темава ја отварам со цел да подискутираме за современиот начин на живот кај денешните деца. Информацијава ја најдов на една српска апликација која ја следам . Ekranitis, kako stručnjaci nazivaju niz poremećaja koje su primetili kod dece, bolest je modernog doba, a izaziva je višesatno gledanje u ekrane telefona, tableta i televizora. Da je vrag odneo šalu, govori podatak stručnjaka da su deca čiji su pogledi prikovani za ekran prestala da se odazivaju na pozive roditelja i drugih ljudi koji su u njihovoj neposrednoj blizini, da se igraju s drugom decom i razgovaraju s njima, piše "Kurir". Posebno je zabrinjavajuće što deca ne mogu više da duže usmere pažnju na nešto, na primer igru, knjigu ili igračke jer im je sve to dosadno za razliku od brze, trenutne stimulacije koja stiže iz igrica na telefonu, crtanih filmova i drugih sajber-sadržaja. Takođe, roditelji se žale da njihovi mališani reaguju izuzetno agresivno i s pojačanim besom na svako odvajanje od ekrana. Nikolina Milosavljević, dečji psiholog, psihoterapeut i savetnik za roditelje, kaže za "Kurir" da je ekranitis ili ekranoizam nov izraz koji koriste psiholozi i psihoterapeuti da bi objasnili ponašanje deteta koje trpi posledice gledanja u ekran. "Jedan od prvih znakova jeste zagledanost u ekran i neodgovaranje na pozive roditelja ili osoba u okolini. Mališani odbijaju da prestanu s gledanjem. Veliki problem je u takozvanom verbalno-kognitivnom razvoju, odnosno govoru i saznajnom procesu, ali i socijalno-emocionalnom razvoju", objašnjava sagovornica lista. Specijalni pedagog Petar Vladetić kaže za "Kurir" da deca uče od posmatrajući i oponašajući modele ponašanja koje vide u svojoj okolini: "U modernom svetu, veliki uticaj na decu ima nekvalitetan medijski sadržaj. Ona preko ekrana vrlo brzo dobijaju veliki broj informacija, a to može izazvati agresivnost. Sada su i crtani filmovi takvi, a kamoli internet sadržaj." Da je sve to veoma loše, pokazuju i podaci istraživanja Unicefa koje je pokazalo da u Srbiji samostalno telefon koristi 70 odsto dece, a 24 odsto uz nečiju pomoć i da deca sve mlađa počinju da koriste tehnologiju. Prema istim podacima, deca kod nas čak šest sati dnevno provode koristeći tehnologiju. Istraživanje je pokazalo da uz ekran televizora, tableta ili telefona deca u proseku provedu čak šest sati dnevno. *доколку има нешто слично бришете. *
Апсолутно не се согласувам со тоа дека Екранитис е болест или пореметување кај малите деца, тоа е пореметување кај возрасните, зошто е најлесно на дете од неполни година дена да му уклучиш телефон а ти да си уживаш по цел ден. И мило ми е дека се повеќе мајки запознавам кои не им даваат на децата телефони и таблети, во кои спаѓам и јас. Моето дете не знае за цртани, клипови и слични занимавки, зошто не му пуштам јас, ако му пуштам тоа е најчесто Биби и Боби на телевизор, гледам баба му знае да му пушти некои бои, некои форми, ама и тоа е контролирано зошто не седи многу кај неа. Ако ние како родители не ги запознаеме со тој свет они нема да знаат за екраните, така да до нас е, не е до децата.
И јас не се согласувам дека е болест кај децата, туку кај родителите, многу деца има во околината кои буквално не се одделуваат од екраните дома се на компјутер или пред телевизор, во рака секогаш подаден телефон или таблет, значи буквално 24/7. Значи за се можам да пронајдам оправдување ама за ова не, ова е само себичност од страна на родителите и ништо повеќе. Синко од 6 месеци е на под сама го гледав и не не е изговор пуштам за да средам по дома, се е организација кога спиеше гледав да средам кога беше буден оставав прво јас телефон од видно поле и седнував до него, му зборував, му пеев, редев коцки, протнував форми, сложував сложувалки, како растеше дете се повеќе се вклучуваше во игрите и веќе од година и 4 месеци самостојно ги сложуваше тие што се дрвените сложувалки, секое парче дали беше, бројка, буква, животно му го кажував што е, како прави и тоа беше досадно и монотоно може за мене но јас сум горда, дете на две години се пушти со зборување како возрасен, те купува и продава, пее, брои, распознава букви, знае да имитира напишан знак, буква, бројка и си црта по негово а сепак кога ќе ми објасни има смисла нацртаното, може и да прочита збор буква по буква се случува и да го сврзе ако му е познат. И горда сум на него и се фалам со тоа зошто сметам дека е мој труд и не било никогаш форсирање, се е низ игра, песна, дете е анимирано и во исто време стимулирано и едуцирано. Пуштам на тв песнички златно славејче, сидо, песнички од моето детство пееме знае да застане пред тв да игра но тоа се 5 минути ако го погоди песната. Цртани скоро почнаа да го интересираат ама не му задржуваат внимание ќе погледа 10 15 минути потоа станува тв си брмчи тој си игра не го ни погледнува. Youtube сум пуштала само за хранење и тоа обично кога јадењето не му беше по кејф. А да дадам таблет да игра игри или да седам да пијам кафе во кафич а дете до мене зркнато во телефон и гледа џони џони или игра кенди. Со бебе сега истото го правам синко си игра ние до него со тоа што тој сега седи па и подава играчки и зборува, заедно пееме играме, за некој месец да порасне па ќе си бидат друштво се надевам и јас ќе сум послободна. Мој совет на темава прво ние мајкиве да ги оставиме телефоните од рака а потоа слободното време да го минеме колку можеме со децата зошто само вложеното време во децата се исплати, ќе почекаат и садовите и алиштата децата не чекаат секоја минута се поголеми, посамостојни и се помалку им сме потребни
Вистина е дека родителите се виновни затоа што тие тоа му го даваат телефонот. Жал ме фаќа кога ќе видам пред малечко бебче ставен телефонот и ни самото не знае што гледа. И затоа после до подоцна возраст уште зборуваат бебешки а не е нормално или нејасно се искажуваат. Со детето треба работа постојано, комуникација, посветување. Најлесно е да му го дадеш телефонот. Баш пред некое време забележав една таква случка. Цела фамилија седнати на јадење и родителите си прават муабет а на детето му го тупнаја телфонот. И со пријтелот со кој што седевме баш му реков: -Во ред ли е ова? А тој ми рече: -Што ако тоа дете плаче 24/7 вришти и е хиперактивно и единствената работа што го смирува е телефонот? И тоа ме натера да размислам дека најчесто кривицата ја бараме во родителите а мислам дека повеќето од родтелите го сакаат најдоброто за своите деца така да можеби несвесно ги изложуваат на сето ова со телефоните за да се одморат бар еден саат и да имаат време за себе. Така да добро би било ете да се направи некоја граница колку често ќе се применува таа метода како смирување а не секој ден по не знам колку часа. А исто треба и да се пази каква содржина му се прикажува на детето а не било што како што кружат секакви работи на интернет.
Апсолутно се согласувам дека е болест на родителите, не на децата. за да може мајката даисчисти или зготви, таткото да работи или да дреме, лупни му телефон на детето. После детето слабо зборувало, не било физички јако... детето во градинка не гледа цртани. Кога ќе дојде дома, треба да разговара барем 15 минути за тоа како си поминало таму и што правело. Да си игра со родителите. Да видат како си игра. Да оди у парк, да трча низдвор, да се пентери, да се прска со вода... домот треба да е направен за живот со дете, а не како сакаат родителите. Е валкало. Еј стварно??? Како може дете да не валка?! Плачело. Плаче оти не знае како поинаку дакаже дека има мака. Наместо да седнат да прашаат, тупи телефонот. А у кафана па Толку ми е жално кога ги гледам, мајка и татко муабет, ракиичка, ова блего гледа у
Болест кај родителите кои им ја наметнуваат на децата. Надвор никогаш не сум дала тел, таблет и слично. Еднаш двапати во кола за да седи во седиште. Сега копивме волан па се надевам дека ќе се лаже со него. Дома порано пуштавме исклучиво песнички, ама не гледаше. Ние си игравме на подот, тие вртеа. Нема шанси моето дете да седне и да се загледа а јас да можам да сум раат. Едноставно таа навика ја нема. Мора да сум до неа, да правиме нешто. Тек сега на скоро 2 години гледа по малце. Оди во градинка, се враќа, пробувам да правам муабет, ама уште нема мн концентрација, нудам јадење чуда... ако не е топло излагаме одма. Ако е се уште топло знае да побара. Алекс и Габи ги гледа. Па малце тоа. Малце читаме, редиме коцки, сложувалки. Кога ќе се вратиме од надвор, се спремаме за спиење. Пак ја заигрувам малце. Ако ептен се запне пуштаме тв, ама ако решам дека е доста може колку сака да се треска од земја. Барањето и е фаза знам. И ако сега и попуштам отиде возот. Затоа, иако е мала купувам едукативни играчки. Нешто со кое ќе биде активна. Блок и водени боици Табла за со маркер и за креда од другата страна, со плус магнети да прави фигури Сложувалки со форми Дрвено вовче со коцки Класични играчки скоро сите ги тргнав. Еве гордо кажувам, мое дете не знае да работи на телефонот. Се надевам дека попатно нема да кикснам. Многу се плашам од тоа. Од друга страна, расте, ќе има другарчиња и не можеш баш да ја заштитиш целосно од тоа. Ќе се прашуваат, раскажуваат... ама се што е во моја моќ ќе направам.
Мислам нема место за грижа додека го насочуваш детето и детски е да побараат цртани и ние сме гледале но секако тоа било сведено на половина час зошто и толку време ги имаше на тв, се сеќавам мајка ми ми снимаше на видео касети па кој ќејф беше кога ќе ни пуштеше и тоа беше обично зимно време зошто кога беше топло бевме на улица. Мојот ги бара paw patrol i super wings, гледа кратко и станува, не се случило да плаче по тв, некогаш пуштам долгометражни обично кога му е време за пладневна дремка па легнуваме гледаме и секако е заспан после 10тина минути. Многу сум за купување едукативни играчки достапни се денес мал милион, додека би давале пари за коли, кукли, пиштоли и безвезни дрангулии кои би ги провртеле низ раце и би изгубиле интерес, купувам коцки, слозувалки, табли магнетни и за креди, сликовници со сложувалки, табли со иглиња, пластелин, водени бои, често му принтам боенки па бои и секогаш кога носам поклон кај дете купувам такви подароци. Но дете како дете ако не седнеш со него таблата како табла не му задржува внимание. Грижата за децата не завршува со обезбедување на средства децата сакаат внимание и ние сме должни да им го дадеме и баш ми е мило кога ќе прочитам вакви постови како твојот на ангел и цка, сите родители се изморени и во трка по егзистенција но во слободното време треба да се посветат на децата, ако сакаш мирна глава по кафиќи и кафани причекај со деца тие две работи не одат заедно или јас ќе седам на маса а дете внесено во екран исклучено од светот
