Стрaв oд искaжувaње чувствa

Мислaм декa тукa е нaјсooдветнoтo местo зa бaрaње oдгoвoр зa oнa штo ме мaчи.

Дoкoлку некoј oд oдгoвoрните мисле декa нa темaвa не и е oвде местoтo мoже дa јa избрише.

Сaкaв дa Ве прaшaм дaли некoј имa или знaе некoгo штo му е тешкo, штo не знaе кaкo би кaжaл кaкo се чувствувa? Пoтoчнo дa му е стрaв декa кoгa ќе кaже штo сaкa или чувствувa ќе биде oдбиен.
Имaв прoчитaнo декa дa ми е пoлеснo дa кaжaм штo чувствувaм би мoжелa дa пoчнaм дa гo зaпишувaм вo дневник. Нo и тoa не ми пoмoгнa. Мoже би и е зaрaди тoa штo кaкo мaлa штo и дa кaжев или пoсaкaв ќе ми речеa декa немoже. Пoсле oдреден периoд не ни прaшувaв декa гo знaев oдгoвoрoт. Штo мислите имa ли тoa врскa?!

 

Јас сум слична. Ретко, скоро никогаш не кажувам како се чувствувам во некои ситуации. Да, можеби е последица на потиснување и ограничување уште од раните години. На другарки многу тешко им го доверувам она што си го пишувам во дневникот. Единствено во врска кога сум зборувам отворено. Се друго е вадење на зборови со клешта... Има ретки исклучоци.
Но не би рекла дека е тоа страв. Едноставно сме се затвориле во себе...Мислам дека нема начин да се смени. Така сме израснале и тоа станало дел од нашиот карактер.

 

И јас сум скоро таква
На никој не ги кажувам моите чуства и тоа што ме мачи. Дечко ми вели на него да му кажувам ама кога му кажувам на него ми станува повеќе тешко, а да пишувам во дневник ми е глупо еднаш пробав и веднаш го искинав листот.
Како што кажа членката над мене едноставно сме се затвориле и тоа е дел од нашиот карактер, сум се обидувала да го сменам тоа но не оди.

 

Со мојот сакан сум во врска 1 месец. Пред да си кажеме дека се сакаме јас и тој мн истрпевме, мн се сакаме но тоа не си го признавме. После некое време дури собрав некако храбростт за да му кажам. Имав голем страв да му кажам. Се плашев дека ако му кажам ќе ми каже дека тој не ме сака, се плашев дека ќе го изгубам

 

Јас исто така ретко покажувам чувства, не дека ми е страв туку едноставно таков ми е карактерот, е сега во некои ситуации тоа ми е предност а во некои пак маана.

 

И јас исто...Мислам дека тоа е нешто што го стекнуваме од раното детство. Уште кога бев мала, и кога ќе заплачев за било што моите никогаш да не ми даваа да плачам, и секогаш кога ми беше тешко плачев сама без никој да ме гледа. Подоцна истото, кога и да бев повредена ќе се затворам во соба, ќе пуштам музика, ќе пишувам во дневник и ќе плачам, или ќе разговарам со најдобрата другарка(но не за се) а потоа како ништо да не било. Можам само со една другарка да зборувам за скоро се, но многу тешко би заплакала пред било кој. Во љубовни врски се плашам да засакам некој, се плашам да не бидам повредена, многу пати сум се обидела да не мислам на тој начин и да не се замарам. Еднаш ми успеа и тоа беше најлошото нешто, и тогаш сфатив дека е поубаво што сум затворена.
Повеќе ова не го гледам како мана, ако научиме да живееме исполнети сами со себе, да си бидеме најдобар пријател во најтешките моменти, да уживаме во моментите и да не очечкуваме од некој нешто тоа е најдобро. Иако понекогаш добро е да се има пријател во кој ќе му верувате, но запомнете најдобар пријател од самите себе никој не може да биде..

 

Знaчи дa кo штo велите имa ситуaцијa кoгa пoвеќе е преднoст oткoлку мaнa, aмa ...кoлку и дa сне нaвикнaти нa тoa зaр некoгaш не ви сметa?! Зaр не пoсaкувaте дa кaжете нa личнoстa кoјa е сo вaс?! Сaкaм aмa не мoжaм.
Зимoтo имaв некoи случки непријaтни дoмa и немoжaм ...кaкo дa имaм кнедлa гoлтнaнo штo не ми дaвa дa кaжaм штo ме мaчи. Сo тoa штo сум тaквa гo плaшaм и дечкoтo, првo штo му пaѓa нa ум е декa имa нештo лoшo кaкo тoгaш, мaкaр и дa е oбичнa глупoст. И тoј тoгaш се нервирa a не сaкaм тaкa. Декa пoсле се ми знaчи и тoa мнoгу и не сaкaм дa сум причинaтa штo е нервoзен.

 

Па мене понекогаш ми смета ама тоа е, никој не е совршен и како што реков претходно, тоа ми е дел од карактерот а тој се формира некаде до 7-та година, така да тешко дека ќе се променам.

 

Јас еднаш покажав и се заебав,па веќе не покажувам.

 

Тоа е нож со две острици

 

Јас само расфрлаам чуства пред мајка ми со фаци нервозна сум ќе фо мавнам мобилниот аама од кревет
И и кажувам што е и пред дечко ми абе неам гајјле ее сеа за да прашам нешто или да кажам не сите збораат јас кутаам за да не ми се изнасмеаат многу случаеви ми се има дешавано да кажам нешто и да ми се изнасмеаат и ми иде сама да си се укопам у гроб и затоа многу ретко зборувам и тоа што го зборувам со внимание и треперење но тоа со нови пријателства кога ќе стекнам.
Имам друштво и пред нив си праам секаков муабет а инаку кога ги запознав една година не сум зборела само слушам и еве со нив се дружам веќе 4години.

 

Masko sum i istiot problem takodzer. Uste od mali od nasite bezobzirni roditeli ni e toa bidejki kako sto spomna edna feminka pogode roditeli sekogas ne secele koga ke slusnele nekoja ideja od nas: "Abe kaj ti toa, nemozes, ostaj tie sto mozam se drugo" i nesvesni deka taka ne ubivale u poim. I zatoa gi blokirame vo sebe nasite custva.
Licno sum proziveam mnogu maki koi se odrazile na fizickoto zdravje, bidejki custvata, mislite neiskazani se kako deluvaat kako otrov, ili kako visok energija koja ako ne e kanalizirana so tek na vreme pod pritisok ke izbie.
Za zal ovie sranja so ni e se desavaat "takozvanata" medicinska psihologija skoro da nemaat poim, a toa malce i so go imaat e samo teoretski , so znaci deka ne go iskusile na sebe i zatoa ama bas nemaat poim i edino sto znaat e mehanicki da postavuvaat besmisleni prasanja za na kraj da ti prepisat "bamboncinja" koja ja narekuvaat "terapija".
I zatoa jas u poledno vreme sum zaprepasten citajki kolku mladi imaat mentalni i emotivni rastrojstva medicinski nareceni kako "ansksioznost". Se e toa rezultat na ono pogore sto go spomnav osakatuvanje na voljata od strana na roditelite. Na toj nacin se strava vnatresen konflikt koi kaj sekogo se manifestira na razlicen nacin.
Treba da se naucime nekako da ne ocekuvame nikakva pozitivna reakcija koga ke izrazime za bilo sto.
Tuka pomaga prilicno dobro joga vezbite, relaksacija, meditacija i drugi slicni tehniki...

 

Јас се плашам од мојте чуства, да ги искажам на особата која ја сакам. И затоа сепак чекам таа прва да ги покаже. Не само во љубовта, така ми е и во пријателството, се срамам некому да се приближам како другарка да го замолам за нешто и кај машкиот пол и кај женскиот ми е така. Кога сум тажна или не знам што не расположена итд.. бегам од се живо, и ме ужасно нервира кога некој сака да дознае, а веќе знам дека не може да ми помогне. Скоро никогаш никој и не ми е помогнал, освен дечкото и татко ми, а најлошото е кога мајка ти ќе ти зададе најголема болка и таа болка можеби ќе те направи посилен еден ден можда и послаб но ќе те направе да не веруваш никому, и никому да не кажуваш како се чуствуваш. Се плашев да верувам во љубовта и надежта, но пак се вратив, можеби се осеќам изгубено моментално, бидејќи после многу работи и стварно е така, но сепак ќе помине се. Сега и немам зошто да се срамам бидејќи знам дека имам две особи во мојот живот кој ми се се, и дека никогаш нема да ме остават поради тие причини.

 

И јас сум многу тешка личност,не можам туку така да ги искажам чуствата на било кој.Не знам дали има некој страв во мене или проблемот е во нешто друго!Не можам да ги искажам на мајка ми а не па на најдобрите другарки,иако тие тоа го очекуваат од мене,има нешто во мене што ме носи назад и не ми дозволува да се отворам,а се собирам во мене,и тоа е многу тешко.Исто и во љубовта,не дека сум доживеала некоја голема љубов,но едноставно не знам како да постапам,како ништо да не чуствувам за таа одредена личност,а всушност чуствувам се,и никој не може да го разбере тоа.Дури и сега кога го пишувам ова,како се уште да не можам да се искажам...

 

И јас не искажувам чувства, ама не од страв, него од тоа што не сакам.

 

Последната година почнав да искажувам. Полесно ќе ви биде на душата ако кажете како ви е, кој ве налутил или дека сакате некого.
Нивен избор е дали ќе бидат доволно храбри и дали ќе ве засакаат или ќе избегаат како кукавици.
Собери храброст и кажи како се чувствуваш. Ништо не е страшно.

 

И јас исто имам проблем со искажување чувства. Најверојатно и кај мене е тоа последица на проблеми од детството и тоа што кога и да сум кажала на некого како се чувствувам навистина секогаш сум наидувала на потсмев, осудување, негрижа, обезвреднување на моите чувства пред се од семејството а потоа и од пошироката околина. Така да со времето, се затворив премногу во себе.Свесна сум дека тоа не е добро. Како темпирана бомба сум. Тешко ми е што немам со кого да си ги споделам чувствата а дури и кога ќе наидам на таква личност јас честопати сум сомничава и недоверлива кон неа и иако ја сметат за блиска и драга таа личност. и иако таа мене ми се доверува јас едноставно не можам.Тешко ми оди сето тоа. Се плашам дека ако се искажам си ги покажам слабостите, станувам ранлива и дека другата личност тоа ќе го злоупотреби.
Свесна сум и дека треба да поработам на ова однесување зошто само од себе нема да се смени.Всушност во последно време започнав по малку да се доверувам на една пријателка. Така да се надевам дека со време ќе го надминам ова.

 

"Најчесто луѓето кои се ракови во хороскоп се плашат да ги покажат своите чувства, бидејќи се плашат да не бидат повредени."
Чист пример ЈАС, за да ги покажам кон некого чувствата ми треба доста време и доверба да стекнам.

 

И јас сум ваков пример, ама не сум рак и не верувам воопшто во хороскоп.

 

Како што во постот забележав @Дугокоси Швалер кажува дека помагало јога и медитација при искажување на чувства.. Лично не се согласувам, тргнувајќи од мене мислам дека највеќе се работи за самодовербата тука. Кај мене лично самодовербата ми е сведена на минимум нз дали е карактер не знам што е ама мислам ни медитација ни јога не можат да ми помогнат. Или стручно лице-психијатар или нз сама да поработам на тоа. Ма да пробувам и успевам до негде ама се кочам. Буквално се што правам се преиспитувам дали стварно е тоа така ко дали 2 и 2 стварно се 4 или постои минимална шанса 5 да е. Тоа ми е најголема маана кај што не можам да си го искажам своето мислење од некој непознат страв. Страв да кажам на газдата дека не сум задоволна со тоа што се прави (страв да не ме избрка), страв да му кажам ба дечко ми што стварно мислам дека не е во ред со нас (страв да не раскинеме, да не се испокараме). Кога би си ја зголемила самодовербата иошто јас а и другите мислам дека тој страв би исчезнал. Ми е гајле ако газдата не избрка, ми е гајле ако дечко ми ми раскине битно јас сум сигурна дека тоа е така и нема што да се плашам да кажам. Ама се е тоа супер вака на фемина коа си пишувам инкогнито, на дело да го напраев тоа