аман бре со мајка не се гледа смешки на јутуб.. од оние смешки со паѓања, од тие смешните и сега јас се пукам од смеа има сварно смешни падови (некои не се смешни ама тиа се ретки) но само за мојата мајка тие воопшто не се смешни она ми вика "шо гледаш смешно во овие како паѓаат" но јас не ја разбирам како не и се смешни.. она ги жале нив, исто кога и јас паѓам.. ама овие се поинтересни од моите падови.. хахах за неа оваа е трагедија, но уствари е комедија
...најголем доказ за помината граница меѓу висока самодоверба и егоцентричност кај некого е дефинирање на секоја можна добиена критика и фидбек што не е еднаков на тапшање по рамо (дури и од најблиски личности кои секогаш ти мислат добро), како знак на љубомора и злонамерност. Со некои луѓе било, е и секогаш ќе биде ризик да кажеш спротивно мислење кое не им одговара. Едноставно, поимот добронамерна критика не можеш да го најдеш во речникот на одредени персони, покрај нивното тврдење дека сакаат целосна искреност од тебе - аnd that's it. A да имаш реални и искрени луѓенца во својот круг на пријатели, кои секогаш ќе ти ја кажат вистината во очи и ќе ти посочат на твоите грешки кога тоа е потребно без разлика на можноста да бидат етикетирани како лоши личности - е привилегија која не секој знае да ја цени.
Спешлке, не е ризик, луѓето бараат искреност, мислејки дека се доволно подготвени да се носат со истата, а кога ќе им ја кажеш, уплашено те гледаат буквално, само не очекуваат дека си дупло поотворена од она што си.Иначе, ако не им одговара, нека затнат уши, слободно, што се замараш.
Иако неисполнети деновите ми минуваат многу брзо. Не ми е јасно како, обично кога ти е многу убаво и си многу зафатен деновите ти минуваат брзо, а мене вака, празни, неисполнети пак си летаат. Сега сфаќам колку е тешко без работа, јас не сум научена само да седам и да чекам да помине денот. Морам да сум зафатена, морам со нешто да се занимавам. Вака немам ни за учење ништо, гледам да си најдам некоја занимација. Читам книги кои не ме допираат, гледам глупи филмови, правам безвезни телефонски разговори, шкрткам по форумов, ќе ги провртам огласите за работа, секој ден е истото и тоа е тоа, денот поминал. Неколку дена и немам излезено воопшто од дома, ок само до продавница ако се рачуна. Така затворена сум во тишина, и знаете што убаво ми е некако. Се чувстувам безбедно и сигурно во мојот дом, никој неможе да ме допре додека сум дома, само тука не се плашам од ништо. Претпоставувам дека ова е некој вид на депресија, после дипломска депресија. Не е разочарување затоа што знаев дека вака ќе биде, само мислев дека ќе уживам повеќе во слободното време. И последните парични средства се трошат веќе. Така е последниве 2-3 месеци, да ме праша некој што правеше во последно време немам што да му одговорам, јас воопшто и не се сеќавам како и кога ми поминаа 3 месеци. Посакувам и јас да имав некои влијателни, моќни пријатели кои ќе можат да ме внесат на некое супер работно место па да си го средев животот. Кога гледам наназад се прашувам дали можев да сменам нешто, дали пропуштив многу шанси со мојот избор, дали ќе ме направи среќна добиената диплома по нешто што не ме исполнува. Дали ќе се задоволам со некоја обична работа по струката и дали воопшто сакам да работам нешто по струката. Да не испадне дека многу се жалам, би се задоволила со било каква работа од мојата област. Во години кога веќе треба да барам стабилна работа и да гледам да ја обезбедувам иднината јас размислувам за друг факултет, за она што го сакам, она што би го учела со љубов и би го работела со љубов. Којзнае можеби некогаш ќе успеам и тоа да го направам, ама сега сакам само малку да застане времето, да не поминува толку брзо, да чека и да трае. Да спијам со денови, а да не поминало ни еден саат. Едноставно несакам да дојде утре, несакам да има утре затоа што незнам што ми носи тоа утре и несакам да знам. Денес е доволно и убаво е денес, денот помина убаво и мирно. Ме плаши иднината, ме плашат деновите што доаѓаат. Ме плаши тоа кога подолг период е мирно и без никакви промени, тоа значи дека доаѓа бура. Секогаш е така. Се молам ова лошо предчувство да не се исполни и бурата која доаѓа да не направи штета туку да биде бура од убави нешта.
Како вчера да беше кога мајка ми си дојде од болница и го видов тоа бебче што помислив дека е кукла. Кога трчев 3 дена како касната од оса околу двор од радост. Среќен роденден принцезо дадина, да си ми жива и здрава.
мамо моја додека те имам ништо нема да ми фали и ќе бидам најсреќна на свет. многу ми фалиш.и едвај чекам да те гушнам.
Бившиот господин профилна слика со девојката ги гледам двајцата и ништо не чувствувам ни бес,ни омраза баш ништо. Дали тоа значи дека го преболев ????? Чувството кога гледаш дека некој умира,а ти неможеш да му помогнеш... Останете ми со здравје ,само тоа е важно...
Си лежам и си мислам, како ли заспиваат навечер некои луѓе... веднаш потоа си дадов заслужен мисловен шамар: штом заспиваш ти, заспиваат и тие. Добра ноќ. Ваша М,
Велат: Ако е страст - поминува! Велам: Ако е страст - разбудува, оживува, еруптира, разгорува и разорува, не се намалува и не минува! Ќе те прати и прогонува, сон нема да ти даде, ќе те полуди!
Чувството кога ќе се "поврзеш" со некоја серија толку многу, па при крајот на серијата дури и за среќните моменти ти доаѓаат солзи на очите...
Од толку што ми е прекрасна 2014 година кога ќе помислам дека поминуваат и последните денови од неа се замислувам ... но се надевам дека и секоја наредна ќе се случуваат само убави работи
Сакам да кажам која дискриминација ни ја прават од ова фотостудиово. Вчера ми кажа колешкава дека сите што се сликале со капи ќе им ги дале сликите за една недела, а тие бе капи којзнае кога. И за што плаќам јас 700 денари??? За да бидам обичен смртник? А тие светиците со капи ко демек прво место. 300 денари плаќаш плус да се сликаш со капа, а не ти ја даваат дома??? А каде ми одат тие 300 денари, 5 мин што ја ставаш на глава, секој ги става тие капи, што знам јас тамо може некој има вошки и бактерии, па јас на глава ќе ја ставам. Не ми се верува ццц. Без коментар останав, битно пари на рака, а слики ќе се изначекаш кога ќе им прдне.
Готово е, го нема веќе.. .. Ме сакаше неизмерно, исто како што јас го сакав него. Покрај него го победив стравот од кучиња, од него научив што значи несебична љубов..Кога ќе го видев, во мене ги будеше сите среќни спомени кои тројцата ги поминавме заедно Иако живееше со него, никогаш не ме заборави. Секоја прилика доаѓаше пред мојата куќа, гребеше на влезната врата за да ме види.. И ако успееше да отвори, доаѓаше право во дневна.. Мајка ме тераше да го изнесам надвор, а мене душава полна, среќна зошто го сакав повеќе од се. Го чувствував како нешто свое.. Со него доживеав оменти кои не се забораваат..Знам колку беше тажен што повеќе не можеше секој ден да ме гледа. Читав во неговите очи.. На тој што му наштети, му посакувам се најлошо.. Знам дека каде и да е, нема да ме заборави. Знам дека каде и да сум ќе го паметам. Засекогаш <3
Отсекогаш навкусно ми било парчето леб кај што има винце Никогаш не сме купувале колач за слава, мајка ми секогаш го замесувала со крстена вода. А годинава ми се чини надминавме рекорд во спремање - 360 сарми, повеќе од 20 кила риба, 15 тавчиња гравче, околу 200 кифли, 10 врсти колачи + баклава. За тоа што и колку се пие, нема да издавам Најубавиот дел од спремањето слава ми е декорирањето. Ми ги носи мајка ми големите крапови, а јас си сецкам магдонос, лимон, маслинки, рендам морков, ставам марула. Да му е жал на човек да ми ја растури декорацијата Овие неколку дена како да ни траат повеќе од 24 часа. Вчера и денес турбо спремање, па сервирање, вечер гости, па после гостите чистење. Ајде собирај храна што останало, миј садови, чисти со правосмукалка и џогер, пери чаршафи, па утре здравје пак исто Само за арно и убаво нека е. Да не се ваквите слави, со многу роднини и пријатели нема ни да се гледаме. За многу години нека ни е овој убав празник
