Не најдов тема каде што можам да го поставам ова прашање, а и не знам дали ми е погодена категоријата. Значи, ме интересира дали во Македонија се врши кремација на починатите? Јас си имам една желба - да ме кремираат и да ме стават во едно вакво: http://www.urnabios.com/ . Тоа е биоразградлива урна во која се става пепелта и семе од некое растеније по избор. На кратко кажано, по смртта можеме да помогнеме на природата и на оние околу нас, без непотребно да бетонираме огромни простори. А, и нашите блиски ќе имаат нешто што ќе ги потсеќа на нас, место каде што ќе можат да ни доаѓаат на "посета". Што мислите вие за ова?
Ахам. Па јас уште пред две години си велам: не сакам гроб, да си прават адети над мене и да ме "хранат" за празници. едноставно, глупо би ми било во гроб. Ем црви да ме јадат, ем да зафаќам место на градските гробишта. Тука, во Македонија, може ли да бидеш кремиран? Во црква дефинитивно не би дозволиле да те кремира некој поп или клисар. Кај ги кремираат луѓето?? Во капела? На планина?
Јас не сум сигурна дали во Македонија има вакво нешто,но би требало да има. Наместо да гниеме во земја и да бидеме храна на црвите подобро би било ако не кремираат,сепак нешто од нас ќе остане.
„Дали спалувањето на мртвото тело е штетно за душата? - Тоа зависи повторно од степенот на духовниот развој на секој поединечно. Оној кој е духовно мошне развиен тој може својата душа побрзо да ја одвои од своето тело. Сè додека е човекот сеуште силно наврзан за овоземното, дотогаш душата при спалувањето на телото ќе чувствува болка, бидејќи таа повеќе или помалце е поврзана со своето некогашно тело.„ Превземено од книгата: Јас дојдов - од каде? Заминувам - кон каде? Живот по смртта. Патувањето на твојата душа. [поглавие: Прашања и одговори] (изд. Универзален Живот)
Нема крематориум во Македонија. Но затоа кој изрази желба, од Бутел организираат за кремирање во Белград. Дејлајт. На таква висока температура, жив да е човекот за секунда нема веќе да чувствува болка. Од друга страна, закопај жив човек два метра под земја А на озбилна страна, колку да се рече за озбилно, душата на умрениот под земја врзна за се овоземско уште и ако сепак чувствува уште оти е врзана за тоа тело под земја, нема да се задушува налегната во дупката
Одговор на тоа прашање може да се прочита во: Секој умира за самиот себе. Живеење и умирање за да се живее понатака (изд. Универзален Живот) . Тука ги пренесувам во споилер (бидејќи е на српски јазик) извадоците кои се однесуваат на ова: Спојлер Što se događa posle smrti tela? Mrtvac više ne diše. Zašto? Zato što se nevidljivi deo, kojeg nazivamo duša, odvojio od tela. Duša takoreći uzima sa sobom život, dah, kojeg ona polako izvlači iz umirućeg tela. To je takozvani proces umiranja. Kod sledećeg udisaja duša odbija telo od sebe i dalje diše bez svog materijalnog omotača, po zakonu kosmičkog reda. извор и поглавието: Тнр. „мртовец„ не секогаш е мртов. Спојлер Ko želi da odgurne od sebe smrt, ono neumitno, ali ipak je s tim vezan zaokupljen mnogim brigama i mislima, taj će neizostavno u sebi nositi pitanja kao: „Da li je smrt jednako smrt? “ Postoji li neka međufaza koja je nedokučiva? Šta je npr. prividna smrt? Da li je moždana funkcija sigurna indicija za to, da li je smrt nastupila, ili ne? Takozvani „mrtvac“ nije uvek mrtav. Sve dok duša ne povuče sasvim svoju srebrnu traku, dakle svoje duševne omotače iz tela, čovek nije potpuno mrtav. Smrtni omotač je tek onda bez duše, dakle bez informacijske energije, kad duša potpuno isklizne iz fizičkog tela. Isticanje duše iz smrtnog omotača može da se dogodi odmah, ali može trajati satima čak i danima. To zavisi upravo od čoveka, kako je on živeo u prošlosti. Jedna poslovica glasi: „Kako prostreš, onako ćeš i ležati.“ Svaki čovek sam odlučuje o svome zemaljskom životu. Kako je živeo, tako i umire. Što čovek kod umiranja doživi i možda čak mora da pretrpi u mnogim situacijama, ljudi oko njega ne mogu da shvate. Ako je čovek jako ukorijenjen u materijalnom, ako je svoju dušu teško opteretio postupcima protiv zakona beskonačnosti, protiv života, ako je za njega smrt bila „kraj“ života, tada će mu na kraju njegovih zemaljskih dana biti vrlo teško da otpusti, da bi se duša mogla odvojiti od njega. Grčevitim držanjem za ovostrano, umirući, svoju dušu koja je ionako samo preko informacijske trake vezana za fizičko telo, često danima drži duže od predviđenog, i to tako dugo dok u telu više ne postoji životna snaga, dok duša i telo ne postanu toliko slabi, da se desi odvajanje energije, jer se energetski tok više ne može održavati. Lekar potvrđuje smrt čoveka kad se moždane struje više ne mogu meriti i kad lekar više ne može da utvrdi strujanje daha. Uprkos tome, taj čovek može još danima biti u životu, jer fine zaostale struje iz duše koje su životna snaga i koje još teku preko informacijske trake umirućeg - što se svakako grubim instrumentima koje lekar upotrebljava ne može izmeriti, dakle registrovati - daju takozvanom mrtvacu mogućnost da još opaža to, što se događa oko njega. Umirući se tada naravno više ne može javiti jer još postojeća duševna energija, i životna snaga u čoveku nije za to dovoljna. Srebrna traka, informacijska traka, kao što je rečeno, takođe je vodič bolova. Svaki je bol, takođe iz duše, informacija telu. Umire li čovek npr. od neke bolesti koja mu je prouzročila velike bolove, a duša se još nije potpuno oslobodila tela, tada je moguće da umirući, kojeg je lekar već proglasio mrtvim, preko informacijske trake, vodiča bolova, može još osećati bol, a da prividno umrli nije u stanju da da znak. Ako se zatim na telu rade zahvati npr. obdukcija ili čak uzimanje organa, tada čovek kojem se to događa, preko vodiča bolova, informacijske trake, može bolno primiti obdukciju, ili čak uzimanje organa. On neizrecivo pati. Upravo postupak uzimanja organa doživljava prividno umrli, jer telo proglašenoga mrtvim, pri uzimanju organa ne sme biti potpuno mrtvo, jer inače oduzeti organ ne bi bio više medicinski-hirurški upotrebljiv. Njegovo se telo održava u „životu“ preko aparata za održavanje života. Ti postupci, premda se izvršavaju veštačkim sredstvima, ipak vežu dušu za njeno telo, što znači da informacijska traka koja između ostalog, kako je rečeno, izaziva bolove, još snabdeva i umirućeg - životnom snagom. Prividno umrli može još misliti i osećati, ali se više ne može kretati. On ima nezamislive bolove, ali se ne može više javiti, niti se više braniti. Ta užasna situacija je nažalost, prečesto gorka i bolna i jeste stvarnost. Oduzeti organ poseduje dakle, još životne snage - on živi, kao što je zacelo i predviđeno s medicinske strane. U organu su informacije čoveka proglašenog mrtvim. Te informacije obeležavaju dati organ; to je vibracija davaoca. Ako se taj organ presadi u drugo telo, ono ne može da prihvati vibraciju „davaoca“ koja je živa u organu, zato jer je davalac živeo u sasvim drugoj svesti od primaoca, jer čovekova svest je sastavljena od odgovarajućih sadržaja njegovih osećanja, osećaja, misli, reči i postupaka; ona nije podudarna sa svešću bilo kojeg drugog čoveka. Primalac organa ima potpuno drugu svest. Zbog toga su, s jedne strane, dva različita nivoa titranja, tako da telo primaoca nastoji da odbaci njemu za njega tuđi organ. S druge strane, moguće je da duša sada umrlog davaoca preko svog organa, datog organa, koji je u drugom čoveku, deluje preko njegove svesti - ukoliko njen karakterni sklop ispunjava pretpostavke za to. To može da znači da primalac preuzima delove programa davaoca i time automatski doživljava promenu svesti. Slično doživljava onaj koji je proglašen mrtvim; kod sahrane njegovog tela ili kod spaljivanja. Ako se informacijska traka koja sprovodi bolove i povezuje dušu i telo, nije potpuno odvojila od umirućeg, tada takozvani mrtvac koji se spaljuje, ili sahranjuje doživljava slične užase, kao kod uzimanja organa. Kod sahrane prividno umrlog, spopada paničan strah od zagušivanja, kod spaljivanja on oseća delom velike bolove od spaljivanja. Držanje tela proglašenog mrtvim od lekara u krematorijumu, do spaljivanja na temperaturi blizu tačke smrzavanja, za dušu vezanu za materiju povezano je isto tako s neizrecivim, teskobnim strahovima, mukama i osećanjem bespomoćne izloženosti. Neko će pomisliti: „U to ne verujem“ ili „To je scenarij strave.“ Možemo reći i jedno i drugo, da u to ne verujemo, ili da je to scenarij strave. Ali jedno bismo trebali imati na umu: da ne vidimo većinu onoga što se odigrava iza kulisa našega materijalnog sveta. A, osim toga, ko će dati protivdokaz? Ovde imamo izjavu protiv izjave. Niko ne može drugome dokazati, da je to tako, ili da to nije tako. Kako kaže Mali princ? Samo se srcem vidi dobro. извор
Δ Не разбирам српски без да се измачам да разберам нешто и пак се изгубам во превод. Макар и на англиски или македонски пишаното, ме мрзи да отварам линкови и да читам нешто што едноставно не е зборот со соговорникот тука. Со свои зборови можеш едноставно да ми резимираш наместо линкови? Како тоа душата осеќа болка ако умреното тело гори, а не осеќа болка од тежината на два метра земја врз телото, црви кои глодаат, стаорци, и секакви под земја предатори јадачи на месо што глодаат од умреното тело? Друго, при големи елементарни појави, земјотрес на пример, се запали цела зграда, човекот умре поради повреди или чурлава па тек енос мртвото тело гори со денови, и тука душата чувствува болка од горењето? Или само ако своеволно избере да мртвото тело биде запалено тогаш душата боли?
Не е линк, кликни само на „скриен текст„ ќе ти се отвори. Во текстот е објаснето дека може да осеќа и во таквите ситуации - исто како и при кремирањето, зависно од тоа колку била во текот на својот живот со материјалистичка ориентација, колку силно се идентификувала со своето минливо тело и дали кон смртта гледала како кон конечен „крај„ на животот. Една посветла, духовно будна душа меѓутоа мошне брзо се одвојува од своето тело и го продолжува својот развој во отадестраните димензии.
Ок де другар, не е линк, ама пак е на српски текст, и мене пак не ми го фаќа главата. Инаку, во стил на гоствисперер, сакаш да кажеш дека оној кој нема некој незавршен бизнис на овој свет, дури и да е кремиран, душата тогаш не чувствува болка? Во тој случај без разлика на палење или копање, и црвчињата нема да вртат по р`скавците од зглобовите. Кои, не чекаат ни да си умрам, кај мене уште сега работат
Ме мрзи да преведувам, ако го најдам некаде на македонски ќе го ископирам. Во тој првиот скриен пократок текст имаше интересна информација за дишењето што е како е. Ја немам гледано серијата ghost whisperer. Ако душата е духовно понапредна таа не го доживува овој свет - овдестраното како своја татковина, во нејзе е веќе разбуден копнежот по изворното дома. Некои души тоа го доживуваат како светол зрачечки мост кој ги води во отадестраните димензии. Во такви сиутации мошне брзо доаѓа до прекин на тнр. енергетска информациона лента (некои ја нарекуваат сребрена лента). Во спротивно преку истата, душата која не е доволно духовно будна може сеуште да биде поврзана со телото и на тој начин различните промени (огин, црви, обдукција, трансплантација и тн.) би можела да ги регистрира, дури со денови.
Сум за кремирање. Ако можам да бирам, би избрала кремирање. Чиста работа, и не им оставам на никој обавеза да ми праи адети и да ми го чува гробот.
Сум за! Мислам дека треба почесто да се користи. Земјата ни е ограничен ресурс, а луѓето се поќе и поќе се котиме... Така да би требало да е поќе користено. А за памтење, на тој шо си му значел секако ќе те памти. Не треба гроб за то.
Ова кремирање некако многу нацистички ми звучи, ме асоцира на Хитлер и пепелисвањето во гасните комори на Аушвиц... Јас го поддржувам кремирањето од повеќе причини, а основната е дека ако се продолжи со класичните погреби само се шират гробиштата и до кога ќе се шират? А од друга страна и трошоците за еден класичен погреб се огромни. Почнувајќи од гробно место, сандаци, спомен плоча, храна, венец... па и секоја година да се плаќа за местото, а и обичаите од типот `да ставиме некој денар да му се најдат по пат, да си купи нешто, па ако пушел – стави му цигари`, добро, тоа се обичаи ама кога ќе земам во предвид премногу пари одат во ветар и магла. Тука секако на сцена стапува и црквата со поповите и нивните тарифи, 10 минути попово пеење = карта за 3 часовен концерт на Цеца! Види мајката, не може да остави кој колку има – туку тарифа! Денес црквата не е повеќе верски објект, туку профитно претпријатие кое врши услуги за кои не е даночно обврзана, и е еден вид на монопол – нема сакам/не сакам погреб мора да се прави. Страшна работа, во денешно време на човек да му е страв да умре од трошоци. Кога веќе ќе умрам, не ми е важно дали сум во златен сандак, пепелосана во некој ќуп или евентуално препарирана, нели душата е она што живее а не телото? Ако сака некој да има место да ме `посети` и да ме плаче, не мора да биде мермерна плоча на гробишта, ќе има некое ќупче со пепел дали ќе стои на некоја полица или пепелта ќе биде расеана некаде, не е битно. Има во некои држави луѓето си ги чуваат по дома ќуповите, истураат пепелта на ливада, во река и слично... Можеби звучи малку језиво да се најдеш во ситуација да пепелосаш некој близок, или `јас сакам да бидам кремиран = јас сакам пепел да се сторам`, но е далеку по практично и економично. Кремирањето е да умреш што поефтино, заштеди и на пари и на простор. Капитализам на дело!
Јас сум строго против кремирањето. Прво од верски причини, бидејќи земја сум, а и во земјата треба да се вратам, каде што сите ние ќе појдеме и цареви и просјаци (нешто на што не потсетуваат црковните заупокоени песни). Спојлер На црковнословенски: Сам Једин јеси Безсмертниј, сотворивиј и создавиј человјека: земнии убо от землји создахомсја и в землју тујужде појдем, јакоже повелел јеси, создавиј мја и рекиј ми: јако землја еси и в землју отидеши, аможе вси человјеци појдем, надгробноје риданије творјашче пјесн: аллилуија, аллилуија, аллилуија. На македонски: Само Ти, Господи, единствено си бесмртен, си го створил и создал човекот. Ние, пак сме земја, од земја сме создадени и во истата земја ќе појдеме, како што Ти, Создателу мој си заповедал и си ми рекол: „Земја си и во земјата ќе појдеш“, каде што сите ние луѓето одиме, творејќи надгробно ридање(редење, оплакување) и песна: Алилуја, алилуја, алилуја. Верувам и го чекам воскресението на мртвите, а самата кремација е спротивна со тоа мое верување. Со истата исповедам ништавилост. Зачудувачки е фактот што на темата: „Која е вашата религија?“, скоро сите се изјасниле дека се Христијани, а овде посакуваат кремација, е кремација и Христијанство не оди! Или и едното е модерно и другото е па ќе глумиме дека сме модерни... Исто како и неписмените во периодот на социјализмот, кои немајќи никакви други квалитети, за да добијат некакви повисоки положби во општеството се откажувале од Бога и глумеле атеизам. Второ во нормални услови (кога би немало комунални претпријатија што ги искористуваат луѓето и живеат на нивниот грб) погребот е многу поефтин, па и поеколошки. Нема трошење на гас или други запаливи материи. (Ковчег, и да се облечи покојникот е задолжителен и при кремирање.) Телото на природен начин се враќа во земјата и се разградува, станувајќи им храна на бактериите, габите, животните и растенијата. Плус за да се кремира тело се чува долго време во ладилник, бидејќи не се пушта секој ден крематориумската печка, што се дополнителни трошоци. А телата најчесто се кремираат заедно, па пепелта се меша. Трето никој не мора да прави обичаи ако не сака. Не мора ни плоча да се поставува, ни да се оди на гробишта, ни да се вика поп... Можете едноставно како пес да го запретате човекот и да заминете вечерта на некоја забава или на концертот од Цеца. Во времето на Југославија многумина биле така погребани, со пиралка и петокрака место крст, со говор место попско пеење, без никакви задушнини. Црквата ниту е монопол, ниту со закон е задолжително кога некој ќе умре да биде отпеан. (Со закон покојникот мора да се држи в капела, да се погреби во ковчег итн, за што комуналните претпријатија дебело наплаќаат, но нив никој не ги спомнува. Поповите се криви за се`.) Четврто со гробните места. Најчесто гробиштата се уредени како паркови. Со огромен број на дрвја и цвеќиња и се наоѓаат на неплодни и необработливи површини. Секоја земја не е обработлива и не е плодна! Во нашава Македонија ни пола од обработливото земјиште не се обработува, па ние сме се запнале за гробните места. Од друга страна дури и да се одзема од плодното земјиште, во гробот во кој ако даде Господ еден ден ќе бидам погребан, биле погребани и моите прапрапрадедо, прапрадедо, прадедо, дедо... А и поголема површина од нашите дворови се поплочени, отколку што завземаат место гробиштата. Што значи не се трошат гробните места, како што сака некој да прикаже. Треба да ни биде јасно и дека во еден розариум (гроб за урна, во Европа не е дозволено да се чуваат урните дома) може да се стави само една урна. Помалку место зафаќа една урна, но во “мојот“ гроб Второто Христово Пришествие ќе чекаме десетици души. За хигиенските причини и разни други реклами на сопствениците на крематориумите не би сакал да пишувам. Што значи, освен помодарство и уште еден добро развиен капиталистички бизнис, нема никаква реална потреба за кремирање. А Бог милостив, Кој му дарува на секому она што го посакува, и на оние кои посакуваат оган, ќе им го даде и тоа вечен во езерото геенско. ПС: Во Европа, сега се јавува еден вистински еколошки тренд, против кој искрено немам ништо против. Тоа е погребување во лесноразградливи ковчези и облекување на покојникот во облека во која се наоѓаат спори на габи. На овој начин телото на еколошки начин би се распаднало за помалку од една година. Доколку човекот се погребува без(или во лесно разградлив) ковчег, телото бидува примено од земјата за помалку од 3 години. ППС: До пред само 6-70 години најголема клетва за некого било гробнина да не му се знае... А сега модата вели да биде запален и расфрлан на ливада (што пак ќе напоменам не е дозволено во Европа). Ама оди “напред“ општеството, можеби ќе дочекаме нашите внуци од нашите тела да прават “еколошка“ храна за кучињата и мачињата, а милениците да ги погребуваат.
Orthophill, да те прашам нешто во врска со верата и кремирањето, дали може да се спроведе церемонија и попот во црква да пее над урната? Прашувам бидејќи со сигурност знам за лице кое беше кремирано во Загреб, а церемонијата беше спроведена во Соборниот Храм во Скопје. Ако се против тој чин, претпоставувам дека не би требало тоа да го прават. Кога сме веќе тука, црквата не одобрува ниту самоубијци, ама поповите сепак за пари ќе пеат и закопуваат. Ако пеат на самоубијци, зошто да не пеат на пепел? Во Белград веќе има крематориум, како СПЦ дозволува кремирање во Србија и дава амин за истото? Друг пример е тоа што оган за Бадник било пагански обичај - а зошто ги осветуваат дрвата што треба да се запалат? Не знам дали си запознаен, ама Католичката Црква го дозволува кремирањето, а и тие се Христијани. И тие го имаат истото учење дека човекот е единство од душата и телото и дека со смртта тие привремено се одвојуваат, за да повторно бидат обновени на Судниот ден, кога телото ќе воскресне, слободно од недостатоци, на воскреснувањето ќе се соединат. Со тоа што католичката црква бара и по кремирањето остатоците да се сместат во осветена земја, што значи дека свештетникот тука е и те како потребен. Воскреснувањето не е прашање на тоа како телото е третирано после смртта, туку воскреснувањето е прашање на верата. Како тоа мислиш, кремација и Христијанство не оди?! И апсурдно е да кажеш дека луѓето кои не им веруваат на поповите и на црквата како институција по дефиниција не веруваат во Господ и Неговата сила, дека тие што го поддржуваат кремирањето се неписмени и глумат модерни. Баш напротив, обратна е работата. Има милион примери на кои сме сведоци секојдневно (еден е овој погоре) што говорат за тоа како попчињата можат за миг да се направат неписмени и бидат модерни па да замижат и така од помодарство дадат амин на кремирано лице, нормално - ако се договориме за цената! Во врска со гробните места и нивното ширење, јас сум била на гробиштата во Бутел и знам во каква состојба се и колку се прошируваат, сите тоа го гледаат и кажуваат, па бидејќи се претесни постојано се откупуваат нови земјоделски земјишта. Пред 10тина години се откупи таа локација наспроти старите гробишта, земјоделско земјиште од 23 хектари и отиде под АД Бутел, и сакаш да кажеш дека гробиштата не се прошируваат? Сепак на крајот личен избор е дали да бидеш кремиран или погребан, а јас лично не го земам мислењето на несериозните попови на темава за да се одлучам. Реална потреба има и те како има, практичност и економичност, а посебно во случаеви каде што лицето ќе почине во друга земја па треба да се носи во својата за да биде погребано.
Почитувана Пирана, ти благодарам за големиот коментар. Ќе се обидам да ти одговорам на истиот. 1. Црквата не врши опело над лице кое доброволно се решило за тој начин на погреб, ако неговите роднини и наследници, го кремираат, а починатиот имал тестамент во кој бара да не биде кремиран тогаш може да му се служи опело. Над оние кои се кремираат по волја на роднините, со дозвола на епископот, може да се отслужи само трисагија. Оние кои доброволно се кремираат не може да се споменуваат ни на литургија, ниту да им се служи парастос. 2. Опело над самоубиец се служи само ако биде однесен доказ (потврда од лекар психијатар) дека самоубиениот бил психички растроена личност. Како се даваат тие дозволи не знам. Имаше еден лекар кој даваше на сите што ќе му побараа, но нека му е на душата. Некогаш попот присуствува на погребот на самоубиец, но НЕ СЛУЖИ ОПЕЛО, туку чинопоследование за утеха на роднините на самоубиениот. 3. СПЦ го почитува следново Спојлер Ako se pravoslavni hriscanin kremira mimo svoje volje, svestenik mu moze odrzati opelo pre kremiranja, ali ne u krematorijumu, nego ili u crkvi i kapeli, ili u domu. Moze to uciniti i nad urnom sa njegovim pepelom, ili na mestu gde je ona postavljena. Posle izvrsenog opela, mogu mu se citati pomeni i parastosi u propisane dane, i na zadusnice, a takodje vaditi za njega cestice i pominjati ga na proskomidiji i na Liturgiji kad je to propisano. Ako je spaljen po svojoj zelji, nista od ovoga ne moze mu se vrsiti. 4. Бадник и кремирање, теле и музика. 5. Не реков дека тие што се за кремирање дека се неписмени (иако очигледно е дека се теолошки неписмени), туку дека се модерни. 6. Римокатолиците се посебна прикаска, истите заедно со сите нивни учења се анатемисани на соборите свикани од страна на патријархот Фотиј, уште пред да има било какво кремирање во Европа. 7. На мојот прадедо, Бог да му душа прости, социјалистичката власт му има земено 54 ха обработлива земја од прва класа. Знаеш ли сега што се одгледува на тоа земјиште? Трње и плевел... А и колку е проширено Скопје во последните години? Или ако се троши земјата за водени паркови, за ситимолови итн., ама ако е за нас и за нашите предци и наследници е тогаш не чини. 8. Ако за тебе, еден свети Јован Дамаскин кој ја напишал догматиката и икосот кој се пее на секоја заупокоена богослужба (освен трисагијата), а го имав поставен како скриен текст во претходниот коментар, за тебе е неписмен тогаш не знам кој е... Само за информација, во негово време тој бил премиер кај Арапскиот Султан. И можеби најучен човек на светот. Ама, не, тој неписмен е, псимени се оние кои сакаат да направат бизнис за горење на покојни... 9. „Целата земја е Господова и се` она што ја исполнува Вселената“ со овој стих завршува погребението на православниот Христијанин. Па така, подобро е да биде погребан во било која држава, отколку да биде вратен кремиран во својата татковина. 10. Луѓето кои не се во Црквата(која начално е заедница), не можат да бидат Христијани. Светите Отци велат: „Кому е Бог Отец (Татко), нему Црквата му е Мајка“. 11. Ќе воскреснат и кремираните, секако дека ќе воскреснат, но оние кои доброволно го предале на палење своето тело, кое е храм на Духот Свети, не знам каков одговор ќе дадат пред Судијата. 12. Се сложувам дека изборот е наш дали ќе бидеме кремирани или закопани, доколку го имаме... Оти ете некој сака телото да му биде фрлено во Охридското Езеро, или пак да биде оставено на Камени мост, но законот тоа не го дозволува. Во прилог поставувам и неколку текстови на “неписмени“ попови во врска со кремирањето. За жал не можам да го најдам и прекрасниот текст на вл. Јеротеј Влахос за кремирањето кој е преведен и на македонски. Спојлер http://www.eparhija-sumadijska.org.rs/index.php?option=com_content&task=view&id=45&Itemid=51 http://pravoslavlje.spc.rs/broj/1040/tekst/ako-hristos-ne-vaskrse-uzalud-je-vjera-nasa/print/
Ти благодарам што се потруди да ми одговориш, твојот одговор не е ништо повеќе од она што очекував. Доколку не можеш да ја разбереш поентата на моите целосни мислења, па цепкаш и одговараш на точки и подточки без никакво значење, те замолувам во иднина да не ми се обраќаш. Јас многу добро разбирам што проповеда црквата, ама ти не можеш или не сакаш да разбереш што стои позади неа што од верски објект ја претвори во профитно претпријатие и предмет за манипулација. Неколку од твоите точки и подточки паѓаат во вода со тоа што премижуваш или не си видел на дело како Црквата и поповите ја злоупотребуваат својата функција па знаат да отпеат и опело и литургија по договорената тарифа, исто како што наместо да даде кој колку може и сака - тие имаат тарифа за нивното присуство на погреби. За Римокатолиците не сакам да почнувам бидејќи ќе бидам надвор од темата а и не сакам да навлегувам во дискусија, како што напоменав погоре. Сега ќе одговорам малку во твој стил за точка 7. Земјата на прадедоти и темата за кремирање е теле и музика. Од никакво значење за дискусијата е тоа дека на прадедоти му земале обработлива земја од прва класа, а и лично не ме интересира воопшто колку хектари земја имал и што се одгледува моментално. Не знам како го поврза ова со фактот дека АД Бутел се прошири пред 10тина години бидејќи веќе постоечките гробишта беа претесни, но добро... Не ни сакам да знам. Јас ти кажувам за последен пат нешто пред кое упорно замижувате и го негирате фактот дека Црквата е најголемата организација за профит и манипулација, и поповите го гледаат својот интерес пред се`. И не знам зошто го вметна законот во твојата последна точка, но само едно ќе ти кажам бидејќи и таму е иста ситуација. Како што има луѓе над црквата, има и над законот. Секој си има своја цена, а поповите ја кажаа нивната. Ако на мој близок му е желба пепелта да му биде фрлена во Охридското Езеро - така ќе биде и тогаш ќе ти ја кажам цената на законот. Целата земја е Господова, не знам ако се најдеш во ситуација (НЕ ДАЈ БОЖЕ НЕ ТИ ПОСАКУВАМ) да треба да го вратиш телото на својот близок во неговата родна земја за да биде погребан, дали така лесно ќе кажеш `Па, подобро е да биде погребан во било која држава, бидејќи целата земја е Господова`. Повторно ти благодарам за твојот исцрпен одговор и бидејќи нема простор за дискутирање, како што заклучивме - изборот е наш, а обврска на нашите најблиски да го испочитуваат.
