Луѓето со психички проблеми претставени во филмовите

Знаете, ножот во рака, крипи поглед во огледалото, бавното чешлање на косата, се придружувано од музика од музичка кутија....
Колку веродостојно се прикажани луѓето со психички проблеми во филмовите?

 

Зависи за кои филмови станува збор. Ако станува збор за американските филмови тогаш не се претставени вистински и често знаат да претераат со фантазијата а тоа го прават зошто луѓето сакаат да го гледаат тоа. Во американските филмови честопати не се прикажува другата страна кај овие луѓе, коренот на нивните проблеми. Европските филмови се пак пореални и подлабоки и го тераат човекот навистина да се задлабочи во мислите за да открие што е проблемот.

 

Искрено ме иритира тоа што или служат за да се предизвика хоророт во филмот или на зафрканција "nutcase", "nut" "nutjob" и слични изрази. Другата страна? Па според нив тие немаат друга страна, негативци (освен кога се работи во некои случаи за депресија или манијакална депресија- биполарно). Другото е се крипи до даске. Исто мразам и кога е амбициозно или претенциозно претставено, многу нереалистично (Боречки клуб и таквите).

 

Мудроста не е во тоа да знаеме што сакаме, мудроста е да знаеме што не ни е потребно. Американско кино американски глупости не ни треба ама шо се може некогаш и од глупавиот може да научиш нешто паметно ама 99 посто е шкарт. Си го ладиш мозокот шо викам ја

 

Има некои стварно предобри филмови, со глумци кои се предобри во таа улога. Има некои стварно лоши филмови со глумци кои многу лошо ја играат таа улога. Пред некое време гледав филм за некое психолошко пореметување..предизвикано од бла бла на мозокот, Brain on fire или burning brain..некако такво беше. Полошо одглумени состојбите...не сум видела. Супер приказна, интересна... ама,ама.

Не ми текнува на други. Само на љубовите си мислам како на пример:

Filth



Well, Bruce is a nutcase, indeed. Ама и други работи покажува

 

Нешто што приметив, многу различно се прикажани во филмовите во кината од да речеме, филмовите кои се направени од телевизиска продукција. Првите се далеку по бизарни и едноставно амбициозни како ликови, а овие другите се посекојдневни и по пристапни, пореални.

 

Му ги сакам веѓите на човеков.

 

Jas filmovite

 

И јас. Посебно во комбинација со Дајан Китон.

Од филмови да не го заборавиме случајот со Сибил по вистинска приказна, прикажан во мејд фор тв филм со Сали Филд.
Еве краток клип

 

Во американските филмови, како што кажа претходно некој член, луѓето со психички проблеми се употребуваат за да добие филмот некоја застрашувачка нота и баш затоа психичките растројства се хиперболизирани до бескрај, па луѓето кога ќе слушнат за некој човек во нивна близина дека има некои психички проблеми го прават неспособен за нормална комуникација или воопшто нормален живот или пак се сметаат за криминалци и опасни личности. Au contraire на тоа од друга страна се филмовите во кои што психичките болести се користени за исмејување. Стварно се мислам дали тие што сценаристи барем малку ја истражувале болеста или како што изгледа само земаат пример од другите филмови. Ретко кој филм може да ја долови вистинската слика. Да не почнам сега да ги набројувам филмовите. Fight club,psycho итн.

 

Затоа реков дека многу претенциозно се претставени, во реалноста не е така. Но се за филмот да биде типично холивудски и добар во наводници. Всушност, стана стереотип за луѓето кои страдаат од вакви проблеми. Секако има и луѓе кои имаат насилно однесување, криминално, но сепак не е така како во овие синема филмови.
Дали всушност доаѓа од овде стравот да се признае дека постои проблем кај човекот? Како ќе го сфати околината?

 

БАш и ја помислив на тоа, затоа што се толку хиперболизирани растројствата луѓето кога ќе слушнат за некој човек во нивна околина дека има таков проблем одма помислуваат каде подалеку да бегаат од него, или пак не дај боже случајот да стигнал до психолог, одма би му удриле печат на човекотза некоја установа. МОжда тоа се корените на стравот за признавање и почеток на лечење.

 

Жалосното е што секаде е вака, не само во Македонија.
Ама знаеш ли што? И тие во установата не се такви како во филмовите.

 

Па тоа што насекаде е така се должи на процесот на глобализација. Американците буквално го окупираа светот и насекаде наметнаа некои свои видувања. А ние со отворени раце примаме се што доаѓа од нив и затоа имаме искривена перцепција за многу работи. Не сум имала прилика да посетам некоја установа ама познавам многу луѓе што имаат некои психички проблеми и не се ни приближно исто како филмовите и сериите. Загреота каде спаднавме, да се плашиме да признаеме нешто поради осуда од општеството во 21 век, како еволуцијата да не била многу успешна.

 

Така е.

 

Во многу филмови се претставени како натпросечно интелигентни, скоро генијални, просто да се зачуди човек како во еден таков хаотичен ум постои таков ред и контрола. Соработуваат со врви психолози, психијатри, адвокати и што ли не, ама на крај се знае кој е најпаметниот, најостроумниот, генијалецот на кој никаква трага не можат до последно да му најдат. Ок, се рекло дека тенка е границата помеѓу лудило и генијалност и некој буквално си ја сфатил.

 

хахах good point

 

Кога сме кај филмовите од тој тип, дајте некој добар психолошки

 

The Shining
Silence of the lambs
Memento
Inception
Zodiac
Seven