Сакам да кажам...

Eden den mozebi sonishtata Ke se ostvarat...Ja sonuvam malata Pake, porasnata, Kako od nikade doaga kon mene, me zema za raka i mi vika "Vreme e da si odime doma ".Koja e taa doma? Koja e logikata da se zivee so griza na sovesta, neodgovoreni vistini i nekazani prichini? Ve branam vo sonot, edinstveno tamu mozam.

 

Ne kazuvaj zborovi sto podocna ke se kaes

 

Ja sigurno ne.

 

Sepak nemora da izbrzuvame so izrazuvanje dodeka ne ja razbereme celosno situacijata, neli?

 

Go gledam toa angelce koe lezi bezdusno na plazata.
Go slusam veke 100pati intervjuto na tetkata od Vankuver koja im ispratila pari da ja napustat Sirija.
Konecno e dosta.
Ova go trogna ovoj narod vo neizmerni granici.
Canada denes povtorno e velikodusna kako i sekogas.
Taa ke stane dom na 25 000 izbeglici od Sirija vklucuvajki go tatkoto na pocinatoto semejstvo.
Mnogu e docna - izjavi toj. Ke zamine doma da si go pogreba semejstvoto.

Ima li pogolema bolka da izgubis dom. Ta trgnes po bel svet bez dostoinstvo.
Da cukas po tugi vrati i nikoj da ne ti otvara.

 

^
А уште пострашно е кога на туѓа несреќа ќе се збогатат.
Јас велам сите имаат деца.Ќе им удри еден ден на најмилото.

 

Вчера бев на пиво фест и искрено се разочарав ептен,сељачизмот секаде и секогаш околу нас,една асална манифестација значи неможе да има.Бутканици како на пазар,те газат,истураат со пива,и уште се дрски аман бе пази,сељандура до сељандура,ама битно биле на пивофест да се пофалат катастрофа.

 

Утре ќе одам на краток одмор со моето семејство, и возбудена сум ко да одам со друштво на Ибица

Одмор со моите ми е одмор во вистинска смисла на зборот, можам да читам на раат, да се наспијам конечно, да пливам колку сакам, да не правам ништо. Толку ми се зафатени деновите што возбудена сум за неправење ништо.

 

СДК некои луѓе навистина знаат да ме исцрпат. Затоа кога сум уморна гледам да се држам што подалеку од нив.

 

Понекогаш е подобро најдобриот другар да биде од спротивниот пол.

 

не можам да гледам кога двајца се расправаат каде едниот гледа на секој начин да го понижи др а од страна некој трет да се смее цинички и се сити ...таквите луѓе од такт ме вадат,а најжално е што таквите се уште повеќе за потсмев ....иронија на сите страни,потсмев , а зошто нема потреба од тоа,сите сме луѓе сите дишиме исти воздух, сите сме под ова небо...

на оној кој не му се случила иста или слична ситуација како твојата никогаш нема да те разбере.....

да бидеме луѓе,да се сакаме зошто животот е многу краток ,ептен брзо поминува се...

 

Пред некој ден се сретнав со еден дечко заедно што учевме од 1во до 4то одд.( значи пред 100 години заедно сме учеле). После тој се пресели во друг град и се имавме видено уште 3-4 пати најисла. Ама сега, пред некој ден, се сретнавме сосема случајно на улица и тој прв ми зборна, ми се фрли да ме гушне...и искрено многу се изненадив, пошто јас не ни го приметив. Почнавме на кратко муабети, како си, што си, што правиш во животот....Му кажав јас студирам ова-она, му викам ти што правиш во животот? Ми кажува имал приватна фирма со татко му, препродавале коли, не знам што, како, и бил запишан на Европски факултет И имал уште некој испит, ама ЛЕСНО ќе се среди...и си се смешка...добро, јасно ми е дека ќе му платиш на проф....
Тој ми кажува, а јас во ум сама си викам оди ти учи, не спиј по цели вечери, а некој си плаќаат и уште пред мене ќе дипломира човеков....и башка бизниси ќе тера....
Немаше да ми биде криво ако беше некое бистро, паметно дете, туку баш е спротивно од тоа.
Кога учевме заедно, сите во класот веќе се учевме да читаме поголеми текствои, да решаваме задачи 3+4-2...2+6+1....а тој уште се учеше да пишува Мими ја сака мама, и мама ја сака Мими
Никогаш не носеше домашни, секогаш имаше смешни изговори проследени со плачење...А најјак изговор еднаш му беше кога рече дека од дома не го пуштале да пишува домашна И ние дечишта му љубоморевме дека толку добри родители имал, што му забрануваат домашно да пишува.
После тој изговор, изгледа учиелката им се јавила дома, и од тогаш мајка му секој ден ми се јавуваше да ме прашува што имаме за домашна (со мајка ми се запознале додека не носеле на школо и станале поблиски, па размениле броеви и ме малтретираше секој ден).
И сега ме додал на фб и на скајп...си мислам да го фатам па и јас да се замешам во водите на бизност, доста беше од мојата поштеност

п.с. Овој дел од денот ми е најубав. Од 13 до 15.30...брат ми заминува на школо, моите на работа и јас сама. Пуштам музика, си играм низ куќа, чистам по соби, мијам ако има за миење, праам концерти пред огледало...ќе ми недостига се ова кога ќе почнам со предавања..фак...

 

Да се потсетиме...Се е така волшебно и убаво додека сме во искчекување на нешто.Истражуваме. Се бориме за нешто. Кога ќе доспееме до тоа, ќе измаршираме и покрај тоа што сме се бореле не вртејќи се наназад.

Не знаејќи да уживаме,продолжуваме понатака.
Додека се бориме се радуваме. Додека се искачуваме до целта патиме, се смееме, паѓаме, стануваме...Кога ќе стигнеме до целта веќе ништо не е интересно.

Ќе дадам еден пример на една денешна врска во која се напредува вртоглаво брзо, а потоа се завршува побргу отколку што започнало.
Никој повеќе не се труди да исчекува,да сонува, да стрепи...затоа повеќе и го нема оној ист жар.Нормално ова не важи за сите. Но мораме да сватиме дека сами сме одговорни за своите приказни. Ако се одлучиме за инстант и сами ќе добиеме инстант. Ако посакуваме повеќе ќе ни треба неспоредливо повеќе време да дојдеме до тоа. Неспоредливо повеќе препреки...али некако ќе успееме. Едноставно ако бидеме упорни и не се откажуваме од истото.

Еве ќе дадам еден пример за една личност која сака да заработи многу пари и се трди да дојде на разноразни начини до неа.Во оној момент кога тоа ќе се случи, тој / таа ќе живее во страв грижејќи се како таа пара да ја сочува. Да не ја изгуби,мислејќи дека најстрашно нешто е тоа да биде пак на дното.

А дали бил/била некогаш на дно или тоа било само одскочна даска за врвот?
Информациите денес ни се достапни. Се ни е на дланка. А ние сите сакаме се одма. А потоа незахвално продолжуваме.

Заминувајте. Чекајте стрпливо животот да ве води.
Не мора се сега.
Замислете како би било да имате се што ќе посакате? Колку само животот би бил досаден?

За што би сте се стремеле тогаш? За што би се бореле? За што сонувале?
Е сега сакајќи ние или не, животот ќе не учи на тие мали секвенции.Некогаш нема да го имаме тоа што ќе го посакуваме баш во тој момент кога најмогу го посакуваме.
Ќе го имаме подоцна. И ако мислите дека нема да се радуваме на тоа, грешите. Само ќе го цениме повеќе затоа што знаемо колку многу ни требало да стигнеме до тоа.

Не е важна целта, важен е патот. Важно е како себеси се обликуваме низ тој пат.
Одложете го патот кој сте го планирале за неколку дена покасно.
Уживајте во исчекувањето
Додека исчекуваме...

Живееме!!!

 

Постојано се обидувам да напишам некој, да се искажам на некој. Да можев... Не сакам да се жалам, не сакам да ги искажувам проблемите. И така, се одделив од другите, се затворив во соба и си молчам.
Ако некој ме видел во училиште, сигурно мисли дека сум највеселата личност во градот. Но кога се враќам дома, пак си ја гушкам перницата и единствената работа која ја правам е плачење. Ниту јадам, ниту зборувам со некој. Само некои темни мисли се кријат во мене, само некоја тага ме притиска.
Но сепак, не сакам да ги читате моите патетики, па овде ќе престанам.
Имајте убав викенд.

 

Многу ми е мило кога гледам дека ми го ценат и вреднуваат трудот, многу! Ми се разубави викендот, ќе си одам од канцеларија среќна и насмеана, зошто јас си знам колку јако го потев газот, ама затоа и јако ми се исплатеше Извинете, ама страшно се гордеам со себе во моментов, колку и да звучи самобендисано и себично

Денес ми се слави, ми се шета и ми се трошат пари. Денес пуштам срце, нек се угоде

 

Нова убава тетратка со дебели корици, совршено мазни листови и убав мирис, со денови стои на масичката, во неа само Име и Презиме.
Треба да биде дневник, најдобар пријател, треба да ги го поднесе најтешките и најостри зборови, најболните тајни, најголемите рани.
Со денови надвисната над убавата тетратка не знам што да напишам, не знам како да почнам, од каде?? Или пак... Не сакам да ја исполнам со црнило, со болка.

 

Однапред се извинувам на сите засегнати, ама не ми е јасно луѓе како со состојби како депресија и анксиозност вие трудни свесно останувате и деца ви е во план да гледате? Страв и било од дома да излезе, во народ да се замеша, гласно да прозбори, а сака дете да гледа. Како? Ако не си стабилен психички, емотивно, зошто не се трудиш прво да се излечиш па после деца да планираш? Разбирам дека секој може да дојде до таква состојба и откако децата ќе се родат или пораснат, ама тоа е сепак друго. Во првиот случај веќе си во таа состојба и сепак се одлучуваш за дете на кое во првите години најмногу родители со стабилни нерви му требаат. Или ги преувеличувате болестите, како инаку би се грижеле за детето? Не знам.

 

Не сум веќе мало дете, кое мора да го чуваш во стаклено ѕвоно.
Голема сум, можам да носам одлуки самостојно.
Не е како порано, и ти тоа мора да го согледаш!

 

Се прашуам колку на човек може да му биде досадно и да губи време на интернет а притоа да лажи без никаков срам и жал? а уствари и себе си се лажи.
Колку треба да си очаен да го правиш ова? Да си дете мало ќе го разберам некако.
Никого во животот немам мразено лично, не знаев како е да мражиш некого. Веројатно сум немал ни причина за ваков грев - да мразам.
Но сега знам, тебе те мразам, а те сакав, да! Мислев дека си поинаква, прекрасна и со добра душа. Сум се излажал гадно. Ти немаш душа, ти си бедна личност, ДНО.

 

Патиштата на кои не носи животот за нас понекогаш се чудни и неразбирливи.
Иако понекогаш не изгледа така.
Бог секогаш има план за нас.
Оној кој искрено верува и се стреми кон своите соништа, еден ден ќе го добие дарот кој го заслужува.