Здраво! Одамна ви немам пишано,некако се околу мене тргна турбо,па немав време,а и немав што да ви пишам. Конечно после кој знае колку време дишам слободно. Без стрес сум ако ви се верува. Зошто мене не ми се верува ама ич! Научив да не се замарам со ништо и да не ме погодува ништо. Си легнувам и станувам слободно. Искрено се чувствувам како да ми е дадена втора шанса за живот. Се посветив максимално на дружење,стекнав еден куп нови пријатели,обновив стари другарства и супер ми е. Се испозаљубив прв пат без задршка во нешто што потенцијално може да испадне најдобрата работа што ми се случила или најголемата катастрофа. Ама за сега ме исполнува, ми дава елан и пријатно ми е. Прв пат преземам ризик,буквално се осеќам како да скокам од една на друга подлога прв пат без да гледам дали доле има мрежа што ќе ме спаси. Не знам дали е добро или лошо,ама се менувам и конечно чувствувам дека живеам сега и тука,а не во иднината после некој момент што сум го зацртала дека треба да се случи. И најважно дека живеам за мене,а не да исполнам туѓи очекувања. Така,периодов сум со розеви наочарчиња. Секогаш се будам на пролет. Имајте убава вечер.
118 ден од диетава, мааафакз! У школо ме зезаат дека кога ќе праиме 10 години матура, јас ќе сум им викала: Денес ми е 4546854 ден од диетата. А кога ќе сме биле пензионери, ќе сме се среќавале во автобус и ќе сум им кажувала кој ден ми е. Нека не ме зезаат, нека си бидат среќни што никад не биле на диета. Мене веќе преку глава ми е. Ама џабе! Мајка природа - највечи идиот. А утре планирам да праам ѓевречиња и ресана торта. Имам за учење, бе. Прееска си ги гледав Френдс, К-15, ТББТ... ако, де. Сте се замислиле ли некогаш, сте виделе ли некогаш мали вакви птици? Или сите се раѓаат големи? Досадно ми е бе, добро. И така ви викам... резил се праам секој ден. Случки - еден куп. А бе денес бил ден на математиката? Демек 3/14... пи. Дајте бе укинете ја матурава (ај да не се изразам со погрден збор, глупо е). Ај... пријатно.
Ke se nasmees na dete, ke ti vozvratit so nasmevka... Ke se nasmees na vozrasen, ke se cudit : Sto I e na chuknatava?? Zosto se smee?? Ne sme se rodile losi, popat stanavme, za zal!
Сакам само да си молчам. Да седам на маса со 10 луѓе и да слушам како дебатираат за што и да е и да не морам да дадам никаков знак на одобрување или некаква реплика. Само да постојам таму во моментот и од страна да го одживеам мигот, да уживам во туѓото заплеткување и сопствениот мир и слобода да не бидам во никаква релација со никој на таа маса. Сакам да си молчам во автобус додека седам на некое од оние седишта пред крајот. Да гледам низ прозорецот како светот минува додека јас постојам само статистички, не и реално во тој свет. Да слушам два одржани пензионери како расправаат за времињата, за корзото и Ванила, а два тинејџери зад нив како ги имитираат, „Еј замисли брат, у Ванила, на шабанско стариве“. Да се смешкам и да уживам дека не морам да се вклучам во разговорот. Сакам да си молчам на семафор додека сите му свират на сообраќаецот да го пушти семафорот. Немам каде да брзам, можам цел ден да седам и немо да ја слушам музиката од некоја радио станица која речиси и да не ми влегува во уво. Да гледам низ стаклото во ретровизорот од автомобилот пред мене и да ја набљудувам девојката која го користи мигот за последни потези со некакво моливче да ја доврши совршената шминка. Да не правам апсолутно никаква гримаса кога ќе ме забележи во истиот ретровизор, бидејќи нејзиниот автомобил е поинаква реалност, немам ништо со неа. Сакам да си молчам секаде каде има можност за едно убаво молчење. Доста е од муабети, секако се празни и бесполезни. Сакам малку да си молчам, да се одморам.
Се мислам дали да јадам пуканки или не во овие доцни часови. Од една страна само што вежбав, па да бутам само нешто не иде, плус што цела куќа ќе ми се умириса. Од друга страна ми се јаде. Хмм... Блазеси ми на дилемиве. П.С каква контраст од постот погоре. Spoiler
И јас бев дете... Играв надвор во една септемвриска приквечерина додека Сонцето со последниот здив се поздравуваше... Само што бев почната да одам на училиште ама се уште ја немав сфатено обврската. Во детските денови исполнети со смеа, без капка плач или тага, безгрижноста беше дел од моето секојдневие. Мајка ми си дојде од работа порано. Брзаше... Ме викна да одам внатре и тоа веднаш. После секое доаѓање од работа, прво влегуваше да се тушира а тој ден не си ги соблече ни чевлите. Додека мрзливо го облекував црвеното фустанче кое ми го даде, ја гледав како трча на сите страни. Земаше од кифлите кои ги направи претходниот ден, зеде салата и некој завиткан поклон. Нели се виткаа во целофан? Син целофан со бела панделка... Ме стави во колата и отидовме на нејзиното работно место. По пат единствено ми кажа дека одиме на роденден кај дете кое е болно и нема родители. Ах, и јас бев дете и ништо не знаев... Влеговме во една болничка соба наместена со маса и столчиња. Пред мене стоеше слабичко детенце со чудна боја на кожата, кое тогаш ми изгледаше како доста поголемо од мене. Јас имав 6 а тоа 8. Почна некаква роденденска забава со еден куп јадење донесено од вработените во зравствената установа. Неколку сестри и доктори правеа роденденска атмосфера а детето не го тргаше погледот од мене. Ја гушкаше мајка ми... Бев љубоморна и јас одев да ја гушнам... И јас бев само дете... Бев дете и не знаев дека ќе го повредам ако му кажам дека двете играчки кои ги има не се убави... Ништо не знаев... Не знаев од што му се топчињата на рацете кои ми го привлекуваа погледот а ми беше забрането да гледам. Тоа му беа фистули за дијализа. Го заборавив.... Се додека мајка ми не го донесе дома... Требаше да му ги дадам играчките. Требаше да му го дадам црвениот робот кој испушташе звуци на пукање. Ама не му ги дадов. Ме замоли и пак не му ги дадов. Глупава.. Да разбирав барем малку ќе му дадев сите да ги носи си себе. Пак ја гушкаше мајка ми и пак бев љубоморна. После неколку дена, сам со автобус, дојде до моето училиште. Цело време седеше надвор на клупата и ги нишкаше нозете. Ја паметам сликата како да било вчера. Седев до прозорецот и постојано погледнував а тоа само ќе се насмевнеше. Му се смешкав и јас. Чекав да дојде големиот одмор и ќе му дадев од мојот сендвич. Откако завршив си заминав дома без да размислам дека детенцето е тука за да си играме. Требаше да играм со него... Требаше да му бидам другарче... Ама бев глупаво и размазено детиште... Наредниот ден пак дојде... Воопшто не го ни погледнав иако пак седеше на клупата. Тој ден си играше со камчињата во училишниот двор. Правеше нешто што личеше на логорски оган. На големиот одмор дојде до мене и ми рече: „Јас немам другарчиња. Може да играм со тебе?„ Тоа играње со една лименка од Кока Кола нема да го заборавам никогаш. Ја стававме како штикла и штракавме по асфалтот. Тогаш го видов за последен пат. После една недела почина. Постот на една членка погоре ме потсети на моето другарче од детството. Секогаш кога се сеќавам на неко останувам со непреспиена ноќ. Бев дете ама неговата смрт ме потресе. Со денови плачев. И ден денес сум му другарче кое никогаш го немал
Сакам да кажам само дека ми треба некој, некој кој ќе ме спаси од негативноста на целиов свет,некој да ми каже да не се нервирам за мали работи,да ми покаже убавина,сакам некој нов во мојот живот,сакам љубов,сакам да бидам среќна и заљубена.Сакам да бидам сакана и да сакам и да се радувам на малите работи.Сакам некој кој само ме ќе повлече од ова страшно и темно место,од оваа монотоност,да ми ѓи покаже убавините на животот.Сакам некој да ми ги врати розевите наочарчиња на лицето за да можам повторно да го гледам светот розов и убав и да летам,да летам високо на небото опиена од среќа и љубов,
Откако се истуширав ја облеков неговата бањарка, потоа ги облеков неговите пижами и се покрив со неговото омилено ќебе. Сакав вистински да го почувствувам, да осетам дека е тука, дека ме штити, ме поддржува, храбри и ми дава сила да продолжам да го живеам животот. Прво го почувствував страшниот немир кој предизвикува тресење на целото тело. Потоа почувствував тага која како со нож ми го распара телото. На крајот изгубена во времето и мислите успеав да почувствувам мир и спокој. Тој како навистина да беше тука, како да ме погали по главата и како и секогаш рече Се ќе помине, ти си силна жена, сега грижи се за живите....Овие зборови ме однесоа во светот на соништата во кои се беше како порано.Јас, тој и малото плаво девојче. Растрчани, насмеани и среќни.
Епа богами редно време беше времево да пркне од зад облаците и да ни нанесе малку убавина ведрина и некој можеби мирис на пред-надојдена пролет ?м?
Алооо бе луѓеее кај живеемее...шо е ова перење на мозок од вчера ли сте бе у пм ајдее сите у борис трајковскии подршка за грујоо после ајдеее за заееев...до кај вака до кај? вака било така било не ли ви е веќе преку глава некој да ви пере мозок бе ко овци сме бе ко овции како кажат така ајде ако треба и у ендек ке идеме и после се прашувам за кого да бидам патриот -_-
Убаво е човек да мечтае, па дури и тогаш кога знае дека мечтата ќе си остане само мечта и ништо повеќе. Но во природата ни е да се надеваме, онака потајно, колку да имаме причина за живот. Животов пак, да ми кажуваше некој дека вака ќе ми се изрежисира, немаше никогаш да му поверувам. И да, потврдувам дека луѓето доаѓаат со причина во нашите животи.Доаѓаат, или ние да им го промениме нивниот живот или тие нашиот. Тој пак, се појави за да го промени мојот живот. Ми го промени од корен. Ме обви со прекривка од љубов, ми ја исполни душава, ми даде надеж, убавина, причина за живот, ми подари насмевка, ме освои само со еден допир и си замина. Остави едно ветување исполнето со надеж.. И колку и да пишувам, чувствувам како да ми се недоволни зборовите за да ги опишам чувствата во срцево.Ми остануваат заробени некаде длабоко во душава со причина никогаш да не се дознае за нив. Ќе молчам засекогаш... Те сакам...
Жити животото. Минатата година овој ден беше совршен! Сончева сабота, 15ти март. Кај 11h бевме кај баба ми за да го прославиме нејзиниот 77 ми роденден (15ти март) и на тато(13ти март). Сите бевме собрани. Сите внуки на баба,правнукот, најразгалениот. Си играше со него, му викаше да не трча многу,за да не падни. Му ги донесе моите коцки и со мене градевме кула. Беше прекрасен ден. Седеше на тераса и гледаше како тато ја правеше скарата. Се смеевме, се беше совршено. Денес 11h јас и мама и го „прославивме“ нејзиниот роденден, со неа. Каснавме погача, ролат, бабани-ги обожаваше,и чизкејк, на сите нејзини внуки ни е омилена торта. Го посетивме нејзиниот гроб. Повторно сончев ден повторно во11h. Повторно 15ти март. Пак со неа, но без неа. Веќе 3 месеци како ја нема, а мене ми е многу потребна. Секој ден е во моите мисли, нема ден кој не е. Ја обожавам, го обожавав нејзиниот хумор, се. Бабо, те сакам најмногу.....
Socuvstvo. . Znam kako e da zivees bez baba,à tolku ti e potebna da i kazes. Si imalaa sreka so si imala baba tolku godini pOkraj tebe mojata pocina koga imav 2 godin. Ama prokleto fali. Mi treba imam pernica i ja vikam babo i gi kaazuvam makite. Prva doznava za se. Znam me gleda, me cuva.... Babo trebashe da pocekas da se ozenevme i omazevme à ne tolku rano da zamines. Da te nema. Na mojata matura, polumatura Diplomska... Da me gushnes koga placam, Da mi dades kesh koga neam skrshena para, Da mi dades Sovet kolku se rasipabi mazite. TE SAKAM BABO, ANGELITE NEKA TE CUVAAT :'(
5 години Фемина.низ овие 5 години научив многу овде,запознав прекрасни девојки,оставив многу часови седејќи и читајќи низ темите.Си ја сакам ФЕМИНА ФЕМИНКОВСКА,ВЕ САКАМ И ВАС МОМИЊА
Најубаво се чувствувам во друштво на едноставни луѓе, еве вака едноставни ко мене Најубаво се чувствувам во друштво на луѓе со кои можам да се смеам, да се зезам и да откачам. Што да не Да им кажам да ми кажат, да си кажеме се што мислиме знаеме не плашејќи се дека погрешно ќе бидеме сфатени. Да залиеме да се напиеме а понекад и да ја запеам онаа нашата... Било да сме во ресторан, кафана, во некој лусузен хотел или на планина во некоја колиба, некаде во долина или на трева во рамнина, покрај некоја обала, река, езеро со нив е секаде весело. Среќа, имам такви луѓе и јас секогаш сум среќна и радосна во нивното присуство Чекам да пукне пролет крилја да ми се рашират, да полетаме во наш крај да се собереме. По кој знае кој пат, на нашето старо место Трошка љубов и добрина повредни се од товар злато (благо) и брдо мудрост...
Многу ме нервираат неколегијални колешки..Абе да не случајно ќе ти ја изедам 10ката ако ми кажеш по кој редослед треба да се учат темите -.-
Толку многу испити за полагање. А од друга страна толку убава продуктивна и слободна литература за читкање. Еден куп симнати серии,еден куп романи на полицата. А исто имам и енергија да правам по 100 чучневи во ден и да го кренам задников за 3 сантими. Муабетот ми е,зошто мене секогаш ми доаѓа енергија во периоди каде што треба да се посветам строго над книгата !? not fair guy
Сѐ е поинтересно од книгата Чак што више, и плафонот е толку интересантен, што можеш со саати да го гледаш без прекин
Генералката вчера ја направив.утре се мислам да направам уште една на ново Да не сум заборавила нешто,не за друго
