Дали и во која мера секој човек му е должен на семејството?

Инспирирана од теми за родителски односи (и малку од темата Жени - домаќинки) кои постојано се провлекуваат низ постовите и се развива дискусија ама нема конкретна тема решив да ја отворам оваа.

Живееме во таква култура и период кога се судруваат традиционалните ставови за тоа дека децата им должат почит на своите родители и семејство бидејќи ги израснале - од една страна - и посовремените ставови за тоа дека не секој родител/семејство заслужува коректен однос и редовно гледање само затоа што постои крвна поврзаност од друга страна.

Факт е дека огромен дел од популацијата на нашите простори се соочува со некакви психолошки проблеми кои не се откриени, се замаскирани или едноставно се препишуваат на "табиет", а потоа истите се манифестираат во дисфункционални односи и генерална токсичност во семејството и воспитување...или сепак не?
Некои би рекле дека тоа не е точно и дека таа позиција произлегува од "премодерни" сфаќања и Американизација, па однесувањата на родителот како непотребна строгост, емоционална недостапност, контрола, емоционален инцест, инвалидирање на чувствата на детето итн. се само фенси термини за нешто што е нормално и се практикувало и ќе се практикува како воспитување.

Па, од тука сакам да поставам повеќе прашања.

Со која страна од горенаведеното се идентификувате?

Дали сметате дека е валиден ставот на голем број млади луѓе кои сѐ почесто отворено објаснуваат дека се жртви на насилни родители(тука не се подразбираат само отворени и драматични слики на насилство и запоставување туку и потивки примери) или се само - разгалени?

Дали и покрај насилство(емоционално, вербално, физичко) детето е должно да остане во контакт со родителот и да одговара на сите негови потреби дури и да не сака?

Дали мислите дека такви насилства се чести или се чисто преувеличување?

Дали е во ред да се остави родителот во старост сам на себе без никаков контакт со него ако возрасното дете нема желба за остварување контакт?

Спојлер

Нема да го искажам моментално ставот во интерес на моето време, ама мислам дека наведените прашања се доволни за да почне дискусија.

 

Некогаш се чувствувам многу бесчувствителна кога зборувам за оваа тема, но јас мислам дека детето ништо не му должи на родителот и почитта што ја дава едно дете (дете во смисла, некој што има родители, не мало дете ), треба да е заслужена.

Почнувајќи од озбилните физички насилства (кои нема да ги дискутираме во темава) до тоа родител да му наметнува свои желби и визии за како треба да му изгледа животот на детето, се тоа ми е валидна причина да детето еден ден, пораснато, прекине контакт со својот родител и ништо да не му должи.

Мислам дека лојалноста што ја осеќаат децата спрема своите родители е токсична кога е наметната. Знам многу личности што имаат родители кои не им почитуваат ниедна граница, себични се, а сепак они ко деца осеќаат лојалност спрема нив и се газат себе и им удоволуваат. И за поситни и за поголеми работи.

Па родител што нон-стоп ги прекорачува твоите јасно дефинирани граници и ти го прави животот мизерен, која е друга опција освен да прекинеш контакт? И најлошо е што знам дека не се воопшто црно-бели и едноставни баквите односи и решенијата за нив и најмногу болат, пошто тоа се твоите родители, yknow? Сепак сакаме да имаме однос со нив.

Во раснење на детето и најмали работи можат да бидат трагични и да остават белег. Добрите вести се што сите! родители грешат и иако некоја од тие грешки може да остави некој тип на траума, може и да се поправи ако родителот увиди, признае, искомуницира. Другите се оние што велат дека ќотекот е добра воспитна мерка. А самото „нас ништо не ни е, а сме јаделе ќотек“ е... траума. И да, им е нешто.

Однос родител-дете се изградува на доверба, љубов и разбирање. Не можеш да бидеш родител и да имаш его. Да водиш инат со свој син или ќерка, да се удараш од гради пошто ти си родител. Лесно е да се каже дека децата се разгалени и да се занемарат сите проблеми што ги има детето, отколку да се работи на себе, да се читаат книги, да се едуцираш, да го пуштиш егото, да разбереш, да имаш емпатија, да се извиниш. Исто е лесно да ја кривиш генерацијата, телефоните, 21-ви век...

Јас би сакала секоја особа што е родител да остари со семејство и со сакање и да не остане сама, но за да свое дете прекине контакт со тебе?? Прашањето е што си направил за да дојде до тоа. Не можам да замислам ситуација каде детето е криво, јбг.

 

Од моите деца ќе очекувам само почит, се друго нека добијам како што заслужувам. Почит очекувам затоа што од кога почнале да разбираат за светот, јас кон нив се однесувам само со љубов, почит и разбирање, секоја најмала желба им е слушната, некои остварени, некои објаснети зошто не може да бидат остварени.
Ме мрзи на долго да пишувам ама најсериозно мислам дека ништо не ми должат, не мора да ме сакаат ама ќе ме сакаат секако зашто се трудам околу нив, само сакам и очекувам почит.

Искрено не го прочитав воведот, одговарам на насловот.

 

Според мене, (а и бидејќи сум таков карактер), никогаш не би останала во контакт со родител или член на семејството кој бил злобен, лош, токсичен, you name it.

И сметам дека секоја возрасна личност има 100% право да прекине контакт доколку семејството му било се освен семејство.

Но, зошто многумина остануваат во контакт претпоставувaм се должи на психолошката траума и trauma bonding-от кој го претрпеле. Сепак, тоа им влијаело на формирањето на карактерот, психата, стравовите и сл.

Мислам дека таква серија сега игра на Сител, за мајка која ја малтретира ќерката, а девојката има огромен страв од истата. И едноставно тоа психички ја кочи и не превзема ништо, а може.

Но, исто така има и неблагодарни деца. Во смисла, постојат и златни родители и деца кои пак, воопшто не ги почитуваат родителите. Мислам, се има по светот

Најважно if you ask me, е луѓето да работат на своите трауми пред да формираат свое семејство. А не истите само да ги провлекуваат низ генерациите. We need generational wealth, not generational trauma

 

Си започнала добра тема, но е премногу опширна и не го таргетира само насловот туку цела филозофија и психологија на однос дете-родител.
Нејсе, јас би се согласила со @Skyler дека и јас би очекувала почит од страна на децата. Затоа што барем досега не сум дала никаков повод за изразување на непочит према мене. Гледам да ги поправам грешките од моите родители, но знам дека ни јас нема да бидам совршен родител. Затоа што не постои, бидејќи не сум ни совршен човек. Така што, сигурно и моето дете ќе поправа некои грешки од мене за своето потомство.

Дали е во ред да се остави родителот сам на старост мислам дека сепак е тоа по заслуга. Затоа што секоја може да биде мајка, или секој маж може да биде татко, но сите не се родители во права смисла на зборот. Ако остварам одличен однос со моето дете, а и целам кон тоа, не гледам ни зошто би размислувала на таа тема, затоа што би било очекувано. Особено ако сум израснала човек со вредности.
Пример јас никогаш не би го оставила мојот родител, сам да ги поминува најосамените денови. Ќе најдам начин да бидам присутна, на ваков или онаков начин. Иако со еден од моите родители имам доста несогласувања, сепак не би го поминувала животот во држење на лутина. Сепак, кратко сме на оваа планета, а деновите со нашите постари родители се уште пократки.

Дури и истото размислување го имам и за родителите на маж ми. Секогаш би биле добредојдени во мојот дом. Затоа што да не биле тие, немало ни да бидам денес покрај, за мене, совршениот сопруг и татко за моето дете.

 

Имаше едно истражување психолошко како дете влијае во поодминати години на мајка домаќинка што нити е видела бел свет ни книга, психологот велеше дека детето чуствува како грижа на совест и одбива среќен живот и слободен бидејќи неговата мајка не била среќна и слободна, иако не е свесно за тоа.

 

На страна оние семејства каде има сериозно насилство, физичко, драми и сл, во секое останато има проблеми и ниеден родител не е совршен.

Зрелост е да се прифати одговорноста за сопствениот живот после еве да речеме 25тата година бидејќи како возрасна личност секој може да работи на оние работи кои не ги добил во воспитувањето, едноставно да се самовоспита. Со интроспекција, а за посериозно случаи и работа со психолог, личноста може да се дооформи. Секако тука не зборувам за сериозни ментални растројства предизвикани од огромна токсичност во семејството, зборувам за релативно нормално семејства (на пример презаштитнички однос или престроги родители).

По одредено време нашите родители стареат и прават глупости, па односите и онака се сведуваат на ради-реда.

Стварно темата е огромна, не можам ни да се доискажам ни дообјаснам сама на себе, а не пак во еден пост. Ако треба да поедноставам ќе кажам дека преголемото анализирање на тоа како нашите родители родителствувале е тешко помодарство и размазеност. Да, ако те одгледале со љубов, грижа и најдобри намери им должиш почит и помош во староста. А тоа дека ете тие се криви за тоа какви сме, а имаме по 30+ години е несакање да се соочиме со сами себе.

 

Колку што тој сака! Никој никому за ништо не му е должен ,никој на никому не може да го натера да прави нешто што не сака

 

Јас на децата не сакам да сум им терет како сега нашите родители што се на нас. На терет мислам мешање во приватност без никаква осет. Не ми се должни ништо, највеќе ќе ме испочитуваат со тоа што ќе се самостални, со работни обврски, со своја фамилија. Јас и маж ми ќе се тргаме на страна, не сакам да ги давам како сега мене што ме дават. Нека ми биде лекција од нашите родители како не треба. Се надевам ние нова генерација ќе го смениме тој поглед родител-дете. Им ја посакувам целата среќа и слобода на светот.

 

Сето ова го зборувам за релативно нормални семејства каде немало екстреми како насилство, малтретирање или полошо.

Во суштина станува збор за избор дали ќе се грижиш или ќе ги почитуваш родителите, ама многу често сум видела дека како и да е, кога ќе дојде староста на родителот и можноста за негово губење, повеќето луѓе не се рамнодушни, без разлика каков и да бил родителот.

Мислам дека секој доживува разочарување од родителот во текот на животот, зошто на почеток тие ни се целиот свет, ги сметаме за совршени дури сме деца, а после гледаме дека се само луѓе, со сите свои маани и доблести. И тоа е неизбежен процес од созревањето.

Во таа смисла се согласувам со овој дел:

Не можеме да очекуваме родителите да се по наша мерка во сите свои изданија, како што и ние не сме деца кои они ги замислувале. Да, секако ќе има и има она што ние го викаме токсичен родител, ама од другата страна нереално е да мислиме дека и ние можеби не сме "токсични" за некој друг човек. Некогаш во семејство треба да ги прифатиш различностите и да тераш така.

Инаку и сум забележала дека голем дел од луѓето мислат дека се единствени во проблеми со семејството, ама речиси и да не познавам човек кој нема некакви несогласувања со родителите, што според мене е очекувано, особено како што родителите стареат.

Е сега дали детево баш им должи нешто, би рекла не, не можеш да тужиш дете зошто не сака да те гледа на старост. Ама сум видела илјадници примери, дури и кај оние екстремни случаи, дека кога родителите ќе се разболат или уште полошо, на детето сепак не му е сеедно.

На крај сѐ се сведува на избор како сакаш и мислиш дека е правилно. Ама се согласувам дека едноставно ако очекуваме совршени родители, никогаш нема да ги најдеме, во ниедно семејство.

Би рекла дека ако апсолутно нема никаква кохезија во семејството, подобро е да нема никакви односи. Ама ретко сум видела вакви семејства искрено, со толку нарушени односи. Повеќе биле меѓу брат/сестра, отколку со родители.

 

Комплицирана тема е ова и нема црно-бел одговор. Секако дека детето не е должно, родителите го донеле на свет, но со ова често се оди во екстрем.

Со исклучок на семејства каде што има многу насилство, малтретирање, токсичност цел живот, треба да сфатиме дека нашите родители (па и нивните итд) растеле во многу поинакво време од нашево и самите не знаат како подобро. Далеку се од совршени и не мислам дека тоа треба да е причина да се оддалечиш од нив, туку ова повеќе се должи на таа американизација.

Секако дека не ако се работи за екстремни случаи, но имам чувство дека ова многу го прават ради несовршеноста на нивните родители, си влечат нерешени проблеми на 25+ години, не преземаат одговорност за себе и постојано ги обвинуваат родителите. Треба да се стремиме да сме подобри личности од нив, а не само да им "враќаме".

Ова не ми е никако во ред, секако во екстремните случаи е разбирливо (кои верувам не се толку премногу чести), или кога родителот отворено кажува дека не сака контакт со детето, треба ептен да си опериран од емпатија да можиш сам родител да оставиш на старост да се снаоѓа како знае, да не знаеш дали е жив уште.

Точно е дека има многу нерешени психолошки проблеми кај постарите генерации, но најголем дел од нив не мислат лошо на нивните деца бидејќи самите не виделе подобро. Наша работа е да го сфатиме тоа, да преземеме одговорност за себе и да се стремиме да сме подобри родители за нашите деца.

Кратко сумирано, ова е мојот став:

 

Spored mene...dolžni se roditelite da gi gledaat decata žošto sami ne baraat da se rodat,a ako se dobri roditeli i napravile se za decata togaš treba toa da se vrati,ne da bidi na sila,tuku se spored zasluženo,a za ostanati rodnini nemam komentar,Ni ke pomognam na nekoj Ni mi e gajle,taka si zaslužile,ne sum crven krst,koga mi trebase mene nemaše nikoj,zatoa pamti pa vrati...se e spored zasluženo.

 

Кога викате - нормално при психичко насилство не е должно, не заборавајте колку е тоа психичко насилство уствари присутно и нормализирано.
Оти не знам што ви паѓа на памет конкретно ама родители што секојдневно лечат комплекси на деца оти колешката ги изнервирала се прилично честа појава.
Не постои совршен родител ама постојат луѓе и родители кои сфаќаат грешки и имаат емпатија за други без разлика дали главата ги боли во моментот или нешто друго им се случило.
Ако си гомно у душа, и 10 деца направи ги, нема да се смениш.
Она што е жалосно е што многу деца и веќе возрасни никогаш не сфаќаат дека биле и се жртви на лошо воспитување, мислат дека така треба и е нормално.

Јас имам многу лоша особина што не можам да држам лутина. И се мразам ради тоа. И некој што ме повредил пак ќе го почитувам. И затоа би прекинала сосема контакт со родител што ми згрешил, место лицемерно да се гледаме па случајно да изгубам лутина. Исто ако стварно ми згрешил, да ќе го оставам и во болест и на старост да се снаоѓа сам. И поддржувам и други за ова. Особено ако тоа "дете" таквото го болеле неговите кога било болно. Ако добивало шамар за паѓање. Е сега стариот кога ќе падне, шамар нека добие, како смее така нели. Мислам, све се враќа
За оние посаглам што биле, и тука сфаќам ако не може некој 24/7 да се грижи за родител ко што очекуваат некои. Ако е некој во состојба да не може ни да стане до веце, дефинитивно треба да платиш некој да се грижи.

За мене да сум жива и здрава до старост, после што носи животот нека донесе. Не ми треба акање по лекари и менување пелени ако веќе сум со една нога во гроб.

 

Не разбирам кој кого да чува . Прво дете го чуваш во раната возраст после треба да има максимална слобода и рамноправност и основни работи а не да се чува до 25-30години! Ручек да му се треси да имало!? Па тие се тие што сакаат да бидат чувани на старост тие се робови на возрасни деца. И немаат свој живот!

 

Само ова да не се заборави на темава:
- генерациите пред нас живееле со многу помалку ресурси
- во друг систем
- со оскудни информации (без интернет)
- пораснати се на друг начин
- се труделе да бидат подобри родители од нивните родители
- биле тешки времиња


Алудирам на тоа дека паралела не е баш така можна.
“Истрауматизирани од тешкото детство” низ темиве читам коментари дека се чека секогаш идеални услови или се оспорува нечие родителство ако не исполнил прво ХY цели што е многу погрешно да се мисли дека тогаш е време или тогаш може да се има дете.

Настрана сите насилни и психолошки трауми, некому траума му е и немање омилена играчка па после пишува дека ако не ги купиш играчките зошто имаш деца…

Должни сме на родителите да се свртиме кон нив, не животот да го обликуваме според нив, туку едноставна грижа, почит, разбирање, тука кога им требаш исто како што било обратно.
Едно е грижа друго е да ти солат памет за секој чекор, тогаш тебе ти фалат граници, не ним.

 

Кога ми се родија децата, две ќерки, нормално, неискусен родител ... слични вакви анализи си правев. После доста години, двете се тип топ девојки би рекол, и живеат некој нормален жиовот со убави и неубави моменти. (средно и факулетет)
Исклучително отежнителна околност ми беше што не беа двете со мене, што поимот на семесјтво немаше како да го доживеат, едната порасна со мене другата со мајка и.

Основна работа, за мене суштинска, беше една живтона вештина да ја научат, да носат одлуки со сопствена глава. Да ги 'тренирам' до тој степен, да не може, барем не лесно, да бидат манипулирани, особено не од дечковци, баби, дедовци, мајка им, вклучувајќи ме и мене, до периодот кога целосно ќе се осамостојат. Долг процес е тоа, 10-15г, со многу примери од различни аспекти. И како надополнување никогаш ама баш никогаш да не носат одлуки кога се под силни емоции (ирелевантно убави или не).

Неносењето сопствени одлуки, верувајте е поопасно од носењето погрешни одлуки.
Ги сметав (уште од нивните 1-2г,), и еве сега гледам, дека се личности и секогаш се поставував кон нив како со рамноправен учесник во носењето одлуки, било тоа да се одлуки од што ќе се јаде денес, или дали ќе се селиме некаде или не. Нормално, согласно нивните тогашни капацитети и знаење а и тековно сите тие 15тина и повеќе години.

Сега сме веќе на левел, да може слободно да ги дискутираме сите аспекти во животот (и мој и нивни) а тоа да не биде токсично или тенденциозно. Секако дека како родител имам некое мислење за некој дечко нивни, или за иборот на професијата, или што ќе прават денес или утре, и тоа не е никаков проблем да го дискутирам со нив, до онаа мерка до која тие сметаат дека треба да се дискутира. Секој мој став и мислење, сега веќе јас дебело треба да го образложам со факти, а не со традиции, така треба, судбина, бабини деветини.., а и да си го преиспитам пред да им го кажам. Одлуките си се нивни на крај и никогаш не се уценти (во смисла, ако не направиш вака и вака, нема да ти дадам пари за не знам што, или ќе ме повредиш, или не дај боже, не прави така ќе ме засрамиш!)

Еден мал пример ...
За првиот дечко, едната од нив, ми пристапи и побара од мене мислење дали да се фати со него, не побара од мене дозвола или амин, туку мислење (што ме направи среќен), а беше деветто или прва средно. Откако ми кажа што е и како е ... како 'се сакале' и се допишувале, јасно ми беше колку е саатот. И реков, добро, мора да почнеш некогаш, а и да се исплачеш ... Ми вика, како да се исплачам, па ние се сакаме. И реков, ајде ти така сега мислиш, од се што ми кажа (дечкото беше 2-3 годи повзрасен и доста популарен), за некој месец ќе плачеш, ама ништо страшно не е тоа, и тоа искуство мора да го поминеш (за жал повеќе пати) во животот. И се фатија, и за некој месец, типчето си фатил друга женска, и мојава се откапа од плачење. Нормално, и помина тоа, си беше супер после тоа.
Јас, можев (да се обидам) да и ја забранам таа врскичка, и да ја заштитам од тие солзи, но сметав дека тоа не е правилно. Свесен за последиците по неа, сепак 'го дозоволив' на некој начин, со тоа што оставив на неа да си одлучи, а јас само и ги кажав добрите и лошите страни, И секако, знаев дека последиците се смешни во однос на животот, искуството, и знаев дека брзо ќе ги надмине.

Поентата ми е следна: како родители, треба да сме им сопатници, другари, поддржувачи низ животните епизоди. Треба да ги ослободиме за се да може да се консултираат, и при тоа да се свесни дека нема да бидат осудувани или прекорени за нивните лични мислења, ставови, па и дејствија, без оглед како ние лично сметаме дека е исправно или не. Ако на било кој начин им ја загрозиме личната слобода, како деца, ќе почнат да прикриваат работи, помали, па поголеми и на крај ќе направат глупост некоја голема затоа што целосно се одалечиле од нас, ама по наша вина, не нивна.

А тоа дали се должни или не да нешто прават за нас ... тоа е наметната аксиома, ако тие чувствуваат дека треба нешто да направат за нас, тогаш е супер, ако не чувствуваат ... не, воопшто не се должни и наместо да им се замери, треба да си се преиспитаме зашто е тоа така.