Ѕвонарот на Богородичната црква во Париз (Виктор Иго)

Девојчето: Зарем ова е онаа големата, дебела книга, со мнооогу страници? Библиотекарката: Паа... Не. Мислам, да. Книгата ете гледаш е околу 500 страници, но... Девојчето: Уфф... Па, тоа е тооолку многу. Сигурно има безначајни описи и којзнае колку вртења околу едно та исто. Ве молам, дадете ми некоја со помал број страници, некоја која нема да ме исплаши со својата големина и ќе ме натера за брзо време да ја прочитам...

Така започнува приказната за книгата, која никој не би ја ни побарал, а не би ја ниту зел, доколку не би знаел чиј е потписот оставен на неа. Тоа е приказна чија надворешна големина е многу помала од онаа внатрешната. Страниците не означуваат ништо додека не бидат прочитани.

Сè додека не ја отворите и не го сетите мирисот на печетарската боја, онаа која ќе ве одведе во времето на едно поинакво општество, во центарот на денешната метропола - Париз.

Додека Ајфеловата кула не гледа како мравки, голтајќи не со својата височина, Богородичната црква нѝ се потсмева и си поигрува со нашето незнаење за она што било и останало во неа. Ете, дури нема ни да се потрудам да ја опишам нејзината градба, не, јас нема да ви ја разголам нејзината душа. Нема, бидејќи знам дека никогаш нема да го направам тоа така уникатно, величествено, а притоа толку искрено кажано како Виктор Иго.

Но, затоа пак со сигурност нема да им ги погрешам имињата на Квазимодо и Есмералда. Нив прифатете ги како дар од мене. Пакетче украсено како да денес е Нова година, а всушност е само обичен ден. Грбавко и Циганка. Чуден спој, а сепак толку реален. Квазимодо - личност чиј слух е неуморна птица - одлетува секојпат кога ќе се јави звукот на ѕвоното. Птица која изминала доволно долг пат, за да само во неа остане она едноличното „диннгг...диннгг“.

Не, тој не е само глув, тој е и грбав. Врз својата снага чиниш ја носи тешката денешница врзана во најгруба вреќа од времето во кое живее. Тој е магнет на кој се лепи само показалецот од луѓето неуморни за исмев. Есмералда - циганка која денес е сакана од сите, а веќе утре секој ја гледа со омраза. Девојка врз која ќе бидат нафрлени обвиненијата за вештица и девојка чиј врат ќе го сети острото јаже од бесилката - но, дали доволно близу? Таа е лик, околу кој се вртат многу други ликови и тоа секој на свој начин.

Но, што ќе остане на крајот? Е, тоа ќе ви го каже самиот крај. Всушност, „Ѕвонарот на Богородичната црква во Париз“ е = (угорница која ќе ве натера да претрпувате нагли промени при дишењето + долга стаза во која сакате да се изборите за првото место, па напати чувствувате таков замор што кај вас се јавува желбата за откажување + романса - романса (бидејќи дефинитивно тоа не е) ) * часови проследени со гримаси, кои никојпат не сте ги правеле, а сега никако да ве напуштат + вечно сеќавање за заборавот на безвременоста) Но, за жал има нешто во неа што ниту може да се одземе, ниту да се додаде...

Тоа е равенка чиј НЗС ви го препуштам вам да го пронајдете... Па, со среќа!

 

Ја читав пред некое време. Доста обемна и интересна, како што може да се очекува од Виктор Иго. Вистинско ремек-дело.

 

Ех колку неспани ноќи имав поради оваа книга !
Сосила се убедував себеси да ја оставам ,па ќќе си речев ајде уште некоја страница ,после легнувам.
И ќе легнев да спијам ,ама низ главата постојано ми оживуваа сите описи и настани ,не ме оставија на мира ни откако ја прочитав ,си направив споствен филм.
Крајот ме натажи ,ме натажи и свесноста на Квазимодо дека никогаш нема да може да ја има и усреќи Есмералда ,ме натажи нејзината храброст и огромната љубов кон животот и Фебус...

 

Ја земав. Сигурна сум дека се’ беше во преводот на изданието што го земав. Не верувам дека Иго би напишал такви недоврзани реченици. Се’ ми беше како чорба-каша. И... ја оставив.
Едноставно, немав толкаво трпение да земам да читам несврзани реченици. Сега пак ја сакам. Но, од некои постари изданија. Слушав многу пофалби, па сакам да ја прочитам.

 

епа тој што го имаше пишувано преводот (во едно издание од пред 100 години) имаше користено премногу локализми и србизми, а згора на тоа има ше и премногу печатни грешки, со што речениците ја губеа смислата(ако мислиме за едно старо издание со жолти корици и црвени букви). А јас најдов ново издание (нз од која издавачка куќа беше) кое премногу ми се бендиса, така што вториот пат кога ја читав веќе се си ја имаше онаа смисла, како што и пишува во статијава

 

^Би побарала некое поново издание тогаш. Иначе, не се сеќавам каква и беше корицата, знам дека беше дебела. Сепак, би ја прочитала и тогаш пак ќе пишам на темата, како сум ја доживеала.
Само, стискајте палци библиотекарките да ми ја дадат, оти, знаат да бидат строги кога им барам таква книга.

 

Преубав вовед од авторката на темата

И ова дело одамна го читав, па некако не се сеќавам убаво на крајот
Сакам само да ви кажам дека бројот на страници не треба да ви бидат пречка кога читате книга, туку еден вид гаранција дека книгата има поголема вредност.
(е сега има и исклучоци, не велам не, ама сепак...)

Лично јас, ако видам мала книга, дури не сакам ни да ја читам од што мислам дека нема некое дејство внатре- си велам што може да пренесе авторот во 200 страни, на пример.

Јас Ѕвонарот ја имам дома, и е со мека корица, некое издание уште од времето на СФРЈ, ама задоволна бев од преводот, а Иго е вистински мајстор за описи- човек се чувствува како да е во Париз.
Па верувајте иако не сум била во Париз, која ја гледам црквата на слики чувствувам како да ја познавам, како веќе да сум била внатре.

Ме терате сега пак да ја препрочирам, да си оживеам некои подзаборавени слики

 

Книгава е иста со цртанот Квазимодо и Есмералда?

 

Дали само мене не ми се допадна книгава? Очигледно, да.

Досадна, несфатлива, неповрзани реченици, скокање од едно дејство на друго. Не ја ни дочитав, ја фрлив по 20 страни прочитани.

Не сакам книга која не ти дава никави впечатоци уште од првите страни. Не сакам претерано опишивање, претерано многу имиња што дури не се ни помнат.

Знаејќи ја приказната за Квазимодо и Есмералда, очекував многу повеќе од книгава, а не добив ништо, можеби затоа што сум адаптирана на најновите YA романи.

 

Богородичната црква во Париз е чинам задолжително четиво во средно школо, барем во мое време беше.
И тоа е дело што не смее да се пропушти. Младите денес не читаат или ако читаат тоа е чик литература што нема вредност. Достоевски, Толстој, Балзак, Иго, Маркез, Набоков...дали воопшто се читаат денес? Во средно уживав во страниците на Карамазови, Ана Каренина, Злосторство и казна, За кого бијат камбаните (и после 15 години сеуште се сеќавам на љубовта помеѓу Џордан и Марија), Декамерон, Чичко Горио, Сто години самотија, и Војна и мир ја прочитав во средно.
Тоа се класици кои не треба да се пресконат, не сум доволно упатена ама мислам дека сеуште се обработуваат во средно, ама дали се читаат, еве некој од средношколците нека се јави.
И после такви книги и ден денес тешко ми е да посегнам по чик литература, имам неколку само прочитано кои се бројат на една рака, не се сеќавам ниту на името, ниту на содржината, само на шарената корица.
Што сакав да кажам, не се откажувајте по првите 20 страни, непроценливо богатство се крие во тие книги.

 

И мене ми е омилена од Иго, и една од најомилените всушност. Од Иго исто вреди да се прочита и “Човекот кој се смее“ двата тома.

 

Дефинитивно една од моите омилени книги напишани од Виктор Иго.
Всушност, скоро сите негови книги ми се омилени, како Клетници, Човекот кој се смее ...

 

I'll just leave this here...


И неколку цитати...
“Love is like a tree: it grows by itself, roots itself deeply in our being and continues to flourish over a heart in ruin. The inexplicable fact is that the blinder it is, the more tenacious it is. It is never stronger than when it is completely unreasonable.”
“Nothing makes a man so adventurous as an empty pocket.”
“I wanted to see you again, touch you, know who you were, see if I would find you identical with the ideal image of you which had remained with me and perhaps shatter my dream with the aid of reality.“
“When you get an idea into your head you find it in everything.”
“Spira, spera.

(breathe, hope)”
“...mothers are often fondest of the child which has caused them the greatest pain.”

“A one-eyed man is much more incomplete than a blind man, for he knows what it is that's lacking.”

“He reached for his pocket, and found there, only reality”

‎"Dost thou understand? I love thee!" he cried again."What love!" said the unhappy girl with a shudder.He resumed,--"The love of a damned soul.”

“He therefore turned to mankind only with regret. His cathedral was enough for him. It was peopled with marble figures of kings, saints and bishops who at least did not laugh in his face and looked at him with only tranquillity and benevolence. The other statues, those of monsters and demons, had no hatred for him – he resembled them too closely for that. It was rather the rest of mankind that they jeered at. The saints were his friends and blessed him; the monsters were his friends and kept watch over him. He would sometimes spend whole hours crouched before one of the statues in solitary conversation with it. If anyone came upon him then he would run away like a lover surprised during a serenade.”
“At the moment when her eyes closed, when all feeling vanished in her, she thought that she felt a touch of fire imprinted on her lips, a kiss more burning than the red-hot iron of the executioner.”

 

My depiction of Claude...

 

@Јаневски , да не бидеме офф таму, тука е тема за книгата, не знам дали ти е читана, секако ја препорачувам. Инаку отсекогаш ме фасцинирале такви луѓе, небитно дали од цртанот верзијата или од книгата. Имаат drive бе!! Види на темата претходни постови од мене под никот блонд супергрл што си го заборавив пасс-от.

 

@Јаневски , у гонна лајк дис... срдечен поздрав!!

 

Класиците се такви... треба бавно читање и трпение. Со тоа што си ја “фрлилa“по 20 страници и не можеш баш да ја опишеш зошто ништо и не се случува во тие страници...освен можеби запознавање со филозофот... како најважно...И не можеш да кажеш дека ја знаеш приказната, затоа што е контрадикторно со тоа што ја немаш прочитано, а другите медиуми целосно ја изветоперуваат приказната, чест на исклучоци, ко балетите . Ти препорачувам то гив ит а го анд то нот гив ап! Оние што ја претставуваат како приказна за Квазимодо и Есмералда, целосно ја имаат промашено целата идеја како и мотивите во неа, не е ова “приказна“ за Ана и Кристијан, таа така може да се опише. Но сепак можеби не сакаш таква литература, ти си знаеш најдобро.

 

by me