Epa vaka.. Jas sum prva godina sredno i ucam medicina. No ne se zapisav zatoa sto jas sakav, tuku zatoa sto taka sakaa moite roditeli. Ucilisteto ni najmalku ne mi e po zelba.. i toa se pokaza vednas i po uspehot. Do osmo odd. nemav dobieno nitu edna 4, a sega popravam edinici. Veke 2 vikenda sum kazneta, ne mi davaat nitu da izleguvam. A najgolem problem e toa sto moite roditeli vo nisto ne me razbiraat.. tie se premnogu staromodni Dvaeset i prvi vek sme.. a mojata majka ima protiv toa da si pisuvam so momcinja na fb.. a tie mi se samo drugari ( Zarem tie nikogas ne bili na moja vozrast?? jas navistina ne mozam poveke vakaaa [mod-kirilica:3qavuzjc][/mod-kirilica:3qavuzjc]
Ne mozam poveke vakaaa Во ред што пиша и се обраќаш овде, но како би очекувала ние да ти помогнеме? Мислам дека се’ што можеме е да ти го пишеме токму тоа што и самата го знаеш и очекуваш од нас, односно да зборуваш со твоите, да си упорна во обидите да им докажеш што е, а што не е за тебе. Поинакво решение нема, ни да се инаетиш, ни некако да бунтуваш, ни нешто трето... Ова го мислам и за ситуацијата со училиштето, и за тоа со ФБ и дечковците, и за секаква друга пречка во комуникацијата и разбирањето што ја имаш со нив. Среќно!
Ne mozam poveke vakaaa Види душичке тоа што твоите родители те запишале на училиште кое не било по твоја желба не е сосема оправдано, меѓутоа никогаш немој да го занемариш фактот како родителите сепак мислат за нашето добро. Иако во моментов поради твојот револт кон нив може и нема да поверуваш во ова,сепак тоа е така.Тие најверојатно и те запишале на медицина поради твојот успех надевајќи се дека со таа професија ќе ти обезбедат убава иднина.Ти си сега и во најбунтовниот период од твојот живот,но сепак се работи за твојата иднина.Зошто сепак да не се насочиш повеќе на медицината и да си дадеш себеси шанса да ја засакаш?Зошто желбата на родителите не ја претвориш во твоја сопствена?Одличниот успех кој си го имала во основно е потврда дека ти тоа го можеш и немој да бараш изговори за да не го направиш тоа.Не тераш инает со твоите,тераш инает кој е лош за твојот сопствен живот и тоа непотребно.Сите прва година средно сме ја доживеале горе-долу како трауматична епизода во своите животи.Еве јас конкретно кога се запишав во природно-математичката гимназија во мојот град не познавав никого од мојот клас од претходно,првите седмици ми беа пекол,не ми се одеше на училиште,ама па се насочив на учењето и другарствата дојдоа сами по себе и потоа тоа излезе одличен клас во кој имаше супер дружење.И запомни животот е борба и твојот тинејџерски пркос не го насочувај кон родителите туку употреби го за да ги поправиш оцените,ајде ти посакувам се‘ најдобро и верувам дека го можеш тоа!
Ne mozam poveke vakaaa Да мајка ти е била на твоја возраст, но тогаш не е постоел ФБ и најнормало е што се грижи. А најубаво ти е разговарај со нив ние тука ама баш никако неможеме да ти помогнеме за жал. А да бидам искрена па и неверувам дека 15 години сме доволно зрели за сами да одлучиме што да учиме
Ne mozam poveke vakaaa mayaK во иста ситуација бев и јас (зборувам за учењето само) како и за средно така и за факултет. Бев буквално НАТЕРАНА од моите, да го учам тоа, кое што тогаш и не ме привлекуваше многу, па скоро ич (мислењето ми се смени пред 1 година, значи после 4 поминати години средно и 2 на факс) и можам сеа само да им кажам едно големо БЛАГОДАРАМ што бев усмерена од нивна страна. Знам дека после ова што ќе го завршам ќе имам сигурна работа, добра плата и светла иднина. Верувај сигурно имаат причина и тоа голема штом сакаат ти да го учиш тоа, сепак ни еден родител не му мисли лошо на своето дете, а и според мене медицината ДА тешка е за учење, но е просперитетна и интересна. Впрочем нема ништо лесно нели . Ќе видиш со тек на време ќе ја засакаш! Можеби ти веќе си имала друго нешто во план, па оваа одлука се коси со твоите мислења, но пак ќе ти повторам СИГУРНО ИМА ПРИЧИНА. За ова со фб и останатото не знам што да ти кажам, веројатно се премногу заштитнички насторени спрема тебе, само разговор и ништо повеќе. Биди поздравена
... Здраво луѓе. Очигледно ми е потребна помош...т.е совет...Ма како и да е.. Незнам ни шо наслов да дадам на темата... Незнам Во последно време многу сум груба кон моите родители и кон мојата постара сестра. Толку сум изнервирана што неможам да се контролирам што зборувам.. Дури и некогаш на сестра ми и се обраќам со вулгарни зборови, за кои после се каам...Некоја ситница да се деси, одма сите ми се криви. Ко некој psycho сум. Не сакам да биде така. Ве молам за совет како да се променам. Многу ги повредувам моите...најмногу сестра ми... Фала однапред. Поздрав!!
... Според возраста си во пубертет, па таквото однесување може да е последица на тоа. Но ти си свесна и знаеш дека таквиот однос е погрешен, па затоа секогаш кога ќе ти дојде да се развикаш или навредиш некого пробај да се исконтролираш, изброј до 10, смири се, излези надвор прошетај малку или напушти ја просторијата додека не ти помине нервозата. И пробај малку да се релаксираш, нема потреба од толку голема напнатост и нервоза на твои години. Окупирај си ги мислите со нешто друго, најди си некое хоби, занимација, нешто што те исполнува и те прави среќна па на тој начин ќе ја намалиш нервозата. П.С. Стави некој наслов за да не ти ја избришат темата.
... Се согласувам дека пубертетот е во прашање. Иста бев и јас, се ми сметаше и нервираше. Чаре? Ништо, сети се дека е погрешно кога го правиш тоа, ќе престанеш со тек на време, ќе помине пубертетчето
... Биди благодарна на времето во кое живееш оти и јас сум била во пубертет ама било непојмливо такво однесување пред 15-20 години. Биди благодарна што имаш толерантни родители, инаку да не е така, верувај би нашла друг начин да си ја канализираш таа екстра енергија. Очигледно си свесна за своите постапки па обиди се да размислиш пред да кажеш нешто. Јазикот коски нема ама коски крши.
... Пред се фино е тоа што си свесна на твоето недолично однесување спрема најблиските.Проблем е кога не сме свесни како се однесуваме.Ај како што ти кажаа и другите не е толку страшно, најверојатно е од пубертетот ама во секој случај гледај да се контролираш кога им се обраќаш на твоите.Сигурно и надвор не се однесуваш така со другарките.Ке ти помине верувај, освем ако позади тоа грубо однесување не се крие некоја причина за твое незадоволство кон домашните.Ако е тоа така, тогаш најпрво треба да го осознаеш проблемот кој навистина те мачи, па потоа да го решиш за да не продолжуваш со твоето грубо однесување.
MayaK знам точно како ти е... од мали нозе ми зборуваа како треба јас да бидам иста како мајка ми, како треба да работам на истото работно место како нејзе итн...кога дојде ред да се определам што сакам да студирам,мене никој не ме праша А ТИ СИНЕ, ШТО САКАШ ДА УЧИШ? туку директно добив одговор дека ке се запишам на веќе одредениот факултет! Најлошото беше што јас не ни успеав да влезам на тој факултет затоа што имаше огромна конкуренција, а моите родители не беа толку моќни да успеат некако да ме “пикнат“ на факултетот, како што беа дома моќни на зборови да ме убедат и ГОРДО да се фалат по роднините и пријателите како ЈАС сум била таа кој рекла дека сака да го учи истото како и мајка ми....глупости! Можеби после тоа ќе си имав и плата и работа, но немаше да го учам тоа што го сакам. Е сега се јави друг проблем- помина првиот круг на уписи, јас не сум уште запишана, а на факултетот каде што јас сакав да се запишам немаше веќе место. Сите мои другарки веќе си беа запишани и почнаа да си бараат станови под кирија во Скопје,само јас си седев дома како некоја утка,затоа што морав да слушам нечии глупи мислења! Родители ми се знам, и го мислат најдоброто за мене - АПСОЛУТНО ТОЧНО - но зошто не помислија тогаш дека мене може да ми биде стварно тешко и напорно а плус и ќе бев приморана да учам нешто за кое не сакав ни да слушнам! Единствен избор после сета тоа ми беше да се запишам на факултет каде што се полагаа истите предмети на приемен, за да можам да влезам без проблем. И така јас цела година кинев нерви таму, плачев, пустев, молев да го напуштам факултетот затоа што цела година ми беше сведена на неуспех, не положив ништо, почнав дури и професорите да ги мразам, а што е најлошо, почнав и во мене да се сомневам дека нешто не е во ред со мене, со мојата глава! На крај не беше издржливо,и сама си го собрав документите од факултетот, и следниот приемен си се запишав на тој што јас од секогаш си го сакав. Веднаш се покажа одличен резултат, луѓе станав студент со висок просек, земав стипендии, патував во странство... животот ми се претвори од пекол во рај! Затоа, не секогаш родителите се во право! Кој што сака нека рече, ама никогаш не треба да гушат и да дават со своите амбиции и желби, да ги остваруваат своите соништа преку своите деца и да прават од нив нешто што тие сакале да бидат....
:/ кај мене барем учењето не е проблем...но што се однесува до темата ,,дечко,, татко ми посебно не сака да слушне...сфаќам дека се обидуваат да ме заштитат бидејќи имам сепак 16 години...но скоро сите другарки имаат дозвола од родителите да си фатат дечко...на моменти се наоѓам како на некоја раскрсница :'( не сакам да ги изневерам родителите и да направам нешто што би ги повредило од моја страна, но ја има и онаа другата страна...не сакам ни да ги потиснувам чуствата што ги чувствувам за едно дете...а можам да кажам дека и тој покажува некој знаци...:'( не сакам да изгубам прилика да бидам среќна...би можела со него...барем да пробам, ама сепак родителите велат НЕ... овој нов живот бил многу разичен...мислат дека ако си фатам дечко сите ќе ме озборувале...ќе ме мислесе за ,,лесна,, и ред други работи...за некои се согласуваме но за некои мислам дека се престроги на таа тема :/ help
Човече... Колку е само иста ситуација и кај мене. Дури сега сваќам колку погрешив што се запишав медицина, ама што е -тука е. И не е дека ми се тешки предметите, туку школото ме гуши. И толку неправда, на друго место никаде не сум видела... Некогаш си помислувам како можев да бидам толку глупа и да дозволам некој друг да влијае врз моите одлуки од кои ми зависи иднината... сепак, не е нешто посебно интересно, ако немаш љубов. А и да имаш љубов, бар тука во моево школо, те ништат и ти ја кршат амбицијата за било што... Без тоа, не можеш да си среќен во изборот. Треба да продолжиш да гледаш напред и да се надеваш дека после средно, ќе се запишеш што сакаш, бидејќи и тоа е можно, ако ти се фини оценките сега. Тоа е тоа, нема враќање назад, ќе продолжиш ко што си почнал и ќе учиш за себе, за се надоградуваш во таа област.
повеќе си се лутам самата на себе отколку на нив .......не сум човек што за своите неуспеси обвинува некоој друг
MayaK,Да знаес само едно,:нема срекна иднина , ако морас да го работис тоа сто не ти е по желба. убедена сум во тоа и ти кажувам од искуство.срекна ли ке бидеш ако морас секој ден да одис на работа каде не сакас, да го работис тоа сто ти е професија без интерес? па не станува збор за недела или месец, па ајде ке се издржи , од тоа треба да вадеш пари и да гледаш фамилија.Во таква ситуација секој ден си се понезадоволен и сите ти се виновни.постојано ке си викас :ех, како не бев сега друго.цел живот ,,играм ,,под туга палка,иако неккао со текот на годините се обидуваат да ја наметнат мислата дека тоа било моја желба.,,секоја лага повторена неколку пати станува вистина,,јас во таа ситуација се повлекувам за да нема расправии , НО во мене длабоко ме следи и ке ме следи до крај гнев :ЗОШТО КОГА ТРЕБАШЕ НЕ КАЗАВ НЕЕЕЕЕ!отидов длабоко во образованието не затоа сто ја сакав таа област , но бидејки бев упорна, моите премногу се гордеат, но залудно, јас не сум срекна колку сто можев да бидам. исто и во лицниот живот , забрани за излегување , тогас кога си најнесигурен и ти треба поткрепа од родителите, наидувас на сурово НЕ.тоа не, се продолговлече во животот како сенка.....амбициите на моите биле други , да завршам тоа сто не ми е баш по кеф , а во мегувреме нема излегување зошто една ,,врска,,може да им го смени планот.имало многукавги околу тие две работи , не сакам да с енавракам ич на тоа ,но и ден денес ми гори душата. затоа, мој совет, не е касно тек си на почеток,преиспитај се и КАЖИ СИ ЈАСНО И ГЛАСНО СТО САКАШ ДА РАБОТИШ ВО ТВОЈОТ ЖИВОТ.и не се пласи да застанеш спроти одлуката на родителите.колку сто мислат добро , толку и лосо прават.еден ден кога ке остарат и ке одат во пензија ке се надеваат можеби на материјална помош од нивните деца, затоа дане им наметнуваат професии кои ,,нема да бидат доходовни,,(ако не се со љубов точно такви се).точно тоа треба да го имаат во предвид родителите. ти посакувам многу срека и да си го избереш она сто тебе ти лези на срцето, нема да биде не фер спрема твоите и тие ке бидат задоволни кога ке видат како напредуваш во кариерата и си ја сакас професијата.
Моите ми го скратуваат животот, детството, среќата... Епа девојки ке ви одземам само 5 минути. Имам 18години и брат 21год.,убава сум,добра,дружељубива ништо не ми фали едноставно секој би посакал да биде како мене, јас и братми бевме најдотераните со најскапа и секогаш во марка облека, ја имавме најубавата куќа каква секој би посакал да ја има,бевме најбогатите најдобрите..све изгледа како нас да ни е најубаво во животот секој кога ке не види си помислува така, но работите не се така како што изгледаат.Родителите ни се млади мајками има 38г.а таткоми 40.Брат ми и мајками решија да го убедат на таткоми со лаги да земат кредит и што повеќе да дотераат за братми да има све, и јас како помала тогаш немав право да го кажам моето мислење.И да дојде до многу проблеми куќата ја дадоа под хипотека, имавме борџови насекаде, се се работеше зад грбот на мојот татко, све што тој ке сработеше му ги крадеја парите за да ги плаќаат борџовите и така настануваа расправиите,јас све знаев се разбира но немав право да кажам ништо.Секој ден почна да биде пеколен...Куќата ни ја зеде банката домот наш што таткоми со труд го изградил..се преселивме во друга куќа исто така наша но многу стара..никаква..одма до нашата што ни ја зеде банката..Братми пред две години замина во друг град каде што исто така и таму имаме куќа, тој таму си фати девојка почна да работи по кафичи и почна да си седи таму, се поретко доаѓаше кај нас, убаво му беше, погодено.А јас секој ден уште од малечка живеам со расправиите на моите..многу пати имам разговарано со нив дека мора да се продолжи понатаму, дека неможам повеќе на овие години да ги трпам сите тие расправии но залудно..Неможам да кажам лоши зборови само за мајками, таткоми има родители кои живеат со нас и имаат по 90 години, мајками се грижи за нив му менува пелени, му ги чисти го*ната,се грижи за дома..таткоми секој ден ја навредува секогаш не колни и неа и мене..веќе не му сме мили никој...јас се правев операција ни еден ден од сите тие дена додека бев во болница не се јави да праша како сум... од толку што ја навредува мајками многу пати дошло до тоа мајками да дојде да си ги собере парталите и засекогаш да го напушти таткоми, и јас ке морам да плачам да врескам да зборувам глупости за тоа да не се деси, ја сваќам мајками дека не можи да ги трпи сите тие малтретирања од страна на таткоми.. но неможам јас девојки да го оставам таткоми, кога ке си помислам дека сето тоа се случи поради нас, за ние да имаме све...ми се уништи животот секој ден сум под стрес, неможам да спијам седам до 3 часот наутро па све до 5 неможам да заспијам,почнав да земам апчиња за спиење...сега сум 1ва на факултет, под стрес сум,ме преокупираат секакви мисли, никогаш со вака нема да успеам во животов... не сакам ни мајками да си замини... не сакам да ми се раздели фамилијата..никогаш не би го оставила таткоми..ги сакам заедно... но неможам да живеам вака, многу пати сум размислувала за самоубиство..незнам што да правам девојки...помогнетеми..незнам кај да се обратам..незнам како да помогнам...се е ова поради борџови поради пари...и фамилијата на таткоми кои живеат до нас 3ца браќа ни се мешаат и тие, ни прават уште повеќе проблеми... се плашам девојки до кога ке биде вака? како да правам? што да правам ? ((
Моите ми го скратуваат животот, детството, среќата... Оф срце којнае колку ти е тешко! Но заврти се на учењето,разговарај со нив раскажи му како ти се чусствуваш поради нивните раправии,побарај помош од брат ти и да ссе раведат бе не е крај на светот нема да бидат ни први ни последни(сепак нека се потрудат да го задржат бракот)и ти веќе си голема 18 свакаш ајде малку разведри се!
Моите ми го скратуваат животот, детството, среќата... Ајде смирено малку, пред се да ти кажам многу ми е жал за ова што ти се случува, и се надевам дека тоа за самоубиството си го кажала во момент на нервоза, дека не го мислиш стварно, животот е многу убав, знаиш и сама имаш осетено, не секогаш било вака нели? Но, секогаш вината припаѓа на некого, а според мене во овој случај лежи кај мајка ти. Се почнало тогаш, кога таа, за едни е*ани алишта му работела зад грб на татко ти, само за брат ти да биде убаво облечен ?! Не, значи тука почнало се да руши според мене, кога тогаш вистината испаѓа на виделина, јасно ни е на сите тоа, а мајка ти не смеела тој чекор да го направи, но како така, ете се случило, нема враќање назад. Кој е крив, како е, не е мое да судам, но само си го кажав моето мислење. Ти нормално, дете, и двајцата родители си ги сакаш, но после одкако татко ти дознал дека му се работи позади грб, и тоа сопствената жена и дете, за кои тој со години напордно се трудел и работел, сигурно го удрило многу во глава, и го повредило, и затоа сега така се однесува, болката поттикнува нервози омрази и агресивност, тоа е јасно познато, ајде сега ти смири се малку, немој да размислуваш така, уште еднаш немој ни да помислиш на такви работи како за самоубиство. Според мене, требе да олади топката, да се приберат емоциите, што е тоа е, штетата ви е на сите в скут, некако, да олади ситуацијата, и да седнете сите, или бар мајка ти и татко ти, да си поразговараат како што прават сите возрасни кога има вакви проблеми, и да се најде најприфатливото решение. А ако тие решат да се разведат, верувам дека тоа е за твое и за нивно добро, нормално кој го сака тоа, но според мене, тука требе тие да седнат, и да разговараат, да видат што и како, не само за нив, и општо за вашата финансиска состојба. Немој да ме сфатиш погрешно, колку можам јас да сфатам од ова, само кажав како што ми изгледаше.
сфакам дека си нервозна и во себе си викаш леле ги мразам вакви се такви се.. и мене ми се дешавало... ги иам пцуено до 100 и назад... али мора да се смириш да не избувнуваш .. ко шо викаат.. број до 10 пред да казеш нешто.. разговарај на само со мајкати немора таткоти да знае све..
