Дали инстинктот на мајката за грижа за своето потомство е посилен од тој на таткото?

Размислував како добро да ја презентирам темава, а да не бидам погрешно сфатена, но некако мислите ми се измешани за да ја најдам најдобрата формулација, па едноставно ќе се пробам, со надеж дека нема да бидам сфатена како да имам намера да исплукам по жените .

Чувствувам потреба да го напоменам ова однапред затоа што газам во опасна територија на форумов :
На еден начин, темава е усмерена кон оние кои се сметаат за рамноправни партнери со своите сопружници, особено кога се работи за одгледувањето деца. Значи, темата не се однесува за ситуации каде таткото е незаинтересиран за своите деца или заради една или друга причина го предава водството на жена си за мноштвото работи поврзани со децата, туку е целосно вклучен околу сите работи поврзани со децата. Сфаќам дека ова во реалност е реткост, меѓутоа ете, во име на развивање дебата, тоа го сметам како почетна точка.

Исто така, темава не е наменета за да омаловажува жени и да го минимизира нивниот труд, туку е отворена од љубопитност, проширување видици, стекнување нови перспективи и знаења итн. Јасно е дека генерално многу луѓе се свесни за жртвите што ги прават мајките (дури и мажите, само некои избираат да не им е гајле), а сепак нивниот одговор на тоа е само да ги потапкаат по рамо, во стил: „да, најтешко е да си мајка“. Ретко која личност презема чекор или интерес да придонесе за менување на тој наратив, за олеснување на притисокот врз мајката, како индивидуа што е дел од истото тоа општество што го прави тој притисок. Поентата ми е: јасен ми е и овој момент што го искусуваат жените како мајки, односно не го негирам и свесна сум за тоа.

Е сега, имајќи ги предвид овие работи, конечно стигам до темата:
Честопати кога читам на форумов или слушам разговори меѓу луѓе, сите поаѓаат од ставот: „мајчината љубов е посебна и нема поголема љубов од неа“ или: „никој не може да се грижи подобро за дете од неговата мајка“ или: „мајката знае што е најдобро за своето дете“ итн. Кога ќе се спомене таткото во поглед на тоа прашање, одговорот е: „се разбира дека и таткото си го сака и се грижи за своето дете, но една е мајка, нема ниедна ко неа, таа најдобро му мисли и знае за детето“.

До некаде го сфаќам овој став додека жената е бремена (таа „создава“ средина за развој на бебето, таа го „жртвува“ своето тело), кога раѓа (таа поминува низ целиот болен процес) и кога дои (бебето е целосно зависно од неа, на неа паѓа задачата да му ја овозможува основната потреба за живот - храна) - со исклучок на тие што се приморани да го хранат бебето со вештачко млеко. Маж не може да го искуси ова, не може да ја почувствува таа одговорност.

Јасно ми е зошто во овој момент би можело да се каже дека мајката ја зема улогата на примат при грижата за детето. Со тек на време, овие улоги/обврски на мајката исчезнуваат и се доаѓа до момент каде што сè што може да го прави мајката за своето дете, би можел да го прави и таткото. Сепак, мајката повторно останува личноста која е незаменлива, а таткото „се грижи, се труди, ама не може никогаш да ја стигне мајката“.

Вака директно да прашаш некого: „Кој повеќе го сака детето - мајката или таткото?“, сите го одбираат одговорот: „Не може да се гледа така, двајцата родители еднакво го сакаат детето“. Од друга страна, постојано слушаш муабети кои индиректно, суптилно известуваат дека мајката најмногу го сака и познава детето и најдобро се грижи за него, дека мајчината љубов не само што е возвишена, туку е највозвишената љубов што воопшто постои на светот.

Сега доаѓаме до моите прашања, кои се поставени за ситуации, семејства како во вториот пасус: значи не за просечниот македонски пар, туку општо за „здрави“, рамноправни партнерства:
1. Дали мислите дека биолошки предодредено жената да е подобар грижител за своето потомство, без никакво наметнување од средината или партнерот? (Свесна сум дека звучи како нешто што би го изјавил патријархален маж со цел да го префрли цел товар за децата врз жената, меѓутоа не знам како поинаку да го поставам прашањето.)
Со други зборови:
Дали инстиктот на мајката за грижа за своето потомство е посилен од тој на таткото?
(Ова ќе го искористам како наслов на темава)

2. Оттука, дали сметате дека дури и при целосна расположливост и присутност на таткото, мајката сепак природно би го презела водството за сè поврзано со детето, како „погрижливиот пол“ од двајцата родители?

3. Или мајката поведена од зависноста на детето од неа во првите години на неговиот живот, си го присвојува правото таа да биде главната фигура на детето, дури и кога детето не е „физички“ зависно од неа? Дали се работи за неможност од страна на мајката да прифати дека веќе „не е толку потребна и не може да му обезбеди нешто „опипливо“ уникатно од нејзина страна (во однос на таткото) - како што било износувањето во бременоста или доењето подоцна“, па продолжува со исто темпо на водство за сè околу детето и понатаму?

4. Дали мислите дека овој „беспотребен“ (поради достапноста на таткото што ја претпоставивме од почеток) екстра влог можеби има момент на бустање его, дури и гордост помислата дека мајката најмногу се жртвувала, се вложила за своето дете, повеќе од било кого, што ѝ е неопходна за да се чувствува посебно?

5. Имате некое друго објаснување?

Би сакала да слушнам размислувања на темава .

 

Хммм ај ќе пишам кратко што прво ми доаѓа во мисла кога ги читам прашањата. Може ќе пишам и друг одговор понатаму.

Па, прво што подразбираме под грижа и грижливост? Генерално грижење за бебе? Можби да, тука мајката е природно погрижлива, затоа што мислам дека е поповрзана со бебето. Ако станува збор за целосното воспитување понатаму, мислам дека стануваат поеднакви.

Тоа е прашањето. Дали мајката вистински е погрижливиот пол? Дефинитивно тоа секаде се наметнува, дека жените се природно погрижливи. Не знам дали е вистина така. Ќе размислувам до нареден одговор.

Колку повеќе размислувам...ако жената биолошки, природно е погрижлива, таа грижа би се однесувала се додека детето не е поосамостоено, може да функционира само. Нема природна, биолошка одреденост жената повеќе да се грижи за децата, ако се тие веќе возрасни индивидуи. Така да, тука можеби е поради тоа што пиша или едноставно така е наметнувано со векови и женските деца се "кодираат" несвесно од раѓање. Знам дека нема многу смисла последнава реченица.

Не го сфаќам така. Не мислам дека доаѓа од такво место, бустање его.
И да спојам со последното прашање...

Да. Мислам дека првата работа е што не може да се земе хипотетички пример, како да е во лабораторија, во контролирани услови, без никакво надворешно влијание. Надворешното влијание е клучно според мене.

Ако тргнеме од "постари времиња", како изгледало едно семејство? Мажот работи и заработува за да преживее семејството, а жената седи дома и се грижи за децата и за домот. Мислам дека е наметнато до некаде природно (бременост, пораѓање, доење), едноставно бебето е комплетно зависно од мајката. Но, истовремено тоа им овозможува на мажите подобар кариерен развој, подобра положба во општеството и повеќе контрола.
Да не навлегувам натаму во темата, но во денешно време мажите и жените се поеднакви, во смисла имаат поеднакви (ама не комплетно) шанси за напредок. Има повеќе избор, не е толку наметнато да МОРА да е мајка. Ама сепак "една е мајка".

Овде затоа пишав дека надворешното влијание е најбитно. Сепак и да е таков еднаков пар во прашање, не може да се избрише или воопшто да не влијае целата таа околина и тезата дека "мажите работат, а жените се грижат".
Има неколку можни причини.
- Може жената, иако се еднакви, да осеќа притисок од околината дека не се труди доволно. Што ќе ја тера суптилно да се труди повеќе.
- Можеби не е его буст, туку само начин на жената да се осеќа вреднувано со тоа што си ја издигнува улогата. Сепак домаќинка и мајка е искрено прилично ранлива и зависна позиција. (Ако немаат извор на средства)
- Навистина е така во повеќето случаи. Сепак жената во огромен број на случаи навистина повеќе се грижи, бар дефинитивно на овие простори. Не може да се каже дека е его буст, ако едноставно се изнесува факт.
- Можеби се грижат подеднакво, само мајката е overbearing и тоа го смета за поголема грижа.
- Можеби сметаат дека се грижат еднакво, а реално не е така. Во смисла, имаат различни критериуми до кај оди грижата на мајката, а до каде на таткото. И ако двајцата ги исполнуваат критериумите (иако различни) сметаат дека еднакво се грижат.

Дефинитивно и јас сакам да читам одговори и да си ги средам мисливе за темава.

 

Не знам дали е биолошки предодредено. Некако искрено страшна ми е темава. Ко што гледам помладите, а можеби и општо повеќето луѓе не знаат баш каде стојат со своите ставови во однос на темава.
Не верувам дека е биолошки предодредено едниот да е погрижлив од другиот. Ама и јас од друга страна имам мислење дека мајката е погрижлива околу децата отколку таткото? Не дека таткото не се грижи, ама емотивно ко мајките да се многу поповрзани со децата и поранливи кога станува збор за нив. Дали е тоа што знаат како се намачиле 9 месеци и плус пораѓај, и го донеле на свет детето?
Можеби сме воспитани да мислиме вака и такви примери имаме додека растеме?

Знам дека може ќе ме распне некој, ама генерално имам чувство дека женскиот пол е понежен. Не велам нежен во смисла кревок, туку нежен во однос на другите, или во случајов децата. Во смисла, нежна рака, нежен допир. Од друга страна објективно знам и сум видел како многу мажи знаат да се нежни, и се нежни.
Ама генерално, дали можеби тестостеронот е виновен за грубоста на мажите и тоа е основната разлика? (Не велам дека тоа е оправдување за негрижа или нестрпливост - секој е одговорен за своите постапки).
Јас мислам дека подеднакво се грижат двајцата.
Мислам дека повеќето татковци влегуваат во мудот дека најдоброто и најважното нешто за неговото семејство е да се економски згрижени.
Оттука забегуваат, и стануваат одвоени од децата или жената. Па потоа со тек на време кога ќе се рече, „те нема никаде за семејството” се доживува навредливо и одговорот најчесто е - се што правам, правам за вас.
Бидејќи заборавиле на емоционалните потреби на семејството.
Ова го зборувам бидејќи се мислам дали е можно најчесто ваквите чувства да се причина за на крајот да се смета дека едниот е погрижлив од другиот.
Од друга страна на запад има се повеќе stay at home dads. Така да не верувам дека ваквата ситуација е врзана исклучиво за машкиот пол.

Имам повеќе прашања отколку одговори.
Сакам да мислам дека не е вака како што велиш. Од друга страна ме мачи мислата, зошто мајката многу потешко доживува некои работи поврзани со децата, дури и кога ќе станат повозрасни. На пример селењето на децата, имам чувство дека многу потешко им паѓа на мајките. Зошто? Дали е само уште една балканска работа? Или има природен момент?
Зошто правиме разлика меѓу мајчинска љубов и таткова љубов? Дали раѓањето и доењето ги направило поповрзани?
Дали мажите не се поврзале со децата бидејќи им е тешко да ги искажуваат чувствата?
Зошто им е тешко - дали е вродена карактеристика или општеството ги прави такви?

Па се жртвувала всушност. Телото пред се.
А колку се вложила и дали може да се балансира вложувањето во децата, не знам. Веројатно ќе сфатам повеќе кога ќе сум родител.

Генерално мислам дека повеќето родители се грижат подеднакво - ама на различни начини. А зошто е тоа така, не знам.
Дали жените знаат подобро да пружат нега? Веројатно, а зошто е тоа така, не знам.
Дали мајките се емоционално поповрзани со децата? Изгледа, а зошто е тоа така, не знам.
Зошто многу девојки велат дека кога ќе видат бебенца им се јавува некој мајчински инстинкт да имаат бебе и да се грижат за него? Дали е бидејќи се пораснати со идејата дека мора да имаат бебе еден ден, или пак природно им доаѓа? Искрено, не знам.

Сето ова не мора да е мој став. Само го кажувам она што сум го посведочил.
Дали се работи за инстинкт, не знам.
А ставот ми е дека и двајцата треба подеднакво да се грижат и да бидат присутни за децата.

 

Да.
Затоа што општеството го очекува тоа од жената.
Валидноста на личноста и' се мери по тоа каква мајка е.

Иначе децата исто формираат врски и со мајката и со таткото.
Зависи од однесувањето на родителите/старателите и одговорот/реакцијата на потребите на детето, не од полот.

 

Кога е детето бебе природно е мајката да има посилен инстинкт за тоа како му е на бебето, дали е добро, дали е болно, дали е гладно, да го смири итн...сепак врската која што се формира откако жената ќе го носи 9 месеци дава предност да подобро знае како со него откако ќе се роди.
За понатаму, за љубовта и воспитувањето веќе нема никаква врска полот туку индивидуалните разлики меѓу двајцата родители и тоа колку се трудат да воспостават нормален однос со детето.

Спојлер

Извини @pdb123 не можам на сѐ да ти одговорам, за сега толку.

 

1. Биологија. Како е кај животните? Зошто би биле луѓето поинакви, биолошки? Не знам дали е инстинкт, збир на хормони и ниво на градење физичка блискост, ама факт е.

2. Природно да, општествено не мора.

3. Кај луѓето можеби. Тука сме малку зафркнати, не ни е баш јасно кога е дете доволно големо и самостојно за да препуштиме на некого друг. Па може и по навика да трае, па под психолошки влијанија никогаш да не престане и детето да биде возрасно, ама фамозната ,,папочна врска,, да си се одржува.
Последното баш не го разбрав.

 

Жената е биолошки предодредена да биде подобар грижител (прв пат го слушам зборов )
До кога - тешко е да се каже, после 5та година сметам дека треба да се изедначува грижата на мајката и таткото кон детето, мајката да го одбива постепено за не толку битни работи, и таткото да се вклучува повеќе.
Пред тоа е нормално да ја бара мајката повеќе и мајката да има посилен инстинкт од таткото.
Бустање его што знам. И таткото и мајката прават "жртви" на различен начин.
Никој не може точно да го разбере низ што поминува другиот зошто никогаш не може да се најде во иста улога.
Моето е потешко - твоето е полесно ми се тешки глупости.
Да се осеќаш посебно ко мајка - не го сфаќам и никогаш не сум го сфаќала ова.
Не го сфаќам ко достигнување.
Не дека не е ама...не знам како да објаснам, осеќам дека погрешно ќе сум сфатена
Ни работа не сметам дека треба да ти е идентитет.
Ни болест ако имаш да не ти биде идентитет.
Па така ни мајчинство.
Само е дел од многуте други работи што те сочинуваат ко човек.

 

Слушајќи примери за лоши мајки од околина, едно сфатив.
Тоа дека мајката подобро се грижи за детето или дека има посилен инстинкт е стереотип.

 

Мислам дека мајчински инстинкт е несомнено една од биолошките разлики меѓу маж и жена кои не можеме да ги негираме.

 

Да допишам, во однос на главното прашање. Се согласувам со ова. Ама до одредена возраст.

Ако се водиме по тоа...луѓето се животни, сите животни имаат инстинкти каде што мајката ги заштитува децата...до која возраст?
Немам видено документарни каде што некоја антилопа мајка со солзи во очи го праќа детето антилопа во школо.
Поентата ми е, мајката има таков инстинкт додека бебето е зависно од неа. После тоа кај животните, сите си се осамостојуваат.
Кај луѓето, не гледам причина зошто едниот или другиот родител би бил поповрзан со детето, после одредена возраст.

Мислам дека разликата е во тоа кој колку време поминува со детето. Ако мајката не работи, седи дома со децата, а таткото работи...мајката ќе е поповрзана со децата. Ако е обратно, таткото седи дома со децата, мајката оди на работа....децата ќе се поповрзани со таткото.
Во Скандинавскиве земји каде што и татковците имаат исто слободни месеци како и мајката за да се поврзат со детето, мислам дека има подобар баланс.

Освен времето поминато со детето, мислам тука има врска и карактерот на родителот. Можеби некој е поанксиозен и повеќе стресови му создава грижата за детето, па тоа се перцепира како повеќе да се грижи.

За крај ќе дадам пример.
Да речеме еден тинејџер има воспоставено однос на доверба со едниот родител, а другиот е поанксиозен и бара цело време да му се јавува да му дава извештај со кој е и што прави.
Тинејџерот е излезен и имаат одредено време да се врати дома до 22 часот. Моментално е 21.50 и анксиозниот родител веќе е загрижен каде е детето, што го нема, дали се случило нешто. Другиот родител седи мирно и гледа телевизија, верувајќи дека детето сепак ќе дојде дома кај и да е во договореното време.
Дали може да кажеме од овој пример дали еден родител се грижи повеќе од другиот за детето? Или дека има посилен инстинкт. Или е само разлика во карактер на родителот?

 

Мала смешка на темава:

И во странство и кај нас при развод, децата се доделуваат на мајката (во најголем број случаи).Зошто ? Не знам. Би разбрала во изолирани случаи, но тоа не е темата.

Мислам дека за тие инстинкти не може да се даде конкретен одговор без конкретна ситуација. Мислам на тоа колку се вклучени и двајцата во одгледување на детето. Поврзаноста е друга работа, за тоа подолу. Мајката го носи бебето, го раѓа и се посветува целосно, прави многу жртви и се одрекува од многу нешта. Се соочува со повеќе предизвици од таткото, прифаќа нешта за кои не е секогаш спремна, приморана е да прифаќа работи со кои не е задоволна и кои едноставно не може да ги промени. Мајчинството е потешко од било која друга професија, а не се дава отказ од мајчинство.

Во совршени ситуации во текот на бременоста и двајцата партнери заедно минуваат низ прегледи, дијагнози и состојби. Не е секоја бременост само голем стомак, некои ја одлежуваат, некои примаат куп лекарства. По раѓање на детето САМО мајката може да го дои, таткото може само да биде поддршка. Познавам семејства ви кои жената е "само мајка" а таткото е единствен вработен и тоа "совршено" функционира. А има семејства каде таткото е идиот и се мисли супериорен над жената оти она била само мајка.
Инстинкти има разни. Заштитнички инстинкти маж ми има повеќе од мене. Мислам во случаи детето да е во опасност. А за грижа на детето како маж може да речам дека знае да го чува и гледа детето. Секогаш ќе биде нахранет, прошетан, пресоблечен и наспан. Ама во случаи кога е болно детето јас сум многу присебна на почеток, тој не е, се плаши, не е сигурен во себе, не знае кога што да преземе, брза со давање сирупи за температура итн. Јас како што реков, на почеток сум присебна, потоа ако се влоши состојбата се преплашувам и паничам, стресот си го прави своето, но се трудам сѐ што правам да биде во интерес на детето. Под стрес заборавам кога последно дадов сируп, колкава доза беше, мерам температура постојано, се препотувам.. Но пак заради детето земам тефтер и се што правиме запишувам. Маж ми нема чувано деца претходно, и сега несигурно се чувствува за некои работи. Свесен е за својата несигурност и се едуцира, но да ви кажам малку е смешен. Се сеќавам кога се разболевме од корона, детето ништо не ставаше во уста, во еден момент побара кроасан. Маж ми не дозволи, ми цитираше некој странски доктор кој рекол дека кога сме болни шеќерите го хранеле вирусот и не биле потребни, требало полесна храна, ми цитираше и ми елаборираше од научни истражувања. Секако супер што се едуцирал, малку ми беше смешно искрено, ама јас како мајка бев пресреќна што детето воопшто изрази желба за некаква храна.

Друго нешто кое мислам е битно. Децата од мала возраст покажуваат поголема приврзаност кон еден од родителите. Син ми покажува кон мене уште од кога беше 8 месечно бебе. Едноставно можеби заради тоа што минуваме повеќе време заедно, а маж ми ја нема таа "привилегија". Некогаш ми е жал, затоа што секоја слободна минута ја користи за да помине време со детето, а малиот упорно повторува "мама земе". Не дека не седи и не игра со татко му, маж ми повеќе е трпелив, играат со колички, се бањаат во базен, му склопува лего коцки, трча по него и му угодува, ама детево лепенка за мене.

Имав некаде прочитано за случка, не се сеќавам на деталите ама знам дека мајка и татко се шетале со детенцето. Таткото бил слеп. Детево набрзина се оддалечило и за малку ќе го удрел автомобил. Таткото иако слеп(не видел ништо), како да почувствувал и истрчал го турнал детево настрана. Значи за влакно се спасиле. Ако тоа не е инстинкт, еве не знам што е.

 

Е како успеа да си исконтрираш на сама себе во 3 реченици? Жена ко жена, грижливоста не е базирана на пол, ама за родителска грижливост има биолошка предодреденост? Таа биолошка предодреденост не зависи од пол?
Од моето скромно родителско искуство, сметам дека во глобала сме погрижливи како жени. Многупати ги имам спомнато искуствата, кајшто гледам мажи со деца во парк или на игралиште, и имам дојдено до став-на маж не се остава мало дете. Еден за 5 саати им даде на децата 3 слатки оброци, на друг едно од близначиња си ја лупна главата јако, оти ги имаше пуштено сами да лумпуваат. Ова вака како примери што ми се врежале, од општество кајшто татко присуствува на пораѓај и има родителско отсуство, ко ќе му се роди бебе. Мајка ќе трча по дете, ќе го пази од сите можни аспекти, и не мислам оти некој општествен императив, природно ти иде, појма немам како.

 

Друг пат пиши ги клучните зборови со болд.
Во начело мислам дека сме погрижливи, ама тоа е друга тема, а мене ме мрзи, па да не забегувам.

 

Мислам дека доколку кај нас е пракса таткото да присуствува на самото породување, биди поддршка во секоја секунда на својата партнерка и ако му се даде можност за контакт кожа на кожа непосредно по раѓањето би се сменила целата перцепција. Да, 9 месеци жената го носи во себе бебето, таа ги чувствува породилните болки, но мислам дека може заеднички да го поминат самиот чин на раѓање, во најмала рака како спомен на двајцата како се родило нивното дете, а не само на мајката.
Во однос на доењето точно е дека таткото не може да го дои детето, но може и те како да е вклучен во процесот, особено на почетокот. И тоа е многу важно.

Не мислам.

Не.

Во првите години од живот детето е зависно од друг, не мора да е мајката. Зарем ако мајката починала во тек на породување (хипотетичка ситуација) детето нема да порасни ако за него се грижи таткото или пак некој трет?
Мислам дека повеќе е желбата на мајките да бидат единствени како во процесот на износување на бременоста и раѓање.

Да. Секое потиснување и невалоризирање на трудот или желбата на таткото околу грижата на детето мислам дека има позадина на љубомора (не мислам на болна љубомора, се разбираме). Она 'ти не знаеш' иако многу пати ни сами сме немале поим, факт е колку само на форумов се консултираме една со друга, башка во реален живот.
'Чекај јас ќе видам, чекај јас ќе прочитам, чекај јас ќе прашам, чекај јас ќе му дадам, направам...' оти никој не знае и не треба да знае подобро од мене. Јас не смеам да дозволам некој да знае подобро од мене, па дури ни татко му.

Не сум размислувала досега на темава, ептен ме голицна искрено.
Неспорно е дека мајчината љубов е безрезервна, ама зарем не е и татковата? Некако мислам дека повеќе е наметнато дека мајката е таа што треба да е лидер во одгледувањето на децата, особено во првите години. Уште кога ќе се роди, при првиот плач муабетот е 'дај ѝ го на мајка му, таа знае зошто плачи', а реално секој што поминува време со бебето знае да го разликува неговиот плач. Дали ова е така затоа што кај нас мајките се тие што почесто користат породилно отсуство, не знам, можеби.
А за тој мајчин инстинкт толку многу се зборува како секоја мајка мора да го има, па следи го, па слушај го.. И многу жени се чувствуваат изгубени и паѓаат во депресија баш оти го нема тој фамозен "глас" за кој што постојано се зборува дека мајките треба да го имаат и да го следат, па се чувствуваат виновни и помалку мајки.

Кај нас се очекува таткото да е тука за припомош, а не за грижа на детето. Мене тоа многу ми смета и страшно ме нервира.
Толку засега, ќе се вратам да допишам уште нешто.

 

И сме, ама тоа е мнооогу до воспитување, не до биолошка предодреденост.

Единствено кон потомство (наше или туѓо) природно сме погрижливи.

А према луѓе, околина, е воспитување. Од најмали си ги гледаме мајките како се грижат за разно-разни ситуации, учиме од гледање.

Многу е комплексна тема, од причина што во многу ситуации се преклопува биолошкото со наученото, биолошкото со сплет на околности.

Немам дефинитивен став и одговор, само низ болничка пракса сум посведочила реакции на мајки и татковци во дадени ситуации. Не е ова правило, само мое искуство.

Машките деца кај докторот се похрабри во присуство на таткото, а во присуство на мајката се однесуваат поинфантилно и бараат заштита. Некој подобро од мене ќе знае објаснување за "појавава"

За себе секогаш мислам дека не сум грижлива, барем ако се споредувам со бившиот, према деца, животни, стари, останат свет, секогаш бил погрижлив. Се сеќавам на еден разговор околу наше потомство, јас искрено го кажав мојот страв - се плашам дека не сум грижлива доволно. Тој беше изненаден од овој мој став, ми рече дека да бара нема да најде погрижлива личност, со негови зборови "можеш очи да извадиш на некој како мајка, ти".

Е сега. Дали тоа што сум природно анксиозна дава впечаток дека сум грижлива? Дали тоа е грижливоста? Дали ако некој е поопуштен е помалку грижлив?

Имав претерана анксиозност кон сестра ми, како растеше. Бев попотресена од мајка ни во многу ситуации. А заплачеше прва скокав, на видео ме има дури од што им било интересно. Мајка ми ќе речеше: е бебе е де, нека поплаче. Дали е релевантно да се каже дека затоа што постресно сум реагирала, повеќе сум се грижела?

Не верувам да е така.

Има и научено, има и биолошко, ама познавам бар двајца татковци што похрабри се со новороденче од мајките (во смисла, го бањаат, пресоблекуваат, вежби му прават, на пола око спијат, едното не цица па трчаат да спремат ад, итн).

Да не ме разбере некој погрешно, не ги прави тоа мајките помалку заинтересирани или грижливи, само мислам дека последниве 30тина години сведочиме еден shift во традиционалните улоги и обрасци на однесување, ако порано намерно се воспитувале машки деца помалку да покажуваат емоции, грижа, нежност, а женски да бидат повеќе грижливи и емотивни, во голема мера не е така повеќе.

Ќе навлезам и во друга тема, какви играчки кое дете добива, женското мини кујни, бебиња, и сл. машкото пиштоли, суперхерои итн.

Е во голема мера денес не е така, па ми се поставува прашањето:

дали ако едно машко и женско дете бидат исто воспитувани во секој поглед, од играчки, до облека, до активности, цртани кај што не се мажите суперхерои а жените чекаат да бидат спасени; ако родителите како примарен агенс на социјализација не ги имаат традиционалните улоги; дали навистина женското дете ќе порасне поемотивно и погрижливо? *дисклајмер - освен кон своето новороденче.

Каша попара постов, немам дефинитивен став, на глас размислувам

 

Не бе, друго мислев, ама малку оф топик е, оти нема врска со родителство. Неодамна првпат станав свесна за една ситуација кајшто жена свесно одбира помалку платена работа, оти тоа сака да го работи, конкретно грижа за деца во образование. Истата може да одбере работа во банка, во фирма, ама баш ми кажа-ама јас сакам да работам со деца, дури и ако е понапорно, и помалку платено и се по ред. Не велам дека нема жени го корпоративен свет, ама во сектори на грижа за други луѓе се доминантно жени и не мислам дека е тоа наметнат образец, мислам дека е слобода на избор.
А мислам дека и ти лично имаш одбрано работа во таков сектор, ради слобода на избор, сигурно си можела да избереш и нешто друго и трето.
Извинете на оф топик.

 

Не сме толку оф-топик.

Убав пример даде, баш се тоа традиционални женски работни места, учителка, воспитувачка, негувателка, медицинска сестра итн. Не е толку старо постоењето на медицински брат, со што и дојде промената на називот - медицински техничар.

Нема зошто маж да не може да биде воспитувач во градинка, туку тоа е невообичаено, баш преку миксот и на наметнати улоги (жена седи дома и воспитува деца).

Замисли ситуација маж да студира тоа, да сака да работи тоа. Колку прво осуди ќе добие?

Но баш поради менувањето на улогата на жената во општеството, не сме веќе само мајки и домаќинки, се' повеќе не' има и како докторки, детективки, политичарки итн. и истите овие имаат и машки деца, не ги воспитуваат на традиционални улоги, па самите тие како возрасни мажи се разликуваат од своите дедовци пример.

Не е толку индивидуален процес колку глобален. Пример ми е бившата премиерка на Нов Зеланд, се породи и се врати на работа, маж и' беше на породилно.

Мислам дека се' повеќе ќе гледаме вакви ситуации.

 

Абе оф топик сме.
Јас ти кажувам пример кајшто некој по слободна воља избира тоа што избира, не дека маж не може да биде медициници техничар или учител. Јас по слободна воља а богами ни по декада принуда, не се гледав себеси во градинка, оти тоа било женска работа. И не сум помалку жена, оти сум во доминантно машка индустрија. Сето тоа по слободна воља.