Од пролет во Скопје најмногу го сакам мирисот на искосена трева (барем во малкуте паркови што ги има) и мирисот на на липите (додека не ме спукале пролетните алергии) . Толку !
Никогаш не се откажувам од луѓе. Што и да ми направат, си давам малку време да се смирам и секогаш ја ислушувам и другата страна. Затоа премногу ме повредува кога некој ќе се откаже од мене.
Добро бре луѓе, дали може некој да ми објасни како е можно девојките да се СРАМАТ од сопствената невиност? Ајде. Значи ми нема логика. Секоја млада, интелигентна, созреана девојка може да сфати дека невиноста е нешто на кое што треба да се гордеете(или да ви е сеедно како и да е.), ама никако причина за СРАМ. Напишала имам скоро 20 години, невина сум се осеќам како изрод. Па оди лечи се бре. Јас невиноста ја изгубив лани, на 19 години. Ја изгубив со дечкото со кој сум сеуште и од љубов. Ако го сретнев него на 25, тогаш ќе ја изгубев! Па дај ценете си се малце... Ако некој ви реагира сумливо на информацијата дека сте невини- нека се носи! Не ви треба таква личност.
Сакам да прашам ... Факт број 1. е дека огромен број од лугето се обликуваат себе си под влинание на другите. Па сакам да ве прашам.. Што би направиле доколку би знаеле дека никој нема да ви суди ? Би продолжиле така да живеете како и сега или сепак би промениле нешто ? Јас како да сум убеден дека секој од вас има барем една работа што не ја прави поради стравот од осудување, критикување и исмејување од просечното мнозинство. Доколку имате барем една таква неисполнета желба во вашиот живот од тие причини или слични на нив, тоа значи дека не живеете една работа која би ве направила среќни и исполнети. А што ако се повеќе ? Тогаш ако не си го исполнувате автентичното ваше, тогаш зошто живеете ? Тогаш што чекате ? Зарем некој треба да ми потврди за да направите нешто ? Не сте свесни ? Ослободе го умот од тие неартикулирани стеги.. Имајте искрени одговори спрема себе си. Можете други да излажете ама самите себе си не можете ..
Сакам да мислам дека сум човек што сака промени. Ама ете ме мачат промените кои сами си идат со време а не ги приметуваш. Јас и моите браќа веќе возрасни луѓе, работиме, секој со свои планови за иднината со својот иден сопатник... Моите кои ни се столб, идоли и секогаш потпора за се, веќе почнуваат да ги најавнуваат годините, ќе дојде денот кога и на нив ќе им треба помош. А јас не сакам да прифатам дека моите родители кои цел живот се семоќни во моите очи, дека не се веќе истите. И наздравуваме на фамилијарен ручек се смееме, нашата петорка како што милуваме да ја речеме се смее во полн ек. А мене ме јадат мисли уште колку ќе трае оваа среќа? Дали секој веќе ќе си фати свој пат? И јас веќе не сум најмалото, стигнав и јас да им делам совети а долго уживав во улогата на најмалата и мазената принцеза на семејството. Моите велат за арно за убаво, секој свое да си створи... А јас, јас се плашам. Ова катче ми е толку познато, толку среќа и мир има овде... А велат тоа е природен тек на нештата... Му се доверувам на брат ми, а тој ми ја бушави косата и вели, мало бе - што си се уплашила, па тоа е само живот.
@Читател според мене, само луѓе кои самите несвесно се сместуваат во „просечното мнозинство“ и осудуваат други луѓе, само тие се плашат од тој камшик на осудувањето и се стегаат да не прават некои работи. Јас летам слободна ко птица и еден цитат на Лорен Вајсбергер прекрасно ме опишува: I've always expressed my thoughts in color.
Напротив, јас летам слободен како птица и забелжувам осудување од страна, И за мене тие се просечни. Инаку првата реченица твоја многу ме потсетува на класична филозофија, пошстеди ме од нив.. Чим си се пронашла во мислата, драго ми е. Јас додуша се пронајдов во некои сопствени мисли. Али добро, секој со своето
Секаде го гледам зборот "умреш,умира",дајте живејте го животот ако не подобро од денес. Човек два пати не се раѓа.
Она кога испазаруваш се што ти треба во маркет,одиш на каса и на продавачката и пееш 'Колку треба да се плати' од Дуле и Коки
И јас по некоја случајност го сретнав бившиот во маркет , тој купуваше памперси за син му а јас за внук ми ,јака случајност
Ако не го работам тоа што го сакам, што ми е страст и љубов, јас ќе полудам. Спремна сум да оставам и дечко и се, за да го работам тоа што го сакам, мислам дека е единственото нешто во животот што ме исполнува, ништо друго нема. Некогаш помислувам дека тоа е мојата единствена љубов, а маж и дечко ми треба за да не сум сама и да ме задоволува...
Незнам зошто ама ги обожавам овие рани утра проследени со свеж воздух,сончеви зраци и звукот на гугутките и врапчињата.Толку многу влеваат спокој и радост во душата просто да се чудиш како може едно вакво дело на природата толку да влијае на тебе.И сега не би ни сакала пак да си прилегнам како што си знам,сега со мерак би си направила кафе и право на тераса да уживам во оваа реткост.Едноставно мириса на утро...
Utrovo naminav vo moeto staro uciliste.Osnovno.Pred okolu 10 godini go napustiv I uste od vrata se zabelezuvaat promeni,no ne na pozitivno. Hodnicite premackani so nekoja boja kako vo bolnica da vleguvas a ne vo uciliste.Na sred hodnik mlada nastavnicka zastanala I vika na cel glas : Dobro utro decinja, dobro utro sonce, dobro utro cvetno vence!!! Molim ? Vo moe vreme nastavnickata pred da vleze vo ucilnica bevme nikoj ne mrda, koga ke vleze site na noze i dobro utro vo hor. A sega doslo obratno. Ne znam, nekako ne mi se svigjaat tie novi metodi na pristap kon decata.Ne deka treba da si los ama smetam za da imas avtoritet treba da se postavi nekoja granica vo odnosot ucenik-nastavnik. Mladi nastavnici po kratki rakavi setaat istetovirani race, cetvrtooddelenki se vrtat po nego A nastavnickite koja vo tesni farmerki koja vo mini suknja I stikla visoka obobavezno.Mozebi na nekoj mu se dopagja toa, no mene ne.I vednas pocnaa da se navrakaat spomeni.Brkanici na golem odmor, pravenje belji, trcanje niz hodnici pa vadenje na casovite koga ne si naucil lekcija.Ovoj period si ima posebna ubavina, no ja sfakame duri otkoga ke zavrsi.
Искрено не ми дава срце да го отворам ова, незнам ни што има, ама според коментарите поарно е да не го отворам. Одма се поистоветувам со мајката. Често плачам над туѓи судбини. Од што имам доживеано големи трагедии невите ми се малку слаби.
