Не знам за другите, ама јас овие денови сум со пукнат филм. Од се и сите... Ништо не ми се праи. Ни ми се работи, ни ми се дружи, ни ми се вежба, па дискутабилно е и дали ми се постои. Некад смислата ни доаѓа од нас самите, ама во овие денови јас сакам само да лебдам слободно без структура и облик. А за право и не знам ни што ми се јаде, ни дали ми се јаде, ни па колку.... Сакам да ми помине грдово расположение кое пак освен сеопштата атмосфера убедена сум дека доаѓа и од соништата кои ги сонувам. Умрени луѓе, попови, пливам во ладна вода...гледам песок и камења на дното на многу длабока вода... Сакам само да се радувам пак на после полноќните прошетки по Партизанска и мирисот на пролет. Се чувствувам обележано. Лани ова време живеев со сенилните извици на дедо ми во секоја доба од денот. Името на татко ми татне со и без причина на сите страни. Еве не се чувствував вака, ама сега кога се поклопува периодот од годинава, јас сфаќам колку ме обележало засекогаш. Лани ова време ми умираше последната детска безгрижност... како што умираше оној кој ми ги раскажа првите басни кои дури сега сфаќам дека лакомоста на лисицата и безмислоста на волкот ја гледаме на вести. Дедо ми ужасно ми фали... И стојам и се размислувам кој пат да го фатам... кога стојам сама со себе многу добро знам која сум, но кога имам некој до себе се губам, се губам на милијарда делчиња. Ми се остварија многу желби... ама празнината пак ми се појави. Барем си го составив конечно мерилото како елиминирам луѓето околу себе. Не сакам луѓе кои се неискрени, кои гледаат низ материјална призма и луѓе кои се мрзливи, а подли, па и глупави и подли. Ау да, и си го дозволувам тој луксуз да презирам луѓе макар била и лош човек, јас презирам луѓе. И како да му објаснам дека јас си заминувам... кажав без број пати, но како да не ме слуша и ме стиска уште посебично до себе. Ме гуши, болно ме гуши... а од другата страна стои човек кој буквално би ме оставил да го освојам светот ако сакам и да си се вратам кога ќе ми текне и да се сакаме секогаш со уште поголем интензитет и да бидеме поспоени отколку со оној кој би била физички залепена, но толку емотивно далечна. Сакам да се радувам на после полноќните необврзни прошетки и по Илинденска, со кока кола во рака и мирисот на живот...
Сакам да признам дека не ми е доволно само кисело млеко со малце трошки од лебче внатре. Нека ме боли грлото ама стомакот е здрав и празен,слушам како ме моли за барев кришка леб а не трошки Се праам силна дека ми е доволно велам, ама не бидува МИ СЕ ЈАДЕ БЕ Еве два дена кај што сум само со кисело млеко и само на местата кај што држиме јадења мислам. Пример вчера бевме со мајками впродавница, едвај ме довлечка и како за бељаа видов се што зема и само на кесите мислам што се имаа а ништо неможам да пробам.....ми се плаче кај можев јас олку без папање да седам Ај доста плачев, ама ми се кажуваше шо да праам мх мх!
Што ми вредат сите успеси и победи кога очите кои ги љубев не беа таму да ме видат,кога срцето ми е распарчено на милион парчиња и целиот свет да ми го дадат на дланка ништо не ми вреди... Наскоро ќе заврши ова мора да заврши...
А што ми вреди животот ако се треба сама да проживувам? На моменти мислам дека ќе се задушам,ме гуши овој град,и овие луѓе.. ме гуши тоа што сум сама .. мислам дека дури ми стана фобија дека ќе бидам сама.. до толку! Ми стои една грутка во грлото и стои таму не се помрднува. Сакам да сум малку попозитивна во моментов и малку пооптимистична ама не можаам,едноставно не можам.
Денов калакурница... Од прееска до сега што се издеси, во цел живот ми се нема десено. Падна врска, падна влада и уште пар убави работи измеѓу...
Знаете што е тажно (иначе да, здраво фемина, како сте ), тажно... тажно е кога од 100% користите само 10. Како кога не ги полните дланките, не гушкате цврсто, не ја вкусувате сета храна... како кога сонувате, но всушност во реалноста одамна сте се откажале од тие соништа, затоа што едноставно ве мрзи, или.. ви се допаѓа удобноста на сигурноста, па си тлеете во грдото секојдневие. Навистина е тажно кога се задоволуваме со било што, не зборувам за скромност, зборувам за личности со можен капацитет и нула волја за негово искористување. За себеси? Бидете ми добри, јас некако, како да подзаборавив како да се изразувам, да пишувам Сакам да се сакам себеси многу повеќе од ова
Денес малку подзаборавив на сите случувања деновиве. Престанаа по глава да ми се мотаат секакви глупости и не се сепнував на секој звук. Кога сеа се враќам од Вц, апсолутна темница, мм испушта тежок рафал. Абе нозе ми се стресоа. Го изнапцув, а он си спие нема гајле. После слатко се изнасмеав. Инаку благодарение на постот на @calliope за оставката на Адеми, конечно се заинтересирав да откријам како да направам скриншот. Малку сум назад со технологијава, ама бидна, најдов како треба по година и половина користење на телефонов. Ептен сум брза Лека ви ноќ.
Денес бев на Маршот во чест на загинатите од МВР, тие загинаа за нас, најмалку што можевме да направиме за нив е да измаршираме како обединет народ за нив ,1 км барем ,со Македонското знаме во раце, со скандирање на името МАКЕДОНИЈА, требаше да бидеме сплотени сите , обединети , без разлика на партија , на вера , на се!! ама,не ни се погодува ништо , додека ние марширавме ,другите наоколу кои седеа на Широк сокак и си пиеја кафенце под сенка ,не гледаа како будали ,се зезаја , ќе има сега автобуси за Куманово , ке ви пуштат одете таму и слично.За другите што да кажам, за оние јаките партиски КОМИТИ, кои освен споделувањето на фб слики од партијата и од Гоце делчев , Даме груев и други, и освен облеката на која им пишува смрт или слобода , или името од месните заедници-комитети,ќе кажам слободно дека беа дојдени само да си го оправдаат работното место , добиено знаеме како, и да имаат материјал ,односно слики, тие истите ги пратев, во непосредна близина бевме, не скандираа име МАКЕДОНСКО воопшто,ама тие се херои на збор, ми ставиле баретки и блузи на кои пише смрт или слобода и ке парадираат, е таквите ги мразам драги мои, на фб пишат долгометражни статуси за херојство , а во живо се друга приказна, не посакувам да има војни , ама да дојде до тоа , истите овие такозвани комити, први ке извадат лекарско. Слава му на спасителите и бранителите Македонски, кои ги жртвуваа животите за ова напатено мало парче земја, сигурна сум дека истите тие , не биле патриоти на фб , туку биле на вистинското место и време. Извадок од се:Никогаш не сме биле , не сме , и нема да бидеме сложни како народ, секогаш ќе има предавници и такви расипани вошки кои ке го зафатат цел овоштарник!! О, Македонијо, до кога други ќе те имаат во раце , играјќи со тебе, како кукла на конци ?! Посакувам 2001 и 9 мај , никогаш да не се повторат повеќе, никогаш!!!
Konecno. Negoviot miris, negovata pregratka. Sakam koga mi doaga taka nasmean u ubav. Ima li zelba koja toj ne mi ja ispolnil. Kolku e samo mil I nezen. Se prasuvam so sto zasluziv takva sreka?
Луѓенца мои, би била најсреќна на свет брат ми да си дојде во петок, шансите се мали, но сепак...сакам да верувам дека ќе ме изненади. А може ли сите вие да посакате и за мене, можеби универзумот ќе ми ја исполни желбата Си се лажам себеси, а сакам да верувам, сакам да го видам и гушнам
Гледајќи низ малиот отвор, сè ќе ни изгледа ситно, мало и далеку. Ако ја отвориме вратата, ќе влезе она што треба да го забележиме во вистинска персепктива. Се друго ќе излезе како и да не постои. Водени од дилемата дека не можеме нешто да направиме, успехот останува далеку од реалноста. Ако мислиме дека можеме, тогаш можеме со сета спрега на силата да го истрчаме кругот и да ја освоиме целта. Одговорноста кон себе е да си дадеме шанса да ги завршиме обврските и да издишиме низ призмата на насмевката. Ништо не е поприоритетно од желбата да се видиме таму каде што се гледаме.
Da bide zivotot ubav trebalo i mislite da ni bidat ubavi,pozitivni,opttimisticki.. Koga nekoi raboti imaat tek po udolnica,mora da vlozis mnogu trud za da mozes da se kacuvas po ugornicata za da mozes da gi sovladas. Po udolnica e lesno,nozete(zivotot)sami te nosat. No koga e mnogu lesno,taka glatko trcajki mozes da zavrsis i vo provalija. Znaci i po udolnica ne e lesno dokolku ne znaes da se nosis pred se sam so sebe. Koga mi doagaat momenti za da moram da kacuvam ugornica,ne deka mi e polesno,no znam protiv sto se boram. Kako da se spravime so stravot od trcanje po udolnica koga znaeme deka kaj i da e ke se pojavi nekoja prepreka?Tesko e koga nemozes da go sovladas stravot od nesto sto seuste ne e ni dojdeno,ne se ni nadzira. Zosto postojano vo grc? Trcaj po udolnicata i uzivaj vo zivotot,ne grci se barem koga nema potreba od toa. Odi ne grci se!
По триесетата година од животот се прави една филтрација на спомени, луѓе, приоритети...Природна или духовна селекција или созревање на интелигенција или надминување на адолесценција или едноставно работите што се случуваат ги гледаш од еден поостар агол. Правиш еден пресек на множества и за себе ги задржуваш само оние од множеството Б, со кои имаш заеднички елементи во пресекот. Од моментите вадиш НЗС, а оние што си ги множел со нула, ги ставаш во дупла заграда со заеднички именител. Тогаш ја сфаќаш важноста на цифрите, посебно кога ќе застанеш на банкомат или каса во некој маркет. Впрочем и животот е равенка со повеќе непознати, претставена на графикон, која тече по оската икс, а ипсилон е варијабилна во сооднос со индивидуалните успеси и неуспеси...од нас зависи во која насока ќе се движиме. И тогаш, после триесетата сфаќаш дека всушност се е проста математика.
