Сакам да кажам...

Има една поговорка:,,Направи му добро на човек и фрли го во вода.
Ако му го кажеш не е добро".

 

Една мачка си имав. Секогаш викав: „исто ко да ја немам“. Саможиво гомце. Џоркаше во сите саксии, ми ги исуши сите дрвца, им ги соголе сите гранки.. ги влакноса сите столици, килими... окупира сите тацни во куќава.... По шест дена епилептични напади на секои %бани 10 минути, гомцето се откажа од мене и официјално.
Јариќот has left the building!
Животинче веќе не стапнува во моја куќа. Крај.

 

Се прашувам љубов ли е ова што го чувствувам? Не,не е.. за љубов прифајќам само ако ме прави среќна и исполнета,јас не сум ни едното ни другото.
Ништо во врска со нас не беше како што треба..но беше..и тоа е единствената утеха.

 

Си ги гледам денес така луѓево на плоштад и си размислувам... Колку во денешно време сме уствари неоригинални во стилот на облекување, однесувањето и ред други работи... Сите што ги видов ми беа некако исти, слични, пробувајќи да тераат некоја мода, некој тренд... Немаше некој кој онака особено се истакнуваше во таа толпа луѓе... Но, сепак можеби и ние сме виновни за тоа бидејќи кога и да видиме некој со поразличен стил и поразлично однесување од нашето почнуваме да го судиме... Штета е навистина, што така може да влијае средината на човекот и да го натера потполно да го смени своето мислење за што му е нему убаво и што не му е, и да стане како и сите останати...едноличен.

 

Па кај сте вие бе?
Ја еве ќе се потрудам да ја размрдам мрзава.Да,да стварно,само да ви допишам на темава и се фаќам за работа.Да,во 15 до 10.
И се нервирам, а не знам зошто.Има и такви суштества,ја сум едно од нив.Па затоа ќе ми касни и нема да ми дојде уште 5 месеци.Оти се нервирам, а не знам зошто.
А и уморно некако се чувствувам,ама нема веќе,ништо не ми е оправдување.Претерам со мрзава моја Ќе се управам уште од следнава минута.Тргнав

 

Ми се шета
Многу, најмногу.
Ахххх бееее. Дали ќе мрднам негде јас некогаш или ќе останам во ова депресивната дупка.......
Какви понуди има за секаде.... И не се ни скапи искрено, ама ко ќе немаш немаш.
Депресија ме фаќа. Пуста земја. Кај се родив овде.....
Ќе успеам еден ден за инает на светот!

 

Мртва уморна сум.
Цел ден со обврски,натака навака. И влегувам во автобус прееска,гужва, се буткаат и еден млад дечко ми вели " сакаш да седнеш?" јас "би ми било драго".
Има, има џентлемени што стануваат за дами.

 

А уште полошо е кога имаш пари ама немаш со кого да шеташ.

 

Упс, пак заборавив да направам се' што требаше денес. Упс, дури и на школо не отидов на пола часови, упс, продуктивноста сум ја заборавила некаде...
На сонцево требаше да ги полнам батериите а не да ги истрошам и тие што ги имав.

( јас, секогаш кога ми кажуваат колку неоправдани имам)

 

Во однос на облекувањето, голема улога игра тоа што се нуди по бутиците. Некогаш испаѓа дека го следиме трендот, зашто едноставно немаме избор. Пред неколку години не можев да си најдам обична бела кошула, затоа што во мода беа карирани. После барав цветно фустанче, а секаде ми нудеа морнарски. Па некое време беа популарни двобојни марами во коцки, само такви гледав обесени на тезги. Колку пати сум отишла по бутици со некаква замисла за тоа што сакам да купам, ама сум се враќала со празни раце. На крај ми останува опцијата да порачувам од интернет, со надеж дека парчето ќе ми стои убаво и ќе ми биде точно

 

Прави добро и чека признание за истотото, па си срка плодови на гневот .
Тој универзален калап Хемингвеј многу убаво го има опишано.

 

Се присетив на нешто и морам да го споделам.
Некои од вас веројатно плачеле за матура, полуматура. Но дали некој од професорите го направил тоа?
Четврта година средно. Последен час. Професорот ни посака се најдобро во иднина и почна да ги брише солзите додека не протекле.
Беше тоа навистина посебен момент. Професорот се приврзал со нас. Никогаш нема да го заборавам тој емотивен момент.

 

Што ми текна на онаа Исусовата : "Кога ќе те удрат по образот, сврти го и другиот"...
Не советуваат цел живот да го чуваме образот, оти ако еднаш го извалкаме тој тешко се мие. А кај нас колку луѓе си го изгубија образот.
Ме потсетува на ортодоксното учење, кога порано имав потреба гласно да го искажам своето гадење кон одредени "великодостојници", кои ме учеа околу истото. А тоа биле луѓе кои не само што образот не им е чист , туку и забораваат на основните хигиенски навики ( прво измијте се, зачистете се себеси, не плукајте толку многу ...)

Сеа ми се ќути, сакам да зачувам се што чувствувам. Многу не ми се зборува за туѓите валканици, кои како под тепих ги туркаат и мислат дека нема да им сметаат, нема да ги гледаат. Тоа за мене не е лошо, тоа е ваш, сопствен грев. Си ги преминувате границите, што во себе длабоко ве вознемируваат .
Со свој камен по глава.

Не ми се зборува нешто деновиве, не ми се навлегува неколку слоја во мене.
Како се да си чувам во еден мозочен фолдер. Мислев лошо е, пошто навикната на анализирање со денови,нели. A, воочив дека баш сум била критички настроена спрема себе, баш онака Борхесовски.
А сега без ни малку филозофско драматуршки занес, си ја средив турли тавата во главата.
Лепота.

 

Да, во право си и јас сум во истата ситуација моментално со продавнициве, се она што го сакам го нема

 

За кого како.
Јас би шетала и сама. Преку агенција те носат те враќаат безбедно е.
Сигурноооо ќе запознаеш луѓе таму ако сакаш.

 

Некoј си јa/гo мрaзи бившaтa/бившиoт, некoј си ги мрaзи кoмшиите, некoј рoднините, некoјa прoфесoркa... Јaс се мрaзaм сaм себеси, зaтoa штo цел ден се мaчaм и никaкo не мoжaм дa кивнaм. Стрaшнa рaбoтa е нaстинкaвa...

 

Најубав ми е овој период од годината на премин од зима во пролет, колку и да е (за зачудување на другите) поранет, за мене тоа значи уште порано пристигање на позитивната енергија... и ако за некое време никако не можам да го сфатам мрчењето на луѓето, тоа е токму ова.
Ја обожавам целата таа прекрасна леснотија што сончевите зраци пополека ја носат како во гардеробата, така и во нашето расположение - осветлувајќи ги сите ситници околу нас на кои треба да им се радуваме.
Долги прошетки во кои топлото ветренце ти ги дува марамата и едната страна од тенкиот мантил...
Книга во автобус и галење на ветерот од некој отворен прозорец, додека се возиш на факултет за на предавањето на кое одиш со задоволство...
И кафе муабет за крај на денот, во кој позитивната енергија како е зголемена правопропорционално со температурата и дури и кафето е послатко со попладневните сончеви зраци. Не знам за вас, ама за мене ова ми е дефиниција за совршенство од ден...

Ве поздравувам со една песна на која прееска ме потсети едно радио, а ми буди убави пролетни спомени...

 

Уште нешто да се пожалам. Хаха. Извинете ако ви сум досадна ама шта чеш.

Дали е можно во цела Битола да нема ни една работа со половина работно време?
Значи сум студент и сакам да работам, ама не можам да работам по 8 саати бидејќи одам на предавања ама имам и доволно слободно време за да работам ако има ваква работа.
Ама не. Скопје гледам се има. Битола- црна дупка.
Ми е досадно и немам пари што значи дека одма би работела нешто вака со флексибилно работно време, ама живеам во ретардирана земја.
Да сакаш да работиш, а да нема. Само во Македонија го има тоа.

 

Се повеќе автори, се повеќе неписменост...
Мислам кој има дал на некој да пишува книга? учебник? (да не пишувам за писменоста на порталите, магазините и некој списанија)? Што им е?
Некој/а си напишал две-три реченици прости, симување на ѕвезди, срцепарателни, стих на некоја песна и одма писател е, книга издава. Ајде тоа напишале, ама тоа што напишале да било барем прегледно, не знам каде видов пред долг период прочитав: „ македонскиот јазик бил сиромашен“, па затоа си користеле такви изрази во тие текстовите. Само не знам навистина како некој си ги читаат... има многу да се пишува на ова.. ме потикна тоа што денес земав да копирам учебник од професор „напишан“ на која не и се знаат страни, криви реченици, фонд различен секаде, милиметарски буквичиња (со лупа ќе треба да учам), некаде почната не до завршена тема... се изнервирав. Се нервирам на книги исцепени, прекршени, чкртани.. се сеќавам зедов да читам книга од библиотека, сфаќам дека книгата беше стара, ама уништена не да беше, уште на првата почетна страна некој „малоумни“ со мастило уништиле дел од страницата, корицата беше ужас, страници искинати, да не пишувам како тоа со мастилаво пенкало беа подвлекувани реченици низ книгата, толку тврдо подвлечени што направиле длапка на страницата. Разбирам дека сакаш да подвлечеш, ама не можеш со молив? Не можеш тоа да го направиш, нежно, педантно? Имало и случаеви со боици подвлекувано.
Да, се нервирам и на книга, тетратка, учебник или било што кога ќе дадам на некој да ми го врати со манџи измачкано, мрсни, изгужвани страни, превиткани или пак воошто да не ми вратат.
* имам многу да пишувам доста е ова оти ќе се изнервирам уште повеќе*
П.С: Па и сега што учат децава во училиште не е да ги пратиш, песни за споменици, за Стојче, автобуси..
СО БУКВАР ДА ГИ ТЕПАШ НЕКОИ СИТЕ БУКВИ ДА МУ ИСПОПАЃААТ!