Од нигде никаде во 4:30 сабајле ми текна дека едно време, пред добри 4 години направив профил на Polyvore и си дремев таму нон-стоп. Прво, онака несмасно дур научиш што/каде/како, после се "ушалтав", мој домен - мода , па си правев комбинации триста, та и на конкурси победи имав. Па, фантазирање, ова го сакам, она го сакам. Ехеее... Polyvore e цела една уметност. Слободна бев по цел ден скоро и единствен проблем ми беше каде да го потрошам џепарлакот од моите. Кои времиња беа тоа. Сега животот во голема мера ми е променет, а и онака немам време за ништо. Ех, лета времето, а ние старееме. Spoiler: Polyvore
Минатата година... те носев под моево срце. Оваа... те носам во своите раце. Миг не се оделувам од тебе, а сеуште не можам да поверувам. Како?! Дали навистина и јас станав мајка?! Ги допирам твоите малечки рачиња. И во себе воздинувам, дали е возможно?! Го вдишувам како утрински воздух твојот бебешки мирис. А не им верувам и на своите чувства. Нурнувам во твоите мали и плави очиња. И се чувствувам како да сум заминала горе на небото. Го милувам и бакнувам твоето мало главче... Воздивнувам, а срцево ми гори со една таинствена, нема радост за која не постои збор со кој би опишала се’. Сакам да ти кажам само едно нешто мое мало ангелче. Ти си моето жарче невина љубов во моето срце. Испушташ пламен и ми ја осветлуваш темнината, но најмногу ми го затоплуваш срцето со твојата искрена љубов. Те сака мама....
Одев со главата спуштена на телефонот, осетив човек, но не го ни погледнав, си реков, да не е некоја личност која ја знам само по видување, но не ја симпатизирам многу, па сакав да го избегнам оној момент на непријатност додека ја погледнуваш и незнаеш дали да ја поздравиш од култура......... -Дечко, имаш ли да ми дадеш некој денар, да купам пола лепче, гладен сум, немам пари........ (а до него вреќа полна со пластични шишиња, имаше најмалку 50 години)ме обли некое сожалување што незнаев како да изреагирам, го погледнав и продолжив уште 3-4 чекори вперен со погледот во телефонот, наеднаш се сецнав и застанав, отворив новчаникот и без да изустам збор му дадов, незнаев ни што би кажал.... -Фала ти; -Нема на што (го кажав тоа со полуотворена уста, како мене да ми изразуваат сочувство за нешто, а јас од болка да неможам ни гласот да го пуштам) продолжив да одам -Фала ти, да ти даде Господ здравје, немам ни мајка, ни татко, немам ни брат, ни сестра, живеам сам. Го слушав ова додека се оддалечував со грбот свртен кон него, се свртев за миг, само колку да му дадам до знаење дека го слушам и продолжив да гледам во телефонот, но више незнам ни што ми гледаа очите, мислите затечени од ситуацијата ми беа во очите, се прелеваа како слики од стар расипан телевизор, хаотично, чекорев брзо, како да сакав што помалце зборови да слушнам, но тие трчаа по мене, немам ни мајка, ни татко, немам ни мајка, ни татко, ни брат, ни сестра, немам ни мајка, ни татко, немам ни мајка ни татко, живеам сам, немам ни брат, ни сестра.....ги кажа еднаш, а ги слушнав сто пати. Ми побара пари, а ми кажа дека немал ни мајка, ни татко, ни брат, ни сестра, пари ми побара, зошто знае дека неможам да му дадам, ни мајка, ни татко, ни брат, ни сестра, му се гледаше тага, не за пари, за мајка, татко, брат, сестра, дури и оној кој нема што да јаде, знае што му треба за да биде среќен, а ние ? Кај нас одекнува пари, пари, пари, пари, одекнува што сме си купиле, колку сме потрошиле, одекнува каде сме биле и колку сме испиле, одекнуваат нашите амбиции, не гледајќи дека веќе имаме се што ни е потребно за да сме среќни, се останато се само финеси. Ми го уништи моментот со тоа што го слушнав, а него каков ли му е животот со тоа што го живее ?!?????? Немам ни мајка, ни татко, немам ни брат, ни сестра, живеам сам.
Горда сум на мојата тетка кој успеа на свои години со семејство успешно да го заврши факултетот и конечно да дипломира
Кога денот ја спушта завесата и облекува таинствено руво, низ темнината на ноќта се спушта молк.Тивките улици и пригушените сијалици го таат одмерениот чекор на минувачот со згрчен поглед и длабоки воздишки како бледи сенки низ гратскиот немир. Во малата соба секој предмет ја дише својата приказна.Купувам неповратен билет и патувам низ животната сонувалка.Ја сакам мистиката на сонот која ме носи низ лавиринтите на мојот свет. Се задлабочувам во хоризонтала и бавно патувам. Среќавам некој и слушам нешто, се искачувам по скали и со трпение чекорам кон успехот.Секој звук ме сепнува и ми влева надеж да не му се предадам на поразот.Со ладни чувства ги одминувам патниците и остроумно премолчувам на разговорите.Ги разбирам и без зборови.Светлосен зрак ми ја затоплува растреперената душа во височината, а зборот секогаш има тежина. Талкам и размислувам за сега и понатаму, го потиснувам стравот како непобедлив херој во битката со пресвртницата и верувам дека тоа не ми се случува мене.Повикот од непознатото ме води кон моменти исполнети со неизвесност и исчекување.Тишината секогаш е сомнителна и повеќепати непријатна. Се гледам себе.Истиот мирис и држење на телото. И оваа ноќ сакам да спијам подолго, да верувам во она што е вистина. Во наезда од настани молчешкум барам епилог на прологот на соновникот.
Замисли, се започна минатата вечер кога месечината успеа да го долови сјајот на сонцето, а јас насмеана, гледајќи ги ѕвездите бев благодарна и среќна за работите што ги добивам додека една од нив спиеше до мене на креветот, а утрово се разбудив свежа, наспана и одморена со појадок во кревет и задоволени сите сетила и желби. Еве и јас замислив, ама беше обратно. Само што се навикнав, а куферов веќе го чека ново патување, ново пакување и преселување. Менувам статус, изглед, место на престој, навики, биоритам, а можеби и љубовен живот. Сменив и фризура и тоа е единствената промена што не ми се допаѓа ама и онака не е важно, секако повторно ќе ме разбушават. Мислам дека нешто почна да гори во мојава соба каде единствената разлика со пеколот е 3 степени.
Дали може 1500 страни блага еротика да ја разбуди вистинската јас? Дали беше потребно да прочитам 3 книги за да се разберам? Дали беше тоа потребно за да разберам дека го сакам од дното на својата душа и дека јас всушност постојам за него? Да оние нијанси на сиво делуваа на мене многу, премногу и го направија мојот свет розев. Нека продолжи ова цветање на моите мисли, нека продолжи и нека не прекине никогаш.
Отсекогаш сум се мислела дали постои совршен човек,совршен тен,идеална тежина,прекрасна коса,убави очи,чиста кожа,здрав,добар карактер ,убав тон на глас ,идеална висина...ете едноставно сфатив не постои совршенство.А,да сите се трудиме..свесно или несвесно..вежбаме за да сме слаби,користиме разни препарати за коса,лице,раце и разни глупости .. Кога пред неколку години имав многу акни (не до толку,но јас така мислев) ставав разни креми и чуда за да ги уништам ,дури и се будев во сред ноќ за да ставам уште доколку сум го избришала кремот.Непотребни грижи. Само стравувам да не станат новите генерации зависници од совршенство.Гледајки телевизија и разни слики само се лажеме и некогаш се трудиме да станеме нешто што е невозможно...Убаво е да се живее здрав живот ,да се вежба,да се јаде здрава храна,би требало да се чувствуваме убаво во сопствена кожа и да се прифатиме такви какви што сме Погледнете го видеово :
Во животов, не е мој проблем, што некој не држи до себе си, не стои зад себе и на она што ќе го каже или науми да го направи.Човек ако сам не си помогне, никој друг нема да го направи тоа наместо него, а од авторитет не се плашам, гледам некои си имаат проблем и со тоа, па си ја ишкаат мувата од капата.
Некако исполнета сум денес. Дали бидејќи ме фаќа некоја предновогодишна маја, троа порано или поради сонцето кое по дифолт дава позитивна енергија, или нешто сосема трето, ама сепак, среќна сум. Си уживам во монотоноста на животот, и на крај сфаќам дека се’ што ми е потребно е смеење. Нема ништо поубаво да бидеш во друштво на драги луѓе кои би те смееле постојано. Смејте се луѓе, особено ако имате причина! Денес се пријавив физика да одговарам најпрва, бидејќи знам дека нема да ме испраша ако сама не се јавам, секогаш прави така. А штом не ме испрашаат нешто што знам, се чувствувам некако тесно во сопствената кожа и морам да го истурам некаде тоа што го знам. Особено ако се некои тешки форумули. Нема ништо поубаво од тоа нешто да разбираш, да знаеш како функционира, се чувствувам некако гордо на себеси, свесна дека знам нешто. Другаркиве од школо не им се славело Нова година, дома ќе славеле, не им било интересно Ај да кажеш да слушавме турбофолк и да игравме по маси... Ама сега сфаќам дека тоа е проблемот, што не слушаме турбофолк и не играме по маси. Епа не сакате, не сакате, bye bitchezz! Со една друга другарка се договоривме да не славиме, ама таа вечер да ја поминеме опуштено со многу за грицкање, филмови и пижама парти. 1000 пати подобро. Го обожавам овој период од годината кога е карфиол тајм. Има ли нешто поубаво од тоа луѓе! Да не ми прават проблеми од дома, би се хранела со салати цел живот. Дајте ми доволно долг лост и ќе ја подигнам Земјата. Дајте ми доволно салати и ќе јадам цел живот. И така, или навистина ме дрмаат некои весели чувства, или се’ уште сум под дејство на учење цела вечер.
Излегов со дечињата во двор, да ја почуствуваме неговата топлина и светлина Ах сонце, сонце колку ли ми фалеше Го гледав, солзи ми течеа ама морав да го погледам утре може ќе го нема Викав :сонце..!!! Сонце сакам да те гушнам Децава се чудеа, му мавтаа ги подаваа рацете кон сонцето Нема секој ден прилика за ваква средба
http://www.femina.mk/новости/занимливости/фемина-е-најдобар-сајт-за-мода-и-убавина-за-2014-година Мммм...БРАВО
Да го фати страв човека да се дотера, да не го сликаат, па да заврши после на некој дебилен портал како „Фото: Погледнете ја девојката што го стопи асфалтот на таа и таа улица и ги полуде минувачите“. „Новинарство“...
Вчера се присетив колку добро детство имав и кој и да ми каже дека дека средношколските денови или студентските се најдобри спремна сум до последен здив да се борам со аргументи! Се сетив кога одгледував гравче, која неопишлива среќа е кога нешто ке забелее и имаш чувство дека си постигнал нешто големо во животот. Кога сам си ја правиш сопствената среќа, сам ја засадуваш..
Секогаш во овој период од годината изработувам новогодишни честитки, а откако сум член на форумов, и тука ги споделувам моите рачни изработки. Ретко купувам материјали, скоро секогаш користам она што ми се наоѓа по дома - задната корица во боја од скриптите, украсна хартија, копчиња, монистри, лак за нокти, колаж, парчиња од стари новогодишни украси, памук, ленти од украсни машни... Секогаш сум успевала да скрпам нешто и да направам интересни честитки. Годинава веќе снемав залиха, па после којзнае колку време влегов во книжарница со намера да купам материјали за честитки. Со помалку од 100 денари се опремив со лепак, картони и листови во различни бои, едно кутиче светкавци, минијатурни дрвени украси во форма на снешко, елен, Дедо Мраз и слично. Нешто ќе искористам за годинава, а нешто ќе остане здравје и за следната. Дел од честитките ќе ги подарам, дел ќе ми останат дома па мајка ми гордо ќе ги нареди на комода Антистрес терапија ми се ваквите рачни изработки. Едвај чекам да се распостелам во трпезарија, да си пуштам радио и да ѝ се препуштам на инспирацијата
Posledno vreme zivotov mi e na smireno nivo So lubov i smea ni e cel den i sekoj nareden. Mojata ljubov znae da me razbere i soslusa,da me nasmee vo sekoj moment i iznenadi na najubav nacin. Seto toa da go dokrasuva nasata cerka so nejzinite gugajna i igri,nasmevkata i racijnata sto ja dopirat mama me pravat presrejkna,celoto toa mamino mece e zasluzno za nasiot mir i srejken,slozen i vesel zivot. Najubavoto vo mojov zivot i veselata jas e zasluzno na mojata ubavica srejkata na mama i tato->nasata cerka Posle golemite problemi ne mi se veruva deka denes nie sme zaedno i imame miren i vesel zivot. Gospode cuvajgi moite sakani,zdravi i zivi da mi bidat ne e vazno drugo,koga tie se do mene nie sme najsrejkni
