Одите на вчера и налетувате на бивша. Те претставува, а она ја врти главата и го окупира со себе. Втор пат ми се случува во животов истото. Не знам дали да го доживеам како комплимент за победена битка која не сум ни знаела дека ја водам, дали да го сметам за некултура и простоќа, еве стварно не знам. Што е со синдромот бивша не ми е јасно и воопшто на страна гледано, културата на девојките е обратнопропорционална на еманципацијата? Исто така не знам што ви носи егото до плафон во животот? Дали имате воопшто емоции за некој друг освен за себе си? А тој пак потоа културно ми ја објаснува ќе се обидам да цитирам, а може и да испадне парафразирање- она сакаше да и ги решавам проблемите, а јас да бидам дотеран и емотивно среден и да ја изведам на ваква вечера, еве сега носам кошула не затоа што ти ме натера, туку затоа што сакам, те изнесов на вечера, односно заедно се договоривме затоа што сакам да те држам за рака и некаде надвор, а и се смеам додека зборувам со тебе и не ти ги решавам проблемите. Тоа е проблемот со неа, јас тука ништо не морам да правам, јас сакам. Можеби и ми направи романтичен филм, ама неважно, тотално доволно за да барем бидам благодарна на фантазијата и честта. Отприлика му верувам, но сега јас го имам неговиот проблем, не можам да се отворам. Испреговаравме, не мора да им кажам на сите одма освен тие што нужно знаат, ама ете полека да излегуваме тука и таму, па луѓето ќе сфатат. Прв чекор, вечера. Не сакам да го навредувам, ама се плашам... и не знам од што се плашам. А нема ниту една причина зошто, туку напротив, би застанувала рандом луѓе и би им кажувала за нас... Што ми е? И два месеци слабо спијам... ќе ескалирам со 30 кг плус и подочњаци до Хималаите....
Dali se salis ili vistina mislis? Jasno mi e sega: Koga makedonka saka da bide amerikanka. Treba da dodades , sto neznae da cita.
Колку е поубаво да си различна од другите. Ама ако. Ако тебе ти одговара и си среќна да си различена, нема што да се менуваш и да тагуваш заради тоа. Секој си има свои правила и свој живот, а неможиш да живееш повеќе животи. Животот е еден и краток, затоа живеј го како сакаш и биди тој што си и тој што сакаш да си. Ако постои втор живот, јас паќ ќе останам онаква каква сакам а не онаква какви што се другите и како тие сакаат да бидам.
СДК... Факт е дека облеката има моќ да не разубави, но не може да и даде содржина на душата или да ни го отвори умот.
Убав ден, штета што многу рано треба да одам на работа, за еден час треба да сум таму, а денот штотуку ми почнува, сеуште доручкувам. Но добро е кога човек има обврски, што би правеле без нив?
Ne trudi se tolku da me izgubis... Ja sum od onie sto znaat koga treba da si odat.. Ako nesto znam, toa e da da bidam sama...
Злото всадено во душата на еден човек тешко се искоренува. Просто го јаде одвнатре, а се забележува по цртите на лицето, без ниту еден изречен збор. Не го распостилајте својот отров насекаде, не секому му одговара да биде во близина на таков човек или пак би издвоила дека само г*золижачите можат да ги поднесат.
Родителите секогаш им мислат добро на децата, потоа децата грешат, за да на крај откријат дека нивните родители биле во право.Којзнае со колкава сила, родителите постојано им ги отвараат очите на своите деца, само за да ги заштитат.Сепак, човек мора да згреши, за да научи како не треба и добро е тоа да се согледа со време.Настрана случаеви, каде е обратна ситуацијата, од каде може да биде детето тотална спротивност од родителите.
Многу е тешко кога сакаш да задржиш нешто што не е твое.. а уште потешко е кога сакаш да задржиш нешто што сака да си замине...кога сакаш да дофатиш нешто, да стиснеш силно..да не пушташ....ама најтешки се празни раце... Мисливе ми се изгубени, погледот ми лута... на тоа.. тој по не знам кој пат ќе ми рече.. престани да живееш во тој твој свет...врати се назад... и еве.. јас..која верувам во чуда..чие мото е не се откажувај се додека не се деси чудо..јас овде и сега потпишувам капитулација.. оваа борба за мене е завршена.. јас изгубив.. не остана простор за чуда овде.. Другарка ми..ми вика.. сега знаеш дека ќе боли, ќе гризе од внатре... ама ќе помине. -Знам и викам..знам... Но јас ќе бидам добра... и овакви денови мора да има.. да те допрат до сржта, да те ранат, да те издигнат високо за потоа да те треснат од земја за да конечно се освестиш и вратиш онаму кај што беше пред да се изгубиш...
Cel den lutam niz carsija zamislena i zagrizena od eden povik sto go dobiv vcera,ne e sve tolku crnila imam uste sansi i vreme ama mene ne mi se ceka kolku podolgo sum ovde tolku poveke ke vrtam niz butici barajki nekoe parce radi reda da go zemam za da si gi smenam mislite i da ne fati uzasna depresija.... Sega sedam sama so solja topol caj i razmisluvam,zosto nisto ne mi odi od raka zosto ednostavno ne odat rabotite? zarem malku raboti pominav,pretrpev i mi se slucija ovaj period? ne e fer redno e nesto da trgni ednostavno nemozam poveke da cekam i nesakam da go imam ova uzasno custvo deka tapkam vo mesto... A ljubov sto bese toa?nesakam ni da spomnuvam za toa veka go zaboraviv toa custvo... Neka trgnat malku rabotite redno e redno e
Често зборуваме за тоа какви биле новиве генерации, а забораваме што стока се крие по нашиве...море и постариве. Туѓ срам да те изеде. Децава толку се спремаат, се потресуват, учат, се средуваат со саати, за после некоја кретенчина да им вика „ууу“ што утнале текст?! Озбилно?! Па по 8-9 годишни деца ли се вика бре, волино ретардирана? Не можам, еве, одвратно чувство е. Детенцево, душа, целото се посрами. Не ме интересира дали си непријател со родителите или кој тасе ти е комплексот, има да си го чуваш набиен таму од кај што ти иде, не да тепаш самодоверба на дете кое допрва треба да се изградува! А таман помислиш дека сељачкиот примитивизам го достигнал дното...
после секој испит си викам,за следниот ќе почнам да учам со време, пополека на тенане, а не два дена пред испит.. ама ете сплет на околности, па никогаш не си го остварувам ветувањето.. два дена учење со по евентуални 5 часа спиење на ден, абееее милинаа, не бе, следен испит ветувам со време ќе почнам
Полн е со злоба, завист, лаже, врши прељуба и скоро сè остало од The Seven Deadly Sins, ама најбитно од сè - преку вечер оди на духовни собиранки, се шета по манастири, Господ му е во секоја реченица, абе ќе не просветли во секој момент, ние без него изгубени слепци бевме. Мака ми е од луѓе што прават шо им текне на душа и мислат оти ќе идат на црква, Господ сè ќе им прости. А, од другиот ден - иста приказна.
Ја знаете онаа...Со кој си таков си ! Овие денови често се прашувам Дали се препознаваме по луѓето со кои се дружиме? Ако некој,не не познава, може ли да ни суди по оние со ки всушност другаруваме? Секој е приказна за себе. Тоа стои. И секој спрема секој, различно реагира. И тоа стои. Но пријателите ги бираме ние самите. Не сме приморани да бидеме со нив и во нивно друштво. Оној кој посакува и чини зло,течко дека ќе му биде добар пријател на оној кој низ шивотот минува покрај друг пат. Можеби грешам, но мислам дека нашите пријатели се огледало на нас самите. Наша грешка е тоа што ние самите се бараме во нив. Па многу често се лутиме, ако тоа што го бараме не го најдеме. Можеме да бидеме потполно различни од нашите пријатели и некои ситуации ама не и во основата на нашиот карактер. И имам на ум дека не се приморани доброволно да го трпат нашето моментално расположение и сите наши испади. И дека се тука за нас не затоа што така мора да биде,туку затоа што тие така сакаат. И да, верувам дека се распознаваме по нив... Пријателите доста говорат за нас. Насмевката и убавиот збор значат многу. Љубезноста нема цена. Со нив ние ја градиме сопствената слика и ги бираме пријателите. Позитивните ги привлекуваат позитивните и обратно. Како зрачиш така и привлекуваш
Ова родителскиве ми се СМРТ! На страна тоа што имам скриено една оценка и сега ме јаде од внатре... Подобро е да не кријам ама тоа ти е. Ајде ќе биде мора да биде се добро...
Во моментов знам само дека морам да сменам неколку нешта. Веќе од моментов... Нешто ново ми треба... Креативно да се искажам... Еден ослободувачки разговор и удирање по маса и одма друга енергија те обвива. Со бизнис идеја сум... вака-така ќе земам некои пари од владава со глупостиве што ги смислувам. Денес среда, утре на работа...а сепак да си излезам? Сакам само тагава од мене да излезе. Не е моја, ја чувствувам. Знам чија е... само нека излезе... Немам причини за тага, напротив.
Од вечер пак почнувам со јога и утре ќе си закажам масажа. Толку преморено и исцрпено се чувствувам, мора да се разгалам малку. Не знам дали е до времето, или до мене, ама како да имам огромен магнет на креветот кој ме влече надолу и ми го прави секое станување сабајле измачување.
Сдк денеска денов навистина квалитетно го одживеав... Утинско трчање, вртење на орбитрекот, здрав оброк, многу малку медитирав во кујна, но зато си дозволив еден шопиг сама без некој да ме брза. И за крај си се почастив со нова фризура, па ја прошетав уздуж и попреку Доста согорени калории, душава ми ја разгалија едни невини детски очиња, едно детско чисто срце и неговата прегратка, едни рачиња кои си играа со мојата коса, едно тето те сааакаааммм повеќе од мојата кукла Реков ќе седнам да погледам балкан тв,мотам канали и барам каде нема турски серии Значи нема каде ги нема пропала нација, аги и паши ко во неко друго доба.
