Порекнување на минатото и грешките од страна на родителите

Дали и вашите мајки кога ќе им кажете нешто дека ви кажале или направиле нешто во минатото што ете потенцијално би ве повредило или ве повредило се прават на тошо и не признаваат?
Имаше и едно меме на темава, човекот беше Американец, па ме интересира дали ова ,,правење наудрени" е универзално за сите мајки, секаде
,,Who? Me? I've never said that. You must have dreamt it or seen it in a movie."

 

Кај мене е поинаку (или бар беше). Пошо сум таков ко шо сум на лице место во најскоро време решаваме проблем некој каде нешто ми смета или не сум крив за нештото. По извесно време седнуваме пак на маса и се врти муабетот во смисла ти тогаш не требаше така да изреагираш, то не беше така бла бла бла. Или ме пра дека сум импулсивен шизофреничар или не знам шо.

 

Мајка ми е ваква.
Ѝ замерувам, ѝ кажувам. Таа или не признава или се правда дека било за мое добро.

 

Не дај боже да и замерам нешто, одма ми се нафла со некој фрази од турски серии од типот "ми го сврти грбот", глумење пожртвуваност и слично.

 

Мајка ми признава, татко ми не

 

Типичен гаслајтинг. Мислам дека поголем е бројот на оние што го прават отколку што не го прават.

 

Никој никогаш: Родител да признае дека згрешил или да се извини....

 

Мајка ми вика, така сум мислела дека е правилно и така сум направила. Нема кај неа непризнавање вина или неприфаќање одговорност.

Ама на крајот, ние треба да ги надраснеме моментот на: мама и тато се криви што сум ваков, и да си го средиме сами животот како што сакаме. Ти мач американизација ми е тоа, како заради родителите, имаме ние проблеми. Да, може ги создале и ние треба да си ги решиме.

 

Од родители ,од партнери ,од пријатели.
Од сите сум доживеала такво нешто.
Во зависност колку било сериозно сум пробала да се докажам. Некогаш успеав некогаш не ама како и да е сметам дека не ни фер ни во ред бидејќи како некој што анализира премногу потоа лошо сум се чувствувала.

 

Да,такви се и моите.
И не само моите,туку и повеќето блиски.
Мајка ми воопшто не признава и секогаш си стои на своето,а татко ми веднаш се предава.

 

Procitav citat od edna feminka tuka mn ubavo imase napisano

"you are the sum of your experience"

Taka da se sto imame doziveano ne pravi toa sto sme denes i najdobro e koga se ima otvoreno razmisluvanje za toa i zelba za saniranje na traumite od minatoto i nadgradba na sopstveniot karakter.

 

Сега бар знам дека не е само мојата таква

 

Мислам дека ова е одлика на цели генерации, не на поединци, од бејби бумерс па се до почетокот милениумците. И моите се такви, јас кога и укажувам нешто на мајка ми дека греши и дека нешто рекла или направила што не ми одговара и што можеби не било за мое добро, таа секогаш е со ставот добра ајде за се сум јас крива, како да треба да ја сожалуваш, одма ќе почне да раскажува како таа прави најдобро што знае, а ние не можеме да ја разбериме. Мајка ми е и е најдобра на свет според мене ама оваа особина отсекогаш ми била иритирачка, татко ми пак не те ни слуша ако му укажуваш на грешка, за него не постои такво нешто родител да му згреши на дете, се што прават е за наше добро( не го оспорувам тоа дека е така, ама не значи дека ако мислат дека е за наше добро, вистински е)

 

Татко ми признава и почнува да се правда, мајка ми не признава и има тактика напад е најбоља одбрана како ја сум била неблагодарна и сл.

 

My mom , about 10 y ago : Ти само наполни 18 , веднаш ќе ти уплатам за часови за возачки испит ..

My mom , 10 months ago : Па ја сакав да ти уплатам ти беше на " два ума " ...

Fun fact : Никогаш не сум била на " два ума " за возачка ! But , it is what it is .

 

Мајка ми смета дека не може таа да зафркне толку колку што јас можам да сум „дива“ и неблагодарна, па секогаш вината паѓа на мене за (не)комуникацијата што ја имаме. И „утехата“ секогаш ја наоѓа во: „Ќе ме бараш кога ќе ме нема“, како да добива некое егоистично задоволство од таа помисла .

 

Леле ова во фамилија колку често го слушам.
Ко нешто вкоренето е во тие генерации што мислат дека помладите не би можеле без нив.