Ем Сингл, ем без другарки. Што понатаму?

А мислиш дека мене битно ми е ти дали ќе го смениш ставот? Јас не се обидувам ставот да ти го сменам, мене ми пречи тоа што треба некој да се осеќа глупо затоа што ти потценуваш нечија мака. Научени со некои глупи преглупи муабети кога некој бара совет тие рипаат "тапкајте се по рамо". За тоа служи форум, за помош, за утеха. А ако имаш некој проблем, ти се случило нешто во животов си изгубила гордост, па сега пробуваш на форум да ја вратиш со глумење независна и препаметна, кажи дека тоа ти е маката да знам да не коментирам.

 

Има тука деца наивни што не дај боже ќе налетаат на некој манијак од вашето : Ајде собир да правиме ..Нека ме блокнат адм слободно . Не ми реплицирај .

 

Се надевам не си и кажал дека убавината не ти е на прво место.))
Ок, да не навлегувам подлабоко во ова.

" освен љубов,сигурност,подршка,разбирање и искреност (иако навидум лесно звучи а тешко остварливо, јас сум еден од малкумината што можат ова да го обезбедат) што повеќе очекува жена од едно машко? "

Си го заборавил можеби и најбитното. Физичката привлечност. Биди најдобар на светот, памук од душа имај, ако не и се допаѓаш физички и не ја привлекуваш сексуално, партнери љубовни тешко да бидете.
Ова не е лоша ствар, напротив, сексуални битија сме и се водиме по визуелното, колку год да не сака некој да признае.

Значи продолжи понатаму, мешај се со луѓе, појди у теретана, на некој курс, активности, собирај познанства и некоја мора да се најде на иста бранова должина со тебе. Едноставно
за секого има по некој.

 

Остави ја. Да немаш друштво и не е некој проблем, да немаш куќа над глава и работа е баш проблем.

 

И као ти ги задоволи сите услови за да некоја сака да биде со тебе...
Еве јас лично не би била со некој толку исполнет со себе, што мисли дека баш тој е поинаков од сите, баш тој поинаку размислува. Ако си бил толку добар со психологијата на луѓето тогаш еве ти кажи ни зошто не сака да биде со тебе, ваљда си го прочитал тоа до сега?
Упорноста се исплаќа ама не секогаш. Ако физички не ја привлекувапш, карактерно или општо смета дека не сте компатибилни, џабе ти е друже. Има мноогу, многу повеќе работи пресудни од ТВОЈАТА љубов и искреност кон неа.

 

Едноставно - или ти се свиѓа некој или не ти се свиѓа. Нема потреба од прашањето што очекувале жените, не можеш ти да очекуваш дека ако направиш нешто за некоја таа ќе биде со тебе само поради упорноста и трудот а нема чувства кон тебе.

 

Нема врска тоа, мањаци има секаде и за собир се иде негде на јавно место каде што има луѓе сепак возрасни се собираат над 18 год. си пишуваме у порака кој колку години има од каде е и сл. дали машко друштво дали само женско друштво.

 

Јас се што имав околу мене себично се игнорирам едноставно не се битни за мене,цел живот бев само со една другарка,но таа беше поразлична беше многу себична сакаше се да и се оди по нејзино,верувај се се заборава само треба да игнорираш себични фаци околу тебе.Мојата единствена другарка што цело средно го поминав со неа веќе за мене непостои,одевме заедно на одмор сами,секогаш излегувавме сами,откако почнавме со факс бевме примени во различни градови,првите недели се слушавме зборувавме по телефон и тоа се јас прва ја барав,одеднаш решив да оставам на неа дали ќе и текне да се јави или да пише,цел месец ја немаше ни да се јави ни да пише така без никаква причина после некое време и беше роденден и го честитав а таа врати со едно ладнокрвно ФАЛА,ставаше слики како го слави роденденот а мене не ме ни покани и тоа се без причина,таа проста девојка за мене е едно големо ништо,себична и душман личност,скоро 7 месеци ја немам видено а не ни сакам да ја видам не ми е потребно такво бедно пријателство,ете така на толку глуп начин нашето пријателство заврши од нејзината простотија.
Е што еве и јас немам никого не излегувам повеќе како порано,на факс не се здружив со никого сите те гледаат како колега секој си е во некое друштво што само имам здраво и чао со сите нив,имам две цимерки и двете си имаат друштво кога излегуваат никогаш не се ме поканиле да излезам со нив секој си брка работа на своја страна,јас си останав така сама ете немам никого и едноставно се помирив со тоа,позади грб ми зборуваат се и сешто за мене,дека сум сама дека никаде не излегувам,што се случило со мене,се ситат на тоа а јас се правам како да не постојат.Ете така и ти игнорирај се што ти смета и не се замарај такви бедни луѓе.

 

Личност што може да се справи со самотија е силен човек. Како и да е не треба да потонеш во неа, тоа е и карактерна особина некогаш и тоа е пресудно да знаеш да упаднеш или да се "продадеш" себеси. Само вистински пријатели многу тешко можеш да најдеш, пријател што ќе стои секогаш зад тебе, океј е да излезеш на кафе еден саат два и толку и за тоа треба пријатели. И јас сум имала другарки со кои немам контакт со години. Едноставно не требало да останат во твојот живот.
Сега па и темпото на живот не е добро, едвај можеш да си го средиш животот за да можеш нормално да функционираш и да опстанеш, а после тоа и да се дружиш.

 

Излегувај повеќе, дружи се повеќе со личности што ти одговараат. Али според мене понекогаш е добро т.е подобро да си сам отколку да форсираш нешта. И да, ако и се фалиш на девојка и не и оставиш простор таа да те пофали понекогаш, само ќе и создадеш одбивност или инает баш така во иднина да ти реагира.


Убаво е што се цениш самиот себе и гледам дека не си толку самокритичен и не запаѓаш во меланхолија, но понекогаш е убаво и личноста што ја сакаш да го цени тоа и гледа, па и да те пофали (ако и оставиш простор )

 

devojko...pa ko ja da go napisav ova od a do sh..bukv i za mene toa zborat, mi se sitat shto ne izlagam i sedam doma...se nadevam na faks kje najdam nekogo...barem decko ako ne drugarka svr nemam nikoj

 

Па ако си одбиен не биди досаден брат... Како манијак ке изгледаш ако и после одбивање замараш

 

Несакам да звучам негативно, ама 90 посто од пријателите се за корист, поарно осамен вук отколку нечија овца.

 

Многу добар пост исполнет со аргументи, ми го смени животот.

 

Се фиксираш на конкретни луѓе.
Двајца другари, една девојка.
Не прај така.
Сфати дека светот е полн со потенцијални другари и партнери.
Не се инвестирај исклучиво во еден-двајца луѓе.
Полесно ќе ти биди.

 

Јас не сум фалбаџија па дури и кога ќе ме праша некој што има ново и да има јас сум викал нема ништо све по старо.
За вториот болд...има некои работи кај мене што си ги ценам а некои и ми сметаат и пробувам да ги сменам. За самокритичноста..ако го прочита првиот мој пост ќе сватиш дека уствари сум самокритичен, дека не ја напаѓам девојката што ме одбила, се напаѓам самиот себе затоа што мислев дека има нешто што не го знам затоа и пишав на женски форум.

 

Може сака друг или има друга замисла.. Никогаш не се знае што се мота во глава. Може да бидес најдобар, најубав, најпаметен а да бидеш одбиен. И тоа не е до тебе. Уживај. Ќе дојде друга. И да не дојде некоја животот продолжува. Другари не се вечни за жал. Али подобро нешто отколку ништо бар ја по тоа се водим. Позз

 

требало директно да ја прашаш,а како и да е штом си одбиен наоѓаш нова и тоа е тоа.

 

Во оваа ситуација сум буквално 4 5 години и живеам во мал град. Додека бев на факултет, се оддалечив на некој начин со моите другарки кои бевме неразделни 10 години. Ние се уште комуницираме преку социјалните мрежи, но нашето излегување е сведено на еднаш-два пати на трите месеци. Живееме скоро сите во ист град и никој не сака да оствари контакт. Отсекогаш сум била единствената која се труди да оствари контакт и иницијатор сум за се, излегување во парк, во диско, на коктел, кафе пиење, одење во кино, пикник, шопинг, славење празници, базент, прошетка, посета на друг град, одење на техно журка, латино журка, рок ... за било што. Тие едноставно "немаат време" и иако се правдаат дека имат многу за учење или пак се имаат договорено со партнерите, никогаш не се иницијатор за да се сретнеме најнормално како луѓе некој друг пат. Едноставно нашиот однос е сведен на многу "low vibe" и веќе не се чувствувам емоционално поврзана и отворена кон нив. Тие не разговараат за своите проблеми, за нивните успеси, за нивните желби па на некој начин и јас поради тоа многу се изменив. Никогаш не ме мотивираат, никогаш не искажале желба макар и за прошетка,никогаш не прашале дали сум добра.. Јас сум во раните 20 години, и едноставно не гледам поента на молење за следно видудање, не се чувствувам дека би ми паднала "круната", всушност почнав некое време да се ценам самата себе. Додека седев со други цимерки, додека работев неколкупати во странство и додека студирав, јас запознав пријатели, познаници (што за жал не се од мојот град), кои преку нив се пронајдов себе. Повеќето ме знаат како позитивна личност, хумористична и сум емпатична, многу од луѓето ми дале комплимент - да не се променам и да си останам каква што сум. Некои неможеа да си го замислат работниот ден без мене, сум била ептен chill и насмеана. Доколку некој нема време за готвење или пак им треба за нешто услуга- јас веднаш им помагам од задоволство, едноставно сум "people pleaser". Најпрво сум "a little bit awkward" на прво запознавање оfc, но потоа се трудам да ги задоволам луѓето околу мене, да се чувствуваат убаво, никогаш немам замерено или пак скарано со некој, никогаш не сум преговорила " непотребен коментар"некому- иако така ми имаат наштетено мене, не сакам расправии и конфликти и многу ретко се жалам за нешто.
Овие години сакам да ги поминам во дружење, забава, и најважно создавање на нови спомени. Не знам која е поентата да контактираш три пати во годината со луѓе и да ги вреднуваш како најверни пријателки. Минатите години и моите родители ме забележаа дека станав по тивка, станав затворена во себе, веќе ништо не ме расположуваше, бидејќи имав проблеми со факултетот, јас веќе не се гордеев со себе..Имаше и период во кој дома цели две недели плачев и многу ретко јадев. Се чувствував дека јас не заслужувам никој, иако ме свиѓаа неколку момчиња, почнував да се запрашувам дали сум јас проблемот што другарките ме избегнуваат, на крајот од денот излегува како сите години поминати заедно како да биле од корист. Тие иако "немаат време" за да се видеме, за неколку дена шернуваа story како го поминуваат времето со други личности (прошетка, парк, кино).. Тие сега скоро сите имаат дечковци, а јас како да немам никој близок. Се чувствував отфрлена од сите а и не сум личност која се наметнува на некој/некои. Изгледа би било најпаметно и јас да си фанам некој па да излегувам од дома. Тоа воопшто не ми е проблем, јас контактирам и се запознавам со момчиња,иако сега не сум спремна за врска, барем остануваме пријатели. Изгледам убаво, се чувстувам убаво, се облекувам најнормално, не доаѓам од проблематично семејство... не знам во што е проблемот.
Моментално е слична ситуацијата, но за разлика од тогаш сега слободното време го минувам во гледање филмови, читање книги, пиење кафе со родителите дома, излегувам на прошетки со братучедка ми, понекогаш излгегувам само до кај моите постари роднини колку да ме фати воздух, гледам tedtalks, понекогаш одам во теретана, ја посетувам градската библиотека, си ги спремам испитите и полека си ја враќам самодовербата. Периодов сакам и да се вработам, да разменувам мисли и да имам разговор и со други луѓе. Понекогаш размислувам колку би било поубаво да живеев во друга држава, би одела сама во парк, би читала книга би запознала други личности , а овде секој на некој начин припаѓа во некој круг. Во овие години јас разбирам дека секој се менува себеси, понекогаш размислувам дека тие не ме заслужуваат мене, бидејќи сум отворена, хумористична, знам да ценам, или пак можеби се дружиме само на социјалните мрежи бидејќи ме сметаат за кловн. Навистина не ја разбирам поентата, да се гледаме како најдобри пријателки, и да комуницираме само на социјалните мрежи. А од друга страна иако се гледаме неколкупати во годината, се плашам да ги изгубам- (I know its funny) а знам дека заслужувам повеќе. А и сега е чувството исто како да немам другарки бидејќи 3 4 месеци се немаме видено како нормални луѓе. За разлика од пријателки од друг град, кои се договоривме овој период да пиеме кафе на камера, па си направивме добар муабет од 15 мин пола час. Или јас многу очекувам од моите пријателки, или пак едноставно немаат волја за дружење со мене. Како да се 40 годишни мајки а и познавам и мајки на 25 годишни од мојот град, коишто времето го поминуваат со пријателките, се шетаат во парк,посетуваат кино и ликовни изложби, пиат заедно кафе, и сл.

 

i jas sum u slicna situacija so tebe, iam 19 god , golemo drustvo bevme site ispofatija deckovci i si izlagaat so niv samo, eve 1 god vekje ne se slusam so nikoj..sedam doma i do kaj bekoi rodnini idam samo, nadez mi e deka na faks kje fatam barem drustvo ili nekoja prijatelka, nikoj ne mi se javil da me prasa kako si , ali se pomiriv so toa,
bi ti preporacala da pocnes da izleguvas so nekoe momce ( iako i ja nemam sega a i ne sakam da se zapoznavam preku internet ) , pred nekoj period duri i site gi izbrisav od instagram poso i taka ne me intrresira vekje zivotov nivni, ne se razdelivme "oficijalno" ali isto ko tebe, poleka poleka ne iskacavme vise a kje gi vidis na story iskocile so drugi lugje, a ako ne iskocile so niv togas pisuvaa" ej drugive mi otkazaa zatoa iskociv so vas" ...ne sum u depresija realno ama mn povekje se cenam sega sama sebe, porano da odam do dukjan so se vika sama se osekjav izgubeno a sea kaj i da odam sama imam samodoverba i postabilno se osekjam,na nekoj nacin furi toa mi pomogna da se pronajdam sama sebe...
se najubavo do tebe se nadevam kje najdeme nekoi asalni drugarki shto nema deckoto da im bide u prv plan, pa cel zivot e pred nas ne gubime nadez neli