Сакам да кажам...

Работава е иако немаме пари за леб, важно е да си купиме чоколадо.
Мене не ми е јасно, луѓе кукаат немаат пари, тежок живот, а со кредити што ги зимаат за да бидат во тек со времето, се подлабоко тонат во калта од која нема излез.
Секој ден(а да не зборам петок, сабота) гледам полни кафичи, веќе сите имаат најсовремени телефони, најскапи автомобили, секоја година одат на одмор, важно е пред другите да се покажеш дека си во тек со времето, а не е важно дека за да бидеш во тек со времето зимаш кредити, па кога ќе западнеш во калта од која нема излез и кога ратите ќе ти стануваат се поголеми и кога извршители ќе ти тропаат на врата, тогаш не ценејќи го она што го имаш, ќе изгубиш се во животот.
Нозете треба да си ги испружиме колку што ни е долга чергата.
Едно е да сакам, а друго е да можам тоа што го сакам да си го дозволам.

 

@honest girl не постои земја која ќе дојде и лично ќе го истресе талентот од тебе. Луѓето се борат насекаде, не само овде. А, ти ако имаш талент, еве, најдругарски ти кажувам седни и работи на него, па и ние најдругарски ќе те поддржиме.

Точно е дека сме нација со капацитет која е потисната од сите страни, ама многу поголема е простата паланка. За тоа доказ имаш насекаде. Абре, златно патлиџанче розево, златна земја имаме, ама не, морало секој ден Бургер Кинг да биде полн. На страна се' ќе дадат за нашата почва. Мислеме дека се' што е надвор е најдобро, место да си го заметиме нашиот двор.

 

@Magnolija морална поддршка ќе им дадеме на талентираните у државава? Се знае каква поддршка треба, финансиска.

Али тој филм не го гледаме зато што нели тој што ќе лепи постери и ќе им пружа оралка на гарнитуриве ќе има поголема шанса за солидна работа од некој талентиран.

 

Ако не се бориш, после не плачи.
Соништата се само за храбрите.

 

Слушнав и заборавив. Видов и научив. Проживеав и разбрав…

Животот никогаш нема да биде едноставен,ке добиваме и губиме.А најмногу боли кога губиме близок,некој кој оди горе на небото,за да не чува секогаш од злото.

 

Официјално, не постои викенд досега во кој можам да си се изнаспијам убаво без да се секирам за ништо. овој викенд на репертоарот: Вакцина во понеделник. Јее.
Не сум примала вакцина со години, не се сеќавам кога последен пат сум примала. И да, во училиште ќе доаѓаат, како говеда да сме, и не ни кажаа за што ќе е вакцината. Мислам, како е можно тоа?

Секако, паничарот во мене не чека ни секунда. Чувствувам уште од сега како трпки ме лазат и ладна крв ми тече низ вените. Мислам дека утре повеќе ќе се онесвестам од страв отколку од болка.
Во вакви мигови, обично земам некоја дебела книга од Ден Браун и се исклучувам од светот. Токму тоа ми треба сега, ама што да правам, уште чекам да ја намалат Инферно, 900, аман бе.

Како и да е, држете ми среќа да не умрам утре.

 

Отвараш нов фејсбук ,затоа што не можеш да се замараш и да бришеш едни по едни луѓе од листата кои порано си ги прифаќал, а не ни знаеш кои се. А и отвараш нов поради една чудна буква во презимето која одамна си ја ставил, а сега не можеш да ја смениш, а те нервира.
И така отварам јас нов фб профил и од вчера па се до моментов само навираат френд риквести ,претежно од машки. Секако им стискам делит, но не тие не разбираат и пишуваат во инбокс да ги прифатам. Се будам сабајлево нови 30 пораки и 100 понуди за пријателство.
Ај да беше само тоа. Еден добар дел од нив, што не ни знам кои се ,ме прашуваат дали имам дечко или дали сум мажена. Мислам сериозно? !
Тие што ги знам и што сум сакала сум ги додала ,сум ги прифатила, а останати не сакам и тоа е тоа. Има ли потреба од пишување пораки во инбокс и молење еј, буквално молење да ги прифатам.
Ова дефинитивно го има само кај нас.
Простчизам, неизживизам и замаризам.
Има мала доза на каење поради отварањево нов профил, има да!

 

знaм декa е неделa кoгa гледaм декa сте испишaле 3-4 стрaни oд сaбaјле дo сегa

А и дoстa рaнoбудници имa кaкo штo мoжaм дa приметaм. Јaс вo 11 и 24 стaнaв, дa не ме мислите.

Е сеa, back to buisness...
Имaм впечaтoк декa комплиментите декa oсoбaтa нa кoјa и се лaскa е пaметнa се рaсфрлaaт без компас.
Гледaв глуп филм и нa еднa петардa глaвниoв глумец и викa декa билa пaметнa и јaс нели се сoживувaм сo филмoв и пoчнaв дa ги пцујaм и двaјцaтa кoлку се клише. (А јaс пa уште пoбудaлa штo сум гo зaгледaлa филмoв. ).
Еве личнo aкo се прaшувaм јaс нејќaм дa ми се пуштaaт сo: леле кoлку си паметна, гo знaм тoa, немaм пoтребa дa гo слушнaм. Прaви ми филм сo леле кoлку ти е убaвa кoсaтa или нештo тaквo, време сум пoтрoшилa нa средувaње . Ми текнa нa еднa случкa, еден тип ми се стaвa и ми викa: изгледaш пaметнo,
- чoече aкo изгледaм не знaчи декa сум, и пред дa ми кaжеш декa гaрaнт сум, aј дa гo прекинеме муaбетoв,
нa штo ми викa: дoбрo де, нaјвисoкa си вo околинава, a јaс сaкaм високи девoјки пa мoрaв дa ти кaжaм нештo. Пa тo бе брaт, не ги мешaј брзините .
Ствaрнo искренoстa е убaвa рaбoтa

Ае дa не се рaзмуaбетувaм, убaвa мрзливa неделa свимa.
Вaшa М,

 

Да ви кажам нај искрено, останав по автобусите!
Во последно главна сум!
Па и нај јако од се ми се забавите во градските автобуси. Она кога влегуваш за на факултет, а внатре грми „Мишо мој“ уште по сабајле. Совршен почеток на денот.
А па „Трула вишња“ кога се враќаш од факултет. Просто да си уживаш возејќи се низ градот, слушајќи квалитетна музика.

 

АБЕ ГО НАЈДОВ ОБЕТЧЕТО БЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Солзи радосници ми дојдоа, жими се!
Со урлање, со вриштење, со радости.

Ме погледа чудно и ми се изнасмеа телево смотано.
Ми вика не знаев дека за толку малку се радуваш. Почекај ме малку и се пикна во кујна.
И како секој друг ден (особено недела), он го направи денес благото и си го гледа фудбалот во мир и тишина.

Го поштувам човеков зошто знае што ми значи потребата да сум - САМА.
Полезет кафе во недела никад нема да пијам ко денес!

Абе стварно се мрднав од среќа!
А уствари да ми било цело време до рака... во новчаникот. Абе така е и со среќата воопшто во животот! Пред нос ти е, ама пошо си фокусиран да ја бараш, не ја гледаш... и кога ќе направиш лет ит гоу, све ќе ти дојде тамам.

 

Chitam i ne mozham da veruvam, pri koj pamet u bilo koj segment ja sporeduvate ovaa drzhava so Amerika - zemjata na mozhnosti kade svoevremeno prebega polovina bel svet.

I druga rabota na forumot, do koga sekoja opshtestvena kritika kje ja sfakjate kako atak vrz vashata matichna partija?

Bog da chuva, vishe usta ne smee da se otvori.

 

Отиди па да те видам дали ќе мислиш дека е земја на можностите.
Во Америка лаже сјајот и удобното робовладетелство, но е далеку од земја на можности, а уште помалку земја на слобода.
Мислам да, земја на можности ако сакаш да работиш како келнер и продавач за повисока плата и да живееш со цимери, ама тоа до кога? За нас тоа е слобода, зошто тука нели го немаш... ама таму потешко ќе се искачуваш по скалилата на успехот ако сакаш сериозна работа, куќа или стан, семејство, освен ако немаш фамилија со генерации која би ти помогнала. Тек тогаш ќе видиш колку не е земја на можности.
Ау да, и ако влезеш во брак со американски државјанин.
Од друга страна, Македонија е земја на можности ако можеш да се снајдеш да работиш тука, а паралелно да работиш аутсорсинг за американска компанија и да земаш плата како кога би работел како келнер таму, а работиш во просек 10 часа во неделата за нив, кога ТИ сакаш.
Сиинг ис биливинг, билив ми.

 

Сите сме луѓе, но ретко кој е човек...
Ме разнежни, наежи и ми го разубави облачниов ден видеово, навистина вреди да се погледне.

 

Ok, ama jas tamu kje bidam stranec. Ne go rekov toa "zemja na mozhnosti" naivno vo smisla utre kje otidam u Amerika i med i mleko kje mi poteche. Normalno deka vo pochetok bi mi bilo premnogu teshko. Rodi se vo Amerika, bidi ambiciozen, dovolno pameten, talentiran i kazhi deka ne e zemja na mozhnostite. Ima nekoj si gi prokockuva istite, toa e drugo.

Pa, da, ispagja deka povekje se grizhat za svoite gragjani otkolku za nekoi tugjinci.

Ne znam, mlada sum za da sum za da mi izlegla vakva mozhnost. Ne poznavam lugje shto tuka postignale pogolem uspeh bez grbot na vrskite i urgenciite, ali milo mi e ako gi ima.

 

Знаеш дека живееш во Македонија кога повеќе храна имаш во тастатура него во фрижидер.

 

Еден нормален човек нема останато. Еден нормален човек нема ни муабет да си направам. Кој од кој е поненормален.
На сред бел ден, кај што поминуваат луѓе, на некои будали им текнало секс да имаат во кола. Ало бре идиоти, малку барем осет да имавте. Ставиле блуза на прозор, абе седи уживај ништо не се гледа. Баш со блузата се привлекува внимание...
Не поминуваат толку многу луѓе ама сепак си има. Деца одат, идат на школо и тука поминуваат (денес е недела ама што има врска), луѓе си шетаат кучиња, си ги шетаат деца мали. Јас ја носев братучетка ми дома и добро што е мала, па сигурно не разбра ништо.
И друг човек се изнервира почна нешто да пцуе, го извади телефонот изгледа за да вика полиција, или да слика регистрација и ете од колата излезе повозрасен маж, ги намести панталоните, седна кај возачкото место и си заминаа.
Или ја изнверувал жената со швалерката, или бил 50 годишен ерген со проститутка
Добро како и да е, да бев со другарка ајде ќе се смеев и ми е гајле што прават луѓето...ама со помал или постар да поминуваш во тој момент стварно е незгодно. Имајте осет и земете си соба некаде или одете кај што нема луѓе, или сакате јас да ви платам за во хотел...ненормални...мене ми е многу незгодно само што поминувам тука, а не знам како не им е гајле на тие внатре што се свашта....ама се за пари.

п.с. Убаво времето денес се погоди сонцето ми ги подобри расположението


ноп

 

Пола година ми помина во нижење,до пред еден месец нижев циркони на венче сега нижам пиперки на конец. Живот

 

ШТО ДА КАЖАМ ОСВЕН ЕДНО ЖААЛ МИ Е ЗА ТАКВИТЕ ОСОБИ ТАЛКАЧИ ОПСЕДНАТИ ,СО СЕБЕ ЖИВЕАТ ВО НЕКАКВА СИ ФАНТАЗИЈА А ВПРОЧЕМ СИ ГО ПРАВАТ СВЕТОТ ДЕКА СЕ ВРТИ ОКОЛУ НИВ...НАПАТЕНИ БЕДНИ ДУШИ.. АЛОО ај пораснете... совземете се малку приземјете се..никој вас не ве следи никој вас не сака да ве убие никој вас не ви љубомори што е со филмовиве...жално...таквите тебе те следат а они предскажуваат и се жалат на цел свет дека некој нив нешто им прави ..се одлепено се ненормално самотија во свој свет затворени жиеват у некоја си неостварлива димензија сосема од нормалниот свет... пазете се!! впрочем и тие изгледаат сасвим нормално.. НО НАЖАЛОСТ ОДНАДВОР.. светот е хаос со луѓево.. забегал...

 

Абе за љубов треба храброст бе.
Да си се избориш, да си ја заслужиш. Некад нема да кликне и тоа е тоа, идеш даље.
Ама ако ти кликне и не се избориш за тоа, од што се плашиш да не ја пропуштиш, заслужуваш да ја пропуштиш.

Достоинствено да се избориш. Без страв. Но прво со љубов према себе.

Толку имам да кажам.

 

Колку брзо проаѓа времево, колку брзо ни поминува животот, години и години поминати зад нас толку тивко и брзо, всушност почнуваш да размислуваш така сама уз топло кафе на сите минатогодишни случки.. на сето она што те опкружува.. на сето она што си успеал да го постигнеш.. на сите подеми и падови.. на разочараноста.. на тоа дека ти е преку глава од се..всушност го враќаме филмот и се расправаме сами со себе, а потоа воочуваме дека период како таков поминал.. заминал не напуштил, на крај гледаме дека всушност се поминало и се ќе помине како што и поминало.

Не за џабе рекле дека времето ни ги лечи раните, дека се во свое време ќе ни дојде, а ако не дошло сигурно би имало и некаква причина зошто сеуште не се реализирало.. ние самите потпишуваме и ја негуваме нашата судбина и никој друг освен ние.. нас самите.

Многу е важно да учиме од сопствените грешки, секогаш да успеваме да влечеме и најмала мотивација за понатаму.. да грешиме и да учиме, да воочуваме да реализираме секогаш нешто подобро, попаметно, некој успех.
Човекот учи се додека е жив.. а секоја наша разочараност и пад не води кон промена на нас самите и поголем поттик за успевање и за нова среќа.. нова наша победа, достигната од сопствен труд.

Кога со години ткаеш било што, работиш на тоа неуморно и безвременски.. се трудиш и бориш , вложуваш труд и енергија, се потиш до гуша на крајот таа ткаенина што си ја ткаел ја земаш и уживаш буквално во неа, среќен си возбуден а пред се исполнет и конечно живееш бидејки си успеал во тоа сопствено нешто исткаено од твои сопствени раце со многу пот, чуството е непроценливо а пред се ценето бидејки си вложил си си дарил на себеси..

Времето поминува, лета, оди се подалеку и подалеку, а ние сме се позрели, повозрасни и поумешни со неговиот тек, но најважната работа, најважното мото е да успееш да го надоградиш, да го уживаш, да се трудиш и кога ќе размислиш да сватиш дека тоа време што поминало и што поминува брзо но сосема тивко и неосетно си го поминал изградувајки се и изнаполнувајки се себеси, дека си успеал да го потрошиш во успеси, цели и прекрасни доживеани и изживеани моменти!