Сакам да кажам...

Pregratka.
Ja rani i dusata i teloto.
Gi filtrira losite misli.
Nudi toplina.
Mi fali ovoj eleksir na zivotot.
Imam kogo da pregrnam.
Site se pokraj mene,no sepak nemozam.
Go imam najmiloto i najnevinoto no go nemam teloto za da mozam da mu pruzam ona sto i mene mi fali.
Neka zavrsat veke ednas ova niz sto pominuvam.
Za eleksirot ziveam.Da go pruzam,da go dozivuvam.
Od dnoto na dusata.Dlabinski
i polno so emocii.Za poinakov ne znam.

 

Убаво животчето. Раат главата.

 

Во мојава хиерархија на врвот е семејството. Тоа е нешто свето, треба да се чува и одржува, да се пази. Гледам што повеќе да дадам за најбискиве ама....
Ми се распаѓа, се се распаѓа. Семејството полека се уништува. Го јадат! Го јадат парите и постојана потреба да се има повеќе...материјалното не уништува!
Ама искача се на виделина...се!
Не вреди ништо ако со некого не ја поделиш својата болка или радост.
Додуша сега болката ни со најблиските не се дели. Им е гајле, утре на нос тоа ти го вадат и тебе те прават крив.
На светов не има премногу ама сами сме!
Зошто ова се случува?

 

Ништо не бидна од мојава работа, ама ако.Не се разочарувам, зашто и онака имав во план Б да се посветам на нешто друго до крајот на август.Иако резултатите нема да ми бидат во скоро време, туку после некој период, сепак сакам да поработам на тоа нешто.Да не избрзувам премногу, се‘ полека нека се одвива.Само труд, организираност и трпение

Малку во загатки си пишувам, ама бива така, нели?

Дека не частив, а ви ветив, сепак има коктели за сите
Алкохолни, безалкохолни, за сечиј вкус

 

Не, ова што го чувствувам во моментов не се опишува со зборови …

 

сдк ми падна голем камен од срце....

 

Сдк...блазе тебе

 

И да ви кажам, треба една одлука да донесам, по можност побрзо бидејќи душава ми ја јаде.
Ама ак’л немам жени, не знам што и како да одлучам.
На пола пат сум со одлуката, никако да се решам.

 

Рано је за нове планове, рано је ма и десет дана да ми да овде мени мало је...заборавив колку може да е животот убав и без неа ...Лека ноќ, или добро утро уште малку, ма ееее сеедно....

 

Нема ништо порелаксирачки за мене, кога како ранобудник ќе си направам кафенце, седнам на тераса и си го пијам полецка уживајќи со цвркотот на птиците, убавината на зеленилото од дрвјата и мирисот од цвеќињата...сите сетила на максимум .....утринска нирвана !

 

СДК... Сите војуваат со различни нешта.
Најтешко е да се изберат средствата кога се војува со сопствениот ум.

 

СДК доста си ги чувате децата под стаклени ѕвона. Ќе треба да преживуваат без вас еден ден.

Извинете што ве разбудив, ама nobody lives forever.

 

Во последно време често читам статии за млади проститутки од нашава земја и Боже мој ги претставуваат како жртви, велат животот и сиромаштијата ги натерал да тргнат по тој пат, се проституирала за да си го заврши факултетот и сега авторот на статијава што очекува некој да ги сожалува ваквите? Да ми прости ама не ги сожалувам и не нив не ги натерал животот самите си го одбрале тој пат, затоа што верувам не има во голем број кои потекнуваме од да не речам сиромашни ке речам просечни семејства, кои знаеме што е да ти речат немам пари за тоа што ти е потребно, кои со години додека студирале ја носеле истата евтина облека, па дури и таа од средно иако имало такви личности што загледуваат дали сте облечени во бренд и слично и превртувале со очи, ни се потсмевале но никој не се оддал на проституирање туку како што знам ваквите наместо да се курваат си барале нормална работа и земале да учат за да добијат стипендија која ќе им покрие барем дел од трошоците. Додека овие другиве Богами откако ќе заработат живеат висока нога, облечени во последна брендирана мода, најскап мобилен, накит... Поентата на муабетов ми е целта поради која некој се проституира не е да најдат средства за да го завршат факултетот како што е прикажано во статијава со исклучок на таквите кои за оценка би се плеснале со професор и најтрагично од се е што во денешно време се изгуби почит спрема вистинските вредности во животот и жално е тоа што им го прават на родителите кои верувам колку што имале и можеле да им обезбедат за студирање им пружиле се со цел да бидат образовани.

 

Сакам само да се надополнам, ја заборавив мојата омилена емисија за деца УМНИ ГЛАВИ

 

Парите се како жените,за да ги зачуваш мора да се грижиш за нив инаку ќе усреќат друг.

Многу ми е криво и жал,што целиот свет се сврте кон матријалното,ако немаш во денешно време,пари,имот матријално ти едноствано си клошар.Љубовта полека но сигурно исчезнува а парите владеат над луѓето,светот отиде во неповрат.

 

Секоја му чест на личностите кои само со една стипендија имаа успех да ида на два одмори, да помогна по дома и повторно пари да им останат...само не знам кои се глупавите, дали ние што и воопшто слушаме или пак тие што и воошто се кекереат на нешто митско...
И за на крај љубим ги во чело фраерчината кои во ноќен ида со очила за сонце, и јас носам очила да, но носам поради што сум чораф, а не поради естетика и моден додаток...

 

Моиве комшии не се нормални. Сите нормални деца дур си дремат по цел ден на компјутер, овие кај мене играат жмурка. Излегов вчера крај 20.00 ч. малку на тераса и гледам нешто кај колата ми мрдна. Знаев дека не е мачка/куче пошто поголемко ми се гледаше и прашувам кој е таму? Одеднаш се појави глава на буцкесто плаво дете со кадрава коса и ми вика: Те молам потивко, немој да ме издадеш, уште мене ме бараат и треба да ги спасам сите...и ја наведна главата надолу речиси под кола, газето го испрчи нагоре, а од зад браник се се гледа....кога го гледаш газето чиниш уште една полна месечина гледаш пред тебе.... уживај бате “ич не се гледаш”, никој нема да те примети.
После нецели 10тина мин пак излегувам на тераса да го земам мобилниот и го гледам дебелот газе уште стои тука напрчено. Ме фати голема смеа и со шепкање му викам: Абе ти да не заспа тука? Што правиш уште сигурно се загрижиле веќе излези. И ете го ја крева главата и ми вика: Да ти кажам искрено ме мрзи да трчам до бандера, и сега чекам да се откаже Сергеј да ме бара па ќе излезам и тој пак да жмури...мора да ги спасам другите.
Не можев да издржам, се смеев ко ненормална па татко ми ме слушна и ми вика аман појди си и ти барем поиграј си дечињава, кога веќе ти трна муабетот
Инаку не го познавав кое е дебелкото дете, бил дојден на гости тука ама си се запознавме. Теодор, сеа за четврто одд....ѕверче и прав другар. Ем го мрзеше ко пес, ем му се играше, ем се загрижил да ги спаси другите и цела вечер до кола ми стоеше. Се надевам не ми подметна нешто.
Е ваков нешто беше детенцето

срце бе

 

Само јас ли не сум воодушевена од Големото Јаболко ?
Денес бришам прашина, патем и книгите и албумите. Ми падна еден албум со слики, се отвори, ме потсети на едно време пред некоја година. Оставив крпата и си седнав да гледам слики.
Manhattan, сите очекуваа да кажам wooooww, а мене дури ми беше срам да го изразам своето разочарување.Сум била неколку пати, но не знам, никогаш не сум ја почувствувала таа магија, можеби не сум го доживеала на вистинскиот начин. Облакодери по сто ката, гужви, брзање, автомобили, жолто такси, улични продавачи, полицајци на секој чекор, па и на коњи, патокази. Мораш високо да дигнеш глава да здогледаш небо, толку високо што имаш чувство дека сите облакодери се вртат околу тебе. А навечер, нема небо, се околу тебе е само светлечка реклама.
Empire state bilding, поглед кон Hudson River и East River, ok.Times Square, Wall street, Rockeffeler center, пиев кафе во Soho, се прошетав низ луксузните бутици на Fifth avenue, јадев слатко-луто-кисело во кинескиот кварт. Бев и до Statue of liberty. Седнав на скалите пред National Library. И таму има лавови, да знаете. Сум посетила скоро се' она што може да се посети таму.Сето тоа е убаво дa се види, ама не и да остане подзинат човек, барем не јас. Затоа пак уживав во зеленилото на Central park, тишината среде таа џунгла, зоолошката, шоуто на фоките, езерцата, цвркотот на птиците кога над тоа зеленило ѕиркаат огромни згради.Уживав во глетката на NY од Hoboken, посебно навечер кога градот е осветлен во сите можни бои.
Сакам да го гледам тој луксуз, таа гужва, од далеку.Ете таква сум по карактер, не се чувствувам убаво кога сум среде такво нешто, среде гужви, брзаници. И животот таму не ми се допаѓа. Имаат се', секакви можности, достапно е се', ама мислам сето тоа ги прави по малку роботи. Не зашто многу работат, туку општеството мисли на се', човек нема потреба многу да мисли со своја глава. Не ми се допаѓа да возиш пола саат да купиш кафе, а дома имаш три машини за кафе. За мене не е уживање ако не го почувствуваш мирисот на свежо приготвено кафе уште рано додека си во пижами.Или да купуваш секој ден готова храна зашто не ти се исплаќа да готвиш дома, а времето го трошиш шетајќи по молови и купувајќи работи кои никогаш нема да ти притребаат.Можеби се е до карактер, желби, очекувања, што е она што ќе те исполни и ќе ти го направи животот убав.

NY, можеби при некоја наредна посета ќе те доживеам онака како сите те доживуваат. До тогаш ќе уживам во нашето Скопје, во моето станче со прекрасен парк околу и преубав поглед на Водно

 

Ona koga konecno imas mir vo dusata, se cuvstvuvas prekrasno I psihicki I fizicki. Koga si zadovolen so sebe I tekot na svojot zivot momentalno.