Се соочила ли некоја со анксиозност кај дете? Мислам дека малава има анксиозност. Ноќеска плачеше, се соблакаше, се чешаше, викаше дека ја боли, те стомак те нога, па се виткаше. Често е нервозна, тажна, за се се расплакува, вика се нервира. Со возрасни не зборува ич, дури во градинка не сака да им каже на учителките кога и се мочка. Или ако сака вода и слично. Не ми викајте само дека е фаза, зошто ова трае и само назад одиме. Само клима со глава или врти за не и толку. Со деца е ок. Збори растура дома, значи се се е ок. Ама веќе е неиздржливо. Најтешко ми е кога ќе ми каже мамо мене ми се плаче. Како да и помогнам, како да и олеснам. Поминува ли? Зборев со психологот вика се е ок, од градинка велат нема место за грижи. А вака на слики гледа дека таму стварно се е ок, извршува задачите, учествува во се. Не сакам нешто да пропуштам и да оставам така, па да направам поголем проблем. Иначе е 4г4м скоро
Исто и мојата е многу повлечена, во градинка никогаш не се жали, не се бори, после мене дома ми кажува. Ми фати око со мочкањето и мојата месеци не мочкаше таму, седела, ќутела на нокшир. Зошто не мочкаш, нема одговор. Искинав нерви, ама помина, тие многу работеа со неа, фала богу. Јас за друг проблем со неа, не за овој конкретно, решение најдов со психолог од деца.мк. Пиши им, враќаат и се многу коректни.
Она мочка, ама кога одат сите деца или ако ја приметат дека се стиска и они ја прашаат дали и се оди. Сама да каже никако. Пред некое време на другарче кажала и он и кажал на учителката. Не знам зошто толкава одбојност и срам према возрасни. Вака за се она си е супер. Со деца е супер што ги знае секако. Со непознати не толку многу ама ако тие ја викнат ќе се пушти. Е сеа ок детски кавги сакам неќам па има плачки, ама тоа не го рачунам во овој проблем зошто тоа мислам го поминува секое дете. Исто сум приметила кога некој/а, работа, муабет или било што ја смара. Пример неќе мн мн да ја гушкаат, бацуваат, што мене ми е ок ама нема сама да каже не сакам, а гледам се стиска. И мислам дека проблемот лежи токму во тоа, тоест има почнато од таму, од тоа лелеее дојди да те гушнам, бацам, дојди.. дојдии.. леле колку си слатка, дај ми ја, ама зошто неќеш кај мене итн.... И колку и да сум викала, разберете, некогаш и со мене е таква, не било прифатено, испаѓа ја ја учам така. Детево ми е супер, напредна е, многу работи знае за нејзина возраст и баш затоа ми е криво. Е сеа, порано пред други ни со мене не збореше, само ме гледаше. Сега знае да се опушти, секаде продавница, гости, улица, ама кога не е целото внимание на неа, а некој ја погледне или и прозбори, прекинува се.
Незнам мене од се што си напишала ми влезе во очи кога ти кажува дека и се плаче. Зошто и се плаче, можеби има некои емоции не искажани, нешто да ја мачи, си пробала ли да откриеш зошто? Плус можеби се осеќа како да нема право на избор во такви ситуации што кажуваш да те гушнам бацам гмечам на сила и тоа и ствара фрустрации нервоза како да не е слушната. Охрбри ја да си кажува кога нешто не сака и ако приметиш од некој такво лднесување предупредувај ги не дозволувај гајле ти е ако се налутат. Не сум психолог ова е само мое мислење. а за комуникацијата во градинка може е само срамежлива и не значи ништо. Еве убаво ти пиша некоја членка погоре за тоа деца мк пробај не губиш ништо може ќе дадат некој добар совет. Само без грижи се надевам се е во ред.
Нон стоп зборам. И кажувам, никој не смее да те гушка, бацува ако ти не сакаш, кажи им, не сакам. Ама вика не, се срамам. Со психолог сум зборела не еднаш. Дете е, сите си имаат свои работи, супер е детето и такви ствари. А знам дека нешто ја мачи, ама не кажува.
Моево е 6 години и уште не разговара со непознати, дома е триста на саат, а надвор некој ако го праша нешто се укопува во место, во градинка исто воопшто не комуницираше со учителките, го научија каков е и они го потпрашуваа и го потсетуваа ако треба нешто. Е во школо е друга приказна многу повеќе е опуштен и со децата и со наставничките, цело време зборував дека кога е во школо наставничките му се мајки и дека на нив може да им каже се. Ама сега е поголем и повеќе сфаќа што зборувам. Мој совет е да не ја форсираш да зборува кога не и се зборува со други луге, кажи им само срамежлива е и толку. Јас не форсирав воопшто зошто и јас сум таква и мене уште ми треба време да се опуштам за да разговарам со непознати, а и мм е таков па не ни очекувам детево да биде по различно. А за плачењето предпоставувам дека е многу чуствителни затоа лесно се раздразнува, поразговарај со психолог нека ти кажат начин како полесно да си ги искаже и препознае емоциите.
А добро со ваши пријатели, блиски? Збореше? Мојава само со нас, мајка ми, свекор ми и свекрва ми, друг никој.
Како ке му текнеше, некогаш ни со мајка ми и татко ми не зборуваше а секој ден е со нив. А исто имам приметено дека кога е со мене и мм не зборува со други, отколку на пример кога е со мајка ми сам е многу по опуштен. Дали очекува дека ако некој го праша нешто дека ние ке одговориме, зошто порано некој ако го прашаше нешто, а се срами јас одговарав место него. Се нервирав и јас порано за тоа, ама сфатив дека тоа си е карактер и дека со сила ништо нема да направам. Плус дом си е среќно, весело дете, се си постигнува што е за неговата возраст, добар и примерен ученик. Со деца одлично комуницира, се истакнува, се натпреварува, не се откажува го гледам по родендени и надвор со децата, така да мислам дека е одлично дете, е ако не му се зборува некогаш нека не зборува
Незнам мене од се што си напишала ми влезе во очи кога ти кажува дека и се плаче. Зошто и се плаче, можеби има некои емоции не искажани, нешто да ја мачи, си пробала ли да откриеш зошто? Плус можеби се осеќа како да нема право на избор во такви ситуации што кажуваш да те гушнам бацам гмечам на сила и тоа и ствара фрустрации нервоза како да не е слушната. Не сум психолог ова е само мое мислење. а за комуникацијата во градинка може е само срамежлива и не значи ништо.
Доколку можеш да најдеш контакт од психологот за деца Диана Белевска, мислам ќе ти е од голема помош. Ја памтам уште во "мое време"на Ѕвон кога гостуваше и даваше многу убави совети. Прогуглај сигурно ќе најдеш на нет за неа.
Како и на членката погоре и мене ми падна во очи дека кажува ми се плаче. Сметам дека има психолошки момент позади цело ова однесување. Ти ја препорачувам Др.Наталија во Систина, детски невролог. Многу стручна и посветена.
