Арно велам, не е се во факултетот, човек може и 5 факултети, уште толку титули, ако нема култура, почит према други, џабе.Човек не треба да ги гледа другите од птичја перспектива, особено не треба да се прави многу паметен, за да не наиде на некој попаметен од него, па да му ги отвори очите.Бидејки има луѓе кои и немаат факултет, па и средно, а се дупло почовечни од некои со факултет, кои мислат дека факултетот е мерка на домашно воспитување, а тоа не се учи на факултет.Треба да се прави баланс на работите, без разлика кој, каков е другиот, дали имал или немал факултет, сепак е човек.
Во животот на секој човек постојат моменти кога се разочарува, кога мисли дека го допрел дното и никогаш нема да биде среќен. Плаче, го проколнува животот и се` што му се случува... И баш во тој момент на патење, се појавува нешто што ти ги отвара очите. Ти удира толку силна шлаканица и те освестува дека тоа што се случило всушност било за твое добро и ти наговестува нешто поубаво. Во претходните мои постови можевте да забележите колку сум тажна и разочарана. За моја среќа, таа тага не траеше долго, благодарение на една информација добиена сосема случајно. Камен ми падна од срце. Ме освести, ме разбуди и уште еднаш животот ми докажа дека секое лошо за добро е и дека се` што се случува се случува со причина. Премногу работи се променија. А јас, фала му на Бога уште еднаш сфатив дека животот е убав и не вреди да се самоуништуваме за непотребни работи и непотребни личности. Господ ги оддалечува од нас оние кои свесно или несвесно ни нанесуваат болка. За наше добро. Имам прекрасно семејство, прекрасни пријатели и работи кои уживам да ги правам. Среќна сум и исполнета.
немам мотивација ама ич месецов. се прашувам што се деси со мене, од секогаш сум имала многу инспирација за работи кои сакам обожавам да ги правам посебно овај период само сакам да спијам и на компијутер да седам дури и вода ме мрзи да земам исто се чуствувам како мозоков да ми е блокиран , неможам да обрнам внимание , мрза голема имам.. па еве сега пробувам на секој начин да се вратам назад во реалност дури и листа си направив да се организирам малку повеќе , ама и тоа вканта отиде I need inspiration
Веќе неколку дена имам пеперутки во стомакот, не знам од кај се јавија, не знам ни зошто, изгледа многу љубов во мене се крие, а се прашувам каде ли е?!
Многу ми се допаѓа кога човек прави све за внимание еј,еј од јавно глупирање, до секојдневно чекирање, до глуп хумор ко на баба ми подвезицата, до мангупски-селски-пропаднати фори, да се немало граници ејјјјј....
Зошто денес е толку тешко да се прифати подарок даден без некоја посебна причина? Ете, нешто ситно а да има значење. Ми текнало на тебе, сум го купила. Зошто мора да чекаме да дојдат родендени, имендени, празници... па да им посветиме внимание и љубов на тие што ни значат? Зошто веднаш доаѓа помислата: „Еј оваа сега сигурно ми го дава подарокот зошто чека нешто за возврат.“ или пак нешто поекстремно а сум била сведок на изјавава: „Зошто ми го дава ова без повод? Гарант за нешто лошо, мора да е некоја магија.“? Ај па и јас може треба конечно да си ги симнам розевите очила и да се претопам во сивото море.
Има луѓе кои ги начекуваат животни невољи ни криви ни дужни и машки ќе си ги издржат. Има луѓе кои сами си ги прават невољите и цел свет е должен да ги слуша. Вие без лице да ми се обратите, а само вам познато зошто од нигде никаде создавате антагонизам во нашиот однос, можеби затоа што премногу знам за вашата плиткост и внатрешна грдоќа... Прекрасна е вашата одвратност. Најчесто безизразни за туѓата болка, а преокупирани со себе.
При еден неврзан муабет за хипотетичка ситуација, за прв пат слушнав како би звучело она Жена ми изговорено од уста на дечко ми. Му стои
Секоја година откако научив да пишувам му пишував честитка. Понекогаш не ми враќаше, и тоа не беше битно, знам дека се израдувал кога ја видел, знам дека дел од моите зборови допреле до него. Ова е втора година како му пишувам честитка со најубави желби, а за која знам дека никогаш нема да ја види, држи во раце и да си помисли "Еј, малово се сетило на мене" . И ме боли, ме боли што таа куќа е празна и ладна и немам адреса на која би му пишувала. А сакам, сакам барем уште еднаш да го израдувам. Почивај во мир.
Верувајте дека нема ништо поубаво од ова чекањето да ми заврше праксата па да си одам дома на топло ручече, да си се пресоблечам удобно, да се стоплам, да се зафркавам со домашните за тоа на кој каков му бил денот, да си напијам топло чајче, винце, ракијче или па цедено сокче, во најтоплата и најудобна дневна на светот, со двете најмили кутриња до мене, па ете гости или роднини ни се најавиле, ајде салата правење, па пилешко порачување или спремање, или некој крап/пастрмка, па играње карти или оксан со нив, па после полноноќно мало кафенце, па ќе си се приберам во најубавата ми детска соба, ќе си потсредам ако ме мрзело преку ден, креветот е секако веќе наместен па ќе си пуштам тв, и греалка, кутрето до мене и лаптопот у скут. Е ова е тоа чувство на безгрижност, чувство на исполнетост, топлина, мека и голема среќа која сакам да ја имам во мојот следен, нов дом, здравје кога ќе биде незнам, не се брзам воопшто. Ова дома што го имаме ни сите пари на светот не можат да го купат и баш затоа е најдоброто и највистинското, и сум благословена со моите добри и грижливи родители, кои ни ја пружија мене и на брат ми најубавата животна приказна која почнува и ја памтиме од најмали нозе, која ни се одвива во најтоплата куќа и е најубава и највредна. Инспирирана сум да го пишам ова денеска, а сега ќе си викнам такси и ќе си одам дома, додека да го искуцам постот дошло време. А во глава ми се вртат слики од спанаќот што ни е за ручек, леле леле, со јогурт, уф уф уф.
Досадa..... најлошиот непријател на новчаникот. Сабајлево така, од пуста досада си фатив патот под нозе и у најблискиот трговски центар иии секако отидоа сите пари , отиде заштедата, си ги спиздив паричките! Ни јас незнам што све не изнакупив, едно чудо гардероба! А божем малце иам дома, колку алишта само така си седат у плакар на закачалка за украс, така негибнати! Али тоа е, жена! Никад доста од гардероба. Ама па нека има шо, леб не јаде! Жена + новчаник + досада = опасна комбинација.
И додека во детството низ игра растеме и созреваме, учиме дека последиците имаат причина и им се радуваме на броевите секоја наредна година со образложение дека сме поголеми, во зрелоста биоритамот циркулира поинаку. Нештата ги класифицираме по приоритет и значење, наздравуваме за успехот,а бројот на свеќички е занемарлив кога чекориме кон целта во спрега со здравиот разум и ведриот дух кои му пркосат на (не) времето...
Го гушнав. Ми недостига. А јас него? Дали воопшто некој му недостига? Најверојатно не. Во неговата прегратка не можев да почувствувам недостиг. Не можев да почувствувам ништо. Како никој да не му недостига. Како да е среќен и исполнет сега. Како се случува ова? Зошто луѓето толку брзо ги забораваат оние на кои им значат?
