Please сега ме ставивте во мисла пошто моето его мисли дека сум специјална. И шо е најтрагично вие нема ни да знаете ако сум јас.
Често си фантазирам за животот кој би сакала да го живеам. Каде што одам на планинарење и спијам во шатор со пријателите и имаме еден куп авантури. Патувам многу, и често и сама. Излегувам често, се социјализирам. Работам тоа што го сакам, и сум успешна во истото. Не се срамам од мојот изглед, него за прв пат во животот имам вистинска самодоверба, а не fake. Реалноста е малку поинаква. Работата што ја сакам е поминување многу саати пред компјутер дома. Тоа значи нема многу социјализирање. Не искачам често и зошто имам блага социјална анксиозност, а искрено сум и домашар, сакам да си седам со мачорот по дома, и вечерите да ги поминам шетајќи со кучето. Голем дел од работите за кои што сонувам ми се благо невозможни и ради дијагнозата што ја имав и постојаните проверки на лекар, и стравот од што ако се врати пак ракот. Ама сакам да си ветам себеси дека за година од сега, бар дел од желбиве што ги имам за како сакам да ми изгледа животот ќе ми станат реалност.
Зошто едвај чекам да дојде зима: 1. Широки џемпери И НЕМА ДА ТРЕБА ДА НОСАМ ПРСЛУК. 2. Нема да се замарам дали ми искочило едно влакно на нога и не можам кратко да облечам. 3. Не е пекол. 4. Ќе спијам подолго место да се будам у 7 од жешко. И да, дали спомнав ДЕКА НЕМА ДА ТРЕБА ПРСЛУК ДА НОСАМ. Проклет да е денот кога го смислиле, гомна да јадат тие што го направиле први.
Кејт не збори така мор. Има и такви ко мене што да не постоеше прслукот, коа ќе врзував патики цицките на фонтанелата ќе ми завршуваа...
Јас сум таа што ќе живее 250 год. ама кој да ви каже е работава. Се шалам, не ни сакам. Да гледам само смрт на тие што ми значат и да не можам да сторам ништо околу тоа, тоа мене ми е рамно на смрт, налет таков живот колку и да бил долг во години. Секогаш велам не е до квантитетот туку до квалитетит на нештата, години, дружби...додајте си по желба. На темава сакам да кажам уште неколку саати и фаќам пат под нога. Која сака може да ми посака среќен пат.
Го мразам тоа проклето ѓубре што ме стега, поти на 40 степени и не ми дозволува комфор. Секакви сум пробала, од сите ми е неугодно. Хајлат на денот ми е кога ќе си дојдам дома и ќе го фрлам најсилно што можам. Ај нека се мени мода да не мора да носиме, секоја вечер молитва ќе пуштам.
Јас моите со каифче како куче ќе си ги шетав Като, купи си саде без жици, Госпо да те види Е не си препичка така, ама тО е.
Дали пак наивно лајкам дупли? П.С. јас сум тим непрслук иако сум во ПМС и по скали слегвам така шо си ги држам в раце од шо ме болат.
Ама ако добро читаш и разбираш потенцирам квалитетот ми е побитен од квантитетот. Јас па помислив колку брзо ме испратија со среќен ти пат.
Прва ствар дома шо се соблака се чевли, следна е прслук. Низ ракав. Нема време да чекам прво блуза да соблечам
