От(д)... ајде на сигурно да одиме. Од секогаш сум сакала да бидам како оние луѓе кои кога сте собирани некаде, ќе каже или раскаже нешто што нема да те остави брзо да заспиеш. Како викаме ние, збор на место. Ако немам такво нешто да кажам, ќе одговорам-добра сум, вие како сте, и толку. Цела вечер само ќе слушам. И понекогаш ми е попријатно така. А понекогаш сакам да кажам нешто, но три пати ќе ме прекинат, па си ќутам, и најискрено не се нервирам, бидејќи да беше нешто што вреди да се слушне, пак ќе навратеа на мојот муабет, нели? Што значи дека не требало ни да го започнам тој муабет, приказна, делење искусто, итн. И затоа најсигурно до сега ми било муабет само со една личност. Одам сама да посетам некоја, иако повеќе слушам, барем знам дека ќе кажам некој збор. Но некако најискрено не ми оди ова.... изразување. Колку и да читам, колку и да слушам, колку и да мислам... не оди бе. Затоа престанав да бидам активна и на форумот. И сум го рекла ова и порано кога почна да се забележи дека ме нема. Реков дека не сметам дека имам нешто да додадам на форумот. Некои теми имаат прашања, си одговарам, таман. Ама кај некои, треба дискусија. И ако има некој кој изразил како се чувствувам јас во врска со некоја тема, таман, не гледам причина јас истото да го повторам. Ама сепак се враќам тука. Да не го заборавам јазикот. Да не заборавам кај е њ љ ш ж ч ќ ... Да читам по некоја мудрост, и да си мислам, како јас не сум толку паметна... И не дека ова е нешто важно да се каже... ама си кажав... И покрај сите работи што се случуваат во Скопје, а многу не ги знам бидејќи кога си далеку најважно е да знаеш како се најблиските, кога се дискутира тука кај нас, кога се кажуваат некои непријатни работи за Македонците, иако читам како се изразуваат некои тука, како пцујат, сепак бе.... не е можно тоа да промени нешто кај мене, дури и после тоа што религијата ми е на прво место... нешто како да мрдне во мене, се... вознемирувам и сакам да кажам не бе, не се сите исти амааааааннннн!!
Ааааа значи застанала во анфас и носот и дошол до израз затоа. Инаку сакам да кажам дека почнав многу да си фантазирам во последно време. Си викам ќе одам еден ден јас во Англија па што сака нека биде. Си замислувам како на некоја наградна игра добива поголема сум на пари, па си закажувам лет и си одам на екскурзија во Лондон, во Брадфорд иии така и се чувствувам среќно, како да имам некоја цел за која живеам. A girl can dream can't she ? Да седнам уште малце да учам нема да биде лошо.
СДК... Луѓето го гледаат она што може да се види на нас, телото или облеката. Невидливото и непознатото е длабоко скриено, во суштина најважно е да се препознае душата. Таму пулсира срцето.
Nosot da go izostavime za nego da ne komentiram,ama nejzinata nasmevka propratena so bordo karmin na tolku zolti zabi ednostavno nemozev da se vozdrzam od komenar ,a tek vo zivo mozam da ja zamislam gletkata UZAS,imam receno deka retko na koj mu sedi temen karmin ama i retko koj svaka za zal (inaku kolku za informacija da ne pomisli ovde nekoj deka sum ljubomorna kucka ne se raboti za posledniot bivsi tuku za toj pred nego patem so coekot sum vo dobri odnosi ama nasmevkata na negovata tipka me zaslepi)...
Понекогаш чудно ми е бидејќи сакам нешта кои се спротивни..и правам. На пример можам да слушам и народно и забавно, и поп и рок. Се што ми е убаво, а тоа е буквално од сите жанрови на музика. Сакам и кучиња и мачиња. Го сакам денот исто толку колку што ја сакам ноќта. Ги сакам општествените науки исто толку колку што ги сакам и природните, ги сакам биологијата и хемијата исто како што ги сакам економијата и правото. Не можам да издвоам дека ова го сакам повеќе а тоа не, едноставно ми лежат на срце обете работи. Можам истовремено да бидам и среќна и тажна, во врска со две различни работи и тоа често резултира со збунетост. Како и да е, се спремам деновиве за на екскурзија од школо во Шпанија, Франција и Италија. В петок заминуваме, едвај чекам. Иако сум доста приврзана за родното место и не сакам да живеам далеку од овде (да, непопуларно мислење е денес меѓу младите), сакам да го ѕирнам малку светот што е подалеку од нашава Македонија. Имате убав ден!
На врмето (оф пак јас со тоа минато) одејќи накај училиште Ќирче педерче беше секогаш пред кино Вардар 1/2. Се плазеше со јазикот со панталоните до под мишки. Нејсе дента на атентатот на Преседник Ќиро поминав само 5 минути порано еееееееееееееееееј сепак ксметот работи.На скијање кога одевме не прчевме МУЦКИ туку одевме за забава и детство кое денес не постои, поради технологојата. Одвај чекавме родителите да одат на гости кај родителите (баба,дедо) Кој што има од дома носеше забава до бескрај, ама немаше групњаци.Боже ме прости или јас сум заостаната во она време или денес повеќе гради на мегдан и силикони насекаде. Фала Богу да ме послужи здравје совршена сум си барем во изглед на овие години еееееееееееее сега, фали малку предница ама се надополнува со задница доволно е.
Многу сакам кога ќе ми доделат некоја задача каде треба да ја вклучам целата инспирација, креативност и вештина во рацете Покрај убавата улога која ја добив за свадбата на другарка ми, добив и задолжение да изработам две картички на кои ќе пишува I'm her MR и I'm his MRS. И ајде, почнав. Разгледување идеи, купување материјали, цртање, мерење, сечење, боење, лепење... Денес сум ги поминала сите цвеќари за да најдам соодветна нијанса на сатенски ленти за машничките. Викендов го поминав со црткање и пуштено радио во позадина. Одмор за душата ми е ваквата работа. Го натерав татко ми да ми ги најде боиците од шпајз, па после некое време барање, успеа да најде цела кеса во која со сестра ми сме складирале сè што сме имале. Ја немав видено таа кеса со години. Темперни боици, сув пастел, водени боици, линелеум, преку 20 четки во најразлични големини и еден куп други реквизити Сите кутии потпишани, главно датираат од моите средношколски денови. Си викам, што ти значи квалитетна боица. 8 години поминале, уште не се исушиле. Како да се вчера купени. Туку, ми текна колку сум работела со тие боици, во тандем со другарка ми. Врв ни беше една куќарка од летвички, многу фино изработена. Ја работевме цел зимски распуст и се изнаголтавме прашина, несвестици нè фаќаа од мирисот на боја, лак и лепак. Ама многу убаво испадна, ја направивме со сите марифети, од балкончиња, до дворче со дрвца. Толку беше голема, што не можевме да ја внесеме во школо, не ја собираше низ врата. Па правевме триста стратегии за да влеземе Ја поставија на видно место, гордост ни беше. За на крај да разбереме дека децата од наше школо почнале да кријат „трева“ во неа Креативно, нема што. Јас никогаш не би се посомневала.
Ме измачува една ситуација. Сакам да се промени, а во скоро време нема никакви изгледи за тоа. Ме мачи, ми тежи, ме нервира, не можам да поднесам што е така! А немоќна сум да направам било што, не е до мене. Сум си рекла милион пати дека нема да се нервирам, ама не можам, посилно е од мене. Ми создава бессони ноќи, ме облева со пот, прави да зовривам однатре секогаш кога ќе се сетам на тоа или ќе го доживеам. Мачно е, а не знам како да си помогнам. Знам дека треба време, треба дури и на времето да му дадам време, ама не можам... Полудечу... Периодов ми е сушен, немам никаква инспирација со месеци, збор немам напишано во темава во која редовно си се искажував порано. Некогаш е и недостаток на време, ама главно е што немам што да кажам. И подобро да е така, барем тоа значи дека е статус кво, што секогаш е подобро од тоа да ми се случуваат екстремно лоши или екстремно убави работи. Oбично после вториве настапува бура како гром од ведро небо, барем за мојов живот имам чувство дека е така... Извесен период не бев своја заради нешто што ми се случи, а не го очекував ни во најлудите соништа. Заради истото станав многу позатворена, внимавам дури и со кого збор ќе разменам. Мајка ми отсекогаш ми велеше дека го гледам само доброто во луѓето и дека треба убаво да ги отворам очите... Сега можам да кажам - lesson learned. Сепак, животот си тече, го живеам најдобро што можам, како што се разубавува времето се разубавувам и јас , поактивна сум, шетам, дишам и уживам. Си пронаоѓам убавина во мали работи: вкусна храна, чаша добро вино, планински врвови, непосетени места, моите кучиња, неговиот бакнеж за добра ноќ, пролетното чистење на плакарот... Листата нема крај
Слушај да ти кажам, да одиш на тоа фитнесот ако ти прави ќеиф. И ја мислев дека нема да ми биде пријатно и ќе ме манијачат батиња, ама батињата се толку преокупирани со огледување на сопствениот бицепс, трицепс, стомачни и газ, па се пипкаат дали се мазни од депилацијата, па се рашетаваат како пауни надуени, па се полеваат со вода ѓоамити испотени, па малце на телефонот, малце пред огледалото пак, како за одење, и готоноооооооооо, поминало времето. Се шалам, иако примери како горенаведените има еден куп, попријатни се мажите неголи жените, мажите си се гледаат само себе на огледало, а некоја кокона порадо ќе ја скенира цела вежбална неголи што ќе вежба. Па после дали потеле хеланките или појасите, не потат хеланките, газот твој што врти на точак ги поти хеланките. Најозбилна сум со муабетов.
Заокружуваме еден месец со учениците. Кога ли помина? Подготвувањето за час ми стана рутина, а чувството кога почнува часот и ти си центар на нивниот беспомошен универзум е бесценето
Ќе одам за Хрватскаааааааааааа! Конечно ми се оствари желбата, па да ја споделам со вас. Нели, споделената среќа, е поголема среќа де?
Здраво на сите Јас сум стар член во форумот,но за жал заради хх причини не бев активна.Ама сега се надевам дека пак ке бидам активна.Се надевам дека некои од постарите члена се сеќават на мене
Се фалат, се сликаат, фрлаат милиони за скулптури, ги бројат црвените ленти за 2километарски пат и поплочена улица од 2квадрати и што ли уште не. И сето тоа толку ги коштало, онолку потрошиле, за кого бре. Толку луѓе, толку деца имаат потреба од помош, помош која не можат да ја добијат ни од најблиските, од оние кои се би дале за да ги спасат, залудно кога не можат. Каде се функционерите кои толку се величат со "се" што направиле? Каде се да им помогнат на овие души, на овие деца на кои секоја минута им е важна. Или разбираат кога веќе ќе биде доцна. Аман веќе знаеме многу добро, само, ако се пожалиш ќе си го добиеш. Поважна им е славата од животот. Да не пишувам повеќе, добро знаете на што мислам, кажано е мал милион пати. Ама морав, револтирана сум... СВЕСТЕТЕ СЕ, ЗА ЖИВОТ СЕ РАБОТИ!
Точно така, и јас за тоа сум ептен изреволтирана секојдневно ги гледаме проблемите наместо да му се помага на луѓето тие само му одмогнуваат уште повеќе.. жалосно.. Има луѓе што навистина му е потребна помош без разлика дали облека, пари, храна, здравје и што уште не.. се ежам кога ги гледам тие луѓе и се трудам на било каков начин да помогнам колку што ми се можностите и мене..
