакаме. Трагедии воопшто не треба да се случуваат. А нам ни се случија премногу. Да научиме еднаш засекогаш да се почитуваме, да подадеме рака на некој што е во неволја, да живееме со полни гради, да ги правиме работите што ги сакаме. Дневната статистика на новозаразени и на починати од КОВИД-19 е трагедија. Затоа велам премногу. Второ за што сакам да пишувам е за денешниот ден. Oд денес почнува 16-дневната кампања против насилството врз жените. Но не треба да се бориме против истото само тие 16 дена, туку сите 365 (366) дена во годината! И јас гледам дека многу млади девојки што се жртви на насилство од страна на нивните дечко бараат совет од нас. Друга членка имаше напишано дека ниедна од тие девојки не рече дека насилникот се променил. Напротив, останал насилник. Гневна сум што насилникот секогаш поминува со мала казна. Физичкото насилство поминува со мала, да не речам никаква казна, еј! А за психичкото да не зборувам. Бидејќи овде нема никакви траги. Многу луѓе велат дека нема насилство. Нема насилство?! Видете ги темите „Семејно насилство“, „Силување“, „Силување во брак“ итн. и сѐ ќе ви стане јасно! Една од посвежите случки за ова ми е за 17-годишната девојка што била силувана од страна на поранешниот дечко. Веста се наоѓа овде. Да, таа е стара веќе 10 дена, но тоа не значи дека треба да се занемари. Ми се згади од коментарите! Некои беа охрабрувачки и поддржувачки за девојката. Се чудат како можело тоа да е силување кога биле во врска. Ако ве присилува на нешто што не сакате да го направите, без разлика дали сте или бевте во врска или во брак, тоа е силување. И треба да биде казнето! Поголемиот дел од „мажјаците“ поддржуваа силување! Или родителите ја испуштиле од контрола бидејќи имала дечко уште на 13 години и се шминкала. Прво, од каде знаете дали имала дечко на 13 години? Второ, многу девојки/момци имаат дечковци/девојки на 16-17 години. Трето моја соученичка од основно има дечко уште од основно, а беше најдобра ученичка во нашиот клас и една од најдобрите во генерацијата. И на секое испрашување и тест таа знаеше сѐ и ни помагаше кога не знаевме нешто. Ова го наведувам само како пример. А и ако има дечко на 13 години и се шминка, значи дека е виновна за тоа што ѝ се случило? Индиректно кажано „сама си го барала“. Најлошо е што осудите за жените што се жртви на насилство многу често доаѓаат од други жени. Поради ова понекогаш се срамам што сум жена. Има и мажи што се жртви на насилство, но разликата е во тоа што тие многу ретко се осудувани од други мажи. Затоа ако ние жените не се поддржуваме меѓу себе, никој нема да не поддржува. Да не го заборавиме и сајбер-насилството. Групата составена од мажјаци „Јавна соба“ и сличните на неа. Тие не смеат да се заборават. Да не заборавиме дека и во темата посветена за неа имаше многу што ги обвинуваа жртвите. Запомнете, сите девојки што се нашле таму се ЖРТВИ. И не се воопшто виновни за она што им се случило! Трето работа, во саботата, на настанот од УНИЦЕФ за Светскиот ден на детето имавме дебата (во работната група) за насилството врз децата, за нивните права и за животната средина. Најмногу за насилството, односно за булингот. И јас реков дека насилникот може и самиот да е жртва на насилство. Бидејќи насилникот е научен да ја покажува својата сила врз послабиот. И дека децата не треба да се тепаат. Подобри аргументи нема од ова. Детето што е растено со физички казни има поголема тенденција да стане насилно или во иднина да има насилен партнер отколку тоа кај кое не бил применет никаков вид насилство. Пишав и во темата за ќотекот дека воспитување без тепање не значи разгалување. Затоа не создавајте насилници и индивидуи со ниска самодоверба. Сѐ се решава со збор. Фразата „Па и нас не тепале, па ништо не ни фали!“ не ви е аргумент. Да не заборавиме, меѓу загинатите во трагедијата имало и 12 деца, така што сакајте ги вашите деца денес зашто утрее неизвесно за секого. Запомнете, насилството не е нормална работа. И ако сакате вашите деца да се однесуваат добро и да бидат културни, бидете и вие. Тие гледаат од вас. Се извинувам за рефератот, ама морав да опфатам сѐ. Ќе повторам, ако не ви се чита, слободно избегнете го мислењето.
Се слагам, немам против, 21 век се стана модерно.. ама ова како да ја уништи долгогодишната преубава реклама за Кока Кола, која ќе ја видев ме потсетуваше празници се ближат
Обожавам секогаш кога ќе влезам во такси, да ми се смее таксистот што ставам каиш или да даде некој глуп коментар кој би требало да биде шала. Не е дека е закон или нешто така. Македонска работа.
Само испран мозок може да правда секакви одвратни и болни ствари. Не посакувам никому ништо лошо, ама ако ви се деси една од тие работи што ги правдате, уживајте во неа убедени дека сте на прав пат до бесконечен живот на некое подобро место.
Mi falis mama. Pocnav da rabotam, sigurno me gledas. Sigurno ti mi pomogna da ja najdam rabotata. Se javiv a veke bese zavrsen oglasot. Takvi dobri lugje ne sum sretnala. Sigurno mi pomagas i me gledas. Znam deka se gordees so mene. Mnogu mi falis. Srekna sum sto te imam za majka. Iako ne si tuka te custvuvam. Sekoj moment. Taka sum posilna.
Многу кратко сме на овој свет... После страотната сообраќајка, ме потресија и вестите за смртта на двајца постари луѓе од мојата фамилија... Колку кратко е времето.....
Сакам да кажам не знам дали имам емпатија или немам. И то ме мачи многу. Многу ситуации знат да ме допрат, особено ако не сум спремна да слушнам и видам нешто и едноставно ме „удри“. Можам да разберам многу ситуации и пробвам и во лошото да видам причина иако не секогаш го кажвам то зошто го сметам за нерелеватно зошто лоша ситуација е лоша. Ама во исто време сум се соочила, професионално, со какви не ситуации и сум била камен ладна. Ама тука мислам дека игра улога факторот дека сум била спремна на се, баш се. И ко ќе на чоек шо не морал да се соочи со ова „се“ само спомнам ситуација, две, хипотетички - ме гледа со грозење и страв. Толку „се“ мислам. Па ваљда се штитев. Исто така хуморот. Темен и лош. Ова се прашвам денес оти вчера бев во кожа на група луѓе, која не е сакана од другите. Карактерна особина беше во прашање. И јас пробав да објаснам како то им смета нив и дека не се свесни за то и дека уствари се во болка и иако е океј да се оддалечиме, треба at the back of our head да имаме на ум дека и нив не им е лесно и дека се во болка. И ми рекоја „Демон, ти имаш многу емпатија“. И јас бев ко „чек шо? Не?“ и од тогаш си анализирам тон ситуации дали имам емаптија. И стигам до заклучок полека. И веќе кажав од прилика кои би бил. Осеќам многу ако не сум спремна. Знај ден да ми еби. Ако имам време да кренам ѕидот можам да не осетам ич. Best of both worlds? Idk. Некогаш седам и само се прашвам дали сум нормална какви работи ме преокупират ама here we are.
Форумов е подобро нешто од твитер. Секогаш ми се смее душата кога ќе прочитам на форумов нешто во кое што ќе се пронајдам, и ми текнува дека има многу луѓенца како мене
Сакам да кажам благодарам на блиските пријатели за убавите желби. Дај Боже да се исполнат. Знаете дека ве сакам најмногу и сакам да ве гушнам.
Колективни стравови... Живееме во тотално корумпиран систем, опасно општество, борба за опстанок, секојдневно. Зошто.......
Nikoj ne e kako ti, i da me baknuvas i da se sramis od mene. Srede bel den na tebe mi teknuva i me prasuvaat sto mi e. Ti si mi. Bolis, sekoj den bolis. Mislev ke pomini vreme i tebe ke te zaboravam. Ama srceto ne zaborava. Dusata ne zaborava. Mojata dusa ostana da zivee do tebe. Koga ke odam gore, kaj nasiot mil tatko, ke ti kazam se. Sega samo go molam da ti pomozi. Te sakam, budalce moe.
Ох Блек Фрајдеј ме измори. Ама ете се истера меракот, не знам што се вратив за малку За прв пат после работа истерав шопинг и сега едвај чекам да си легнам.
Го гледав најновиот дел за Џејмс Бонд, и ме разочара крајот... Нели хероите никогаш не умираат, ах каква тешка заблуда
Сте слушнале за списанието,,Лице во лице,,?Го продаваат лица со посебни потреби,од социјално ранливи категории.Пола од цената на списанието е за лицето што го продава. Кај нас има еден дечко со Даунов синдром.Секогаш кога ќе го сретнам гледам да му го купам списанието,колку само е среќен дека работи. Пред некој ден го сретнав во една државна институција.Така беше безобразно избркан ,како да проси, а тој само се бори да заработи .Жал ми падна. Изреагирав како греота е така ,а добив одговор ,па сите сме загреота. Ве молам ако ги сретнете овие луѓе,немојте да ги третирате како да просат,тие работаат .
Епа ние со посебни потреби отсекогаш сме биле покажувани со прст еве пример детево со Даунов. Секој ден му се заблагодарувам на Бога за денот кога ја напуштив Мкд. Избегав од таа “за греота” багра недоделкани. Ние не ни бараме да не сожалува некој туку да бидеме прифатени како дел од општеството и социјализмот. За жал, за голем жал тоа никогаш нема да се случи.
Истиот што го избркал некој ден и тој ќе биде избркан уште по безобразно. Господ простува све, ама згреши на послаб од тебе три пати ќе платиш.
