Сакам да кажам...

Кога аплицирате за работа кај нас, во 90% од случаите можете да ги очекувате следните реакции:

*Ситуација 1 - потребни се условите А, Б и Ц, а вие ги исполнувате сите:

-Добар ден, сакам да аплицирам за Вашето работно мест...
-Ааааа, амаааа потребно е да ги исполнувате условите А, Б и Ц.
-Затоа и се пријавувам, ги исполнувам сите, плус имам работно искус...
-Аха, аха - спрема џокер од ракав со невидена умешност - а услов Шкљ?
-... Но, никаде не спомнувате услов Шк...
- со отсечен и груб тон: Ништо, ништо, штом не исполнувате услов Шкљ, не можеме да Ве земеме предвид. Пријатно.
-...

*Ситуација 2 - одите на „слепо“, без да знаете што точно се бара, но работата е во рамките на вашата струка:

-Добар ден, заинтересиран сум за потенцијална работа во Вашата компанија, јас сум дипломиран Х.
-Аха, така. А дали знаете да стоите на раце 2 часа, да истрчате маратон, да најдете решение за проблемот со гладните луѓе и да поставите темели за вакцина против рак?
-Ама, не знам тоа како е поврзано со оваа рабо...
-со доза горделивост и уваженост: Поврзано е, како не! Колку години рековте имате? Y? Епа нас ни се потребни луѓе со работно искуство од Y+5 години. Благодариме на вниманието, се гледаме во некоја наредна прилика.

*Ситуација 3 - гледате оглас онлајн, сериозно „скоцкан“ и со детали и услови кои вас ви одговараат. Аплицирате преку имејл:

*пишувате мејл, го препроверувате 28 пати, го праќате и на 2-3 блиски пријатели да го прочитаат и да ве потапкаат по рамо дека се' е супер, ds
*го праќате и нетрпеливо очекувате одговор
*поминуваат 5 дена
*поминуваат 10 дена
*поминуваат 2 недели
*соочени со реалноста, почнувате активно да праќате мејлови и на други компании
**пишувате мејл, го препроверувате 28 пати, го праќате... и така во круг.

 

Вчера ја видов после 20 месеци. Ме избакна и ко за чудо не се осетив незгодно. Мислев дека стварно искрено се смее, дури и реков ај кога ќе завршиш работа на факс, јави се да се видиме на пола саат. Се насмеа, обавезно ќе се јавела. Нормално не се јави, мислам дека ми го памти киксот од пред речиси две години.

Апсолвенти бевме, последните неколку месеци зачестено ме викаше на кафе, цимерките секогаш излегуваа на прошетка, у читална, да сум и објаснувал задачи, а цимерките знаат за десетка. Па ќе ме види у близина на стан, па неднаш и станува лошо и се премислува да не оди на предавања туку да сме поседела саат време у стан а ќе сме одела на второ предавање.
Али па ептен не ме привлекуваше, ни физички (не беше грда), ни како личност. Од оној тип на умс женски беше лелее ги победивме со 2 спрема 1 комуњарите или дојдоа овие од Скопје колешките у стан, пиевме, уствари они ги испразнија сите шишиња уххх колку ги мразам. А по кафани и кафичи прва е со нив
Или со онаа колешка бевме излезени и го гледаше еден и му пријде, замисли

Али идев од култура на кафиња, некогаш немаше да и вратам веднаш или ќе и речев не можам денес ај утре и че прашаше дали ме замарала. Па имаше ситуации кога ваљда си викаше овој ако чекам да тргне у акција кај ми е крајот и ме прашуваше дали сум кажувал дома кога имам женска.

Одиме на терен со менторот и по пат ме прашува за колешките и баш за оваа падна муабет. Ми вика се дружите, ја викам онака како колеги. Дај јави и се, ми вика да видиме шо праи, ај кажи ми кој и е бројот ја ќе и се јавам. Ја ко од пушка му го кажувам бројот и коа ме напна аааааааа сигурно секој ден се слушате чим го знаеш бројот без да погледнеш у телефон. Викам и вашиот број го знам. И пак, а она има ли дечко?
Неам појма викам. Е како бе немаш појма. Не знам. Ама она не те занима изглеа тебе затоа не знаеш?
Да ме занимаше, верувај ќе знаев.

Се враќаме назад у Скопје и ми се јавува како сум поминал и да одам на кафе кај неа. Одвај влегов низ врата шо се вика и викам пази се од она манијачиштето, не знам како ќе одиш на терен сама со него, поарно сега да дојдеше и ти со нас. И и раскажувам како ме прашуваше за неа и се унесов и стигнав до делот коа ме прашуваше за тоа дали она имала дечко. И цел насмеан и викам овој ми вика ама тебе не те занима изглеа затоа не знаеш дали има дечко, ја глеам и и викам не знаев како да го откачам напнуваше многу и му викам, па да бев заинтересиран за неа верувај ќе знаев.

Леле како ме погледнаааааа Со поглед ме уби, една creepy насмевка и ми текна шо напраив и брзо сменив тема. Али оттогаш се нема јавено за ништо, ни за услуга, a речиси секоја недела е во Скопје.

 

Кога се глупи работодавците шо да му правиме. Срамота и жално.

 

Сонце мало ме расплака. Колку брзо заборавивме што е најважно во животот. Ти благодарам што ме врати на земја.

 

Оди си зимо не се трпиш више,дојди си летенце убаво што побрзо.

 

Лoш ден денескa. Врнежливo, тмурнo, пмс, кaвгa нa рaбoтa плус дoмa. Плaчaм зa пoстoт нa двaaнгелa, плaчaм зa пoстирaнoтo oд кoлoвoз, плaчaм зa прoпaднaтaтa ми темa зa сендвичи... Вo вaкви денoви рaзмислувaм зa селење вo шумa сo две кoзи, зa рaзвoд, зa oткaз.
Среќa штo се пoзнaвaм пa знaм декa зa двa денa ќе мине. А мoже и ми требaaт пoвеќе вaкви денoви вo месецoт. Штoзнaм.

#квaлитетнa

 

Sakam da kazam deka majka mi si dojde doma ^.^
Fala mu na Boga, se zavrsi dobro, uste malce da se oporavi, ama I toa ke bide daj Boze.
Moram da ve pocastam

Doktorite se zadovolni a I za cudo I taa e zadovolna od niv...poso, neli kaj nas povekje te maltretiraat otkolku da ti pomognat da ozdravis....

Nikako da ne krevala teshko.
Ah be doktore, lazica nema da dozvolam da krenit ne pa nesto potesko.
Samo ali mi dojde doma, ke ja neguvam I pazam ko bebe.

Nema koj ne mi se javi da prasat kako e sto e..
Kako e samo dobra so site, kako samo po dobro ja znajt sekoj...
Taa e mi e primer, taa mi e idol, taa e hrabrata zena sto pokraj se znajt da bidit nasmeana I da me tesit I hrabrit.

Golem strav I stres pretpev.
Epten napnat period, obvrski kupoj, po doma, na rabota, po bolnici...
Ama, se ke zaboravam, znam deka konecno vecerva ke zaspijam bez da mislam na nesto.
...ja sam kao ti, sve cu podnjeti

Cim ova se sredi-se ke se sredit, se ke si dojt na svoe mesto, luge, veruvajte vo Boga, molete se I bidete blagodarni na se.

 

Утре најбитната личност во мојот живот легнува под скалпер.
Ништо страшно не било, ама морало.
Оди па не се секирај.

Лош ден за сите нас дома, да не знае човек што го чека.

 

^ Ahh...ete, samo sto go pominav toj pat.
Se ke bide ubavo, ke vidis.
Gospod neka vi e na pomos.

 

Сакам да кажам дека на сите им простив...но на никој не му заборавив. Од сега ќе се однесувам со секој според заслугата.

 

Па добро ако и биле високи штиклите сигурно ја болеле нозете, а можеби бундата и тежела

 

Откако почина Дејвид Боуви, тогаш ги засакавте песните негови па со брзина на светлината ги споделувавте на фејсбук? Сега ставате слики на профилни или незнам што..? Се кладам дека половина од вас не ни знаеле за него пред тоа. Или пак сакавте да покажете дека сте информирани за неговата смрт? Ги следите вие настаните, браво.

Малку закаснив со објавава,ама одамна го мислам ова.

Спојлер: ИНАЧЕ!

Ова погоре се однесува на многупаметни мои другарки и другари (да не бидам сфатена погрешно). Многу си се кул. Блазе нив.

 

Инсприрана од еден глетка денеска.
Мене ми е многу грдо, не убаво ми изгледа кога ќе видам женско со мускули, како маж.
Затегната, зацврстена да.
Ама со мускули оцртани мене баш одбивно ми делува.

 

Dali samo mene ne mi e smeshna Blagodushka???
Se razocaruvam ponekogas od toa kade ziveam.

 

Меланхолија. Ме зафатило некое такво расположение со денови. Сакам да наоѓам радост во ситните работи, не успевам. Понекогаш ми доаѓа да си ја постелам душата пред било кој, па се сепнувам. Кои се тие да знаат што ми лежи на душа?

Некој непотребен страв ми држи тензија, не ме остава да се опуштам. Не знам дали само посматрам како животот поминува покрај мене или ми се причинува. Можеби премногу се потрев на него, па сега чувствувам како пола од мене да нема.

Не сакам предолги отсуства, не сум психички подготвена да ги поднесам. Од еуфорична радост скокам во меланхолична тага. Тогаш градам ѕидови околу себе, не сакам никој да допре до мене. Тој мисли дека сѐ е за наше добро, а јас дека толку добро не ни треба. Преголем товар ми се чувствата што ги носам сама, натежнуваат веќе. Си ветив дека нема да бидам камен на сопнување, ама како пак и да бидеш ветер во грб, кога немаш сила да се поместиш од креветот?

А колку сакам да се радувам на секој зрак светлина, без да се плашам дека некогаш ќе се истури дожд, дека поплавата ќе не исфрли на различни брегови, дека некој ќе ја изгуби битката со брановите.

Си ја сакам назад радоста, живоста, насмевката.

Уште некој ден само.

*******

Мора некој колективен ПМС да го зафатил форумов

 

Сметам дека разговорот е најсилно оружје за решавање на сопствените проблеми.

 

Ги жалам сите тие кои и лајкуваат и коментираат на статусите и сликите.

 

Оној wtf момент кога сосема случајно при учење дознаваш дека песнава е правена според Третата молитва на моето тело од Ацо Шопов. О.о