"Тиктокификација" на дебатен клуб: true crime/крими приказни базирани на вистински настани

Не знам, мене не ме интересира црната хроника, белки секого го влечат различни работи. Понекогаш гледам играни или документарни филмови со ваква содржина, не е лошо да знае човек што има по светов за да се потсети умот да препознава опасности и да се заштитува. Ама не се фокусирам на актуелните настани и не дискутирам со луѓе по тој повод. Кога имав 15 години се препирав со еден тетин зашто не престануваше да зборува за случај.

 

Во принцип гледам детективски интервјуа со криминалци, при што покажуваат детали што направиле и како ги фатиле. Интересниот дел ми е испитот, прашањата што ги поставуваат детективите, одговорите што ги даваат осомничените, говорот на телото, техниките кои детективите ги користат за да ги фатат во лага или да извлечат инфо. Ама мора да признаам дека кликам на видеото бидејќи ме шокира самото криминално дело (најчесто опишано во насловот) и нешто ме навлекува да ислушам. Веројатно потребата да се уверам каков човек може такво нешто да направи.

Единствен вистински случај што го пратев нерешен е оној на исчезнувањето на Alissa Turney. Сестра и' Сара почна сама да истражува и објавува прво на тикток - https://www.tiktok.com/@saraheturney?_t=8i8wVXHrKB3&_r=1 - а потоа и на нејзиниот подкаст - https://open.spotify.com/show/7oxQpThXLAHKvZoFfhUOBz?si=NI1JJkm-SU6QQc-JPl7e_w. Благодарејќи на тиктокот успеа да привлече внимание за случајот. Всушност, да не е она со нејзиното истражување, немаше ни да го фатат виновникот. Овој случај многу ме потресе и периодот кога и' ги слушав сите 30+ епизоди бев баш растревожена. И пак си слушам и гледам и читам за вистински случаеви кои се секогаш многу тажни.

Да не биде дека се правам нешто посебна, ама мислам дека треба да си храбар за да пратиш вистински случаеви. И понекогаш ми е мило дека сум дознала за нечија приказна зошто некои жртви се речиси невидливи за светот. И нивното име треба да биде слушнато, да биде acknowledged дека постоеле, дека биле личност, со желби, соништа, дела. Секако, додека фамилијата на жртва чувствува дека не треба да се споделуваат информации, сметам дека треба да се почитува нивната желба и приватност. Секој случај е посебен и можеби има вистинска потреба од анонимност.

Посебна внимателност треба да се има додека истрагата за одредено дело трае. Внимателност околу што се открива, за да се заштити исходот на истрагата. Внимателност што се споделува за да се заштити жртвата и секако, фамилијата на жртвата. Презирам трачарење и нетрпение од заинтересираните. Не разбирам зошто лично незасегнати не можат да се контролираат што споделуваат и на каков начин. Не ни сфаќаат дека не се засегнати, самите си даваат за право да бараат одговори предвремено како да заслужиле само затоа што живеат во истиот град на стореното дело. Веќе ако си толку заинтересиран, прати и ќе дознаеш кога ќе има нешто ново. Покажи почит кон жртвата и фамилијата на жртвата.
Ама малце утописки ми е замислата, едноставно во природата на човекот е кога е заинтересиран за нешто, да бара одма одговор, а барајќи го да проба да најде логика смислувајќи секакви сценарија.
Проблемот е што на интернетов стои сè. Ако не денес, за 5 години или 10, некој од фамилијата на жртвата можеби ќе се заинтересира што се пишувало и ќе прочита сè. А како ќе се чуствува тогаш?

 

Коа ќе имам време ќе напишам повеќе, ама генерално мислам дека причината е затоа што сме презаситени од информациите кои ги добиваме од мрежите.

Не знам дали може да е поврзано со допамин, повеќе би рекол со адреналин.
Ама некако мислам дека функционира на ист начин.
Во смисла, колку повеќе ги доживуваш хормониве, толку повеќе чувствуваш потреба да ги добиеш пак, и во поголема доза.

Па така се менува и жанрот на она што го гледаш.
Би рекол дека следен чекор после видеа непосредно по извршување на некој чин, е да го гледаш и самиот чин.
На почетокот се осеќаш на безбедна далечина од настанот и од резултатот на настанот (не е го гледаш).

Па така, би рекол дека уште попопуларно сега веќе е да се гледаат gore видео клипови кои веќе ги има на Инстаграм и Редит, а потекнуваат од телеграм.
Од тука и објаснувањето за огромниот број лесно достапни видео клипови од live action воени содржини од воените жаришта низ светот.

Сѐ на сѐ, можеш да доживееш висок адреналин од удобноста на својот кревет знаејќи дека телото не ти е во опасност, но чувството на возбуда, страв, опасност е присутно.

Што пак создава одредена доза на PTSD особено кај некои луѓе кои имале тенденција или предиспозиција да се развијат во нешто слично и потоа полесно да извршат некаков монструозен чин.

И така во круг.

Можда не сум 100% на темата, but yeah, вака ја сфаќам причината.

(Џабе реков ќе пишам повеќе друг пат хахах)

 

Зошто ваквиот жарн е толку популарен?
Зошто крими-фикција не е толку популарна наспроти крими-реалност? Што е со фасцинацијата на морничавото?

Луѓето сакаат загатки и мистерија, сакаат да се чувствуваат како битна личност кога ќе откријат некоја поврзаност, да го имаат оној АХА момент и да кажат ете ти реков! Мислам дека и самите ова го увидовме за жал во трагичниот случај со Вања и Панче, каде што имаше членови што потрчаа да кажат дека биле во право. Зошто реалност а не фикција? Не знам, можеби фактот дека се случува на луѓе блиски до нашето секојдневие за кои што лесно можеш да дознаеш детали, да навлезеш во целата историја, прави повеќе да се поврзеш со ,,приказната'', да се соживееш. Исто така луѓето сакаат морално да осудуваат други луѓе, постапките кои ги превземале пред да се случи трагедијата да бидат расцепкувани и коментирани, што е доста изопачено, зошто никој од нас не е совршен.

Преклани имаше една трагична приказна за една тиктокерка Габи Петито, и цел интернет беше вклучен во истрагата за нејзиното исчезнување. Споделуваа видеа што ги имале од интеракцијата со нејзе и нејзиниот дечко, местата каде што ги виделе, теории, тоа помогна во истрагата на полицијата и за жал беше пронајдена мртва, а убиецот нејзиниот дечко, кој подоцна исчезна, и повторно со помош на теории и пронајдоци од тик ток беше пронајден мртов. Иако имаше доста теории кои беа налудничави, на крајот од денот иако предоцна, едно убиство беше решено можеби благодарение само на ова.

Како би требало да е обработката кога се работи за случај кој е одминат, и случај кој е сега актуелен?

Ќе коментирам за гореспоменатиот случај, немаше ни година дена поминато од убиството, веќе излезе филм за девојката. Родителите повторно и повторно треба да го преживуваат тој трагичен настан со цел entertainment за публика? Меѓутоа во одредени случаеви, медиумско внимание, па и документарци и филмови можеби може да помогнат. Пример случајот за малата Madeleine McCann ден денес добива многу медиумско внимание, девојчето исчезнува на одмор во Португалија на 3 годишна возраст во 2007, ден денес не се знае што се случило, меѓутоа родителите уште ја бараат и се надеваат дека некој доколку е жива би ја препознал.

Ќе речев обработка на стари крими приказни е можеби делумно океј, зошто веројатно и фамилијата на личностите не се веќе живи и не може да се афектираат, меѓутоа вадење на стари крими дела може да послужи и за креирање на доста copy cats.

За глорификација на криминалци во наредно мислење ќе пишам, да не биде ова реферат

 

И јас самата некогаш сум се фатила да сум фасцинирана од true crime приказни, кога беа популарни епизодите од Buzzfeed Unsolved, знаев да погледнам, исто го имам изгледано целиот долг документарец за Turpin case и за матура правев проектна задача за еден нерешен случај (уште не ми се верува дека го имам тоа направено ).

Мене ми беше интересното во шок факторот, ќе прочитам или видам нешто и не ми се верува дека таква злоба постои на светов, има нешто во нас што не прави заинтересирани да чуеме што се десило до крај, до кај може да отиде некој човек, колку и да е грозно. Но, баш после документарецот за Turpin case сфатив дека премногу влијае на мене ова, особено такви случаи со насилство врз деца, остануваат со недели во мојата потсвест и ми носат грозно чувство. Од тогаш апсолутно ништо не гледам, читам, слушам и кога ќе ми излезе видео на тикток кој објаснува некој случај, обавезно скролнувам. Не сакам да ми се моткаат такви ствари низ глава, многу ме вознемирува.

Но, има нешто чудно во тоа што серијата за Џефри Дамер стана една од најгледаните серии на Нетфликс, особено како некои луѓе се однесуваа после тоа, „фанови“... фуј. Не подржувам таква монетизација на тру крајм, прво е непочит, друго на некој начин има дава шанса на улавите што се лигават по убијци, да се безсрамни и уште погласни во врска со тоа...

Инаку кога сите коментираа во темата за Вања дека нашиов народ е прост и глупав што испиша 300 теории за случајот, баш си помислив како не е до народов, пошто омг, треба да прочитаат какви теории се пишуваат за вирални онлајн нерешени случаеви... некст некст левел. Мене ми е тоа чудно и не оправдувам, само сакав да кажам дека не е ништо ново и не знам зошто беа изненадени.

 

Сè, бидејќи колку и да е грдо насилството, не го избрала жртвата и на некој начин во мои очи е жртвата е херој.

Спојлер: Alissa Turney

Еве за пример ќе ја земам девојката која ја спомнав погоре, Алиса. Девојката исчезнува на 17 години и нејзиното тело не е пронајдено до ден денес. Она е прво дете на мајка и', додека е малечка се премажува и има второ дете, сестра и' Сара. Мајката починува додека девојчињата се мали. Според исказите на Сара, нејзиниот татко, односно очувот на Алиса ја има скоро цел нејзин живот сексуално злоставувано, за на крај веројатно и да ја убие. Значи Алиса во својот краток живот проаѓа низ развод на нејзините родители, преселби, прифаќање на очув, формирање ново семејство, полусестра, и многу злоставување, веројатно смрт и доживотен заборав од остатокот од светот. Сè до моментот кога сестра и' почна да истражува. Да не се Сара и социјалните мрежи, немаше да знам за неа. Освен одредени луѓе фамилија и пријатели, никој друг немаше да знае за неа. Но поради сестра и' и интернетот, илјадници луѓе знаеме за Алиса и преку нас сè уште постои бидејќи ние знаеме за неа, ја спомнуваме и ја мислиме. И тоа за мене е прекрасно. Не е заборавена. Ќе ја мислам доживотно, можеби сè поретко, ама знам дека понекогаш ќе ми пројде низ мислите.

И ред други души кои немале среќа. Светот продолжил да се врти и без нив, ама барем некој некогаш ќе се присети на нив благодарејќи на споделена приказна на тикток, јутуб или подкаст.

 

Не знам, јас го осеќам како важно. Некако ми дава смисла на постоењето, поготово за оние чиј живот бил краток. Можеби и не е важно, што знам. Во одреден момент секој спомен ќе исчезне со умирање на сите луѓе кои знаат за таа личност. Повеќето ќе станеме засекогаш заборавени, како никогаш да не сме постоеле. Ама сепак барем додека да не се расчистат злосторствата, сметам дека треба да се зборува за случајот, бидејќи важно е да се дознае што се случило. Ај што никој не и' помогнал додека била жива, зарем и никој да не се замара што се случило, каде е, зошто исчезнала?

 

Не е расчистен, но благодарејќи на нештата кои сестрата ги споделуваше уапсен е очувот и допрва ќе му се суди, меѓутоа тој негира сè и тело сè уште не е најдено.

Нејзе, нема врска, различно гледаме на нештата. Јас осеќам некое чувство на gladness дека имам дознаено за одредени случаеви, споменот нивен продолжува на тој начин, и мене тоа ми е позитивна ствар.

Едит: сега читнав до каде е судењето, завршено е и ослободен е очувот бидејќи нема доказ дека Алиса е мртва, односно сè уште се води како исчезната.

 

Јас обожавам true crime и unsolved mysteries.

Често гледам на јутуб за ова, најмногу ги сакам BuzzFeed Unsolved ама додека снимаа Ryan и Shane, исто така многу ја гледам и Kendall Rae, од неа ѝ ми почна опсесијата. За вие фановите како мене ако веќе не ги знаете, топла препорака.

Маж ми неќни ме праша ,,добро што ти е толку ова интересно да го гледаш”? Дека на тв или гледам ова или некои рецепти.
Се обидував да му објаснам без да делувам како психопат, ама тешко ми одеше.

Фасцинирана сум со тоа да дознаам како му работи умот на еден сериски убиец, maybe? Тешко е за објаснување, само вие што сакате true crime ќе ме разберете.
Некоја морбидна заинтересираност имаме сите. Како што кажа членката погоре, сакаме сите да го имаме тој ,,Аха” момент или ,,Ти реков!” .

Исто така го сакам true crime, колку и лошо да звучи, моите проблеми кои ми се случуваат во животот ги прави ништо за разлика од тоа што поминале некои луѓе, за жал.
.
.
Да издвојам едни од омилените unsolved crimes кои цело време ги пратам во случај да не има update, а тоа се; Black Dahlia, Dyatlov Pass, Zodiac Killer, Boy In The Box, JonBenét Ramsey, Room 1046, Assassination of JFK, Jack The Ripper, The Watcher, Bobby Dunbar… и уште многу, сега не ми текнува, ама ќе се надоврзам.

 

Публиката генерално сака да слуша/гледа такви содржини, па дури и јас.
Проблемот е што многу тиктокери досмислуваат или преувеличуваат некои моменти од случката со цел лајкови.

 

Лично јас сакам да гледам пошто ме интересира до кај може да оди човековиот мозок, да осмисли убијства што никогаш нема да се решат.

Кои се причините за еден човек да стане монструм. Дали секој од нас во себе носи монстум кој вешто го контролира или нешто однадвор не прави како такви.

Исто ме интесира колку ние луѓето од друга страна знаеме да бидеме наивни и тоа да не кошта живот.

Сите имаме најголема доверба во нашите најблиски, а мн често најблиските убиваат.

и ред други прашања