Македонија го одбележува светскиот ден за борба против аутизмот со 5дечиња маскирани во црни овчички и две до три насловни страни од пишаните медиуми! http://www.time.mk/c/0a85718add/ne-sme-crni-ovci.html Толку ли изгу ивме допир со реалниот свет,едните пукаат бомби,другите ветуваат брда и долини и лажат,а децава колатерална штета! Ах моја мила Македонијо,помогни им на овие деца и нивните родители.
Денеска татко ми иде да го обнови истечениот договор за мобилен, се враќа и загадочно ми вели дека со нешто било редно да ме поднови, како официјален и неколку месеци закаснет поклон за полнолетство ... и одма за да се уверам поради датумот дека не е шала, на маса излегува кутија со нов телефон! И така, после доста долго време се израдував како мало дете на еден ваков момент на одлепување, и на долго прочепкување и истражување на парче технологија со кое сум како изгубена Германка... Гуд најт!
Чудно е како работите се менуваат...лани на овој ден се беше сосема друго за разлика од ова сега, но не се жалам и вака е убаво, а и иако всушност мислиме дека ништо не се случува, сепак многу промени се случуваат. Ја си викам „менувам профилни на фб, колку да се дешава нешто“. Епа добра ноќ феминки!
Колку се променија времињата!!! Ни 1-ви април не е тоа што беше порано!!! Вчера не само што никој не ме излажа, туку и никој не се обиде да каже првоаприлска шега ... Така да не ни приметив дека е 1-ви април!!! Во некои „добри стари времиња“ луѓето на 1-ви април си кажуваа „ситни“ лаѓи, а потоа следуваше она АПРИЛИЛИЛИИИИИ...Ах, добри стари времиња!!!
Се повеќе и повеќе мразам маскембали . Некреативност на претек. Секој втор е транвестит, а првиот или арап или доктор или носител на цртана брада (што год да требало да значи тоа). Не се важи дека си маскиран ако си приоблекол нешто што се нашло по дома . Сликата на истоварените цигани не сакам ни да почнам да ја коментирам. Добра ноќ. ваша М,
Има веќе месец дена како одбегнувам гужва, луѓе, и преферирам да бидам сама. Ми смета секој звук, ми смета кога луѓето околу мене нешто ме прашуваат, а јас немам сила да им одговорам. Сакам тишина, бидејќи душата не ми поднесува ништо друго. Неверојатно е колку многу работи можат да се променат само за миг. И кон подобро и кон полошо. А уште поневеројатно е како работи кои и не се толку значајни, толку многу допираат до мене, што се затворам во себе и се изолирам од се`, се додека не се појави нешто што ќе ме натера да заборавам и повторно да се смеам и да бидам среќна. Мислејќи на други се запоставив себе. Ги запоставив моите блиски. Животот моментално ми е тотален хаос и не знам од каде да почнам за малку по малку да го средам. Ако воопшто е можно тоа. На моменти се враќам во нормала, ама по кратко време повторно се јавува тоа грозно чувство и не ми дава слободно да дишам. Имам грутка во грлото, тежина на душата и ми се чини дека во секое време ќе експлодирам од толку многу грижи. Можеби е само период...
Од толку пријателки, другарки, сите верни, до најверни, ниедна не остана доследна на нашето пријателство. Барај ги, барај, мех, они кога им требаш ќе се јават И после како тоа не славиш роденден, немаш со кого ми велат? Ај бреј, па нејќам да славам со личности кои ниеднаш не се јавиле само да прашаат како сум.. Бре, бре а иначе најдобри другарки се Мхм, кога им требаш. Да станам и јас како нив ако не, па взаемно ќе се користиме
Драги мажи! Дали некогаш во историјата на светот некој маж успеал да изведе девојка на состанок со тоа што и свиркал на улица? Дали некогаш некоја жена излегла со маж, само затоа што на улица и рекол дека има совршен задник? Одговорот е не, а дали знаете зошто? Бидејќи уличното свиркање нема никаква врска со додворување... Ете така да си знајте...
Денес ми е баскуз ден ама секогаш знам да го направам да ми е најсреќен ден. Многу сум горда на себе си и повеќе се засакав, си се дивам на храброста своја и упорноста која секогаш ми се исплаќа. И како награда за тоа добив можност да си одберам уште еден телефон по мој избор. Е никој не е како татко ми
Значи ми се смачува...не,ми паѓа ролетна на очи,од оние кои стигнат во одредени години,кога зад себе превртеле се што можеле и не можеле,кога им било тешко и едно добар ден да речат,кога си ги заборавиле своите најблиски во трошни куќички,кога растурале семејства без око да им трепне...одеднаш доживуваат просветливање.И сега одеднаш ја согледуваат верата,семејството,согледување на своето сопствено јас како зрно песок од космосот.Пробуваат да се прочистат со интензивни посети на сите манастири во Македонија,па малку им е тоа дури и Света Гора ја посетуваат.Ма и на стомак да отползат од таму не може да им се избришат солзите и тагите кои ги направиле. И тоа по дифолт вакви преобразувања се случуваат секогаш пред некој голем верски празник.
Слика Ве молам..не веруваме без докаС!! Одамна т.е. секој ден планирам да одам на шишање и никако да тргнам.Имам сменето да не претерам едно 5 фризерки. Едни беа скапџики и кога ке прашав за цена за шишање ми велеа ,,нема проблем деее..,, Е штом ке го чујам ова ,,нема проблем,, одма знам дека ке ИМА проблем.Пред нив нормално се правам џек и 600 да ми речат ке платам,ама не се вракам повеке кај неа. Ме шиша една и ми вика на крај - да те фенирам ??? И јас целата во прашалници....,,епа нормално,, А она ми одговара -,,оти фенирањето го наплакам плус 200 денари,, Некако ова ми е апсурдно бидејки ако не ме исфенира како ке се види крајниот резултат.. Или место 600 кажи 800 и готово. Вака ме става во мат ситуација Свесна сум дека фризерајот е луксуз и дека треба да си носам со себе 1000-ка, ама гестовите на фризерките се . Кај некои што земаа по 200 денари за шишање пак не сум задоволна А има и такви кои за мене,мојот вкус и џеб се сосека ОК, ама се уџум па треба да потрошам минимум 300 деанри за такси за да дојдам до нив. СДК дека уште долго во главава ке одам како од поплава исфрлена
@referentka лошо ти е цитираното, а инаку сакам да сум анонимна слика ако сакаш пиши ми во ЛП да не правиме оф-топици, порано знам не смееше тука многу да се цитира, ама порано.
ova samo mene mozi da mi se sluci....idam sabajle na rabota ....so da vidam vratata otvorena a znam dea zakluciv snosti koga si begav,se cudime so mazot mi i mi veli ne ja imas zakluceno zaspana edna i aj od sabajle edna kavga vkola se dobizvam do vratat i mu velam lele ni imat vlezeno vdukan ne imat ograbeno .........nemavme ostao nisto osven laptop -so site informaci vnatre -sliki i 300 cuda drugi Ovaa nedela polosa ne mozese a bidi ...ednas SK ne ograbija za koncerto na Dino ko bevme i sega na rabota SE NADEVAM AIR NEMA DA VIDAT
Навистина не знам дали јас премногу верувам на некои личности кои ми значат,дали премногу очекувам и дали се во право за одредени нешта кои ме мачат во последно време ... Збунета сум,не знам што да мислам за луѓево и нивните ставови за некои работи. Се прашувам,зошто мора луѓето премногу да ги комплицираат некои работи? Зошто во некои среќни моменти кои му даваат боја на нашиот живот мора да бараат црна точка? Едноставно радувајте се,life is fucked up,we all know it,ама барем на кратко секој може да си дозволи да се порадува на нешта кои те расположуваат до максимум. Штета што некои луѓе кои ги знам,кои ми значат некогаш не можат ова да го сфатат. Ни јас не сум претерано оптимистична, и самата се жалам понекогаш за проблеми кои ме мачат,но никако не можам да си дозволам да барам негативна страна во убавините кои ни ги носи животов. Ми делуваат како бегање од реалноста на кратко и ти овозможуваат да се изнауживаш без да мислиш на проблемите, ти го разубавуваат лицето со искрена насмевка, ти го растреперуваат срцето. И колку и да сакам,некогаш навистина не можам да бидам позитивна меѓу некои луѓе ... Премногу ми делува нивното расположение, проблемите за кои зборуваат во мене предизвикуваат тага,се чувствувам беспомошно,а би сакала да им помогнам. Често(поточно 24/7) со слушалките в уши си седам и ги анализирам некои настани. Не зборувам,само слушам музика и мислам. Често ми префрлаат дека претерувам со слушање музика,па ништо не сум слушала кој што зборува околу мене,дали некој по мене викнал бла бла... Е па,тоа и ми е целта,некогаш не сакам да слушам кој што кажува,не ми е дојдено до разговор,не сакам никој да ме препрашува бидејќи некогаш ако искажам мислење за некоја чувствителна тема знам дека веднаш ќе ми одат контра,знам како реагираат на некои поразлични ставови,а последно нешто што сакам да правам е да се расправам со некој кој ми значи. Само сакам разбирање,не осудување или бескорисни совети кажани ради реда. Имам чувство како само музиката да ме разбира 100% и уживам во нејзината магија,барем еднаш во денот мора да преслушам по некоја песна која потполно опишува како се чувствувам во моментот. Измешав триста чуда во постов,ама умот ми е шашма,во последно време многу размислувам за се' ,а сите работи за кои размислувам и не се баш едноставни и малку ме депримира тоа што не можам лесно да најдам решение. Форумов за мене е нешто слично на дневник. Си искажуваш сѐ што ти лежи на душа и полесно ти е,што убавко.
Денес и јас би кажала збор два за пријателството Секогаш ама речиси секогаш кога ќе ни се случи нешто убаво, па дури и неубаво помислуваме најпрвин тоа да го споделиме со некој наш близок пријател. А бе пријател вистински си делел се со него уште од времето кога првпат си проодел и прозборел. Ама тој пријател кога си го најде златниот рудник заборави на нас обичните човечиња, што сме ние во споредба со него не можеме ни nike патики да си купиме без малку да се го затегнеме паричникот. Е сега тој пријател си ужива во благотетите на живото си патува, си работи на некое работно место без да се замачува (дека не е зависен многу од работа така да му минува само времето или постојано е на некое боледување, отсуство или незнам што друго), а ние останатите си живееме онака како можеме, се снаоѓаме фала му бога имаме за живот. Ама тој пријател бре умот не му доаѓа, си менува пријатели како чорапи, се прави демек има многу пријатели, па те шутка тебе не си му потребен, а за што би му бил потребен ? Е тој пријател навистина не знае да го цени пријателството, подобро и да го немам само на број за пријател, кога мојот пријател од детството си замина и го остави нашето пријателство и замина да живее во златната доба. Ама нели рудниците се исцрпуваат кога ќе снема што да се експлоатира, па така и мојот пријател можеби кога се ќе исцрпи малку ќе застане и ќе подразмисли за минатото, за пријателите, за славите, родендените на децата, свадбите, празниците поминати без нас некогаш што бевме пријатели. Сакам да кажам а бе зошто луѓето се менуваат така, зошто очите им се претвараат во долари како да добиле џек пот, зошто и покрај се не остануваат пријатели, хе хе пријатели стана редок ендемски вид во исчезнување се
Имам една голема слабост...иако некогаш си мислам дека можеби и не е маана туку предност.Ја заборавам горчината што сум ја осеќала кога некој ме повредил,ја заборавам омразата и гадењето од тие луѓе.Ги заборавам тие моменти кога сум се чуствувала најлошо поради нив.Кога ми згрешиле и ме навредувале,кога ми се смееле зад грб.И не знам дали е маана тоа ,дали е слабост или не.Можеби и поубаво е да немам такви горчини во срцето,да ги заборавам.По некогаш и самата си барам оправдување во срцето за нив..велам не вреди да мразам некого,не вреди да ги сметам за непријатели.Сите сме луѓе сите сме грешеле,помалце или повеќе...ама не сите можеме да заборавиме на горчината.И што знам...подобро живеам вака,без никакви негативни мисли во себе,дури некогаш сама би се натерала да им речам извини...но...веројатно е слабост
