Господ кога ти прака сигнали два пати дека нешто не е во ред со здравјето а ти не обрнуваш внимание ...последица покачен шекер а третиот пат ако биде така, верувам дека ке следува инсулин ама да се обидам да не биде така
Sakam svetot da e pesna Ličen cvet, širen let Sakam da e pesna edna Da e cvet, ovoj svet. Sakam polja, sakam gori širna šir, segde mir Sakam zora koga zori Segde mir... Za site deca, da bide sonce,da bide ljubov, neka bide sjaj..Da bide kopnez, da bidat zvezdi,da bide prolet ličen, cveten maj... Sakam da e pesna svetot Tivok bran, izgrev ran Sakam da e pesna edna da e cvet, ovoj svet. Sakam pesna da se ori Tivok son, svezden zvon sakam pesna što ke zbori svezden zvon... Za site decaaa ♡
Денес е Светски ден на лицата со Дануов синдром. Да им дадеме поддршка на овие лица и нивните родители.
И јас немав, затоа си тргнав сама Друштво ми правеа слушалките на уши Туку, 21 март - светскиот ден на поезијата, во многу кафулиња низ Европа се одбележува вака. Колку ви чини шолја кафе? - Една песна Многу, многу убава иницијатива. Скроена за љубителите на кафе и поезија. Ех, да си бев сега во некое лондонско кафуле...
Она што се приметува во друштво е се поголемото оддалечување на луѓето,се помала социјална дружба и се помала актвивност,воопшто.Дали овие работи ги диктира модерниот начин на живот ,техниката,немаштината или нешто друго.На времето кога ,со радост се сеќавам,немаше толку техника ми се чини бевме посреќни а богами и поздрави.Тогаш не постоеја форуми да си ги изнесеме проблемите,како на пример овој,туку ги делевме со пријатели,роднини,родители ...Проблемите на сите им се случуваат,ама ми се чини некако пребрзо рипнавме во овој период во кој е нормално да криеш и да ги потиснуваш проблемите и полесно ни е, да си поделиме проблем на форум кој е анонимен,никој не те познава и ти не познаваш. Никој не си става прст на чело и не се запраша што ни се случува и каде тоа не води.
Како дополнување - сега читав дека од годинава има и кај нас ваква акција на три локации. Во Дион, во Наргиле (стара чаршија) и во Паладиум (Капиштец). Јас се спремам некаде да поминам, веќе смислувам песни
Баш сакав да спомнам за денот на децата со даунов синдром.Зашто лично се знам и комуницирам со две личности кои го имаат овој синдром.Едното е мало дете на 8 години, а другата девојка со 24 години.Ако направам една паралела, колку е поголема разликата во години, толку се поголеми и предрасудите. Поинакви се, знам.Ама не врз основа на физичкиот изглед, туку одвнатре, во душата. Имаат љубов поголема од другите, секогаш се позитивни и ведри. Имаат способност да ти ја забележат тагата. Ти си овде за нив, но и тие се овде за тебе. Штета што другите ги отфрлаат и не ги прифаќаат. Не е зборот колку да се рече, да се одбележи. Дека само денес е денот.Секој ден е, ама од нас зависи. Зависи од нашите гледишни точки.Го немам синдромот, а и времето поминато со нив не го гледам како залудно потрошено.Да можев, би направила за нив и повеќе.Ете, барем вие кои ќе го прочитате постот, потрудете се да го промените ставот за овие деца.Зашто тие го заслужуваат тоа.
Секоја сабота после работа уживам сама со себе шетајќи се низ градов. Без разлика дали сум на пазар, шетам по бутици или едноставно се симнувам една станица порано и пешачам. Тоа е време за мене во кое го пуштам мозокот и уживам. Не ми е мака пазарењето за дома, напротив ми е огромно задоволство. Мајка ми се смее дека во тоа сум како неа. Таа додека одеше на работа, барем 2,3 пати во неделата одеше на пазар, низ продавнички и не снабдуваше со се што ни е потребно, а и непотребно Од кога остана дома не излегува воопшто да пазари, па често пати кога луѓето ќе ја прашаат зошто не излегува, таа им одговара дека нема потреба, децата се можат наместо неа. Благодарение на неа можам сега да се снајдам секаде и со се. Денес излегов да и купам блуза, но се предомислив, ќе се потрудам да ја убедам да прошетаме заедно, како некогаш кога бев дете.
Што ќе ти е некој, мене кога ми се шета, сама се шетам. Сонце не се испушта Ако веќе мораш со некој, еве идам
вo oчи Прoлеттa, рoмaнтичaрoт вo мене имa дa кaже нештo: Верувaм вo љубoв. Oд oние гoлемите, филмските, вистинските. Oвa кoкичињaвa ми будaт рoмaнтикa , нештo сувише се нежнеaм периoдoв. Вчерa имaше пoмрaчувaње нa сoнцетo, oд денес oфицијaнo пoчнувa и прoлеттa...секaкви oсцилaции. Секoј ден имa мoжнoст зa нештo нoвo... штo знaм, убaвo ми е. Без некoјa причинa имaм некaквo убaвo претчувство убaв викенд. вaшa М,
СДК ... нема правила. Нема живеење според правила, стварање по некакви правила, рушење по правила ... Едноставно има природен тек на животот, на нештата, на настани ... Затоа баталете правила, движете се по текот на животот, некаде ќе ве однесе.
Крај на успешна колоквиумска, кафенце со пријатни луѓе, неочекувано полнење на новчаникот од страна на баба и дедо дефинитивно денес ми беше ден на среќата.
Се погледнувам во огледало. Темнина во очите, тажно лице. Побарувам низ сликите од детството. Ги разгледувам. Малечко, насмеано девојче со сјај во очите. Се замислувам. Каде замина тоа девојче? Дали навистина тоа сум била јас? Не се сеќавам. Не се сеќавам како изгледа среќата. Откако пораснав знам само за смртна тишина, болка и осаменост. Сакам пак да сум дете. Сакам да се погледнам во огледалото и да видам лице со широка насмевка, не лице покриено со солзи.
Една од фазите на созревање е кога ќе сфатите дека разочарувањата се обично последици од вашите нереални очекувања. Поставувањето на нереални цели кои обично не зависат од вас ве прави да се чувствувате немоќни, неуспешни и несреќни. Спонтаноста е се што ви треба. И понекогаш навистина се доаѓа на свое место само е потребно време и трпение. И така ми текна да исфилозофирам иако изгледа сум прилично заостаната бидејќи денес открив дека само јас од другарките го немам тој инстаграм. 1 по полноќ ама нема врска - секогаш е добро време за кафе па јас заминав да си направам едно за поубав сон
