Ментални нарушувања на личноста и работа

Здраво на сите. Ја отварам темата со цел тие што имате клинички окарактеризирано ментално нарушување на личноста од типот на шизотипни растројства, акутни и хронични депресии, анксиозност а и оние што имаат блиски со некое ментално растројство и се отворени за споделување искуства да кажат како се справувате со вашата сопствена ситуација и со работното место.

Дали сте на терапија со антидепресиви, анксиолитици, антипсихотици и како тие влијаат врз вашата продуктивност?
Дали проблемот го стекнавте пред или по вработување?

 

Многу добра тема, јас имам анксиозност и искрено тешко е поголем е стресот мисли напнатос едвај чекаш да си одеш како дома на сигурно, некогаш ми се плаче, а мислам дека луѓето со шизофрении неможат да работат како што си наведела, продуктивноста со анксиозност за работата е голема ама проблем ми е стравор, нерасположение, напнатост и страв од луѓето некако во смисла срамежливост. Мое искуство е дека е тешко и треба многу добар психолог кој што ке те натера да се прилагодиш на работното место и да го чуствуваш сигурно како дома.

 

Темава е навистина добра, но не е добар оној дел кај што си напишала луѓе со шизофренија не можат да работат. Многу погрешно мислење, најдобро би било да го погледаш A Beautifil Mind ( 2001) па после да прочитаме што муабет ќе правиш.

 

Па добро тоа веке е тешко пореметување кај личноста причинување на гласови, лица незнам стварно можеби има зависи и на кој степен и е состојбата..

 

Погледај го филмот, најдобронамерен совет. За секоја состојба со редовно пиење на точна терапија, со поддршка од околината не би било проблем нормално да се обавуваат и животните и работните обврски.

 

Да точно, и мислам дека луѓето не треба да се нарекуваат шекнати или да се дискриминираат поради тоа сум се соочила со многу критики на работа дека брзам, дека се сакам да постигнам за рок од еден ден дека многу сум замислена..

 

А да кажам нешто за продуктивноста со анксиозноста, тоа што пред анксиозноста многу малку бев продуктивна не се замарав откако ја имам многу повеке работи завршувам и сум по продуктивна и имам резултат.

 

Немам никакви ментални проблеми,и не пијам апчињано но понекој пт имам лоши мисли и чуства и премногу се грижам за се и сешто....многу сум напорна а нервозна премногу....не знам дали се класифицира тоа во ментално нарушување...

 

Шизофренија е тешка болест, но не е точно дека луѓето не можат да работат, некои не можат, ама во светот има и мед сестри со дијагноза шизофренија, нешто кај нас незамисливо.

 

Не пишав конкретно за шизофренија туку за ШИЗОТИПНО нарушување, тоа не е исто.
Schizotypal personality disorder (STPD)
Луѓето со шизотипно нарушување на личноста имаат атипична перцепција за светот околу нив. Се карактеризира со социјална анксиозност, нарушување во мислите, дереализација, минливи психози и често неконвенционлни верувања. Се одликуваат со сомнителност и неверојатност.

 

Пред се проблемот мислам нема врска со вработувањето. Битно во некои случаеви е возраста, генетска предиспозиција, животните ситуации, што карактер си. Кај сите е различно. Јас пијам терапија, работам по 8-9 саати зависно, работата ми е стресна. Има денови кај што не можам да одам, ама собирам сили и одам. Подобро ми е на работа, ама имало моменти кај што не можам никој да гледам

 

Откако знам за себе сум со депресија и анксиозност.
Имало периоди кога ми било лошо, полошо и не мом да мрдам.
Сум имала проблеми и на работно место заради тоа.

Неќам ни да мислам на тој дел, искрено...

 

Е од старт заради ова пишав дека е добра темава, ама си помислив во која насока ќе оди дискусијава каква е положбата на раб.место на личности со ваква или слична проблематика. Во земја во која на извештај дека има работно поврзано и стекнато малигно заболување пациентка ја моли матичната да не го известува работодавецот да не добие отказ шта речи, а не заплакати.
Многу сме далеку од разбирање и прифаќање на разноликоста општествено гледано, а не пак на раб. место.
Ако немаш грб, а и биди најок во обавувањето на раб. обврски само да се дознае/расчуе за било каква дијагноза од ваква природа ќе те разапнат на крстот. Нажалост.
После луѓето криеле, се лечеле по гатачи и бајачи, и еве се уште се мислам зошто е тоа така?
Која дискриминација е ова, уста не ми се отвара на темава...

 

Хмм.. немам клинички докажани ментални растројства и не примам лекарства не можам многу да кажам. Но, често имам негативни мисли кои додека работам се потиснати и можеби резултира со тоа да не ми смета да работам и прекувремено. И додека работам многу често знам да мечтаам за да ги избегнам негативните мисли. Некогаш сум толку замислена и работам што кога ќе ме прекине некој да ме праша нешто се нервирам и изгледам збунето. Ова почна веќе да ми смета и не знам како да го сменам. Но, одсекогаш сум имала социјална анксиозност и додека сум на работа тоа доста ми пречи. Затоа додека работам од дома ми е убаво, но во канцеларија треба постојано да се разговара со колеги и клиенти, да се оди на состаноци и тоа ми претставува стрес. Буквално се препотувам. Тамн пред пандемијава како подобро да ми стануваше, се навикнував почнав да удам како да ги контролирам овие ситуации но сега пак од почеток, дури имам малку страв од враќање во канцеларија. Седиме сите во една огромна канцеларија каде што нема приватност и стрес ми е едно обично јавување на телефон додека сите го слушаат разговорот. Исто на состаноци многу пати сум знаеле некој одговор на проблем но не сум била сигурна да го кажам и така пропуштам многу шанси, а оние кои помалку знаат но немаат проблем со зборење го користат тоа, и тоа ми создава нервоза. Од сета таа нервоза и незадоволство изгледам непријателски, чудно, срамежливо, смотано или како да не ги сакам колегите како да сум арогантна, а јас не мислам ништо лошо и сакам да се дружам.

 

Да не си во ИТ сектор?
Шега на тешка тема, ама нели за луге во високо технички струки знае да биде чест проблем.
Јас не сум социјално аксиозна ама сум " интровертен" екстроверт, и интровертниот дел од мене не е 100% среќен со средини каде НОН СТОП се блебета нешто, а екстровертот пак, сака да се дружам и некогаш сум баш амбивалентна..
Друго ме занима, дали некаде постои во некоја земја закон за complience, за луге со тешки пореметувања но работноспособни, да се прати дали примаат терапија редовно, или за тоа мора судска одлука случај по случај или воопшто не..

 

Не сум слушнала такво нешто, освен ако некој не е ризик за себе и/или другите.
Доколку не си, не може никој да те натера да примаш терапија.

 

Јас пак мислев само јас сум од тие мешаните интро-екстро
За ова второво прашање како што имам гледано по филмови имаат редовна контрола со стручно лице и се пополнува извештај за состојбата на личноста.
Баш вчера загледав еден таков филм The Voices (2014) и ги имаше тие сцени со редовна контрола и надзор, ама филмов не го препорачувам, особено што и јас самата не можев да го догледам до крај

 

Во филмов вчера што го гледав типот лажираше дека редовно прима терапија. Мислам само згрижени во институција мораат редовно да примаат терапија, ама и таму се подготвуваат за ресоцијализација со окупациона терапија и други методи кои за кај нас се научна фантастика.

 

Кај нас се' е научна фантастика.
Колку системски промени се потребни за да се смени нешто, то чудо едно.
Почнувајќи од широка едукација на неселението, до подобрување на условите за престој во душевните болници, до задолжителен апдејт на медицинскиот персонал со сите нови откритија во медицината, до семинари и едукативни програми за сите вработени во институции кои имаат директен контакт со проблематични однесувања...

До... дајте нови деца!

 

Ух, многу надвор ќе бидеме од темата, ама има многу примери на состојби кои релативно успешно се третираат, да ескалираат токму ради свесен престанок со терапија таблетарна. Да не зборувам за психо-социјална поддршка.
Не знам. На работно место пре очекувам лица со кластер, ухх, заборавив кој беше, значи со нарцисоидни пореметувања на личноста, за кои баш и нема лек како апче, отколку некој со не знам, шизофренија или биполарно нарушување. Единствено ме загрижува можен потенцијал за насилство, секако јас работам со луге, но постојат техники за деескалација, за кои за жал образованието во мк не не подготвува.
Стоматолог се има десено да заврши убиена од незадоволен пациент , но секако , тука не станува збор за обичен човек кој ете " се изнервирал" од лоша услуга.. .
Во мк има обичај се да се крие, крие, крие до даске..