Колку е убаво утрото да ти започне со честитки. Нема посреќно утро од она со честитки дефинитивно. Ден - именден - среќен е ! Нека потрае вака среќата дај боже.
Две години на Фемина Не ми се верува дека поминаа дури две години откако се зачленив тука Гледам во известувања Втора годишнина Ќе заборавев Ви благодарам на сите за поддршката и за дружењето . Се надевам ќе се дружиме и понатаму Поздрав до сите! Spoiler: Да ве почастам
Е она, две години била, малку си, ами што да речам за мене, од 2009 , видиш од одамна сум тука, а не она две години била ( да те позезам малку). Имај убав ден.
Елката накитена, временцето за мерак, душичката полна. Што друго да посака човек на крајот на годината? P.S. Луѓенца, нека не ве фаќа некоја страшна предпразнична треска, повеќе уживајте во убавината на празниците што следат.
Spoiler: ... Мобилниот од каде што сега пишувам, кога уште ми беше нов, се бунев како се отклучува. Требало на лево да терам - јас на десно. И така, секогаш кога сакав да го отклучам јас одев на камера, таму се оди десно. Ама тоа ми беше навика од стариот мобилен, понеубав. Сега овој поновиот веќе остаре, цел го сокршив, секаде го изгребав.. Ама најважно добро работи и се навикнав правилно да го отклучувам. На десно одам само кога треба т.е кога треба нешто да сликам, а тоа е ретко.. Другиот, стариот мобилен ретко го користам само кога треба, а ретко притребува.. Сега пак него неможам да го навикнам и сега таму се бунам да го отклучам. Тешко, но ќе се навикнам повторно и на него. Без мака.. Сакам да кажам човек на се се навикнува.. Сите го можеме тоа..
Некогаш се прашувам дали сништата се рефлексија на моите стравови, или на желбите. Не знам дали се плашам од соочување со нив, или всушност сакам да се соочам што побрзо, да дојде крајот на исчекувањето...
Она кога ти е стужено од се и ти доаѓа на памет да менуваш фризура... Ако не се средам до утре, огромна е шансата да завршам со фарбана коса и шишки...
Сонце возбуда, се мислам дали е Декември или Март. Кратки ракави, бавча, салата, ракија ех убав сончев ден само за мераци. Да ви кажам и утре е неработен ден и тоа дополнително ме радува. Онака лајт опуштено.
Prekrasen den za uzivanje vo novogodinesnoto krasenje na mojata gradina. Mmmm, kolku e fensi mojata gradina vaka ukrasena.
Многу е жалосно кога пред тебе гледаш како едно пријателство се распаѓа, а неможеш ништо да смениш. Немора темата да е важна, затоа што од мравка во слон прераснува во пет минути. Кој крај да го фатиш, дебелиот ќе го јадиш... Планови рушени, јаки карактери, гордост и никаква почит остана измеѓу. Тоа е, секогаш кога ќе станеш насмеан - се случува нешто што ќе ти го уништи денот. Колку сакаш биди позитивен, кога ќе те стигнат проблемите глупави, неможеш да си рамнодушен и да останиш ведар и насмеан. Реалност е ова, не песимизам. Ако ништо бар, сонце ме угреа малце надвор. (позитивизам во негативна ситуација)
И што ако сме куќни пријатели? Треба да ме молите за да дојдам и да ручам кај вас, дека сум сама дома? Прво ИМАМ ШТО ДА ЈАДМ, второ ЗНАМ ДА СЕ СНАЈДАМ И ДА ЗГОТВАМ НЕШТО АКО МИ СЕ ЈАДЕ, трето НЕ МОРАТЕ ДА СЕ ЈАВУВАТЕ НА МАЈКАМИ НА ТЕЛЕФОН ЗА ДА МЕ МОЛИ ДА ДОЈДАМ КАЈ ВАС НА РУЧЕК. МАМО: Кога ќе си дојдеш вечерва и ќе ме прашаш: -Зар јас вака те воспитав? Јас ќе ти речам: -Да, ти ова девојче кое сега е тинејџерка и може да те вовлече во секакви невољи, го воспита баш вака. Да има свое ЈАС и никој да не може да ја натера да направи нешто против своја воља! Јас имам цврст карактер, моето НЕ е не, моето ДА е да! Ти треба да се гордееш како си го воспитала ова девојче, а не да се срамиш! *** Веќе ми е преку глава! Решив, одсега ќе бидам она што сум по природа, а не она што сакаат да бидат другите! Собрав храброст и вечер кога ќе дојдеш ова ќе ти го кажам на начин мајка-ќерка без викање, за конечно да дознаеш дека твојата ќерка реши да се бори за себе, а не за другите, без да биде добра туку прво својот живот да си го среди па ако има време за другите! Биди добра, пмагај, трпи се и сешто и на крај да ти речат дека не си добра, епа од сега ќе видите што значи лошо од моја страна зошто ПРЕТЕРАВТЕ!
Ако ви е досадно во животот,ако сакате немир, бурно секојдневие испомешано со убави и не толку убави случки слободно облечете ги моите чевли, затоа што очајно ми треба трампа. Енергијата ми е при крај, волјата ми е изгубена а јас сум на работ на провалија. Ах,кога би можела бар да паднам во тој амбис, колку и да боли, бар на дното може да се прилегне.
Најмногу на свет си ја сакам косава, зошто ми расте пребрзо.. сеа јесда од толку преживеан стрес ми се преполови... ама затоа сеуште си расте брзо. Денеска цел ден размишљам..како сиве овие изминати години толку многу се навикнав сама на себе, и на фактот дека буквално не ми треба ама баш никој за да успеам во нешто сама, толку станав независна... што тотално заборавив како изглеа кога некој се грижи за тебе. Веројатно затоа и му дозволувам некои работи... зошто после тоа ме размазува и ме тинтра како да сум единствена на светов. Покрај него..сфаќам, дека не можам јас да бидам толку независна, колку што во негово присуство можам да осетам таква паника, дека целата таа магија може лесно да ја снема...тоа нема никад да го дознае.. Премногу кафиња денеска... демек некад биле помалку... ама ај.. Зависност е зборот, онаа од која не би да се откажам никад. Ама овакви зависности се љубов па!
