Открив дека максимално поштујем мимикрија. Здраво. Да ве запознам со моите Алтер-ега. Кога ќе ме застанат на улица некои промотерки веднаш се преобразувам како љубител/нељубител на тоа што го нудат, во зависнот од понудата и секако, расположение. Ако рекламираат цигари, а притоа имаат интересен рекламен матерјал, станувам пушач во истиот момент. Во Рамстор кога нудат пудинг/сирење/чајна..ватевр, тотално сум задоволна од производот. Не дека ги заболе, ама нека си мислат така де. Исто така да си знаете дека обавезно застанувам кога ќе ми дадат флаери. Слушам како ме мотаат, а некогаш дури и припрачувам а уопште не сум заинтересирана. Да се направи муабет де, многу ми е некултурно кога ги одбегнуваат возвишените господа. Да не ви зборам како автоматски станувам малолетна, по анкетите што ги прават по телефони во кои одземаат „кратко“ време. Кога плаќам сметки во Близу, каде не знам од која причина, но упорно ме прашуваат дали јас сум таа на која се води адресата - тогаш го земам идентитетот на мајка ми. Еве и тука пишувам под псевдоним. Мило ми е
Кога беа мали ги чував, ги шетав, си играв со нив и им дозволував да ме кубат за коса. После кога дојде време да тргнат во школо, им помагав со домашни, со проекти, куќички, хамери, сложени задачи и цртежи. А откако поминаа училишните маки и секој научи сам да си ги пишува домашните, дојдоа и оние другите - љубовните маки. Сега веќе сите тројца се тинејџери, во кои си се гледам себеси кога бев на нивни години. Израснаа во моите фустанчиња, првите шминки од мене ги добија, а сега веќе за љубов размислуваат. Гледам како летаат со паметот, како живеат во некој свој свет, како прават некои глупости за кои можеби еден ден ќе се смеат или каат. Сакам да им кажам некои работи, ама секогаш кога ќе отворам уста се предомислувам. Попусто ќе се обидувам да им докажувам, кога веќе не ме ни слушаат. Веројатно некои работи за тој период од животот се неизбежни и мора да се поминат. Свесна сум дека не можам постојано да се обидувам да ги заштитам. Морам да ги пуштам да пораснат. Само што, не знаев дека тоа ќе се случи толку брзо. За мене секогаш ќе бидат малите.
Сите ние сме уникатни и посебни,помалку или повеќе. Зошто некои си ја скратуваат таа убавина? Убавината на посебноста? Јас сум родена како чудолак и ретардос и си се сакам,и немам потреба да бидам како другите. Ако јас можам да си ја сакам особината своја ,можете и вие. Немојте.Ве молам,немојте.
Чудесии, прв пат месецов да се разбудам кај рано, уште и полна со енергија, да станам без да се поздравувам со креветот 15 минути... штета што немам некои обврски денес. Камо секогаш да беше вака, многу работи ќе беа полесни, ама не... кога ќе дојде време за факултет ќе се шетам наоколу како вечно ненаспано зомби.
Есента е прекрасна...незаменлива...ништо не може да го замени есенскиот дожд, кој едноставно те мами да се залепиш за прозорецот и да ја гледаш секоја една капка како паѓа, прекрасниот звук на тие капки кога ќе паднат, ветрето кое те освежува, сонцето кое ѕирка од зад облачното небо, прекрасниот звук кој го создаваат паднатите лисја кога ќе стапнеш на нив...едноставно незаменливо...ја обожавам есента...толку е посебна, романтична, таинствена....
Есен ... Не одев оваа година боса низ бранови вода , ниту ги сончав летните фустани на некој брег.Не берев јаболка ниту ги барав своите демони во ливадите и овоштарниците на моето село. Стареам полека и незапирливо.И неиздржливо. Не го ни приметив летото,а тоа се издиши и спласна како и да не било.Не успеав ни да му се израдувам.Некои темни грижи и и матни планови живеат во моите утра.Некои неразбирливи сонови.А спомените молчат закопани и заклучени.Ги сонуваат оние лета кога доаѓаа бујни и свежи .Ја сонуваат својата младост која полека умира.Ја сонуваат и тагуваат онака како што се тагува по нешто скапоцено. А есенва еве ја. Јас не ја сакам.Ме потсетува на затворање на еден круг ,на еден период.Бившите есени ги сакав.Овие сегашниве не.Градов во есен е премногу сив,влажен и студен.Не мирисаат ни дуњи ни јаболка.Не мириса ни душата на земјата.Ништо не мириса. А да се живее, мора.
Од секогаш сум замислувала каков живот имаат лугето каде има само едно годишно време лето. Не им треба топла облека,чизми,дрва за огрев,зимница. Мене најтешко ми било во есен.Посебно кога требаше да ги спремам децата за на училиште. Училишен прибор, книги....цело богатство што се вика. Досадно ми е средување на плакарот.Посебно последните неколку години. Топло ,ладно. и она постојано претурање. Ми стана навика секое утро првин да погледнам надвор. Дома често ме зафркаваат , кога ке ме видат онака поспана , како одам во спротивен правец од бањата. Од друга страна пак , есента навистина ги зближува лугето.Обрските се толку големи, што мораат да си помогнат еден на друг.Голем мерак ми е кога ќе видам како повеке луге берат грозје, прават ајвар, или собираат плодови. Слична ми е на пролетта, а пролет ми е омилено годишно време. Есента и пролетта асоцираат на живот.
Сакам да кажам дека не можам овие денови да се отпуштам, постојано сум напната и нервозна. Вчера купив сенки за поклон и ми паднаа 3 се скршија. Ко за бејла многу се нервирав бидејќи најубавите бои се скршија, ко капак на се повторно ми се затнаа ушите, ми падна телефонот во вода.И денот ми заврши со плачки. 4 сати без претстан, и не се срамам да кажам денеска ми е полесно како се што ми се собрало отишло со плачењето и душата сум ја отворила. Денес е нов ден и одам да ги однесам подароците. Have a nice day
После враќање од убаво поминат одмор, секогаш, ама баш секогаш ме фаќа депресија. Една недела имав време само за себе. Да се наспијам, истуширам, подготвам јадење за на плажа и да тргнам во освојување на ново место, незабележано од претходната година. Првиот ден од мојот престој - не беше исто чувството како лани. Но, кога се качив на мотор, затворив очи и ги насочив кон сонцето, дозволив ветрот да ми милува, а го пуштив мозокот на слобода, е тогаш сфатив што недостигало. Поминуваш градчиња и села, сите ознаки веќе одамна врежани во умот, на моменти се тресеш кога ќе навлезеш во боровите шуми, а потоа повторно те гали сонцето, радувајќи и` се на потемнетата кожа. Здогледуваш таверна со поглед на море и тука инстинктивно се застанува и повторно затвораш очи, обидувајќи се да го задржиш што подолго свежиот воздух во градите, мирисот на солта, тиркизната боја. Ги вкусив најубавите лазањи во еден италијански ресторан, со највкусното црвено вино. Не остана ништо невидено, сите плажи од списокот се шкртнати, сите поголеми градови прошетани, успешно испешачени многу километри до водопадите и по стрмните патеки за да се стигне до една од најубавите плажи и апсолутно за ништо не жалам. За ниедна болка во мускулите, за ниеден навидум залудно потрошен ден кој можел да се помине на поинаков начин, за ниедно празнење на џебот кога душата и стомакот ми биле полни, за ниту еден убод од комарец додека уживав во зајдисонцето... Единствено жалам што траеше премалку и што со пристигнување дома прво мислам на сите нерешени проблеми и животни прашања. Острову, до следното видување!
Тоа е, кога ќе одлучам нешто, не отстапувам од своето, па да знам дека последно ќе ми биде, едноставно не можам да одам против себе.
Не знам дали сте приметиле ама во последно време има инвазија на бели теписи по куќиве.А со што ,пред да зачекориме на светите бели теписи (и понатаму мислам дека треба да се спроведе социолошко испитување за причината на појавата на бели теписи по глава да жител во Македонијава),треба да ги третираме стапалата?И замислете што се паѓа на нив а не е видливо со голо око...затоа гласам секоја куќа со бел тепих треба да има прирачна лабораторија во која на лице место ќе се одреди микробиолошката прифатливост на гостинот...
Ја сакам есента.Всушност,секое годишно време си има свои убавини,но има нешто посебно во воздухот што го вдишувам во есен.А утрата..прекрасни се,иако налагаат малце потопла облека,има нешто посебно во нив.А сега ве поздравувам идам да си го испијам кафето на овој убав есенски ден
Цел пат па се до дома си мислам ми се пие црно сокче, ми се пие црно сокче, стигнувам дома отварам фрижидер и стварно црно сокче. Тато те обожавам.
Секој живот е филм. Посебен на свој начин. Тие филмови траат и траат, со години. Некои повеќе, некои помалку. Некогаш ние сме актерите, а други нѐ притискаат да глумиме по нивна желба. Некогаш пак, ние сме режисерите, нештата се случуваат по наша желба и управување. Но, никогаш не остануваме на истата единствена улога. Постојано се врти кругот и се менуваат местата.
Го знаете чувството кога наутро само што ќе ги отворите очите ке ви се јави љубовта да ви каже: "Добро утро срце, како спиеше" ? Денес ми се случи ова и се стопивв Денот ми почна со насмевка сега имам главоболка ама ќе ми помине и тоа Have a nice day!
Есента е период во годината кога сите стануваат романтични, обожаваат долги прошетки по жолти лисја и стануваат поети!
Плажа,залез, јас и он сами...Го постави прашањето а јас кажав ДА! Ме изненади многу,бев преплавена од емоции кои неможам да ги објаснам со зборови.Он е мојата втора половина,еден и единствен He's the one.
Сакам да кажам дека се гадам од самат себе си . Докога ќе правам будала од себе ? До кога ? Кога конечно ќе научам како трба да се понашам во одредени ситуации ?
