Дали имате или сте имале свој интимен дневник?

Пишувањето во свој дневник има многу позитивни ефекти, нарочито им се препорачува на анксиозните болни кои на жалост се во драстично зголемување, депресивните и се разбира на сите луѓе.
Пишувањето ги регулира емоциите, нивниот интензитет, го намалува стравот, се ублажува тагата, се смирува анксиозноста....било што да се пишува, дали сакате секојдневните збиднувања да ги преточите на хартија, да создавате песни или поезија, сето тоа Ви е лек за душа...пишувајќи вие едноставно и насакајќи го пронаоѓате клучниот збор за вашите емоции.
Порано, пред да се појават компјутерите, многумина пишуваа личен дневник, јас имам пишувано и морам да си признам дека подобро ќе се чувствував откако ке напишев како ми поминал еден ден за да во наредниот бидам спремна за нови неочекувани работи..некако емоциите ми беа одморени, средени...
Овој форумски личен дневник е само парада на зборови, барање внимание, лајкови, борба за да бидеме интересни, смешни, сакани....
Што мислите вие за дневникот и дали сте имале искуство со пишување?

 

Да, јас и имав дневник од младоста, испишани се две големи книги, си го чувам и повремено го разлистувам. Не знам дали со самата возраст или сепак целосната промена на нашето изразување и живеење цоопшто, каде и најинтимните моменти ги објавуваме онлајн, онака класично со пенкало во книга рееетко запишувам, повеќе ми стана навика да 'се олеснам' со две три реченици на форумов, без притоа да очекувам лајкови и сл, туку едноставно да споделам, да ме 'слушне' бар некој...

 

Сум пишувала дневник но секогаш кога една тетратка ќе пополнев ја фрлав и почнував нова. Не зачував ниту еден дневник. Еве и сега имам еден ама не пишувам толку често како порано.

 

Пред некој ден се обидов повторно да отворам свој дневник во кој ке пишувам рачно..ма да му се сневиди и на компјутери и на технологија, заборавив како се пишува, ракописот ми станал катаСтрофа(со големоС, мислам на срање) ..и..си купив од Џамбо една убава голема тетратка, шаренка, лична така, па и катанче со клуче си има, само да ја гледаш и..ииииииииииии..дремам така 10-15 мин. имам еден куп тајни што би ги преточила во зборови за да после ги анализирам и да и најдам некое могуЧе решение...ама ништо..конфузија во мозок, неможам да почнам...Ах, од ова форумов се научив само на готови прашања да одговарам.......
Еве повторно сум тука додека не ми текне како да почнам со мојот дневник

 

Имав ко бев помлада,пишував секој ден,и ден денес имам,пишувам од време на време
Кога нема да пишам,чувствувам некоја празнина,како да ми фали нешто,се затварам во соба и си пишувам
Често знам да си ги земам старите испишани и да си читам,убаво ми е на душата , баш се присеќам на некои битни настани а далечни, без разлика дали биле убави или неубави

 

Водев еднаш таков дневник и после некое време земав да го прочитам и коа видов што црнила се кријат во него го запалив пред некој друг да го прочита и да се запрепасти

 

Лелее резил сега гледам шо сум пишувала абее детенце во основнооо сум пишувала 2 неделии ахахахах ќе си го чувам за спомен

 

Imav...celi dve nedeli ili mesec dena sum pishuvala
Tatko mi e tarash Mara, nishto ne mu bega od vid. Imav primeteno deka mi tarashkal po fioka ama nemam pojma dali prochital, pretpostavuvam da.
Go zemav i go frliv vo kumbe. Ottogash nikogash poveke ne mi teknalo da pishuvam.

 

Пишував порано кога бев помалечка. Не знам искрено дали сакав и имав потреба или само затоа што сите другарки пишуваа. Понекогаш и досадно ми беше и се нервирав кога „требаше“ да пишувам. Ама уште си ги чувам сите дневници, што знам сега интересно ми е понекогаш да порчитам што сум пишала.

 

Еднаш пробав да пишувам, ама некако ми е глупо подоцна кога го читам. И тај лист што го напишав веднаш го исцепив и повеќе не сум пробувала да пишувам.

 

Да, во основно
И мислам дека уште ги чувам

 

Пишував дневник...од основно па низ средно.Кога тргнав војска прекинав.
Со доаѓањето на интернетот сите водиме дневници секој ден, така и јас да не сум подолен.

 

Мислам дека скоро и да нема девојче што за роденден не добило споменар Ги памтите оние споменарите со миризливи листови? Половина беа розеви, половина сини. Кориците беа дебели, ама меки, секогаш со некоја убава разнобојна слика. И задолжително имаа катанче (чии клучеви пасуваа на секој друг таков споменар, ама нема врска ).
Од тогаш почнав да водам такви дневници - најпрво со некои љубовни пораки за првите симпатии, а после веќе со целосно преточување на мислите и чувствата што не сакав со никого да ги споделам
Сега имам една кутија споменар во која ги складирам сите работи што мислам дека ми се вредни за чување, вклучително и дневниците. Тие ми се најинтересни „романи“ за читање

 

Да, веќе некои 17-18 години. Пишувам поретко од порано, но ако го немам тој тевтер, чувствувам голема празнина.

 

Не пишувам личен дневник, ниту сум пишувала. Како мала ме мрзеше да пишувам. А сега ми е полесно да пишувам на форумов.

 

Jas omav dnevnik uste od 5 to odd koga bev pa se dodeka ne napolniv 20 god. Otkako se omaziv go frliv i prestanav da pisuvam.
Inace ubavo e da se ima dnevnik koga gi vrtev stranicite se cudev niz se sto pominav... se si pisuvav... bi sakala da go imam sega site stranici ke ginprocitav.

 

Да! Повеќе од 20 години веќе....што се нема во него напишано - од соништа, до нови цели и планови, до планови за шопинг до посебни моменти и чувства.....

 

Да, водев откако научив да пишувам, па се до 25та некаде. Подобро размислувам кога пишувам, зошто таму на тацна ми се зборовите, а зборовите се мисли, а не умеам со секој баш да си ги кажам проблемите. Потоа престанав со таа активност, но сеуште се фаќам самата себеси кога нешто бара анализа или длабоко размислување тоа да го направам преку лист во форма на дневник.