Замонашување

Двајца мои пријатели се чекор до замонашување. Ме збунија нивните постапки, бидејќи беа луѓе со кои се правеше секаков муабет, за се‘, имаа огромен капацитет и талент, имаа широки погледи на свет, беа одлични студенти и од добри семејства. И наеднаш т.е. во два-три месеци се‘ се промени. Во последните две години сум ги видела 3 пати и за мене се сосема непрепознатливи. Странци. Се крстат пред секој залак храна и за се‘ имаат одговор: Бог.
Нема да лажам, истовремено осеќав голема тага и лутина и не знам како да се справам со тоа.
Со оглед на тоа дека не видов ваква тема, решив да ја отворам и да ги слушнам (т.е. прочитам) вашите мислења и ставови.
Поздрав!

 

Секоја одлука,за која не сме ни размислуваме доколку некој ја спроведе ни е чудна,необјаслива.. Сепак не е тоа било каква одлука туку нашиот живот.
Искрено не сум размислувала на оваа тема,и баш ми даде повод сега да го направам тоа..
Би почнала од мене,доколку би го направила овој чекор тоа би било поради тоа што сум решила дека начинот на кој живеам не ме иполнува и дека задоволството да се будам секој ден е нешто друго(да бидам во склад на црква) или пак да избегам од нешто... при што на тој начин би се спасила..
Друго што знам..тоа е моето мислење

 

Јас имам еден роднина кој порано се замонаши и покрај сите убедувања од родителите и блиските да не го прави тоа, од добра фамилија, паметен, и се како што опишуваш.... но сепак се замонаши за по неколку години да се откажи и се врати во реалниот живот.
Навистина е прашање како се одлучуваат одеднаш да направат таков чекор?????

 

Значи имаш се‘ - семејство, пари, пријатели, дечко/девојка, работа... и да се решиш на таков чекор (и толку набрзина)... стварно ми е нејасно. Од што да се избега? Одрекнување од личноста која си бил/а 25 години, одрекнување од деца, партнер, кариера, семејството и родителите нивни; заменување на тој живот со друг, поинаков (духовен) - живот кој знаеш како ќе се одвива до самиот крај.
Кога прашав добив одговор дека таму е поубаво. И толку. Што е поубаво таму?

И што беше тоа што го врати?

 

Искрено незнам да ти одговворам затоа што тој не живее во мојот град ( само од роднините и моите што кажуваа) колку што знам тогаш беше млад и не беше женет и сл. а сега ако не се лажам си оформи и семејство и се ама не сум сигурна , а како и што го одврати назад немам појма???? ( Ако разберам баш што била причината ќе ти кажам) ако воопшто имало посебна причина да се врати на нормален живот како што којзнае од каква причина и се решаваат да се замонашат...

 

Не мислам дека тоа е нешто за презир и за гледање попреку. Сите ние си имаме свој живот и причини за наше постоење. Ако некој смета дека таму ја гледа причината за неговиот живот, никој нема право да го разубедува, тоа е негов живот, ќе прави со него што сака. Немојте да гледате поинаку на тие луѓе што направиле таков избор, сакајте ги исто како и пред тоа дури и повеќе.Тие се истите само што вие не прифаќате да ги гледате такви. Како што некој сака да биде доктор, адвокат, војник и сл. овие луѓе сакаат да бидат поблиску до Господ, не гледам ништо чудно во тоа, тие сметаат дека тоа е нивната животна цел, како што некој мисли дека целта во животот му е да оформи семејство, друг да стане славен итн. Познавав девојка моја генерација,имаше дечко долга врска, убава со карактеристични кадрици, мислам дека беа верени или барем планираа, но одеднаш дознав дека се замонашила, во почетокот се чудев и не можев да разберам. Не се вратила ниту по молбите од дечкото, од нејзините. Тоа беше нагла промена во нејзиниот и во животот на нејзините. Бев заборавила на неа се додека по неколку години, можеби 5-6 ја видов сосема случајно,изгледа и таму имаат некои сталежи, беше вистинска монахиња, таа мене ме препозна а јас нејзе одвај, шамијата и ја беше сокрила косата и нејзините кадрици, не знам зошто но и реков дека без кадриците тешко ја познав, но таа не изреагира во смисла тоа да ја погоди болно, беше постојано насмеана, таква и ја паметев, ведра и насмеана, се чинеше како да го пронашла тоа што го барала и не жалеше за ништо, имаше неопислив сјај во погледот и во тој момент заборавив на сите филмови кои ми се вртеле во главата за тоа што ја натерало да се замонаши, дали некој ги присилува,бидејќи таа буквално цветаше.

 

Тешка тема ...
Вака размислувам... Зарем јас сум помал верник ако не сум монахиња? Зарем јас имам помала одговорност кон животот, околината, блиските, фамилијата, детето? Господ повеќе ли би ме сакал ако се замонашам?
Не!..
Тогаш зошто да им ја земам радоста на моите родители да ме гледаат покрај нив? Зошто да не стварам кариера? Зошто да немам дете , уште едно божје чедо, кое ќе го чувам, негувам, воспитувам?

Ми се наметнува мислата дека тие луѓе бегаат од нешто. Дека се сможивници кои го бараат само својот мир и спокојство.

Додека некоја монахиња го поминува денот во шетање по манастирскиот двор, молење и грижа за себе (значи да си исчисти, зготви, испере), јас ќе рмбам, ќе учам, ќе гледам фамилија, ќе одгледувам дете, ќе одам во црква, ќе го величам и славам нашиот Бог, ќе бидам и мајка и жена и ќерка и сестра и тетка и пријателка и комшика, ќе се трудам да никому не нанесам зло, да помогнам колку што можам ... и еден далечен ден Бог да ме прими со раширени раце.... ама мене ќе има и кој да ме испрати.

 

^^ Ама ти мислиш така, но сите немаат исто мислење за се. Славниве личности па се понашаат не сакаат да чуваат деца, градат "кариера" . Мислам дека има работи кои ние не ги разбираме како што ги разбираат тие што се замонашуваат. Можеби се тие одбрани за да одат по тој пат. Јас имам поинакво сфаќање за човекот и не сметам дека ова го прави религијата, религијата е содадена за да одржува ред, има нешто повисоко во овој универзум но ако почнам за тоа да зборувам во оваа тема ќе отидам надвор од темата. Не мислам дека е тоа бегање од самите себеси, туку потрага по нешто што му недостига на човекот. И замонашувањето не не дели нас луѓето на поголеми и помали верници, едноставно тие го одбрале тој пат и со самото тоа што се замонашиле тие не ги ставаат сите "обични" луѓе под нив на "скалата на верници".
И зошто мислиш дека нив нема кој да ги испрати, тие сеуште имаат семејства со кои одржуваат некакви контакти, тие сигурно не се откажуваат од своите деца.

 

Далеку од тоа дека гледам попреку или со презир. Не знам колку ти била блиска твојата другарка но моите ми беа. Јасно е дека секој си го гледа својот живот и прави како што мисли дека е правилно. Мене ме изненади брзината, одлучноста и храброста да се сврти грб на се‘. Ми недостигаат старите тие. И затоа сум побркана со мисли. Не ја отворив темата за да истурам некаков бес, бидејќи што и да направам нештата нема да се променат, ќе останат такви какви се. Темата ја отворив за да видам како другите луѓе размислуваат за ова. Можеби тој хаос од емоции кои ги имам ќе биде одговорен со некој пишан пасус тука.

 

Па не знам, ниту обвинувам ниту оправдувам, само сакав да кажам дека и јас имав помешани мислења околу ова, но кога го видов задоволството на лицето и во разговорот, сфатив дека тие се среќни со нивниот избор. Ние не можеме да ги разбереме, можеби затоа што никој од нив нема јавно да напише или изјави која е ВИСТИНСКАТА причина за неговото замонашување, не мислам дека тоа е само вербата и служењето на Бог, тука има нешто друго што останува мистерија.

 

Ако не е монаштвото тогаш што има добро во православието ? Ако некој решил да се откаже од многу работи во овој свет заради Христа тогаш тој заслужил најголема пофалба и награда од Господ!
Инаку како што некои кажаа , немора некој да се замонаши за да му угоди на Господ , туку треба да живее борејки се во овој свет кој е полн со искушенија. А како ке живее ако не ја прочитал библијата или незнае што бара Бог.

 

Затоа што ...
една Зен приказна:

Си бил еден крал и дента кога му се родил син го повикал наречникот да за да каже, да му рече/нарече/претскаже нешто на детето. Старецот мудро рекол: Да ти даде Господ таков живот во кој најнапред ќе го испратиш дедо ти, па татко ти, а тебе нека те испратат твоите потомци.
Се налутил кралот и наредил да го погубат старецот. Но толку го болела дрскоста на старецот што морал да го праша - како си дозволи таква судбина да му посакаш на син ми.
Старецот само рекол - А дали би било подобро да му речев нека дедо ти и татко ти те испратат тебе?

....
родителите ли ќе ги испратат? јас кога напишав дека ќе има кој да ме испрати помислив на моето дете, внуци....
алудирајќи на тоа, дека ние од пониското скалило оставаме зад нас пород кој ќе ја пренесува на идните поколенија и љубовта и вербата во Бога.

 

Уште ова.

Тука не се согласувам со тебе. Да беа истите немаше да го направат тој чекор. Телото, насмевката, бојата на очите - тоа останува исто, но не и личноста. Сега, тоа се луѓе кои јас не ги познавам.
Добро е ако има промени. Мене единствено ми е нејасна брзината со која се случиле. Два месеци се ништо за донесување на таква сериозна одлука. Не е дека не сакам да прифатам, единствено сакам да разберам што (можеби) им се случило во главата.
Кога прв пат бев во манастир очекував дедовци, баби... но во нив има стотици наши врсници. Монашка генерација или што?

Не мислев на тоа дека семејството се одрекнува од нив. Тие се одрекнуваат од родители, браќа сестри. За нив единствен родител е Бог. Кога ќе се замонашат добиваат ново, монашко име; тогаш почнуваат одново, како одново да се родени.

 

Погрешно се разбравме околу испраќањето, кој кого и да испраќа, не значи дека е прекината врската родител -дете. Па и да не е замонашен може да биде многу далеку од дома и да не може да дојде да го испрати својот родител. И оние кои не се замонашени можат да не ги остварат целите кои ти ги наброја, фамилија, дете, углед, кариера... Сите не делат иста судбина, затоа не е убаво да се величиме ние кои не сме замонашени во споредба со оние кои се, зашто тоа е нивни избор за кој сигурно имаат своја причина како што ние имаме наша. И не е убаво да мислиме на тој начин дека ние рмбаме а тие се шетаат во црковниот двор, додека ние се откажуваме од задоволства и уживања за да им овозможиме на нашите деца, замонашените се откажуваат од блискоста на своите за да ги остварат своите животни цели. Значи сите во животов се откажуваме од нешто што би ни донело лично задоволство, но со други работи надополнуваме друго наше задоволство. Јас не те напаѓам што сакаш да имаш фамилија и кариера и деца, но не е убаво така да го нападнеме туѓиот избор, и тие се луѓе како нас, сите сме еднакви пред Господ, секој со своите избори и дела.

 

Манастирите претежно се изолирани од цивилизација. Да, има бројни посетители таму, имаат задачи, молење, но нели самата таа изолација од градови, гужви и секојдневие ја олеснува борбата со искушенијата?

 

Јас не ги ставам нив во некоја си категорија, иако ти нас не стави на пониско скалило.
Сакав да кажам и кажав дека секој ќе живее и ќе му служи на Бог онака како што мисли дека треба.
Јас избрав вака, некој поинаку ... негова работа.

Ај да те прашам - што би направила ако утре твоето дете посака да за замонаши? Дали би сакала да го спречиш? ( ако сакаш да ми одговориш, те молам пиши ДА/НЕ, што прво ти паѓа на памет, затоа што само првата мисла ја кажува срцето, сето понатака е неважно)

 

Не знам дали го зборуваме истото па не наоѓаме заеднички јазик или што е работава.
Каде прочита дека јас се ставам нас не замонашените на пониско скалило?? Баш напротив може да се види јасно дека реков дека сите сме исти пред Бог. Ама како ти да го рече тоа

Цело време сакам да кажам дека си неправедна во врска со ова, пре строго судиш, највеќе околу овој твој цитат коментирав без да сакам да правам конфликт

Никој не рече дека твојот и мојот и било чиј избор не е доволно тежок и спротивен на Господ но и изборот на монахот не е лесен, и тој се откажува од многу работи, можеби затоа и некои од нив не успеваат да преминат преку таа жртва па се враќаат на обичниот живот.

Имаш право, нормално дека прво на секој начин ќе се обидам да го разубедам, но ако не успеам во тоа моето срце нема да дозволи да се откажам од моето дете и со моите постапки да дозволам да страда, ако е тоа негов последен збор јас не можам против тоа, зар треба да го затворам во соба и да го чувам како затвореник? И не си во право дека сето понатаму е неважно, ако неговиот избор е спротивен на мојот јас не можам да го обвинувам за тоа. Секој избор е тежок.
п.с. а ти што би направила ако се најдеш во таква ситуација како мајка и на ниеден начин не успееш да го разубедиш твоето дете да не се замонаши? (сигурно дека ќе смислуваш милион комбинации но крајот би бил ист)

 

Не дај Боже да се најдам во таква ситуација. Не сакам ни да размислувам за тоа. И те уверувам дека не ми требаат милион комбинации за да го насочам детето да оди по оној пат кој мислам дека треба. ( и не би сакала веќе да го ставам детето во вакви муабети, самата помисла тешко ми паѓа)

И по се изгледа не се разбираме...
Значи, како што реков, секој си го трасира својот пат.
Јас со своја лопата, свој терет ќе правам онака како што треба.
Не осудувам никого и секој нека си го тера својот пат.
И да, според мене оние кои се одлучуваат на тој чекор како да бегаат од нешто. (мислење, не е осуда)
Имам право на мислење, грешно или не...

 

познавам една девојка која се замонаши пред околу 6-7 години, исто како и сите овие примери, наеднаш, без никакви настани што претходеле и од кои би можело да се заклучи дека ќе го стори тоа. после дознав дека таму покрај другото, плетела бројаници од оние во разни бои што ги носиме сите на рака. Нормално е дека блиските и семејството се против тоа, од едноставна причина како и при секоја разделба, или момент на привремено отсуство (студирање, работа во странство), уствари не, ова е потешко и од тоа! -тука е, а не можеш да бидеш со него.
Друго што ми се врти во глава е изненадувачкиот фактор кој делува чудно кај блиските, на начин сличен на оној кога ненадејно ќе дознаете лоша вест дека некој починал од срцев удар...велам сличен начин, но разликата ја гледам во помирувањето, во првиот пример сме свесни дека човекот е умрен и веќе не е меѓу нас, се помируваме засекогаш не можеме ништо да смениме, но кај нашиов случај, живиот, а умрен за нас монах, како и надежта во нас дека можеби некогаш ќе се врати, ќе се откаже од патот по кој тргнал, потоа, можна е и превземање вина на себе, дали можеби ние сме делувале со нешто да тој/таа го стори тоа...незнам и ред други помисли, кои ја прават ситуацијава многу психички тешка за поднесување на поблиското семејство, тешка за нив, а спротивно во целост од нив, монахот/монахињата доживува комплетно самостварување, духовен мир и богатство, самоспознавање до највисок степен...и ред други придобивки од таквиот начин на живот.

Трета работа што никако не може да ми влезе во глава е тоа, како дотичниве личности ги прават првите чекори, еве да речеме, стави се во негова/нејзина улога, решаваш наеднаш да заминеш да се замонашиш, ок, во ред. - во кој манастир ќе отидеш, како ќе постапиш таму, од каде знаеш што те очекува и дали ќе бидеш примеа (океј, да претпоставиме дека нема да те вратат бидејќи господ не прави разлики), исто така, многу ме занима начинот на кои тие дознаваат за таквиот живот, од кого дознаваат, инспирацијата, иницијалната точка која ги натерала на таквиот потег, од каде идејата, стварно не ми е јасно тоа, претпоставувам дека мора да има некој во нивниот живот кој ќе се појави, ќе им направи таков добар опис (небаре топ-шоп реклама) за сѐ што се одвива таму, па тие инстантно поверуваат, и како гром од ведро небо ја носат најголемата животна одлука....

Како што и повеќето од вас кажаа, „не сум размислувала до сега но ова ме потикна на размислување'', да, тоа е така и кај мене, не памтам кога последен пат поимот монах/монахиња прошетал низ моиве мисли, и не верувам дека во блиска иднина ќе се случеше тоа, а да не беше темава....

Сите овие мои претпоставки би паднале во вода, ако го внесеме господ во сета оваа приказна, како нечовечки фактор. Сведоци сме на многу кажувања, како некому на сон му дошол светец, му кажал тоа и тоа(да изгради црква, да лечи болни луѓе со вода од некој извор итн), му се појавила мајка богородица и му дала одредени задолженија и слично. Можеби после овие средби, дотичниве уште од прв ден таму влегуваат потполно спремни, испрограмирани во мозокот на тој начин на живот, без можност да се поколебаат, или, да го мачи грижа на совест околу одлуката...ммм...да, можеби постои одреден таков момент или средба, за која не смејат да зборуваат. Незнам...

Во ред, да престанам со обидите да им влезам во нивната психа, бидејќи тоа ќе бидат само претпоставки, кои не водат никаде, да се свртиме кон една друга страна од сета оваа приказна. Темната страна. Иако, никој до сега не ги спомена, верувам дека повеќето имаме слушнато, ајде да не грешам душа, и ќе ги наречам „муабети'', како под црниот мантил и шамијата, под смиреноста и религиозноста нивна се кријат многу (релативно) лоши особини. Пороци, несовесно однесување во манастирите (тука спаѓаат и односите меѓу маж-жена, кои претпоставувам не се вклучени во монашкиот живот. Дали под маската се крие некој зависник од одреден порок, кој со парите што верниците ги оставаат по храмовите, успева да дојде до неговиот животен двигател(порокот), а со тоа ги задоволи скоро сите негови потреби и себеси се доведе до потполно задоволство, па смиреноста потоа доаѓа самата по себе...

Да кажам една реченица, за да се одбранам од напари и опструкции за дискусијава, ова се само некои претпоставки, начин на кој јас размислувам, ако некој од вас се сложува/не се сложува, споделете, ќе продлабочине...

и на крајот, како мој заклучок нека биде ова, но и како прашање до сите:
Дали вашиве познаници, пред да се решат на тој чекор, биле големи верници, или она стандардното (5 паги годишно идење во црква), и дали имале цврст карактер пред монаштвото?
- јас мислам дека повеќето се во границите на нормалата религиозни, шо би се рекло ради култура, идеш цркв веруваш праиш адети палиш свеќа оставаш пари бацуваш икона постош многу ретко, правиш гревови, иако знаеш дека тоа што го правиш е лошо...итн. А за второво прашање, сметам дека карактерот кај овие личности е само привидно стабилен, премногу неодреден, тежок за дефинирање и за сфаќање (зборам за животот пред монаштвото) -што мислите вие?

 

Тие луѓе кои се повикани да станат монаси /монахињи се луѓе кои на еден начин се избрани од Господ. На истиот начин како што и свештеникот е избран да служи, така и овие луѓе.
Гледајќи ја возвишеноста на чинот како чин (монах) би кажала дека тој чин е рамен на ангелскиот. Тие луѓе се одделуваат од светскиот метеж се со цел да му служат на Господ. Ако пак ја разгледаме малку попсихолошки таа страна, искрено тие луѓе се борат со самите себе, поточно со видливиот мрачен свет. Нивната најголема работа е молитвата. И додека ние овде разговараме за нив, можеби и некоја доза на непознавање или одбивност, тие во истите моменти се молат за нас.
Прашањето верувам дека е: Зошто тие го одбрале тоа и зарем не можеле се тоа да го постигнат во светот?
Еден светител рекол вака: Небесните и убави мисли не се раѓаат во метеж и гужви, туку во осамност и безметежност.
Така и тие како ангели по својата телесна (и духовна) природа се должни својот живот да го посветат на тихувањето, послушанието, молитвата, со еден збор подвигот за Господ.

Не мал број на луѓе се здобиле со вечен живот и покрај тоа што живееле во светот. Исто како и нас биле во брак и имале и деца, но сепак се удостоите со светоста. Но, за тоа е потребен многу голем подвиг во светот. Тие луѓе што се удостоиле со тоа, искрено помеѓу другите се сметани за чудни, пореметени и слично. Сакам да кажам, дека не се служи на двајца господари и на Бога и на Мамона. Така и тие исполнувајќи го прво Божјото пред се, тие на еден начин стануваат најлоши за сите.
Затоа овој начин на живот (монашкиот) е одделен од светот за да не се прави соблазна помеѓу другите и на еден начин некој да биде на некое малку повисоко скалило во духовноста, па еден ден ние на кои им е потребна усрдна молитва, се тоа што го бараме да го добиеме.

Пример за тоа колку е силна молитвата на еден монах е следниот настан.

Во Грција еден ден додека еден офиер со своето дете ја преминувал улицата, во еден момент детето како да застанало, од другиот правец доаѓал камион (автобус...). Детето стоело на средина и не се помрднувало. Таткото се вкочанил и било очигледно дека детето ќе загине и ќе биде прегазено. Во еден момент од никаде се појавува човек во црна облека (монах), го покрива детето под својата мантија (расо) и двајцата заедно паѓаат на земја и буквано под тркалата на возилото.
Таткото само ги затвора очите и започнува да плаче.
Само што поминува возилото, детето останува на истото место (легнато ), но живо. Таткото тоа не може да си го објасни, кога со свои очи виде како детето беше под тркалата, како возилото отскокна на нив и ги прегази, а тоа е живо (целиот настан го гледаат и безброј други луѓе)!
Потресен и избезумен заминува. Го бара наоколу монахот, но него го нема.
По извесно време оди во посета на едни пријатели и на ѕидот гледа слика од монах и така гопрепознава отецот. Ги прашува домашните, а тие му одговараат дека тој отец живее на Света Гора (Атос), дека од тоа место не е излезен во светот целиот свој живот (20,30 години) и дека постојано се моли за децата на кои им е потребна помош. Така разбира што навистина се случило.
Ете тоа е ангелскиот призив и чин на монасите. Телесно да се молат, а нивната молитва е најголемото нешто за сите нас кое се спроведува во дело.

Но за разлика од нив, нашата молитва ја нема таа возвишеност како нивната. Колку само чуда се случиле на молитвите на монасите!
Пример ни е отец Наум (нашиот епископ во Струмица), кога тој се врати од Света Гора, по неговите молитви се појави вода во едно место каде пред кој знае колку години постоел извор, но го снемало. Така, по неговата усрдна молитва, веднаш пред очите на сите верници кои се молеле, започнала да тече вода.
Прашањето е дали ние сме достојни да го направиме она што го направи отец Наум? Дали ние би го направиле тоа негово Божјо чудо?
Сепак не, зашто вистински ја немаме таа смиреност, таа силна молитва како монасите.

Друго важно за монаштовото е тоа што кога веднаш човекот замине во манастир, тој веднаш не го замонашуваат. Тој станува искушеник и живее во манастирот се со цел да се види дали тој човек навистина е достоен да биде монах. Тој период е различен, може да биде 1 па дури и 5 или 10 години. Познавам отец кој го замонашија по 10 години искушеништво. Но, некои искушеници се враќаат во светот, неможејќи го го издржат тој подвиг. Тоа не е грев, но грев е кога искушеникот прима чин и потоа заминува во светот, се жени/мажи и живее како и сите други луѓе. Тие луѓе кои го примиле монашкиот образ и се откажале од него, тие веќе прават голем грев.
Пример: Еден човек се замонашил и една девојка од неговите духовни чеда толку ја засакал што на крај се откажал од се и заминал да живее во светот. По некоја година им се раѓа дете. Кога тоа започнува да зборува еден ден на мајката и вели: Мамо, зошто тато на градите (на местото кај срцето) покажувајќи со рачињата, има црн крст. Мајката се зачудила и го одвраќала дека греши. Но тоа и постојано и постојано и го викало истото. На крај и двајцата ја спознале својата грешка, дека одној што е замонашен целиот живот е поврзан со Господ. Така се покајал и мирно со сопругата се разделиле, за тој повторно да се врати онаму од каде што и заминал.
Тие детски и чисти очи секогаш го гледаат она што ние возрасните не сме достојни да го видиме со своите духовни очи.

Со еден збор, славете ги тие кои го направиле тоа. Зашто најголемиот благослов за една мајка или татко е нивното дете еден ден да се моли за нив двајцата. И преку него ќе се спасат сите.

Затоа не жалете, туку бидете радосни дека тој/таа постојано ве спомнуваат во своите молитви, а нивните молитви се навистина свети и навистина ќе бидат слушнати од Господ.

А ако мене ме запрашате, и десет деца да имам, за ниедно нема да ми биде жал ако го одберат тој пат и сите заминат во монаштво. Вистински ќе бидам благословена што сум родила свети деца.