Ех, да беше и на факс толку топло супер ќе беше, ама не. Секој ден е смрзнувачка како во фрижидер да се наоѓам Ама деновиве се многу пријатни и топли за шетање. Милина да ти е да шеташ и само шеташ и да не мислиш на ништо
Среќата е во малите нешта, среќа е местото каде што е тој, во неговата мала соба, во паркот, во дворот.. секаде . Го фаќаме последното Октомвриско сонце и уживаме седнати на тревата во дворот со топол ѓеврек и чаша јогурт, во позадина од телефонот пее некоја љубовна песна, еден куп планови, искрени насмевки. Така можам до крајот на животот, се додека го имам него, имам се.
Ако сам неможеш да си создадеш свој круг на пријатели,да се зближиш со некого да имаш со кого да разговараш и само се туткаш наоколу а никој не те прима до него ,џабе е се . Или пак плаче наоколу за малку внимание и цело време прашува: зошто не ме викате со вас,зошто мене никој не ми се јавува,не ме поздравува,не ме споменува никаде,и во тој момент од тука оние 'добрите' право ти го посветуваат целото внимание ти се јавуваат, те бараат демек неможат без тебе. А тој/таа блика од среќа што еве некого мисли на него/неа АБЕ ЗА ГРЕВ БЕ !!! Тоа ми е исто кога некое разлигавено дете не го играат другарчињата и кога ќе почне да плаче и да се лигави пред мајка му дека него никој не го сака и оваа ќе почне да вели :Ајде играјте си и со него,дајте му ја топката и тој да шутира, и детето во ист момент станува херој во друштвото и е среќен, насмеан страшно. Ама тоа е бе секој прави се за да и биде во центар на внимание и тоа без да осети на каков начин стигнува до тоа малку внимание.
Незнам што ми се слчува,но нешто не е во ред со мене.Почнав да ја губам својата самодоверба,животниот баланс ми се измени сосема,до мене немам личности кои можат да ме разберат.Изгубена сум во времето и просторот.Исто како и што материјата се губи во времето и просторот.Бев на работ да паднам повторно во депресија,некако избегав,но како на мене да имам Fe и како депресијата да содржи некој магнет.Кој постојано ме привлекува кон себе. Не се навикнувам многу брзо на нова околина,тоа ми е една од поголемите маани,за жал.Се уште не е завршен вториот месец од учебната година,а јас се чувствувам истоштено.Како ли ќе издржам до 10 јуни??Учам до касно,на тестови се блокорам.Буклвално сум блокирана,добивам пониски отцени,на предмети до кои минатата училишна година,без многу труд стигнував до посакуваната отцена,само малку време посветува,а знаев многу.Разбирав,сега се е поинаку,пак разбирам,ама не разбирам, незнам што е со мене..Загубена како материјата во просторот и времето. Можно ли е за време на тест да не ја знаам дефиницијата која пред 5 минути ја повторив,основна е за тој предмет и која ја знам уште по 7мо?Можно е да ми е даден најлесниот закон,а јас да го објаснувам најтешкиот.И најтрагично е тоа што завршува тестот,предаен е листот кај професорот излегувам од просторијата каде беше правен тестот и ми доаѓаат одговорите на дадените прашања,притоа со никого да не изкомуницирам,за да се колсутирам како беше,ниту книга да отворам.Туку едноставно мојот мозок,решил да се отворе после тестот!? Сакам да ми се врати поранешниот животен баланс. Вервај дека да,постои!
^ Цвете, не знам дали си уште во основно, ама мака ќе видиш во средно, ако го одбереш потешкото училиште. Дури тогаш ќе учиш до доцна. И немој да ја губиш самодовербата, труди се, колку што можеш повеќе. На моменти, и мене ми станува премногу тешко, но си велам во себе, го можеш ти ова, ќе успееш, лесно е. Не се откажувај.
https://www.youtube.com/watch?v=ZOKKHNS ... e=youtu.be Дечково ми е позитив на денов. Мајке ми вакви луѓе сакам!!! Бра-во!!! Природни, мили и со чувства.
Ахх велите не е среќата во купувањето ? Па секако дека понекогаш е, особено за оние како мене што секогаш во душата остануваат деца. Така вечерва си разговараме со мм и му велам дека сакам гооолема елка за нашиот дом и ми рече ке ја добиеш ке ти купам јас почнав даа се радувам и да скокам по кревет а тој ме гледаше така среќна што тој беше уште посреќен и не само тоа рече ако ми подариш бакнеш под елката и подарок ке ти оставам а јас како дете јееееес те сакаааам. Не сакам да ми подари кола ни стан туку сакам вакви ситници во кои двајцата ке уживаме а најбитно е тоа што постојано сакаме да си ги исполниме желбите еден на друг и сме многу посреќни кога другиот од нас е среќен,.
Tako tesko je biti normalan kada se u tebi sve lomi. A jos teze je cekati nesto, a da ni sam ne znas sta to cekas.
СДК ја немам посетено темава од минатиот век... Сакав да кажам дека не некои луѓе,туку секои луѓе со ретки исклучоци,незнам во кој заблуда се влезени дека се центар на светот и си земаат право да се сами селектираат во најдобрите,најуспешните,најпаметните,па уште дрско и без страм да оговарат и вреѓаат се наоколу не погледнувајќи се самите себеси во колку жалосна и беззизлезна ситуација се дојдени. Како мачки со исечени нокти,гребат,гребат по туѓата кожа само за да прикријат дека во себе се празни и не задоволни,мизерни,камени...мислејќи дека така другите нема да забележат колку се очајни од себе си,зошто никогаш за жал не го достигнале успехот на ете тие по кои постојано ,,гребат,,. И наместо да се потрудат чесно да го постигнат она што некој успеал,не продавајќи се себе си,своето знаење,а богами и себе си целосно,преобразувајќи се во сите можни архетипи од екстровертен човек,затворен тип,па се до лигле,само за да извлечат некаква корист од другите и да манипулираат влезени во филм дека се Шерлок Холмс. Зошто ли ги мачи туѓиот успех?Зошто завист? Едноставно никогаш нема да бидат паметни,сакајќи така да се прикажат самите се губат во самоодредената улога на својот филм.
Скршена сум ... Срамнета сум до земја .... Се прашувам кога ќе се тргнат проблемите од мене , кои ми надвиснале како облак над глава ? Кога ? Кога ќе помине еден ден без да ми се случи нешто лошо ? Ќе бидам ли некогаш среќна и исполнета од внатре ?
Пак јас и муабетот за иронија. Не е точно дека не сме самокритични. Напротив, тоа го правиме цело време. Дури и кога не сакаме. Дури и кога не веруваме дека го правиме тоа. Секоја изречена навреда упатена во второ/трето лице искажува фрустрација во прво лице и тоа еднина. Ние сме доблесни и искрени, дури и кога не сакаме. Не сме лоши. Добри сме, во најсировата и најнедотераната форма. Само што, тоа ќе го сфатиме кога ќе престанеме да го бараме и гледаме лошото во се`. И ќе се сакаме повеќе кога помалку ќе ги мразиме другите.
Сакам да кажам,дека за точно еден час ми е брдеј За еден час ми е роденден,гости многу сакам,ако некој не дојде,ќе ми биде мака Целиов ден си ја пуштам бугарската „хепи брдеј ргдгдактааа ргдгдактааа’’ и си играм по дома како ментиш,и одеднаш сфаќам... Полнам 18. 18. 1 8. Па јас голема сум била А во главава,црпкава невидена,зелена сум како Шрек Сакам само мноооогу да ве поздравам сите,и да ви подарам мал дел од сите оние желби кои што ќе ми ги посакуваат. За сите! Ви благодарам на сите дружења,смеења и спријателувања на форумов. Торта,за сите вас Знам дека не е хумано вака на слики,но не ви давам од таа роденденската,така да си знаете
Не ги разбирам луѓето кои работат работа што не ја сакаат Денес еден сосед дојде кај татко ми да му објасни нешто програмирање му викам не знаев дека те интересира програмирање и ми одговори не ме интересира програмирањето платата ме интересира.Јас разбирам дека платата е голема но како можеш да ја работиш таа работа и да напредуваш доколку не те интересира
Постои нешто што се вика опстанок и плаќање на сметки, па ради тоа многумина jа немаат таа среќа да jа работат работата што нив ги исполнува, туку пред сѐ мислат на тоа како месецот да го протуркаат. Се надевам дека никогаш нема да доjдеш во состоjба да го осетиш ова на своjа кожа.
Не знам зошто упорно сама си нанесувам болка. Зошто правам работи кои знам дека ќе ме повредат и ќе ми отворат стари рани? Рани кои ме печат, кои ме болат толку силно што ниеден лек не би можел да ги излечи. Знам дека треба да престанам да ги правам тие работи. Да престанам да ги посетувам тие места, да ги гледам тие слики... За да престанам да се сеќавам. Бидејќи сеќавањето е тоа што најмногу ме боли. Ме болат спомените. Не ме боли што изгубив уште една личност од мојот живот, бидејќи докажа дека не заслужи да остане во него. Ме боли тоа што бев поразена. Што ја погазив сопствената гордост. За некој кој не вреди. Сега гледам дека е среќен. И ме боли тоа што со мене не беше. А направив се` за да биде. Никогаш не ја дознав причината. И нема да ја дознаам. Понекогаш мислам дека сум заборавила. И сите ми се восхитуваат како заборавив толку брзо и како успеав да бидам повторно среќна. Но, длабоко во мене секогаш ќе има едно мало место исполнето со болка. И секогаш кога ќе помислам на тие денови, секој пат, повторно и повторно душата ќе ми се распарчува на илјада делови кои никој никогаш не ќе може да ги залепи и излечи. Па дури ни тој...
