Сакам да кажам...

Колку ништо не чини молкум на непознат да посакаш убав ден, среќен живот, добро здравје.
Се движам низ толпа на луѓе кои скокаат низ вирчиња, се губам под чадорот, но успевам да фатам многу тажни лица. Жално е што падна ентузијазмот...
Од мала имам една навика...дали сум ја научила од некого или ми кажал некој дека е така убаво да посакам на секое тажно лице по нешто убаво.
Од некаде се слуша брза помош, секогаш иста мисла - Кој и да е, само да е добар и да му помогне господ во кој и да верува или во што и да верува.
Се прашувам, посакувате ли убави нешта за луѓе кои воопшто не ги познавате?
Јас да... постојано, често...
И кога ќе помислам некои луѓе (те кој и да ми дојде на памет, ненамерник или намерник со или без причина), па и да не ми се драги на срце, секогаш упатувам убава мисла знаејќи што им треба...
Некогаш си викам, дали оваа навика од срце прави да губам дел по дел од сопствената среќа па мора да платам и туѓи долгови...
Другарките ме научија и ме викаат среќко. Знаат дека секој збор од срце кој ќе им го посакам секогаш се остварува, па често сум прва што слуша за нивните планови од тие причини - и можеби нексромно, навистина им се остварува се.

Не разбирам луѓе кои длабоко мразат и не поднесуваат никого... без конкретна голема причина. Колкав баласт на душата носат?
И да чувствувам горчина према некого, може нема да го изустам гласно, но во себе каква битка и да е во прашање или простум за неговата малодушност посакувам нешто прекрасно...


Денес посакувам сета среќа за еден татко, за еден прекрасен човек... да се врати дома здрав и жив. Од целото срце и душа го сакам ова!

 

Декември било, да не прочитав овде немаше ни да ми текне, оти никогаш ама баш никогаш не го забележувам датумот на трлефонот освен од потреба, од секојдневна потреба по тркање со време, со разум и со повторно размислување дали некаде грешам, во што тоа грешам, дали можам да направам нешто повеќе, да одземам, да додадам. Почнав и да размислувам дали ако дадам повеќе од себе си ќе успеам многу повеќе или сепак нема, оти веќе избевесен период марфи си игра мајтап со мене.
И повторно доаѓам на она, дека треба да сме позитивни, и насекаде да ја влечеме позитивноста, од било што и од било кој. Секогаш е најлесно да го избереме најлсениот пат, да се откажеме, да си заминеме од некаде, да не се потрудиме доволно, да дигнеме раце од се и да престанеме да се замараме.
Ама животот така не оди и тоа не е неговиот терк на одење низ патот.
Па се почесто штом завземеме став да се откажеме пагаме на удолу наместо да направиме нешто повеќе за себе си и за најмилите околу нас.
Се прашувам кога одлетуваат деновите, месеците па и годините, тоа не е важноста на животот, важноста е што ќе успееме да направиме во трката низ годините. Дали ќе успееме во нешто, дали некогаш некој од некаде ќе ни пушти малку среќа, воља и елан за борба.

Ја накитив и првата наша фамилијарна елка после скоро една декада од нас, а тој ми рече дека била најубава на свет и дека не видел поубава. Јас му одговорив дека елката не е поубава туку е попосебна и уникатна бидејки ние ја направивме таква. Од нас, со нас и нашето најмило.
Среќата не е во обичноста на предметите околу нас туку е во уникатноста меѓу нас и нашата љубов.

Посакувам годинава да ја изпратиме само ние тројца, само така како што знаеме ние, да се радуваме една ноќ сите тројца заедно, да се смееме и да пееме оти секогаш има повод, повод за здравје, за среќа и бериќет. За сосема нормален живот.

 

Многумина треба да учат од мудроста „однесувај се со луѓето така како што сакаш да се однесуваат кон тебе“, ама има и некои златни луѓенца што треба да научат да се почитуваат, да се сакаат - да се третираат самите себеси онака како што секогаш внимаваат да ги третираат сите околу нив...
Позитивната самоевалуација и свесноста колку вредиш (кога навистина има за што да се гордееш) е потценета и многу често помешана со себичност.

 

Баш денес ми е она чувство кај што сакам да заминам сама неколку дена на одмор,да не гледам никој да се одморам од све и од сите она кога осеќаш самотија е најлошото нешто никој не те разбира како ти е,сам секогаш ќе го најдеш патот кај што припаѓаш..

 

Фамилијата полека ни се зголемува.
Уште еден бебуш кај и да е ќе не погледне со своите мали очиња.
Може да биде денес, може утре...
Уште едно детенце ќе ме нарече тета.
Едвај чекам.
Зарем има нешто поубаво од дете?
Епа Дедо Мраз јас сакам бебе, мое бебе во новата година.
Ништо, ама баш ништо на овој свет не може да ме израдува како што може едно мало детенце...

 

Џабе сме се убиле од пиење диазепам, ако истиот стигнал од Турција.

 

Никогаш не ми се допаѓале луѓето кои многу зборуваат,секогаш ми личеа како да ќе излажат нешто
Не сватив дали теоријава ми е точна,ама сеуште го имам истото мислење
Плус,и напорно е да го слушаш некој без прекин да зборува,па ќе се запрашаш,добро бе,овие луѓе не ги боли уста од толку алапачење?

 

Сеј хелоу ту мај литл френдс
Значи уште малку ќе почнам пак да учам за колоквиумите,но до тогаш ми беше досадно па цртав,па сега плетам,серии бла бла...сега се решив некои македонски песни да ги преведам буквално на англиски(насловите),па ако убаво ви звучи да направиме Растур бенд еден кавер ин аур веј,ок?
Идемо:
Ја излези Ѓурѓо-Yo go out Gurgo
Пара бери киселец-Money took sorrel
Три кила банани-3 kilos bananas
Ајде Милке да бегаме-Come on Milko lets run out girl
Бело лице љубам јас-White face I kiss
Дејгиди луди млади години-Diggity crazy youth years
Засвирил Стојан-Whistle Stojan
Море сокол пие-The falcon drinks sea
Итно ми требаш-I need you urgently
Сега јас си заминувам-Now I am leaving
Не ме замарај-Don't mess up with me
Пази се од мене-Watch out from me
Ве поздравува,
simonna.a

 

А јас се чудам последниве години зошто народов во Македонија е како под дрога...

 

Пристигна и декември

Еден од моите омилени месеци и тоа со неколку причини:
Наближува новогодишната еуфорија, украсување на новогодишната елка ја пронајдов љубовта се роди мојата внука.
И секогаш овој месец ќе ме потсеќа на многу убави работи, работи коишто ми го разубавија и сменија мојот живот.

 

Вие што паркирате на тротоар за да не може никако човек да помине, а притоа цела улица е река - е вие за каков ќотек сте

 

среќата и да ја немаш ќе си ја родиш.

 

Одамна го имав прочитано она човекот го дефинираат две работи - трпението кога нема ништо и однесувањето кога има се...
па сега размислувам зошто луѓето се менуваат кога ќе го добијат она се или она посакуваното. Зошто претежно стануваат арогантни?

 

Помали или поголеми, одлуките се одраз на нашата зрелост.
Не важно како ги донесуваме, важно е да не ги менуваме.

 

СДК ветувам сама пред себе и пред сите вас овде дека ќе се обидам со сите сили да не бидам контрол фрик.

Ме уништува веќе, тоа што не можам да си ја испланирам иднината. Имам многу патишта, сите различни, сите посебни, во секој би изгубила по нешто многу вредно и не материјално. Тотално сум изгубена. И свесна, дека грижата нема да ми помогне да донесам подобра одлука кога ќе дојде време, а тоа ќе е наскоро како што ми изгледа. А до тогаш, само ќе верувам, дека коцките сами ќе се наместат. Дека ќе имам јасен знак од универзумот за кој пат да се одлучам. Само ќе верувам, и нема премногу да размислувам. Ветувам!

 

Доста е, научив како треба, ај сега времето наназад

 

Koga bi mozela da go vratam vremeto samo 4 meseci nazad,bi mu se izvinila za site moi mrcenja poradi negovite docni vrakanja od rabota,izleguvanja vo sred nok i poradi toa sto sekogas morase da znae kade sum i so kogo sum.
Sega sfakam se....samo sto docna e za izvinuvanje.

 

Поубаво нешто одамна не сум прочитала.


СДК.... еднаш броев месеци, а денес денови. Наскоро и минутите ќе се претопат во вечност и светот нов ќе почне да подарува нова надеж за најиздржливите, за непоколебливите, за истрајните, за сонувачите и за трпеливите.

 

Denes na zabar, lezam na stolica i uzivam.
Zenata si raboti , a jas ne ni custvuvam sto pravi. Pominuva druga i na kolicka vozi topli kebenca, demek lezime na stolce pa da ne ni e ladno. I odednas nesto me pecna pa si zmignav dva/tri pati poveke nego voobicaenoto. Zabarkava se potrese pa mi vika "a da stavime anastezija".
Jas; ne nesakam se e Ok, taka mi dojde.

Lezam i se sekavam, cekam jas vo cekalnata vo skolska ambulanta i koj kako dojde go pustam pred mene. Vnatre zui, brci toa masinata i se slusa ofkanja, a za vozvrat "sedi mirna/miren, nemoj da ti ja plesnam edna, ne me osavas da rabotam".
Ucitelkata do treto urla vika po nas, koj ke mrdne go kube za kosa vo predel na usite. Doma ako ne ti e krasnopis, majka ti ti ja kine stranicata i "pisuvaj povtorno".
Sredno, knigi za borabotka koj ne se za taa vozdras i stvaraat odbivnos kon citanjeto.
Site baraat od tebe, mislam na edukativniot kadar, nikoj nisto ne pruza.
Luksuz e ako doznaat deka si zivees vo bajka, odma sledi "nemoj da fantaziras".
Od site strani Gorgi sardisan, kaj da se svrtis vo najmala raka ti se razvikuvaat da ne recam derat.
Celi generacii unistija, ja unistija citackata publika, izgradija luge bez fantazija, vospitaa generacii koj sedat na ivica na kavga,....