^ @GirlLove почнува јас ти потврдувам Пмс период е опасно нешто некогаш поминува без никави последници ама некогаш ... Не паметам кога последен пат плачев а овие два дена се изнаплачив пмс период или околност кои ме опкружуваат незнам. Синоќа плачев за другарка ми ама од среќа И таа ја почуствува магијата на веридбата и музиката во сопствената куќа . Солзи радосници искрени насмевки и многу љубов имаше,им ја посакувам целата среќа на светот. Денеска плачев затоа што не успеав да се поздравам со сестра ми,првпат тоа ме заболе толку многу.Веќе бевме тргнати а таа истрчала на улица по нас а ние неможевме да се вратиме назад ... ми стигна порака од неа : си плачам,не успеав да стигнам да се поздравиме ... Оф боже колку е тешка далечинава ,далеку од сите Си се тешам сама ќе помине бргу времето ќе се навикнам,ќе одам пак да ги видам... Времето минува а јас никако да се навикнам како што треба и целосно да бидам отпорна во вакви моменти. Несакам да ја имам оваа негативна енергија во себе но неможам,морам да се исплачам за да ми олесни ...
Како станувам поголема магарица, се како помала се понашам. За 2 часа ми е роденден. Ми се иде да си ги изедам сама сите чоколадни бомбони што ги купив за утре да го почастам класот и да не се појавам на школо и цел ден да се преправам дека не постојам да ги слушам истите 5-6 песни на repeat и да читам додека не ми испаднат очите Денеска успеав да бидам целосно бескорисна. Ме буди татко ми целиот возбуден да видам како ми ја украсиле тортата иако инсистирав дека не сакам никако да ја красат. И има што да видам. Ја украсиле со розово, дури и Среќен роденден напишале и нацртал розово цветче. И ја гледам така со дигната веѓа - Мразам розово Порано колку сум била возбудена околу роденденот, сега воопшто, само ме нервираат моите што дигаат голема џава околу тоа
Е, ради ваков активен и брз живот си се тапшам за моите долги шопинзи. За кога пред да излезам да не висам пред плакар туку што и да одберам веќе да ми биде по ќеф, макар сум го барала подолго. Во сите делови од мојот ден сум дотерана ко да ми живот зависи од тоа, а само пола саат имам за спремање бре. За утре на агенда широка розе пастелна панталона и хммм... кошула валјда? Кој ме виде нека ми се обрати со Магнолија, знак на распознавање - имам коса како оваа на аватар и нели, панталоната. Чао, журим.
Вака размислувам и се навраќам наназад, толку многу време сум потрошила на бесцелни пријателства, поминување време на места на кои не сакам да бидам, со луѓе кои не ми одговараат. Толку се трудев да се вклопам со луѓе кои се различни од мене, што не знам дали да ми е криво или да сум среќна што сум научила лекција во животот. Не дека се тоа лоши луѓе, не верувам дека постојат лоши луѓе. Само дефинитивно не се луѓе кои ме исполнуваат, во чие присуство се чувствувам пријатно и позитивно.
Си разгледувам слики од викенд случувањата во нашиот град и' на 70% од девојките успеав да им најдам мана дека се здебелиле, дека не личат на ништо. И да, можеби оваа реченица упатува на тоа дека станува збор за уште една површна личност, на која изгледот и килограмите и' се најважни на свет. Но, ваквите мои мисли се уште една капка кон тоа да ми се прелее чашата. И онака деновиве сум депримирана, планирани, непланирани обврски, па уште и проблемот со менструацијата и постојаните замерки на сите околу мене дека веќе претерувам со слабеењето и постојаното клукање да седнам да јадам, па уште и мојот шестгодишен син со неговиот коментар "Мамо зошто ти се толку слаби рацете, после кој се распаднав како кула од карти. Цел ден си правам филмови дека јас, таа која пред година дена слободно можеше да се именува како "дебела", почна да губи чувство за тоа кој изглед е нормален, дека можеби наглото слабеење се должи на некоја скриена болест која ја поврзувам со проблемот со менструацијата...Знам дека деновиве ќе ја реализирам долго одложуваната посета на доктор, а дотогаш ќе продолжам да си правам филмови.
Она кога ќе видите гест што ќе ви ја врати вербата во човештвото. И уште поубаво кога ќе сретнете културни дечиња на кои можат многу возрасни да се огледаат Денес беше прекрасен ден
Бумеранг. Седам со скрстени нозе и главата крената нагоре. Мижам, замислувам дека сум некаде на зелена пољана. Во позадина иде нежно и тивко кралот и неговата незаменлива stand by me. Бројам до три и дишам, дишам длабоко. Ги тргам наочарите за да се релаксирам и да не гледам додека мижам, да не се мати мирот, зашто побистар е кога не гледам отколку кога најбистро гледам низ рамките со јакиот диоптер. Многу работи се сменети само едно не, мојата дрскост кон нив. Како да ми ја скршиле душата сите тие заедно, групно, а не е така. Гневна сум и на погрешен начин го манифестирам тоа, на погрешни луѓе. Искрено, ама искрено тешко е да признаеш дека си крив, и дека грешиш, од корен грешиш. И уште потешкото дека треба да промениш нешто кај себе. Ја допирам главата на рамото и ја кривам на страна и се смеам. Не знам зашто. Убаво ми е, без разлика на се мене ми е убаво во своја кожа. Имам барем 9 килограми вишок, кожата не ме баш во најсовршена состојба, косата никогаш не ми била подолга ама без некоја убава форма, јајнициве ме убиваат, плуќава нешто ми свири како симфонија наутро. Ама убаво ми е, убаво се чувствувам во своја кожа само духовно сакам да се хранам без престанок. Некако тоа ми фали, не кај себе само кај сите. Мајка ми земала да ги анализира девојките и да ми дава некои критки, колку сме биле сите еднолични. Колку е во право без да се замислам само климнувам глава. Сите со преиспеглани коси, исто исчупани веѓи и дури исто исцртани и исти бургунди-бордо кармини. Никогаш не сум видела толпа која толку еднолико наликува на себе. Вели млади сте, убави сте, толку свои а без толку идентитет и желба за уникатност. Слаѓе ја туџе јер је лакше копирати него иновирати - ќе промори на крај у стилот некоја стара мудрица из бивше Југославија. Пресмешна е ама не е свесна колку. Си излегувам на тераса да се хранам со опојниот мирис на пролетта за последен пат ноќеска. Ме смирува во исто време воспева во облаци и толку спушта и приземјува на земјата. Не, знам, знам дека имам некоја опасна алегија на се и сешто, мирисите ми се некоја опсесија, се осеќам и се ми фаќа носот, убаво, да ама за жал и неубаво. Додека музиката се пригушува и сопира, и очите ми паѓаат, време е да си напраам еден убав шат даун и рестарт. Да мириснам уште еднаш и се кутнувам во постела. И покрај се, и покрај сите лудила, нејаснотии и тешкотии, убаво е да се биди жив, да се дише. За последен пат стискам replay и не оставам ни до крај да заврши пред да потонам во сон...
Да се пофалам се смирив со бившиот. Луѓе пресреќна сум. Оваа шанса ретко се добива во животов, ми прости и ме сака уште повеќе и покрај се и ветувам дека ќе го сакам и ќе се борам за нас, се ќе направам за да бидеме среќни заедно. Сепак, чуда се случуваат. Никогаш не помислив дека се уште ме сака и дека покрај се можеме да бидеме заедно.
Јас сум едноставна девојка. Ноктите ми се кратки и најчесто црвени - така ми се најпрактични. Омилени бои ми се црна и бела, но знам да купам куп шарени глупости во афект кои подоцна не ги облекувам затоа што не можам да ги искомбинирам. Најчесто носам фармерки и старки, но имам и неколку добри фустани. Имам неколку добри другарки и неколку омилени места каде што редовно се движиме. Омилена музика ми е рок и ајде да не одиме во поджанрови. Не порачувам сложени порции во ресторани. Всушност, омилено јадење ми е леќа. Ако ми недостасуваш ќе ти се јавам, ако сакам да те видам ќе те поканам на кафе. Ако погрешно ме сфатиш ќе ти објаснам, ако имам прашање ќе те прашам. Ако нешто ми се допаѓа или не ми се допаѓа јасно и гласно ќе потенцирам. Ако ти треба нешто ќе ти побарам, ако ти ми побараш ќе ти позајмам. Сакам искреност и директност, а веќе ги немам годините нит живците да толкувам сублиминални пораки или да се справувам со глумење лудило. Тие времиња поминаа и сега ценам едноставност. Смиреност и тивка пријатна музика во позадина. Чаша бело вино и свежи јагоди. Чисти луѓе и чисти емоции. Ајде да не трошиме беспотребно време и нерви. Можеме да ги зачуваме за некои попаметни работи, а воедно ќе си направиме услуга и на себеси и на другите кажувајќи ги работите кои ги мислиме. Комплицираноста замара, едноставноста ослободува. Доаѓаш?
И дебели и грди,и со една рака и без две нозе,и тажни и лути, и паметни и не толку паметни,и горделиви и себични... На сите ни е потребна љубов! Бидејќи таа е есенцијална.
Гледам во последно време на темава често има жртви на пмс. Има бујрум? Абе ни троа гради немам, ама болаааааат, не се пријавуваат за ништо друго освен за болка. Болно потсетување дека сепак имам гради. А најчесто сум хиперактивна и цело време се смеам кога сум во пмс, така да се простува некако болката, ама последниов период... депресијааа луѓе... цел ден се мислам дека сум безвредна, дека не чинам за ништо, и не го ни гледам мм. И обично поминува наредниот ден, а се враќа пак понатаму во денот. А и не памтам добро, особено за датуми мора да прашам милион пати, само чекам некој ден кога ќе ми каже мм-досега за мајка ми вака правев, сега за тебе ли ќе служам како римајндер? Ама тоа е. И дури не памтам дека ми беше лошо претходниот ден, ми текнува само кога се враќа. Особено како се разбудив денес, и каков лош сон, полошо нешто не сум сонувала досега. Сум се разбудела врескајќи, клоцајќи, (фејл ми беше македонскиот ама ајт, не ми замерувате вие), ама да не се разбудев можеби би умрела од страв. Толку можам да кажам. Толку лоши работи во еден сон, кој за мене се чинеше како да е едно 2 саатен хорор филм, навистина да не се разбудев, а баш пред да се разбудам беше климаксот, ама немаше да ми преживее срцето, сигурна сум. الحَمْد لله се разбудив. ( ме мрзи да пишувам благодарност и слава на Алах). Сето ова е бидејќи се грижам многу за сигурноста на моите дома. Плашејќи се да не стане лом таму, и според сонов се присетив дека ич не ни е сигурна куќата, секој сељак може да влезе како во своја куќа и лом да не направи среде спиење. Не се кажува лошиот сон, но многу ме трогна и морав да го кажам некако, некаде. ان شاء الله ќе имаме убав, мирен Рамадан оваа година. ان شاء الله
Деновиве ми е посебно тешко без некоја посебна причина, ми се плаче ми се липа а солза не потекува грутка ми стои во градите. Ме растажуваат брчките на лицето на татко ми уморниот израз со најведрите очи на светот, тоа што мајка ми и денес претураше по плакарот за на крај да воздивне и да ја облече истата кошула и кога ме забележа во спалната ми рече колку само ја сакам и илјада да имам повторно само неа би ја носела, ах мамичке
Godini nanazad so netrpenie go o4ekuvav ovoj datum. Planirav ushte pred mesec ili dva shto i kako treba da se slu4i ,si sonuvav i si se nadevav. Denes e prazno...Duri ni soodvetnite zborovi ne mi idat... 4estita godishnina na potonatite sonishta !
Доаѓа лето, а мене ме мачат обувки. Сакам да носам сандали со отворени прсти на штикла, ама некако како да не знам да одам во нив, прстите излетуваат напред, едно три сантиметри пред ѓонот, фаќаат парче од асфалтот, а јас се движам како шестар. Божем некоја елеганција, ама џабе.После недела дена не можам со жуљеви да се справам. А колку убави модели има, па што комбинација може да се направи, мх, мх, мх....
Надвор колку е спарно...се осеќа доаѓањето на летото. И расположението на луѓето околу мене. Чудна е моќта на сонцето.
Годинава правиме 14 годишнина од нашето пријателство. Не ми се верува дека поминале олку години Се дружиме уште од претшколска возраст,цел живот сме комшии,но јас не се сеќавам како воопшто сме се запознале бидејќи сме биле многу малечки,па ги препрашував моиве дома. Вчера бевме излезени на кафе,се вратија од екскурзија две од друштвото и излеговме за веднаш да споделат импресии. Не можевме на ред да дојдеме да кажеме нешто,не ни стигна време за сѐ да раскажеме. Одделени бевме само на една недела,а за тој период се чувствував како да ги нема цел месец,ми недостасуваа. Преубаво си поминавме,како и секогаш времето исполнето ни беше со многу смеа. Додека раскажуваа,така занесена си велам:колку сум среќна што ги имам нив Започнав да го враќам филмот наназад,од таа вечер па сѐ до нашето детство. Ми текна на глупостите кои ги правевме:на глава стававме хулахопки сакајќи да имаме долга коса како Рапунзел ,па ногавиците од хулахопките ги виткавме една околу друга за да правиме плетенки,земавме штикли од нашите мајки(5 броја поголеми,само се сопнувавме ) и шетавме во дворот правејќи се дами ,ѕвоневме по вратите и бегавме за да не нѐ фатат,се јавувавме по телефон и зафркававме луѓе,снимавме ковери на песни,правевме фестивали,смислувавме кореографии на тогашни хитови од Златно славејче и Евровизија,правевме парфеми од цвеќиња,поставувавме жица на тротоарот навечер за да се сопнат луѓето(се редевме сите тука,па кога ќе наидеше човек према жицата викавме:Муштерија! Муштерија! и бегавме ова ни беше шифрата )... Ех,детство мое,ми недостасуваш ... Тогаш деновите ни поминуваа во смеа и игра,ни беше интересно и забавно,бевме безгрижни. Овие истиве спомени кои ги набројав секогаш одново и одново ми се навраќаат кога ќе ја погледнам мојата омилена слика од детството: јас и другарка ми сликани во влезот од зградата. Косичките скратени со фриз а ла германски шлем,па и фалеше по некој заб Не знам точно на кој сајт беше,дали овде или не прочитав нешто како: да можевме спомените да ги зачуваме на ЦД и да можеме да ги гледаме кога и да посакаме...Колку би било убаво ова Ги сакам како да ми се сестри,со нив израснав. Кога и да излезам со другаркиве,без разлика дали сум тажна или ете,не се погодил денот,секогаш се враќам со насмевка. Се надевам дека ова пријателство ќе трае уште долго,има уште многу настани, важни моменти кои би сакала да ги доживеам заедно со нив . Чувајте ги и сакајте ги пријателите,тие се богатство. Cheers to 14 years of friendship!
Сакам да се вратам во детството, да побарам една банка од мајка ми, за да си купам од оние мастиките како цигара.Сакам да не го преживувам ова што ми се случува веќе по милионити пат. Сакам да сум безгрижно дете. да си играм во песокот и со единствената кукла со скината глава.Сакам да крадам цреши од комшискиот двор и да бегам колку што нозете ме држат. Колку сум била будала што сум се замарала со дечковци, па трескање од земја.Да знаев, ах само да знаев колку ќе ми биде трнлив патот ќе си уживав во младоста. Сакам да сум дете, иако сиромашно (не оти е подобро сега, за леб има) ама сепак без црни облаци надвиснати над глава. Сакам семејство, вистинско семејство како што беше моето. Сакам ама нема.
