Најкористен глагол во мојот свет и досегашново мое постоење - ТУРКАЊЕ! Туркање врати, туркање автомобил, туркање некого во ребра,туркање на рака,туркање на испит, туркање при породување, туркање количка, туркање во толпа, туркање во автобус, туркање работа... И се чудам, како после толку „туркања“ уште имам сила да туркам?! И Сизиф треба да ми позавиди. Ај потурнете ме да кинисам!
Во текот на оваа недела го допрев дното, подолу никогаш не сум била во својот живот. На 21 година немав никаков план што ќе правам понатака. Се што сакав се држеше за влакно. Целиот живот го преиспитував, кинев од некаде за да закрпам на друго место и пак не стигаше. Не можев да се средам, не можев да дишам, да живеам, да плачам. Зјапав во една точка и се молев, го молев Господ да не ми го зема тоа што најмногу го сакам. Оваа недела ја разбрав убаво реченицата `сами се раѓаме и сами умираме`... Јас умирав сама, умираше и нешто друго до мене, ми умираа соништата. Немав со кого да споделам, немав кој да ме ислуша, сите длабоко навлезени во нивните болки и желби. Никој не се сврти да ме праша како сум. Најмногу боли што јас секогаш сум била тука за нив, сум знаела да им помогнам, да ги ислушам, да им дадам совет и да не ги судам, а за мене никој не беше. Ех, барем да ме ислушаше некој. Нејсе... Мене Господ ми ги слушна молитвите . После една недела, конечно зрак светлина. Убаво што се случи ова, сега барем начисто сум со самата себе, нема маски, нема гревови, нема потиснати желби. И знаам сама сум, без оглед на сите овие луѓе околу мене, се морам сама да правам, се родив сама и сама ќе си умрам. Ама нека им стои тоа на нивна чест
СДК спремна сум да се соочам со промените, ехеее па луѓето цел свет го преметнаа а јас па за некоја промена овде нема да се жалам. Веќе не се фаќам за ситници, и не се врзувам за некои работи, едноставно одам напред, полека и со ладна глава.
доста кажува по медиуми какви атрибути има...тоа не и треба, има прекрасен глас и многу убава песна... поздрав за рената кралевска http://www.youtube.com/watch?v=7tHL3dK9S9I иииииииииииии оние од 365.com.mk кога објавуваат текстови, замолувам соодветно да извршате превод од СРПСКИ или Хрватски ..пошто таа е Иги Азалеа , а не Иги АЗАЛЕОМ...неписмени едни извор :http://365.com.mk/tracarka/hot-and-sexy/zoshto-zadnikot-na-dhej-lo-vredi-27-milioni-dolari
Ми се смачи од заболекаров више. Ме исцрпува вадењето, ај што ме боли по малце додека ми го вади па и после тоа. Едвај чекам да заврши се.
Ми дојде интернет,фала богу Ми го направија коњиве,сунце им калајсано,Гулабица зет да им биде а Кончита снаа и намесно внуци да им се родат цевки од парно! Ги молам со убаво,благодарам молам ве молам бла бла и ги нема,им се раздрав на телефон и ги отерав у три лепе и за пола саат дојдоа Заклучок: Не секогаш убавиот збор железни порти отвара,некогаш и п.м. го прави тоа Како и да е,ми фалевте И годинава решив да учам! (Знам дека решеноста ќе ми трае уште максимум недела дена,ама лутко,ја сам решен )
Сваќам сите сме донеле некои грешни одлуки во минатото,но крај краева никој не е совршен сите сме луѓе од крв и месо
Значи кои циркуси ги изводев кога бев мала тоа чудо нешто. Дека нон стоп телевизорот беше вклучен малтене сите реклами напамет ги знаев. Накратко, уништував производи за да видам дали експериментите кои докажуваат квалитет од рекламите се веродостојни. Пример, ако некој купил always влошки, земаш 2-3-5-16 (и поише ќе беа да не беше освен мене само едно женско у куќа де) примерока и ги киснеш во вода а после ги сечеш на пола за да видиш дали навистина течноста ја претвора во гел. Ел тротинето. Па што ако некој во моментот имал зор, што е личното добро во споредба со таков “научен“ придонес? Имаше и слични други вакви експерименти. Едно време... беше голем трошок да ме чува човек. Мала бев, трошок праев поголем од возрасна. Инаку на ваквиве моменти се потсетувам затоа што со нив си се тешам кога пазарувам а треба да ги редуцирам и рационализирам трошоците. Така што си викам „Теси, си се изнарасипничи доволно на времето кога беше мала, сега стегни срце јуначко.“
Вчера се освестив и се соочив со нешто што повеќе време само го закривам и го одолговлекувам. Мојата депресија. Веќе подолго време ја негувам во мене, а таа расте и расте. Кога шетав сама низ улиците, барајќи темно место за да никој не ме виде како плачам, забележав како се давам, се давам во солзи и болка. Со кој памет излегов од дома без на никој да кажам каде одам? А потоа кога се вратив и кога ме напнаа сите ги исплашив со својата бурна реакција проследена со плачење и викање... И решив морам некако да се извлечам од депресијата, вака не оди. Ќе бидам силна и ќе ја надминам. Додека седев стуткана на ќошот од креветот само се молев да ме гушне некој и да ми каже дека ќе бидам добро. Или само да ме гушне. Не можев да поднесам да дојде некој и да ми се дере или да ми кажува дека сум луда, познато ми е тоа. Сакам само се да се среди. Тоа ми е единствената желба. Сакам да станам подобра личност и повеќе да не ги загрижувам моите. И навистина се трудам да бидам подобра личност. Ќе научам како да бидам среќна, како да се смеам како порано, како да донесувам одлуки сама, како да комуницирам, да се соочувам со проблеми, да се засакам самата себе си, да се пронајдам во просторот и во времето. Засега не знам, ама ќе научам. И никаква депресија, несамодоверба или слично нема да ми застане на патот. Ќе научам како да застанам цврсто на нозе и да ја заслужам почитта на другите. И имам добро чувство. Шестото сетило вообичаено мене не ме лаже, па се надевам така е и сега. Затоа што чувствувам дека се ќе се среди. Особено убаво чувство имам за денес
Она кога му се радуваш на вторник после предолги 4 месеци и ќе ти стигне едно писмо и и и .... и ништо, ќе те столчи и ќе се мислиш што да правиш, како да постапиш, па леле татко ми што ќе рече? Додуша и треба да се радувам за писмово, само што проклети да се тие што го пратиле баш сега, зошто бе баш сега, кај баш сега кога конечно ќе си посветам време мене, а и нему. Време за двајцата. Епа што сака нека биде, што сака нека вели, им го објаснив убаво моето отсуство, ако сакаат нека прифатат ако не нека ме отпишат, пак. Јас пак ќе се запишам. Затоа што ништо нема да ми го уништи септември. Септември е наш месец, само за нас.
Oна кога предолго потиснуваните чувства ќе избијат на површина, почнувајќи да вријат како лонец полн зовриена вода! Токму во тие моменти се затекнувам себе си како очајно пробувам да ги запрам солзите со стегање и на последната жила од лицето, издествувајќи ироничен поглед небаре ми е сеедно. Но, вистината е дека веќе ми е здодеано да глумам шетајќи со маскиве! Искрено, исцрпена ми е и последната ќелија инспирација околу тоа која да ја ставам денес на лицево, во обид да ја прекријам трулава грутка јаглен така вгнездена во душава, која непокането се дрзна да ми ја љушти создавајќи си потомство. Се прашувам, ќе ми бидат ли и мене еден среќен ден одврзани рацете од јажево кое со сета јачина стега и прави рани!? Зошто знаеш животе, и јас сакам да летам! Онака слободно, без при секој полет да се грижам дали ќе ми ги скршиш крилјата со ветерот... Па еве ти шанса да се поправиш! Уште една есен е на прагот која со себе во ортомна вреќа ги понесува обврските и грижите. Очајно ми треба оваа да е поинаква и ме навее кон сончевите зраци кои ќе ги исполнат пориве со својот златно-руменкаст тон. Ќе се случи тоа, или сепак и овојпат се` ќе се сведе на тоа дека ова ќе биде уште една моја долго посакувана неостварена желба?
Kонечно. Ќе цркнев цел ден, струја немав. Се сеќавате од претходниот пост кога ви баев за тротоарот кај нас што го прават? Не. Океј. Епа стигнаа пред нас. Е многу убаво, таман во вторник ќе мислам како да стигнам до школо. Ама па после каков ќе е... И некако жал ме фаќа. Она патче кое си го знаел како сопствената дланка, сега само гледаш како го ископуваат, стаават песок, го токмат. Ќе се навикнам бе. *** Инаку, јас сум најопасна кога ми е досадно. Тогаш можам се’ да направам. Прво пишував список на тетратки што ми фалат, па со лењир правев табела, сите предмети означени, напишани, колку тетратки големи, колку мали, со квадратчиња, вакви онакви. Се’ ми е стокмено. Во вторник ќе си ги докупам. И во библиотеката ќе одам, да си земам нови книџулиња за читање. Anyway, што зборував? А да. Ќе го ставам во спојлер пошто не е интересно. Спојлер Епа денес од пуста досада излегов надвор во два, и го посматрав багерот, баш пред нашата портичка. Со мачкиве кои ми се туркаа во нозе, па во скутот, па ќе ме избоцкаат со тоа ноктите, души мои. И овој багеристов ме примети. А мене ми стана ладно на циментото и тргнав да земам чергиче. Овој сигурно си помисли дека влегувам внатре, а јас пуста си носам чергиче. Е кога ме фати една смеа, веднаш се вртев на другата страна, и не можев да се сопрам. Ви реков дека не е интересно? Епа што отварате? Најважно, си ги броев парите заштедени. Изброив 1005 И знаете, мојот метод на собирање пари, не е да си скратувам од џепарлкот секој ден по нешто, туку еден ден кога ќе се решам (читај: кога ќе нема струја) правам нешто како генералка на цела куќа во потрага по пари. И верувале или не, си најдов 152 денари. И така станаа 1152. И тоа е за љуѓе. Стотката ја надов на пералната. Кај и да е, ќе се јави сопственикот. Ама тогаш ќе е доцнаааааа! *** Да се пофалам, ми го заменија учебникот физика со гланц нов. А класниот рече во вторник да донесеме ако имаме стари книги, сите ќе ни ги заменил. И тоа. Понекогаш и „корисно“ е да немаш струја.
Дали ова маживе како стареат така мислат дека имаат право да зјапаат по девојки? Не зборам за погледнување, зборам за застанување и вртење, целосно пратење. Ко што си одам по улица, излага едно чиче од кола, а баш на тротоарот од спроти поминуваше една девојка, овој ко што излезе од кола мислам вилицата му падна. Девојчево го погледна само, ко што му е на манијаков и си побрза. Одвратни. Татко или дедо може да им биде бре. Еден па луѓе, ко што си поминувам среќа убрзана бев и ме размина, ауф само за лапање, такво нешто ми дофрли, ми се згади. Место на тие години некаква почит да имаат, сигурно имаат женски деца во семејство, уште толку се разлигавеле, усул да се немало.
Ги знаете оние завеси со барбики? Е една таква си имам дома. И си имам една ретардирана десетгодишна внука , секогаш кога доаѓа кај мене, веднаш трча по чешел. И што прави со него? Ја чешла косата на барбиките. Утрово гледам, дупкааа. А омилена ми беше завесава. И мила она на тета, доаѓа пред два часа. ми носи чоколада. Опаа. И душичка, ми вели:" Тето, извини што ја искубав косата на барбиката. Ама јас знам, пак ќе и порасне. Ехее, подолга ќе биде сега. " Срце она, колку невино се извинува за грешката што ја стори. Епа, за нејзиното наредно доаѓање ми останува да купам завеса со Спајдермен. Одсега нема ни да се приближи до завесата.
Чуство кога имаш родител - наставник И тоа одделенски (кој што предава од прво до петто) :geek: Една работа, кога мајка ми зборува на телфон или разговара со некој (домашните, комшиите, пријатели..) секогаш зборува гласно, мислиш не зборува на еден човек, туку уште на 15 души А посебно кога прави муабет на телефон, па тоа ти е и комшиите да слушаат муабет Друга работа, си доаѓам јас од школо, и гледам на масата теткатки со принцези, новчаниче со барбики, налепници со сирени и ја прашувам мајка ми за кого се: За тебе ќерко се А јас девето одделение Циркузи Среќа татко ми е доктор, па од неговата професија немам некакви „последици“ Бидете ми поздравени, радосни и среќни!
Зошто се чувствувам толку одделена? Најмала сум дома? Па што!? Тоа не значи дека брат ми вреди повеќе од мене! Ако е поголем, не е важно. И јас сум поголема од братучедките ама пак не ги делат, исто сме биле.. Епа не сме!! Ако играме според вашите карти, јас вредам повеќе од нив, ама ако играме по моите карти - сите сме исти, сите исто заслужуваме и сите исто вредиме без разлика на тоа што брат ми има 17 години, јас - 14, братучедка ми - 12 и најмалата - 5. Не може на брат ми да му давате повеќе од мене, не е тој ништо повеќе од мене, не велам дека не треба да го почитувам, напротив, но не може да го величам и да го вреднувам повеќе од самата себе. После чудете се зошто тој доаѓа повеќе од мене, па нормално е кога нему му давате се повеќе од мене.. Ама друг пат кога ќе ме прашате зошто не доаѓам почесто ќе ви кажам, се ќе ви објаснам, па сакате лутете се сакате не. И јас се лутам при секоја посета кај вас се лутам и се разочарувам што баба ми и дедо ми ме ставаат на подолно ниво од брат ми...Жал ми е ама не можам да трпам!
