Сметам дека нема ваква тема. Доколку темата е дупла-канта. Во текот на моите студии увидов дека токму универзитетските професори и докторите (најчесто лекари специјалисти) се најголемите муфтеџии. Низ текот на мојот студентски живот видов како професори на културен начин „изнудуваат“ дури и оние најситни услуги од своите студенти. Па добро бе, зарем со 40 000, 50 000 и плус можеби плата да чекаш од студенти и 100 денари, 150 денари муфте услуги, за најразлични да не наведувам работи кои можеш и сам да си ги платиш. Не е работата само за купување учебници и правење списоци кој купил/кој не купил, (и потоа паѓање и намалување на поени на оние кои не им ја купиле книгата) туку и ред други нешта кои ме ваделе од такт, а (ајде со продавање на учебници вадат уште една плата), но сум видел и работи кои секој кој има високи примања (и тоа е познато)би требало да се срами да ги побара од студент (студенти кои 90% се невработени и немаат скоро никакви примања). До преглед кај некои специјалисти не ни помислуваат некои луѓе да одат без најмалку 50 е поклон без разлика дали во пари или натура да го „почастат“ докторот. Имав слушано муабет каде некој доктор на пациент (на голема мака) му одговорил-Јас за (50, 100е) не памтам конзерва не отварам, а не човек. Дали единствениот проблем во барањето „муфте“ како што се вели народски лежи во платниот систем или сепак и народот е тој кој со своето однесување допринесол како „добро утро“ да им е на некои професии да сметаат дека треба да бидат освен со плати и со муфте наградувани без разлика дали е тоа со подароци или со причинување услуги?
Ова е многу поврзано со алчност на личноста, помешана со наивност на луѓето. Пример доктор пораѓа жена, мажот е пресреќен и купува вино. Следниот маж купува торта со виски. Тортата со виски добро му легнува на стомакот, па сака повеќе од тоа. Значи, докторот и е алчен, но самите луѓе му го допуштаат тоа. Кога дедо ми се оперираше, знаејќи дека е од село, му бараше сирење и прасе. Ама не го бараше директно туку "не е лошо да донесеш да замезиме, сиренце, прасе, после операција". И дедо ми е посебен навистина, му вика добро и после операција му донесе онака во чинија. Се бунеше доктУрчево, ама нека му е. Со професори пак, навистина е тажно тоа со учебниците. И тие учеле, и сега ако и нив бараа учебници да купуваат, нели обзир треба да се имаат и да се свесни за можностите на еден студент. Не можам тука да го поврзам со самиот студент зошто има студенти кои не можат да најдат настаро или пак сакаат да учат од нови учебници па ќе го земат. Тоа не е удоволување на професор, па да условува студенти. И за крај муфтеџии имало, и ќе има. И секогаш убаво ќе си врват на сметка на некој друг.
Се извинувам ако сум off topic, ама бидејќи Македонскиот јазик не ми е мајчин, не ги разбирам овие нелитературни зборови од старо потекло. Може некој да ми објасни накратко што значи зборот Муфтеџии ?
И јас оф топик, али ми смета што нема надреден знак на сè. Сепак ако е речник (и кој и да го ажурира, иако најчесто неплатени доброволци) мора да биде точен.
Не се само докторите, професорите такви. Пред некое време ми кажуваше еден другар. Се сретнал со негов познаник и му рекол ајде ќе седнеме да пиеме кафе. И тој еее не, не можам немам пари. И другарот рекол ајде јас ќе дадам по едно кафе. Седеле пиеле кафе и никому ништо. После некој ден пак се сретнале и овој пак го викнал оди ќе пиеме кафе. Тој пак исто немам пари ако честиш. Седеле што седеле и ајде ќе си одат. И овој ајде до банкомат да си направи проверка на сметката. И без срам му велел види колку имам на сметка, јас платата не си ја вадам. А најжално е што мојот другар работи што стигне. Кај го викнат таму за да дојде до некој денар, а оној другиот е во фотеља. Ама тоа ти е. Ако може да зграбе ќе зграбе. Туѓите пари не му се битни како се спечалени и кај ќе одат, битно неговите си ги чува. И не за џабе е речено кај сиромашен да се најадеш, кај богат да се нагледаш. Богатите се најскржави, можеби и затоа имаат.
Муфтеџии имало и ќе има на сите страни, независно од статус и професија. Конкретно за професорите, јас до сега не сум имала такво негативно искуство. Баш како за пофалба, имало професори кои ни подариле свој учебник по кој се изведува наставата а во најмала рака на никој не му пречело тоа да биде копија. Од друга страна според мене е ок да се плати книга но по разумна цена. Некој во таа книга вложил многу труд, време и финансиски средства. Јас сум од она време кога и во основно и средно сами си купувавме книги, сите тие имаа свои автори и никој не ни ги подари туку нашите родители имале или не, на почеток на учебна година морале да бидат финансиски потковани за да изнакупат куп книги, работни листови и не знам уште што не. Факултетите ниту се бесплатни, ниту се задолжителни и секој кој се запишува треба да има на ум дека ќе има потреба за дополнителни средства кои се однесуваат и на книги, потрошен материјал за вежби и сл. Обично муфтето произлегува од оние луѓе кои се доброволно научени да пикаат во џебот за да поминат полесно, поубаво и преку ред. Да добијат подобра и поквалитетна услуга пред тие кои немаат да почастат. А ако некој апла ти бара за да ти заврши работа, тогаш веќе станува збор за мито.
Не станува збор само за доктори,професори,такви муфтеџии имам меѓу колегите на работа Просто да се чуди човек,си носиш за јадење,и од општа култура ќе понудиш,ете ги се нацртале да пробаат,секој ден,а при тоа не си носат за јадење.јас ова не го разбирам,се случува ајде еднаш два пати да пробаш ама секој ден?? И ги гледаш одат од канцеларија во канцеларија и бараат нешто благо,нешто дали останало,не не е дека немаат,напротив со високи плати ама тоа е
Здравството и болниците се полни со вакви луѓе... Токму тие што треба да покажат грижа, човечност, да пружат помош и внимание, не го прават тоа сѐ додека не добијат пари или подарок. Срамота и греота. Тешко на сиромав човек кој треба во болница да лежи. Божем згрижени, тие оставени на милост или немилост. Па луѓе, платени сте за тоа што го работите... И поштарите кои носат пензии или пари за туѓа нега си бараат неколку денарчиња да им бидат оставени за услугата, божем за кафе, ако така ги научи некој од тие на кои му носат. Инаку, меѓу луѓето околу мене, колеги, пријатели, нема такви. Напротив, воопшто не сакаат да земат туѓо, освен во случај нешто навистина да им треба во моментот а да немаат. А имав ваква пријателка, ама ја откачив. Користољубие...
Ова Јовица Угриновски кога работеше на државна како неврохирург го има речено. Инаку да сведок сум на вакви ситуации. Ароганцијата и умисленоста дека е Господ на светов се намбр оне да си дозволуваш ваква дрскоча кон ранлива категорија-студенти кои се уште од примањата на родителите преживуваат во најголем број случаи.
Газлаци невидени само за ќотек. Ебате големината на човекот коа се цинцари за 50 денара а логиката на нив им е 5 * 5 / 25, капка по капка - поток ... Секој по еден шамар да им врзе контра на услугата , палачинки ќе се направат.
Ако се земе во предвид дека сме народ со пословици од типот „Кад је гага и киселина е блага“ и узречици како „Ааааа, треба да частиш!“ за каква било вест или новост што не е трагична, појавава ич не ме изненадува. Не би рекол дека докторите и професорите се најголеми „муфтеџии“ - едноставно, професии од типот на јавни службеници ги ставаат у уникатната положба да бидат надредени у однос на луѓето со кои комуницираат и истовремено, да доаѓаат у контакт со голем број на луѓе. И најголем дел од нив тоа го (зло)употребува. А иначе, муфтеџиите се меѓу нас - ги има насекаде, во сите професии и бранши - само сиромашките немаат такви услови како професорите и докторите за да можат да блеснат во полн сјај.
Менталитет прост, алчност, недостоинство во права смисла на зборот, а најбитно од се' чувството на моќ и посебност која ја има секој искомплексиран што допрел до некоја малку побитна функција или плата малку поголема од просек или од минимална за некои. Грабаат бонбониери, пијалоци, кафиња, пари под рака, софри, мезиња...под изговор дека заслужено им е и дека луѓето од милост и благодарност ги даваат. Врти како сакаш, простотилок е одговорот.
Допрва ќе стане уште полошо, а зборовите како „совест“, „чесност“, и „жал“ ќе изгубат уште повеќе на значење во општеството.
За жал, се’ уште постои овој синдром во нашето општество, каде и да се обратиш за нешто да завршиш или пак онака во дружба со “пријателите”, се наидува на исти вакви луѓе.
