Сакам да кажам дека не сум од оние што постојано кукаат и драмат дека се дебели за само некој да им рече не бе не, што задоволство им е тоа? А бетер од чечкалица се Јас си имам стомаче и да не се направам цвеќенце дека никогаш не велам дека го имам, не е така, знам и јас некогаш да го речам тоа, некогаш.. Е сега, нели овие столициве што се подкреваат и спуштаат треба сами да ги крениме или спуштиме? Денес кога седнав на столов не да се спуштив, под биро се најдов,сама се спушти столицава еееј, што и згрешив па вака да ми каже дека сум накачила некое килце? Досега ни некој потежок од мене кога ќе седнел сама не се спуштала, е ми го рече денеска..
Сдк дека мразам луѓе кои што совршено се претставуваат во виртуелниот свет, а во суштина се најмизерните суштества на планетата. Доблеста е во искреноста, било каде да се наоѓаш.
Умов ми е на многу страни... Се помирувам, одболувам, живеам... Се помирувам со она што не можам да го сменам... се борам за она за што сеуште има барем најмала надеж... Го одболувам она што се смени... Го живеам она што ми се нуди.. некогаш како избор.. а почесто наметнато без шанса за поинаку... патем, како и сите останати... Ама ако... од се има полошо... сум искусила на своја кожа... Смеам ли... барем понекогаш за кратко да бидам себична... во моментите во кои "таа" е единствено што ми останува, да ја сметам за борба? Да кажам дека сеуште се борам..пасивно?!..ама се борам?! На надежта мислам...
Понекогаш е потребно човек да бара незадоволство во среќата, празнина во исполнетоста, реалност во фантазијата од едноставна причина, да не го убие убавината на животот.
Koга ве тепа немир, исчистете си го тоалетот, од под до плафон. Мир во душа. Колку ми е ќејф што не морам да го чекам саноќ и не го очекува тоа од мене. Колку ми е ќејф што не е его манијак кој мисли дека е мангупски да ме остава да висам заврзана во јазол, молам да ме испочитува. Колку ми е ќејф што си ја најде здивеноста со мене, а јас мирот со него. Оти ако обратно... ни тој ќе беше среќен, може ќе бев спротивно на погоре пишаното, па ќе го откачев зошто ќе се мрднев од својата немирност. Се сеќавам кога го видов прв пат. Љубов на прв поглед... клише. Ден денес прави да ми се голицка стомакот.
Букети цвеќиња,најискрени насмевки и желби за добра иднина, роднини,пријатели,другарки,мили луѓе,јас и тој заедно меѓу сите нив кои се радуваат заедно со нас,во наше име Поубаво неможеше да биде Уште еден момент кој што останува позади нас а ќе го паметиме секогаш. Момент кој ме води во нова насока на животот,желбата е остварена, заедно еден до друг овде,сега,и дајбоже засекогаш. Затоа што го сакам и љубам повеќе од се на свет
Ќе го оставам ова тука... Се молат опасните вагабундоси да се поместат да поминат правите мажи за да ги усреќиме и љубиме. А вие девојчиња заљубенивонадарколешоскипоезијата, пораснете. Буковски е шармантен, овој другиов е бљувотина, тоа не е љубов, тоа е веќе дијагноза.
Еден апел до администрација, ак мојт? Е, фала. Жити сите божества, при регистрација на форумов, направете да се појавува следново: 1. Не сте бремени ако ви свршиле на стомак/пета/во уво/преку телефон. 2. Ако сте се плеснале, скинати сте ко ластик на S гаќи оптегнати на XXXL особа. 3. Идеш право во поправен и во прво одделение ако уште еднаш прашаш таква глупост. 4. Секојпат кога ќе прашате нешто мутаво, волците јадат по една срничка. И нека е со фонт 70, во дреч боја и да стои минимум 5 минути пред да се активираат копчињата/линковите за „Се сложувам“ и „Регистрирај се“. ММЕ...дури и да тролаат, најретардираниот начин го избрале.
Денеска имав едно бебче на гости. Внука ми се паѓа, ама од братучетка. Моментот кога ќе те фати со малите прстиња или пак ќе ти ја корне косата.
СДК ... сепак ми стои раскрсница. Во кој правец е вистинското поглавје во мојот живот ... нека ми покаже времето кое ми е ограничено. ,
СДК дека си бевме со дечкото Охрид два дена за роденденот негов, си кулиравме малце опуштање ммммммммммммм сакам пак
Кога би го пишувала ова на фејсбук, би ми стоело она feeling proud... Е овие да формираат партија, одма би знаела на кого да го дадам својот глас... Браво за храброста, досетливоста, истрајноста, непомирливоста со неправди, едноставно едно големо Б р а в о... И друго многу битно, не им цел ни поента да го заебат Јанко, или не знам што таму... Јанко е најмалце битен во целава приказна... Поентата е да се види обединетоста, и колективот, и да се знае дека нема попуштање додека не го истераат своето.. #НапредПленумци
Сакам да кажам дека најмногу од се мразам неочекувани и ненајавени гости на врата плус да се тоа оние истите луѓе кои не те побарале едно 2-3 години , ете така ми дојде денес една пријателка со бебе во раце , ја примив само ради бебето греотка е . Да не ме сватите погрешно сакам луѓе да ми дојдат , да ама да вредат , не да се онакви кои те бараат кога нема каде да одат , ќе ти дојдат и место да ти прават муабет , ти ја анализират цела соба од ќош до ќош ма гонете се бре
Uste edna dolga nok..(neprospiena de) Ne deka nesto pametno dojdov da kazam. Uste edno novo bebe dojde na ovoj svet,devojce. Po nekoja slucajnost,sakala nejkela,naslusuvav dodeka uste edna majka go nosi na svet svoeto dete. Se prasuvam,ima li pogolemo cudo vo prirodata od edna zena? Za se sto e taa sposobna?Duri ni taa sama ne e svesna. Dur taka naslusnuvav,prelistav niz temata kozmeticko katce.Znam da naminam cat pat. Ovoj pat sum zaprepastena.Pa zenicki,devojcinja,devojki,vie imate po cela parfimerija niz doma. Ajde neka proba nekoj da mi dokaze deka zenata ne e cudo na prirodata. Uzivajte zeni vo toa sto go imate.I ne zaboravajte,zivotot si go tkaeme samite.Ponekogas i sudbinata gi zamesuva svoite prsti no izborot za odredeni raboti ne zavisi od palkata na sudbinata. Tokmu taa palka e vo vasite race i vie upravuvate so nea. Onie raboti sto nemozeme da gi smenime,morame da naucime da gi prifatime. Ako toa ne go naucime,nikogas nema da bideme zadovolni od toa sto go imame,bez razlika komu ke go prepisame naseto nezadovolstvo. Uste eden nov den,uste mnogu novi zivoti..
Vo sabotata 5,od koi tri carski..I eve vecerva uste edno. Valjda prosek po edno dnevno ili dvaesetina mesecno. Bas pred nekoj den koga gi prasav rekoa januari najmnogu,25 bebinja.
Деновиве главата ми тежи. Не од умор, не од болест (скраја да е), туку од сивилото на реалноста. Ништо убаво не се случува, само лоши вести и црни хроники на сите страни. Животот е таков, знам, ама дали некогаш ќе излеземе од оваа депресија? Дали има крај ова сивило и тажните лица што ги гледам? Црни мисли ме обземаат, стравувам (можеби непотребно) за иднината. Не знам што ни носи утрешнината, ама од срце се надевам дека ќе има подобро. Надежта последна умира...
