Сакам да кажам...

Нешто што највеќе мразам се ненајавени гости !
Ај одете си.

 

Важно ќе биде. Мисли позитивно

 

Не знам како ќе ја преживеам оваа ноќ! И утрешниот ден!! Не дека не е таков секој ден минативе 7 години, но самиот датум ми го враќа филмот и го преживувам денот наново, со сите доживувања, јасни слики, емоции, таа сончевина од утрото, насмевката на најпрекрасното, најнежно лице, и тие очи кои секој ден ги гледам во огледалото, гласот трепетлив и загриженоста во срцето која ја носеше во тој момент, но сепак пред мене имаше таква сила и храброст и најнежно ме прегрна кажувајќи ми дека еден ден ќе излезам од истото место но со солзи радосници и со мене ќе биде мојата најголема среќичка!!! И еве ме, после 7 години ќе зачекорам по трет пат, баш како што ми кажа, но таа нема да е тука за да види и да ми каже 'ти реков' И како часовникот ќе се ближи до конкретната положба на сказалките, звуците на истите се се погласни и секое тик так ме убива. Го чувствувам уште вкусот на топлото чоколадо кое ми го направи, засекогаш ќе ми остане на непцето тој вкус, и тортата со урми која со денови ја чував и љубоморно ја криев од сите, зошто само тоа ми остана како нешто што за мене го направила непосредно пред тоа. И последните зборови кои ми ги кажа, последниот поглед, последното струење на воздухот предизвикано од нејзиното движење.... Последното изговорено "мамо" но веќе премногу доцна..... Незнам како ќе го преживеам овој ден кој доаѓа.... денот во кој пред 7 години беше ноќта.. за неа последна... за нас прва...без неа!!!

 

Спојлер: COWGIRLS AND COWBOYS RIGHTS!

Мислам дека треба да ги поддржиме кравите во нивниот најнов протест за либерализам во светот.Следејќи ги своите роднини од Индија,од вчера во Битола тие се изборија храбро за нивните права.Па и тие имаат душа и мора да шетаат по кафичи,ноќни клубови и кафеани најнормално...млеко?Штрајковаат.Њама млеко...њама.....Дури со закон не се дозволи Милка,Ружа и останатите крави да шетаат по улици,а во иднина и на други полиња да се вклучат,тие нема да застанат!Така и треба!
Еве видете и за што станува збор!

 

Сакам...сакам некој или нешто да ме воодушеви, да ме остави без зборови, да ми одземе здив, да ми затресе колена, да ме трогне, да ме обземе. Сакам некој или нешто да ме изнасмее, онака од срце да се смеам додека не почувствувам болка во градите. Сакам да отпатувам негде, да гледам задоволни и исполнети луѓе, да видам нешто што не сум видела, да научам нешто што не сум научила. И сакам да си купам капут во боја на циклама или зелен, а може и жолт...
А реалноста е дека деновите во овој период ми се страшно еднолични и неинспиративни. Единствено нешто што ме остава без зборови е човечката злоба, себичност и глупост. Се смеам иронично, цинично си коментирам ко за себе и се чудам што се нема на светов. Ментално стагнирам, а физички напредувам зошто храната и виното ми се едни од ретките задоволства. Како и првиот шмрк на утринското кафе, како топлата бања после напорен ден, новите пижами и неговите оптимистички планови. Да не е оваа моја мала оаза, не знам што би правела...
А ќе заборавев, капутите по продавнициве се црни, кафени, сиви.

 

Колку е добро да си дома!

 

Денот ми беше убав и позитивен,се додека една школска не ме праша како на факултет.
Болната тема факултет.
Иронично е што јас не се запишав на факултет, а го посакував многу сите четри години додека учев средно, ми беше невиден сон, последната година заспивав мечтаејќи како ќе ми биде на факултет, слушав разно разни случки за како нас провинцијалците не третираат во големото Скопје ...

Сакам да учам, сакам да студирам, ама не можам.
Ако мината година ова време мечтав и се молев секоја вечер да ми се остварат мооите соништа за факултет, јас сега секоја вечер се заблагодарувам што мајка ми, татко ми, брат ми и дечко ми се здрави и живи. Тоа ми стана најважно во животот.
Не ми е веќе гајле ни за тој факултет ни за ништо, јас одлучив да не се школувам со задолжувања од банки, да не ги задолжвувам моите бидејќи и тие немаше да знаат како ќе преживуваа додека јас ќе бев во Скопје или Штип.
И ме боли, и ќе ме боли кога секој ќе ме праша како на факултет, ме боли што не ме ни прашувате дали воопшто се запишав јас, а како сум? Па нели е најбитно да сум здрава и жива, зарем животот на матураните само околу факултетот ли се врти. И мора ли со жаловит поглед да ме погледнуват да ме сожалуваат.
Имав необична година, претрпев многу падови, за мои години премногу стресови и непреспиени ноќи.
Кога сите прославуваме матура, мене една личност многу ми недостигаше баба ми колку ќе беше среќна да ме бидеше, нејзината принцеза од малечка па до голема непрестана така да ме вика
И мислев дека тоа е најлошото нешто што може да ми се десе загубата на баба ми се додкеа после 4 месеци не ја изгубив и другата баба, и по неколку недели уште една личност која можеше уште долго да живее ама тој самиот така си одлучи.
Сега пишувам и солзите сами се тркалат .. а тогаш е не ни се сеќавам како дишев, се гушев од солзи

Кога мојата пријателка ми се јави да ми каже дека е премина на факултет со пресреќен глас, и ме праша како и бил првиот академски час, јас бев во болнива и чекав ред со мајка ми, правеше важни испитувања.

Во тој перид се чуствував како да нема излез, се онесвестував од несоница и немње апетит.

Сега секојденвно се заблагодарувам на Бога што сме здрави и живи верувајте тоа ми е најбитно, не сакам факултет, за мене тоа е небитна тема. Малите работи ми станаа најбитни, и најмногу ме прават среќа.
И што ако не сум факултетски образована, не ме осудувајте дека нема да си најдам работа.
Секој со својата среќа чекори по животот
Ако ми е дипломата во раце нема да ми се отвараат вратите сами.
Никој не не чека со раширени раце за некое работно место, се зависи од трудот и волјата што ја вложуваме.

Сакајте се и покажувајте го тоа на тие што сметате дека заслужуваат, бидејќи животот е краток, незнаеме што не очекува утре. Денес сме тука а утре којзнае каде.

 

Јас си го сакам сопствениот дом, имам приватност, топло ми е, убаво ми е, го сакам моето семејство ама сепак последниве година, па и две чувствувам дека ми недостига нешто свое, ми недостига мој дом, ми недостига да бидам сама, чувствувам потреба за повеќе простор, да бидам настрана од сите, да живеам сама, да поставам некои правила и некои граници и тоа да биде така.
Моите навиствина се трудат да биде се' во ред, навистина сите си имаме приватност, не можам да се пожалам за тоа ама сепак не можам против ова. На пример многу ситници по дома кои се практикуваат јас би ги променила, едноставно почнувам да добивам една нова замисла за свој дом, свое домаќинство. И не ги обвинувам моите за ништо, едноставно овој дом тие го издигнале, тие го создале и нормално е дека некои нивни правила сами се наметнале. Колку и да се бунам зашто крпата стои на тоа место, а не пет сантими полево, и колку да сите викаат дека е така подобро и дека од утре ќе стои таму каде што јас мислам, од задутре повторно стара приказна. Навики, начин на живот и тешко се менува сето тоа, јасно ми е. Понекогаш се чувствувам како да се гушам. Дури ми е и така некогаш криво за тоа, чувствувам вина, затоа што немам проблеми со моите од аспект на мешање во мојот живот, за се' сама одлучувам, а и самите тие го дале својот максимум, прават се' што можат за мене и сестра ми, не е нивна вина, ама јас пак сакам да бидам своја на своето. Веќе се чувствувам повеќе од доволно возрасна да можам цел дом сама да го водам и сама да живеам. Чувствувам како да доцнам од тој аспект, уназадено некако, глупо чувство... штознам...
И не, не е ова на моменти, се' повеќе и повеќе се зголемува оваа потреба, како грутка ми стои, некогаш и како мала нервоза да имам. На моменти и паника ме фаќа кога ќе помислам дека можеби ќе треба да живеам со моите додека не се омажам, а тоа секако нема да биде во наредни 4, 5 години.

 

@rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Ако не сакаш некој да те сожалува, не се однесувај така. Во смисла, немој да ме сфатиш погрешно, не дојдов да се карам или безвезално да ти реплицирам. Не ги осудувај луѓето што не те познаваат, а прашуваат како на факултет, едноставно денес секој низ разговорот поставува такви секојдневни прашања и не размислува дали некој е, не е, има, нема. Сите имаме такви болни теми, верувај ама сите. Секој живот има своја приказна која и не мора секој да ја знае, затоа одговараш културно, велиш не се запишав, или работам, не сум на факултет или ништо и не одговараш и тоа е.
Безобразно е некој да ти ја знае ситуацијата, а упорно да те прашува, т.е да те провоцира. Е тоа не го оправдувам.

 

Епа така ти е, кога си немаш личен дипломатски квор
И јас еднаш се вчудоневидев кога видов дека јелтс го има и на англиски, а цело време го избегавав пошто мислев дека само на германски е и си викам нема шанси да го полагам (ако ти текнуе на што мислам )

 

Сакам повеќе да нема лоши работи во мојата фамилија, сакам сите лоши работи да исчезнат. Сите во фамилијата сме под стрес, сакам се да сe' врати во нормала. Едноставно посакувам братучетка ми да оздрави,сакам сите тие апарати кои ја одржуваат во живот да ги снема!

 

У нешто смо први
Не се жалите вие од Скопје што сте више Тетовци са понапредни хахаххаа

П.С зини земјо голтни ме и фрли ме у Свенска

 

СДК ... никогаш немојте да си ставате рокови на ништо. Никогаш немојте да се предавате, никогаш немојте да се чувствувате како да сте завршиле голема мисија тука и нема друга. Никогаш немојте да мислите дека вредноста ја губите, дека немате избор или дека желбите никогаш нема да ви се исполнат.
Животот никогаш нема да ви биде едноставен и лесен, ама секогаш ќе ве изненадува и ќе ви помага да се пронајдете одново и одново, да се вреднувате и да правите избори. Дури и ќе ви ги исполни и желбите, се разбира ако вие му дозволите.
Вашето срце и вашиот ум се негови визи за патувањето по неговите копнени, воздушни патишта.

И никогаш немојте да кажете ... никогаш.

 

СДК. Видете колку сум слаба : вчеравечер се искарав со другарка ми кренав температура 40 и завршив в болница...не ме бива за такви работи например карање..и тоа не во живо,на фејсбук

 

Сонце, сабота, кафенце и путер од кикирики....чоколадо...утро...

Наспано, спремно за предизвици...Куферот подготвен, одам на викенд жени.

Ама со себе си ги носам и стварите што не успеав да ги сработам вчера....well, биче ово баш напорно и лепо!

 

Се спреамееее



BTW. И од калинки ми се здосади,се е зрна по земјава.

 

Леле мои мили луѓенца, колку само ми го разубавивте денот вака по сабајле.
Ви благодарам многу за преубавите честитки и за тоа што сте се сетиле, многу ми значи.
И ете официјално сум 14 години, woww, колку малку ми стојат. И не ми требаат никакви реферати по фејсбук и лигавења со колажи кога знам дека еве овде постојат луѓе кои ја знаат само мојата внатрешност и одлучиле да бидат мои пријатели поради тоа. Ете тоа најмногу ме радува.
Роденденов моментално си го прославувам со дебел џемпер под ќебе, лаптопот на колен, огромна насмевка на лице ии... мајстори што бушат. Ама не ми пречи де, нели ми е роденден, ништо не ми го расипува распложението. Само тапкам во место и го исчекувам одамна посакуваниот подарок кој си го нарачав кога ме прашаа пред 2-3 дена. Додуша @Ketchup ми го подари веќе.

Како што е ред да ве почестам и уште еднаш да ви се заблагодарам за преубавите зборови, ве сакам многу!

 

Толку многу ми е досадно воа врмево,уф нема што да се прави.
Е добро де има,ама немам воља за ништо,ете така секој ден дома сме си сами со бебу по цеееел ден,човек нема со кого 2 реда муабет да сврзе.
Сите по својата работа.
Е како да сум изолирана од светот,кога ќе се умешам со народ е незнам.Секој ден се едни исти работи,ништо не се случува.
Сега скоро прочитав една ваква изрека ,,Успешните не седат дома и не чекаат да им се случува нешто,туку излегуваат и тие им се случуваат на нештата,,