Значењето на смртноста (Mortality salience) - причината за верување во живот по смртта

Пред да навлезам во суштината на оваа тема, би сакала првично да објаснам што означува Mortality salience, во пократка црти, за оние кои не се запознаени со нејзиното значење.

Имено, важноста (или значењето) на смртноста ја претставува свеста на поединецот дека неговата или нејзината смрт е неизбежна.

Овој поим е инаку извлечен од една теорија која инаку спаѓа во социолошка психологија и е позната како Terror management theory (TMT) која, слично како и претходниот поим, предлага основен психолошки конфликт што произлегува од инстинкт за самоодржување, а сфаќајќи дека смртта е неизбежна и до одреден степен непредвидлива.

The idea of death, the fear of it, haunts the human animal like nothing else; it is a mainspring of human activity—activity designed largely to avoid the fatality of death, to overcome it by denying in some way that it is the final destiny for man.

- Ernest Becker, 1973

Сепак, во поглед на насловот на темава, верувам дека значењето на смртноста кај човекот, како и TMT играла и сеуште игра голема улога во верувањето дека е возможен и дека постои живот после биолошката смрт на човекот.

Негирањето на смртта може да доведе до одреваждени верувања за кои ако доволно силно се верува, тоа кај големата маса станува вистина, односно се создава илузија дека тоа е вистина бидејќи е поубаво залажувањето со лажна надеж отколку прифаќањето на суровата реалност.

Човековото постоење е еднакво и со постоењето на останатите други организми и суштества на оваа планета. Така, како што за другите животни не важат никакви натприродни закони и концепти, зошто за човекот да важат?
Развојот на свеста, моралот, когнациите и интелигенцијата кај homo sapiens не би требало (според мене) да претставува причина за човекот да верува дека само за неговиот посебен вид се применуваат поинакви закони по неговата биолошка смрт.

Така, главното прашање во оваа тема би било: Дали концептот за живот по биолошката смрт е создадена бидејќи самиот човек не може да прифати дека со биолошката смрт тој едноставно престанува да постои?

P.S. - Бидејќи модераторот на потфорумот Религија е @Lella, однапред и се извинувам доколку оваа тема не е соодветна...

 

Според ме да, дефинитивно. Бидејќи човекот има вроден инстинкт за преживување , а од друга страна колку и да е тој инстинкт голем, смртта е биолошки неизбежен процес, во свеста на човекот доага до конфликт. од една страна треба да се бори за преживување, а од друга страна треба да прифати дека еден ден сите ќе умреме, вклучувајќи го и него. Потоа стравот од непознатото, со оглед дека не е научно докажано што не чека и што се случува по смртта, човекот почнува да си создава слика и замисла за тоа што и како би било, а со тоа и полесно да се носи со смртта прво на најблиските, а потоа и со својата смрт. При смрт на близок, најчесто луѓето се тешат или ги тешат дека еве сега починатиот отишол на подобро место и дека и таму ке му биде добро со цел на се намали болката поради загубата и да се има еден вид утеха.
Од друга страна па религијата ова го искористила да може да наметне еден вид контрола врз своите подданици со заплашување, дека ако се добри верници ке одат во рајот, опишан како убаво место или ако не се верници ќе одат во пеколот, така што без употреба на никаква физичка сила и само со фиктивна награда или казна ке ги држи под контрола луѓето да се придржуваат до одредени норми.

 

@violetblue ти благодарам за твојот одговор на темава. Во генерална смисла, би рекла дека се согласувам со твоето мислење.

Според мое сопствено убедување, задгробниот живот, реинкарнацијата, концептот за рај и пекол, како и другите абсурдни верувања кои се поврзани со повторно раѓање и задгорбен живот се само смешен плод на човековиот патетичен стремеж и тенденција да одбива да поверува дека не е бесмртен и дека еден ден едноставно ќе престане да постои, а се околу него ќе продолжи да функционира како пред, така и по неговото постоење.

Само затоа што homo sapiens успеал да развие свест, когнации, морал и повисок степен на интелигенција од останатите живи суштества на оваа планета, тоа сепак не му дава право да се величи до комичен степен каде што мисли дека претставува нешто толку посебно, што за него важат други закони на физика и биологија.

Претпоставувам дека во сржта на човекот и самото негово постоење е да одбива да го прифати фактот дека е смртник. Но од друга страна разбирам дека никој не сака да умре знаејќи дека неговото постоење немало никакво значење.

Затоа е многу полесно да се верува во лажна надеж проткајана преку бајки отколку во суровата реалност...

 

Цитатот од Фридрих Ниче: " Hope in reality is the worst of all evils because it prolongs the torments of man "
сметам дека дополнително објаснува како, од одреден аспект, настанало ова верување како механизам за самоодбрана од вистината.

Кога настапува смртта кај одреден поединец, логички постојат луѓе кои биле емотивно приврзани за него додека бил жив.

И тие секако ќе веруваат во живот по смртта за починатиот, бидејќи се уште не можат и не сакаат да прифатат дека починатиот бил само еден од многуте луѓе на планетава кој постоел, макар и за кратко ограничено време.

Во ова сценарио би рекла дека човековиот вид ги сфаќа работите на многу ограничен начин и поради тоа не успева или не сака да ја види големата слика.

Сепак, ова зависи и од стабилноста на човековата психа и неговата способност да биде доволно зрел да го применува принципот на реалноста. Сум забележала како некои луѓе не ја доживуваат смртта како нешто трагично, додека други луѓе го доживуваат тоа како нешто кобно.

Во случај никој да не забележал, универзумот е толку голем, истиот функционира на начин што најболното нешто кое човекот треба да го научи е дека ништо не е важно и дека ние сме несуштински;

Сите ние сме само преку-еволуирани потомци од мајмуни кои се наоѓаме на една карпа која лебди низ вселената и од моментот на нашето раѓање почнуваме да умираме поради клеточно оштетување.

@Lella вистината останува како вистина, дури и кога никој не верува во неа, додека лагата останува лага, дури и кога сите веруваат во неа.

Факт е дека никој не сака да умре, па дури и луѓето кои веруваат во рајот и сакаат да одат таму, не сакаат да умрат.

Навистина лицемерна верзија на ова апсурно верување - Сите сакаат да одат во рајот и на тој начин да продолжат да постојат, а истовремено никој не сака да умре.

Инаку, мислам дека уште пострашен е фактот што може да дојде време кога и планетава Земја,одеднаш, ќе биде целосно уништена од одреден надворешен фактор, и универзумот се уште ќе продолжи да постои, ќе биде ист ефектот како некоја ѕвезда во одреден сончев систем го потрошила водородното гориво, се вжештила и се претворила во црвен џин, а потоа се оладила во бело џуџе, исчезнувајќи во темнината на вселената.
Така, буквално никој нема ни да знае дека на празното место каде некогаш се наоѓала нашата планета воопшто постоел интелигентен живот или некаква цивилизација...

 

Па тешко дека човекот ќе сфати дека планетата Земја е само мал дел од универзумот, а уште помалку самиот тој како единка, со оглед на фактот дека човекот сака се да се врти околу него. Дека животните се тука за тој да се прехранува, останатите природни богатства за тој да ги искористува и се однесува супериорно врз планетата, тешко ќе може да сфати дека може утре како диносаурусите да не снема, или цела планета да биде уништена. Сметам дека религиите многу придонеле за таквиот однос и затоа многу луѓе слепо се држат до тоа бидејќи реалноста е преголема за нивната моќ за резонирање.
Сите луѓе што се помириле на некој начин односно се свесни дека everything must die, не ја доживуаат смртта трагично. Си зборувам лично за себе, нормално дека ми е жал, и знам колку ќе ми недостига таа личност бидејќи нема да можам повеќе да ја видам и сето тоа, ама од друга страна свесна сум дека порано или покасно смртта мора да се случи.

 

Тоа верување за живот по смртта,се одржало кај човекот од најрани времиња.И во племенските заедници,и кај старите народи,и до ден денес.Посебно Египтјаните биле оптеретени со смртта и животот после неа.Иако весел народ,нивните погребни обичаи и денес фасцинираат и даваат јасна слика како гледале тие на тоа.И во индиските религии,животот по смртта постои. И будизмот и таозмиот и конфучизмот (кои повеќе се усмерени на тоа да ја најдеш сопствената рамнотежа,а наместо Бог ја величаат природата) исто така веруваат во реинкарнација.И во религиите на Маите,Индијанците...Во племенските религии во Африка...Па до монотеистичките како Јудеизмот,Христијанството,Исламот.Во суштина сметам дека тој концепт се оджрува до денес.Еве на Балканот посебно,на покојникот му се оставаат лични ствари со него.Значи тоа го имаме сеуште.Зошто тоа го прави човекот? Науката објаснува како надеж,желба да се живее,утеха.Верата кажува нешто поинкаво.Кој е во право,релативно е.За атеистите е науката,за верниците религијата.
Цитатот на Ниче е извондреден,ама лично со моите ставови не се согласува.Односно за мене целиот нихилизам е премногу суров (иако Ниче го градел врз основа на индиските филозофии и религии).Ама да не одам оф топик.
Ако објективно гледаме на работите,катастрофа може да не збрише во секој момент.Неизбежно е дека барем нашето физичко постоење еден ден ќе го снема.Е сега дали и енергијата ќе ја снема,не сум толку сигурна.Енергијата нели не се создава,ниту се уништува,туку само го мeнува својот облик.Така што најрелевантно е дека после смртта,секој жив организам го менува обликот на енергијата.Тоа значи дека утре твојата енергија ќе биде дел од нешто друго поголемо,или некој друг организам.Оттука и реинкарнацијата добива некоја смисла.Интересно поле за науката,можеби старт за истражување на реинкарнацијата и можеби Бог.Тоа што науката не стигнала до таму,не значи дека нештото не постои.Сепак старите народи биле многу мудри,и не верувам само дека раскажувале бајки.
Од аспект на верник,јас да,верувам во живот после смртта.Свесна сум дека еден ден ќе ме снема,нормално до одредена мера ми е тоа ужасно.Ама,не верувам само заради надеж.Верувам во Бог и тоа верување во живот после смрт е само дел од поголемата слика.Едноствано,чувството дека постои Бог си ги донесува и другите верувања.Со оглед на тоа дека сите светски религии имаат иста основа,сметам дека Бог е еден,а со тоа и концептот на верување во живот после смрт.Што значи дека,тој концепт е еден ист во сите религии.Независно дали е реинкарнација,или рај и пекол,тоа е повеќе би рекла релативно.Дали рајот и пеколот физички постојат,или се состојба и тоа е предмет на истражување.Значи да скратам,верувам во Бог и живот после смртта.
Во глобала ние сме дизајнирани да веруваме во просторно постоење и во време.Но,има состојби кои се беспросторни а сепак постојат.Дали ние по смртта како верници ќе отидеме во рајот или пеколот,дали е тоа простор или состојба,дали ќе минува време или нашата претстава за времето ќе премине во вечност,дали ќе ја загубиме светста или не,дали ќе се роди нов организам,дали ќе настапи состојба на ништо или нешто,релативно е.Некои работи се откриваат во границите на апстарктното т.е. она што за нас е апстрактно.
Би било интересно да се прочитаат искуства на луѓе кои имале клиничка смрт.Доста добра основа за поткрепување на оваа теорија.
П.С. @Briar Rose поздрав за темава,доста е интересна.

 

Исто така би додала дека самата природа на човекот е мошне сурова до оној степен каде успева да создаде две различни и сосема спротивни аспекти кои го манифестираат човековото постоење.

Имено, од една страна, поради високото ниво на интелигенција, постигнувањата во скоро сите области на планетавата, моралот, свесноста, како и самата комплексност и сложеност која се појавува кај човекот довело до фактот тој да биде доволно свесен дека претставува нешто уникатно и истовремено се издвојува од останатите живи суштества.

Ама од друга страна, пак, човекот е исто така свесен дека откако ќе умре, оди неколку метри под земјата за неговиот труп да скапува како некое животно додека само костурот не остане од него.

Тоа е таа драстична разлика, односно ужасноста на самата природа во која човекот живее - таа едноставно не може да биде прифатена и признаена бидејќи укажува на болниот факт дека човекот сепак е само мало и слабо животно кое еден ден ќе умре и ќе се распадне.

Културата и религијата сака сето ова да го ублажи, па дури и да го промени - создавајќи илузија дека човекот е важен, витален дел од универзумот, па дури и бесмртен на некој начин.

Но како што наведов и во мојот претходен пост, може да се случи планетата да биде целосно уништена, без разлика дали тоа ќе биде од егзоген или од ендоген фактор, и тогаш апсолутно никој во космосот нема ни да знае за нашето постоење - толку од човековата бесмртност!

 

@SeaMermaid мило ми е што ти се допаѓа темава и ти благодарам за твојот коментар

Вистина е дека човекот уште од самиот почеток на неговото постоење создавал одредени концепти за животот после смртта и верувам дека истото тоа влијае од фактот што многу полесно и почесто човекот можел да го загуби својот живот - при лов, во војна и слично.

Така, најголемата одбрана против вознемиреноста за смртноста на човекот е токму верувањето во задгробниот живот.
Кога човекот се соочува со смртта, би рекла дека религијата му дава алтернатива на хоророт кој се асоцира со непостоењето по биолошката смрт.

Ако во предвид го земам Христијанството како една од највлијатените религии на планетава, истото го објаснува и опишува Рајот како едно прекрасно место каде "смртта веќе не постои, како и болката и болестите".

Понатаму, според Христијанското учење, секој верник може да биде дел од неговото кралство.
Сметајќи дека примарната причина вонземирувањето од смртноста е настаната токму поради стравот од непостоењето, овој буквален задгробен живот треба успешно да ја ублажи оваа вознемиреност.

Концептот за Рајот им дозволува на верниците да имаат место каде што тие ќе постојат и ќе бидат наградени за нивното добро однесување и верба откако ќе умрат, во крајна линија олеснувајќи ја вознемиреноста од смртноста.

Исто така, сум слушнала одредена верзија од религиозен аспект која тврди дека оние кои не се верници, нема да постојат по нивната смрт.
Земајќи го ова верување во предвид, би рекла дека вистината и фактите сосема се извртуваат, на начинот на кој на смешен начин се манифестира "незаслуженоста" на неверниците да имаат живот по смртта, а казната за нивното неверување е тие по смртаа веќе да не постојат.

Според мене, навистина е апсурдно сега да се помисли дека, покрај тоа што за луѓето по биолошката смрт важат сосема други закони на физика и биологија од останатите суштества, од друга страна исто така има и една поделба меѓу верниците и неверниците, односно фактични неверниците се ставаат во исто ќоше со животните.

Едно дополнително размислување во врска со улогата на религијата во ТМТ е онаа на припадност. Симболичната бесмртност може да се постигне со тоа што ќе биде дел од нешто што се смета за поголемо од себе.
Едноставно, со идентификување со религијата, луѓето се заштитени од некоја од анксиозноста поврзани со смртта на свеста.
Општо земено, ова чувство на припадност се постигнува преку почитување на верските принципи кои сугерираат дополнителна важност во следењето на религиозните верувања со цел подобро да се заштити од смртната вознемиреност

 

Не се сите учења за реинкарнацијата антропоцентрични, како пример будизмот, каде реинкарнацијата може да земе форма и на животни.

Како хардкор епистемолошки нихилист, ми звучат подеднакво комплетно апсурдни и тврдењата дека не постои живот после смртта, и тврдењата дека постои.
А кога веќе се дискутира дека животот после смртта е конструкт на оние кои се плашат од смртноста, тогаш и самиот концепт дека животот потполно завршува со смртта може еднакво да се интерпретира, посебно за оние со нихилистички тенденции.

Јас се држам до тоа, дека додека кутијата е затворена, мачката истовремено е и жива и мртва.

 

@dayla

Верувањето дека одреден индивидуалец по неговата биолошка смрт може да земе форма на одредено животно, иако не е антропоцентрично, сепак (барем од психолошки аспект) се објаснува како ние да го примениме нашето искуство за живееење што го имаме како луѓе, кон некој друг биолошки систем кој постои на оваа планета.

Скоро за секој човек смртта претставува една непожелна работа, меѓутоа токму затоа може и да се формира одредена заблуда дека смртта на клеточно ниво или на друго место во природата е слично непожелна (додека во реалноста програмираната клеточна смрт е суштинска физиолошки феномен и екосистемите, исто така, се потпираат на смртта).

Така, смртта настаната од клеточно изумирање го очекува скоро секое суштетсво (освен оние организми кои се сметаат за биолошкп бесмртни како што се медузата или бактериите отпорни на радиоактовност...)

Но од другата страна, антропоцентричното размислување може да доведе до појава на верување каде се недовоспоставуваат одредени човекови особини на другите организми кои можат да се сретнат во природата.

И ова е сосема нормално бидејќи, на пример, за една мува не е возможно да има ист систем на репродукција или пак циркулација на крвта, инаку биолошки особини кои не можат да бидат применети кај две толку различно организми, односно видови.

 

Пред извесно време почнав да го гледам Тајлер Хенри и баш ме интетесира вашето мислење за истово.
Можно ли е или сепак се е сведено на бизнис од истово?
Тој е тој т.н врска или посредник со другиот свет. Тој, едноставно зборува со мртви лица и им ги пренесува нивните пораки. Многу пати беше повикан да разјасни некои случки од минатото што никој точно не знаел што се случило, освен нормално починатото лице.

 

Можеби ова ќе звучи навредливо за оние кои веруваат во "комуницирање со мртвите", ама this is a bunch of hogshit...

Чист бизнис со цел да се прелажат наивните (*cough* глупави *cough*) луѓе кои едноставно не можат да се помират со фактот дека одреден индивидуелац од нивниот живот е мртов.
Мислам, до одреден степен разбирам дека луѓето се емотивно приврзани меѓу себе, па дури и премногу, ама да веруваш во ова е едноставно апсурдно според мене.

First of all, не ни постојат одредени закони на физиката кои објаснуваат како ова би можело да функционира во реалниот живот, а според мое објасннување еве и зошто:

- Законите на физиката што се присутни во секојдневниот живот се целосно разбрани бидејќи го објаснуваат нашето функционирање на оваа планета, и поради тоа, се што се случува е во рамките на можностите.

За да може да постои задгробен живот, односно живот после смртта, нашата свесност мора да биде нешто која ќе биде целосно одвоена од нашето физичко тело - а тоа не е така.

Всушност свесноста на човекот можам да ја дефинирам, на основно ниво, како серија на атоми и електрони кои есенцијално ни ги даваат нашиот ум.

Законите на универзумот не дозволуваат овие честички да оперираат после нашето физичко непостоење.

Тврдењата дека некоја форма на свест продолжува да остои откако нашите тела умираат и се распаѓаат во нивните конститутивни атоми се соочуваат со една голема пречка, а тоа е дека законите на физиката кои се присутни во основата на секојденвниот живот се комплетно разбрани и во тие закони нема никаков начин со кој ќе се дозволи информациите складирани во нашите мозоци да истраат откако ќе умреме.
Како доказ за ова посочува кон теоријата за квантно поле.

Во едноставни термини, оваа теорија го прикажува верувањето дека постои едно поле за секој тип на честичка.

На пример, сите фотони во универзумот се на едно ниво, и сите електрони исто така имаат свое поле, и за секој друг тип на честичка исто така.

По религиозните верувања, доколку задгробниот живот би продолжел во некој капацитет по смртта, тестовите на квантното поле би испуштале ,, духовни честички ,, и ,,духовни сили ,,.

Ако навистина не постои ништо друго освен атомите и познатите сили, тогаш е многу јасно дека не постои никаква шанса душата да постои по смртта на нашето физичко тело.

 

Па, овдека религијата игра многу поголема улога. Освен тоа што е одговорна за создавањето на некакво верување дека после смртта постои живот, исто така е одговорна и за создавање на моралното однесување кај секој човек. Игра огромна улога во цивилизацијата заедно со родителите и образовните институции. Да не би била таа религија, ти гарантирам дека пола од вернициве на форумов уште утре ќе прават оргии кај ѓаволот дома. Не сите, нормално.

Инаку одговорот на прашањето е: да. Иако искрено имам почитување за улогата на религијата во општеството. Али мене искрено не ми е потребно верувањето во некоја натприродна моќ за да бидам добар човек. Човек треба да е од срце добар, а не од страв дека утре ќе прави ѓаволот од тебе грав со човечки ребра ако не си добар.

Вистинско богатство е ако успееш да постигнеш луѓето да те паметат по нешто добро.

 

@+++ Религијата, секако, игра огромна улога во човечките животи.
Но ако веќе зборуваме конкретно за тоа како религијата го создала моралот кај човекот, би рекла дека самиот морал се развил пред појавата на религијата.
Имено, сите имаме на ум дека моралот всушност претставува внатрешен суд за доброто и злото.
Од тука, би рекла дека ова зависи од развивањето на нашето однесување кое ги зголемува шансите за преживување и репродукција, како и дека ние се колебаме преку доброто и злото, а од историски аспект тоа би зависело од тоа како паралелно би дејствувале нашето верување во нешто натприродно со состојбата на животната средина.

Кога во стабилна и безбедна средина со доволно храна , имајќи ја биологијата на моралот го одржува нашето место во заедницата на луѓе кои помагаат во обезбедувањето на нашите биолошки императиви, додека во многу стресни, сиромашни ситуации ние сме подготвени да згаснеме преку било кој ако тоа ни помогне да преживееме.

Секако од природата на човекот и неговиот внатрешен суд за доброто и злото, всушност ја имаме адаптацијата дека постои бог (добро) и сатана (зло) но овие само ги објаснуваат екстремностите на човечки однесувања во целокупниот спектар.
Како што од околностите зависи дали едното или другото ќе доминира, на таков сличен начин и ќе се сфаќа религијата, секако во комбинација со самиот факт дека потребата човекот да верува во нешто останала силно врежана во неговата свест.

Сепак, ако хипотетски претпоставиме дека сите луѓе на планетата Земја одеднаш престанат да веруваат во нивната религија, односно би станале атеисти, претпоставувам само дека или сите луѓе би почнале да размислуваат логично и рационално и повеќе би се посветувале на науката.
Но ова би важело за луѓето кој во текот на својот живот додека верувале во одредена религија секако биле добри и морални луѓе додека спротивно од нив - луѓето кои додека верувале во одредена религија не биле целосно морални луѓе или биле добри само поради заплашеноста од божјата казна и желбата за ветениот вечен живот, во голема мера би надвладеал нихилизмот како филозофска школа која би аргументирала дека светот, минатото и сегашното постоење на човекот се без цел или вредност, а нихилистите како што знаеме ги негираат вредностите на законот, нормите и моралните принципи.

Ова докажува дека и врз одредена претпоставка, ние сме свесни дека моралот, односно нашето расудување и нашата определба на доброто и злото се присутни во самите нас, како што биле и на самиот почеток - А кога мислам на самиот почеток, мислам на онаа фаза од еволуцијата кога целосно се развил homo sapiens.

 

Да.

Затоа и се измислени религиите, за контрола на масата со плашење од тоа што не чека 'после смртта'.

 

Целиот концепт на религиите е таков. За оние што гледаат од верски аспект, соодветната религија со тезата дека сме создадени од натприродно суштество чии правила треба да ги следиме - им нуди за нив неприкосновена замисла за целта на постоењето. Се дава higher purpose, со која всушност луѓето се држат под контрола - од идејата како човекот е настанат како вид, Божјите заповеди и моралот, па сè до предупредувачката улога со задгробниот живот според заслуга.
За следново имам малку поразлично мислење од повеќето, а тоа е дека според мене стравот од смртта психолошки е природна појава и корен на сите стравови - како кај верници, така и кај атеисти. Но, стравот од суд на семоќно суштество е наметнат, и тој концепт за мене воопшто не е хуман и не се вклопува во сликата за т.н. добронамерен Бог, конкретно идејата за пеколот и со какви ужасни описи е претставен во религиозната литература.
За мене искрено е жално посебно млади луѓе да се ограничуваат во сешто и да си го кројат животот поради замислата за награда или казна во некој друг свет од каде никој не се вратил и е невозможно да се докаже.
Сè се сведува на контрола на умови.

 

Не постојат натприродни закони, туку закони кои што современата наука и човек не ги познаваат и не ги разбираат па ги прогласуваат за непостоечки (попрецизно „недокажани„) или ги опишуваат со зборот натприродни.

Тие важат како за животнтие така и за луѓето. Разликата е што човечката душа го има поминато целосно патот на духовна еволуција и располага со слободна волја, додека пак кај животните тој процес сè уште трае и ги водат инстиктите но и евентуалните вмешувања во природните токови од страна на самите луѓе. Но животнтие исто така имаат душа, или пак (оние поситните) припаѓаат на тнр. колективи на свест.

Тоа е како да речеме дека движењето на ѕвездите и планетите е некаков концепт... тоа не е концепт, тоа е едноставно така. Но дали и како тие природно зададени нешта човек ги прифаќа и толкува, зависи од него. Па така настанале и погрешни толкувања во врска со животот после смртта на пр. дека лошите оделе во вечниот пекол добрите во рајот, а ние сме секако секогаш само и исклучиво добрите, а оние другите се лошите.

Напротив, сфаќањето дека по смртта нема ништо, е концепт кој во основа се темели на стравот од одговорноста за сопствениот живот и ограничената интелектуализирана свест која не восприема дразби подалеку од она што телесните сетила го овозможуваат.

Во тој случај, логично би било прашањето од каде таа срж? Зошто природата се погрижила да вметне таква срж кај човекот? Веќе тоа самото укажува дека не е сè само оваа минлива материја која постои.

Човекот е навистина смртен. Но човекот е троединство на Дух, душа и тело. Духот и душата - свеста во него, е она што е бесмртно и кое постоело пред зачнувањето и продолжува да егзистира и по смртта на телесната обвивка.

На оние кои искрено ги интересираат овие меѓузависности, срдечно ја препочарувам книгата:

 

Тоа можеби е твој начин на толкување на натприродното, но јас од друга страна сум убедена дека голем процент од луѓето токму фактот што самиот живот и неговиот крај не се според нивните очекувања според природните закони, наоѓаат верба, самозалажување и утеха во натприродното.

Во човековата историја, молњата, грмежите, годишните времиња, човечките сетила, исто така се сметале за нешто натприродно, ама со текот на времето се докажало дека овие појави напротив, имаат потполно природни објаснувања за нивното постоење, потекло и настанување.

Всушност, валидните стравови од опасни нешта (како што се дивите животни, природните појави) имаат мошне адаптивна функција кои помогнале да се олесни преживувањето на гените на нашите предци.
Постои желба за живот и живеење од една страна, но и неизбежна смрт од друга страна, и нивниот судир резултира со појава на вознемиреност да се преживее.

TMT гледа кон ова како една последица која е неизбежен дел од самата појава на свесноста за опасност и интелигенцијата кај човекот.
Tака, би рекла дека човештвото морало да искористи одредени интелектуални капацитети со цел да може да оформи одредени културни верувања кои би им нуделе заштита од вознемиреноста која ја имале кон смртноста.

Според еволуцијата и развитокот на когнациите, од прилика за време на ловците и собирачите на плодови, тие ги користеле нивните веќе развиени когнативни способности (освен за олеснување на практични работи како создавање алатки или исхрана), во правец на свест за смртта.
А притисокот што ова го создава, ги принудува луѓето да го изменат својот принцип на реалност.
Освен когнациите, како значаен сегмент од човечката психологија, и појавата на моралот има важна улога во врска со оваа тема, како внатрешен суд за доброто и злото.

Имено, појавата на моралот, како што сум учела, настанала и еволуирала во моментот кога луѓето започнале да се формираат и да живеат заедно во групи, познати како орди.
Во овие групи се развила т.н. борба меѓу луѓето за да се избегне конечноста на смртта, а истото резултирало со одредени културолошки навики кои и денес ни се познати.

На пример, првичната причина зошто неандреталците започнале да ги закопуваат мртвите било за да се избегнат непријатните мириси, паразити и сл.
Напоменувам дека во овој период од развојот на луѓето, се уште не биле појавени натприродни и религиозни верувања и ова била единствената причина зошто мртвите започнале да бидат закопувани под земја.

Меѓутоа, за време на горната палеолитска ера, овие погребни практики започнале да се карактеризираат со ритуални перформанси и натприродни верувања, предложени од елаборираната декорација на телата со илјадници мониста или други обележја и знаци.
Исто така, со мртвиот во погребната просторија започнало да се става и храна како показател на верувањето дека постои задгробен живот.

Ова е исто како да се поставува прашањето: Од каде очи/мозок/срце, итн...?
Се знае дека сржта, како сунџересто ткиво која ги исполува шуплините во коските, има функции кои се поистоветуваат со човечкиот имунитетен систем.
Сржта нема никаква поврзаност со религија и натприродни верувања, тоа е само обичен израз.
Напротив, сите тие натприродни,а потоа и религиозни верувања потекнуваат од самата психологија на човекот, длабоко всадена и равиена уште од првите денови на човештвото.

 

И во тоа сунѓересто ткиво велиш дека природата вметнала чувство да човекот и самото негово постоење е да одбива да го прифати фактот дека е смртник?
Зарем не би било логично тоа да биде мозокот?

Како и да е, сржта што ја спомнуваш како и срцето, мозокот и тн. природата им дала функција. Која функција му ја дала тогаш на чувството да одбива да го прифати (наводниот) факт дека е смртник?

Тоа не можеме да го знаеме, барем не ако се држиме за науката. Тие луѓе не оставиле пишани траги, за разлика од подоцнежните египтјани, антички грци и римјани, древни индијци и тн.

Според божествените објави меѓутоа дознаваме дека веќе во тоа време луѓето биле доволно оддалечени од своето божествено потекло па почнале да создаваат извитоперени претстави за одговорот на своите дилеми „Од каде и кон каде?„ за боговите и кои наводно управувале со природните појави. Сето тоа се пресликало подоцна и во организираните религии кои биле користени како што веќе некој кажа за контрола на масите. Но тоа се човечки творби и тие немаат врска со нашето изворно потекло и со Бога, ниту пак значат дека не постојат.