Здраво мајки и татковци По некои блиски случки, ме копка тоа прашање - дали воспитувањето е повлијателно од гените? Не сум мајка (секако дека сакам да имам деца), но ме плаши тоа што потекнувам од дисфункционално семејство, каде што лошите гени (карактерни особини, насилство) се повеќе од наследни, буквално како од една личност да ги имаме помладата и постарата верзија. Поради тоа некогаш си мислам дека подобро би било да немам деца воопшто, неголи деца кои би биле копија на мојата фамилија. Се прашувам дали ќе можам како родител да го воспитам моето дете правилно или сепак гените и можеби некогаш сликите што ќе ги гледа сепак ќе го направат спротивното? Ако има ваква тема слободно нека оди во канта, ако не се надевам дека ќе развиеме некоја дискусија со што ќе можам и јас да си расчистам со мислите.
За случаи на насилство, дисфункционални семејства и слично гените ич не се одговорни. Тоа е нешто што се учи по модел, односно децата гледаат како се однесуваат возрасните и тоа за нив станува нормалчно однесување. Едноставно не гледаат други примери и тоа за нив станува едниствен модел на однесување што го знаат. Така што возрасните треба да донесат паметни одлуки при воспитување на децата и да внимаваат на своето однесување пред се и начините ан однесување што им ги „сервираат“ на децата. Со самата свесност за проблемот ти си поблиску до решението твоите деца да бидат одгледани со поинаков модел на однесување.
Јас свесна сум, и сигурно ќе се трудам да ги воспитам добро, но имам страв. Мислам дека ако се и малку време со некој од моите, можеби ќе се стремат да бидат како нив. И секогаш сум во мислење дали ќе можам да успеам да воспитам дете нормално, без никакво влианије од моите.
Растејќи секако ќе наидеш на нешто што не треба да види и научи. Колку и да викаш, не сакам така да го воспитувам, ќе има некој што ќе ти рече ех дете е... За насилство не верувам дека е во гените. Мислам дека тоа е единствено психолошки проблем. Еве ќе ти дадам совет односно ќе ти кажам како јас постапувам кога луѓето околу моето дете, прават и му допуштаат нешто што не ми се допаѓа. Пример, внатре ја пуштаат со кондури. Ја викам ќерка ми, ја прашувам зошто мама со кондури влезе, знаеш дека така не треба. И за се останато, во моментот ја поправам на смирен начин, ама и тој другиот да слушне. Ќе се снајдеш... баш затоа што се плашиш, верувај многу добро ќе се снајдеш како правилно да го растеш и воспиташ.
Гените имаат удел. Ама не знаеш какви гени ќе ти наследи поколението. Тоа прво. Второ, со исти генетски предиспозиции, две личности растени во различни услови, различно ќе се развијат карактерно. Во превод, одгледувањето игра огромна улога.
Може и "најпозитивни гени" да наследи и да дадеш се од себе за да го воспиташ како што треба, но да западне во лошо друштво и средина и се да падне во вода. Гените повеќе се однесуваат на наследни болести и слично. Насилното и девијантно однесување најчесто е од претрпена траума во детството или гледање и учење по пример на родителите.
Со исти генетски предиспозиции, и две личности растени во исти услови, се развиваат во различни карактери. Пример, јас и брат ми- небо и земја. А ист модел на воспитување, ист генетски материјал. @smb asr , насилството и карактерот не се генетски дадени. Секој како родител може се труди да го воспитуваш детето правилно, но не постои формула, како да се моделира човечко суштество, па макар тоа било и дете. Можеби детето ќе биде тврдоглаво, можеби плашливо, можеби динамично- на тоа не може многу да се влијае. Ама дали детето ќе биде насилник или емпатична личност, мислам дека првенствено зависи од воспитувањето и средината во која расте, како семејството така и општественото опкружување.
Гените си имаат свое влијание, но во правилна средина и со добро воспитување нема да дојдат до израз (лошите страни). Пример јас сум цела карактерно на татко ми, и џабе што ме учеле да преќутувам и се, и јас како него знам да избувнам мада што он е постар и нормално дека мноогу повеќе контрола има од мене. Еве баш мајка ми ми збори со денови ,,оди на информатички науки таму е иднината” ама јас уште од мала сум се запнала на ревизија да одам. Цела сум на него и некогаш за некои работи кога се согласувам одма викам ,,да” без да размислам. Ме учеа пример дека не треба да пушам дека е штетно па и тоа од него може да се каже дека префатив пошто го гледав дека пуши и си запалив и јас ,,да видам како е”
Џабе е зборење. Децата учат од она што го гледаат. Значи ако родителот прави нешто ти тоа ќе го правиш без разлика што ќе ти викаат не ме гледај мене. Затоа се потребни дела не зборови.
Во гените може да има предиспозиции безброј, но дали тие ќе се развијат е прашање кое останува на нас самите и околината. Кога би имала дете, а детето не би имало за пример пред себе си насилен човек, и да му е во гените, тоа никогаш нема да се развие како него.
Јас и моите браќа сме потполно исто воспитани,но карактерно сме 50% различни. Со мене во средно учеа близнаци со потполно исти карактери,а единствената разлика меѓу нив е што едното е машко,а другото женско. Мој братучед и братучетка се исто воспитани,но се небо и земја. Некогаш е повеќе до гените,некогаш е повеќе до воспитувањето.
Ќе парафразирам една кратка приказна.. Биле двајца браќа близнаци, иимале татко насилник и алкохоличар. Растеле, се школовале, и секој по својот пат си создал свое семејство. По некое време се сретнале. Едниот успешен деловен човек а другиот пропаднат пијаница и коцкар. Првиот прашал - зошто постана ваков, а вториот рекол - затоа што го гледав татко ми. А ти? И првиот одговорил - затоа што го гледав татко ми.
Вака е исто и со мене и со брат ми. Тој е како татко ми, само што не е пијаница тешка, инаку ги наследил скоро сите лоши особини и од татко ми и од мајка ми. А па јас од друга страна само физичкиот изглед го имам наследено, карактерно сум црната овца во цела фамилија, воопшто на никој не наликувам, ни на подалечен род.
Имам братучедки близначки, исто воспитување, исти гени, карактерите небо и земја. И на крај испаѓа, не можеш да знаеш што ќе излезе од детето додека не видиш..
Темпераментот кај секое дете е различен, токму затоа од исти родители, примери и воспитување може да излезат карактерно целосно различни личности. Додека се мали гледаат пример од најблиските, но подоцна кога стануваат дел од некоја група (другарчиња од градинка, школо, хоби..) до некоја мера го копираат однесувањето на другите единки. Околината надвор од домашна атмосфера и те како влијае на градењето карактер. Затоа не се фокусирајте само на тоа каков пример Вие им оставате, погледнете малку со кои и какви луѓе се дружат Вашите деца.