И најнесреќниот живот има свои сончеви часови, и под песокта и камењата, свои ситни цветчиња на среќа.. Се плашам и тоа премногу. Млад сум, ама некако како се повеќе одминува времето, самотијата се повеќе ме убива ..
Можеби не сакала да се мажи за секој, многу е лошо тоа. Во денешно време има друштвени мрежи и би требало полесно да се најде.
Ne e nogu ama ne e i malku, Ne znam deka ja grešam rabotata, koa vidam nekoi moja generacija ženat se ovoa onoa, a ja nikako da najdam devojka za ozbilna vrska...
Ќе ти излезе кога ќе треба. Љубовта не се бара, сама доаѓа. И не гледај воопшто што прават од твојата генерација. Секој свој живот си живее, индивидуално.
Тоа „љубовта не се бара таа сама доаѓа“ искрено мене некако ми нема смисла. Еве да речеме живееш на мало место, работиш некаде каде што нема голема фрекфенција на луѓе, горе-долу ги знаеш сите околу тебе, немаш можност да запознаеш нови луѓе како ќе запознаеш некој? Како ќе те пронајде љубовта? Од друга страна, да и јас верувам во тоа дека - она што е твое ќе си дојде, и да е закопано под десет планини ќе те пронајде, ама човек некако се изморува да верува во такви нешта па ја прифаќа самотијата како дел од него. Не знам што да кажам, надеж секако не треба да се губи, сум видела многу примери каде луѓе на старот ја пронаоѓаат својата сродна душа. Ете чист пример Игор Џамбазов долги години беше сам и немаше среќа во љубовта па фала богу сега си ја пронајде својата друга половина, се гледа дека е среќен и исполнет. Но исто така познавам и многу кои целиот живот останале сами, некои од нив ми се и блиски роднини, не знам конкретно зошто е тоа така, кога кажуваат велат дека ете немале среќа во љубовта, можеби ја испуштиле личноста или сплет на околности ги разделиле, како и да е тоа од друга страна многу ме разочарува и растажува.
Може никаде не грешиш, немој секогаш кривицата во себе да си ја бараш некогаш едноставно не одат работите како што планираме дај си време сигурно се ќе си дојде на свое а и ќе најдеш некоја. Еве чим јас не губам надеж немој ни ти.
Од ова што сум цел живот сама и од што немам осетено возвратена љубов мислам дека од ден на ден се повеќе потонувам, и сите околу мене одоколу ми го кажуваат тоа дека сеуште немам дечко и зошто немам.. ме нервира страшно..
Ни јас не сакам да останам сама во животот, годините си поминуваат некако многу брзо...се плашам од тоа да останам сама и да живеам сама, не знам не можам едноставно...сакам да имам секогаш до мене некој што ке ми помогне во све и што ке ме разбере и почитува..каде што нема да бидам никад оставена, и сама, више изгубив надеж ете
Eve i jas da spodelam, dolgo vreme sum sam baram zenska za ozbilno no nekako ne mi odi od raka nikako razocaran sum epten neznam sto da pravam samotijata ubiva.Ke zapocnam razgovor so devojka ke pisuva malku ili ne saka ni da vrati ne pak da se zapoznaeme neznam sto loso vreme dojde
Poveketo na fb koi me prifatile za prijatel,posto vo takva sredina sum sto mnogu e tesko da prijdes na devojka vo kafic ili dr mesta
А на школо или на работа да пробаш? Пошо реално потешко е нула непознат да договориш да се сретне, си се пазат луѓето, се плашат. И нормално си е, незнаеш на што ќе налеташ...
Rabotam i rabotata ne me povrzuva mnogu so devojki inaku primer ke izlezam da se vidime so devojka ke se zapoznaeme no nekako ne se tie ozbilni sakat samo setanje da ideme vo drug grad a jas nesakam da se krijam nekako kako od zabava da im e celata rabota a jas cekam da se posvetam i da bidam vo vrska neznam so da kazam mnogu tesko stvarno
Епа ако сте од помало местенце ги разбирам. Можда им е незгодно да ги зборат сите у околина, па играат на сигурно во друг град. Неможе од старт све јавно ако несака. Давај им време...
