Фемински κлуб на читателκи (Every Smile You Fake - Dorothy Koomson)

Книгава ми се допадна. Не колку што мислев, но беше океј.

Првата половина исто како и кај The Nightingale премногу развлечена. Само што овој пат имаше преубави описи од Алјаска. Иако беа премногу оптеретени со повторување. Што е со авторкава и нејзината потреба за повторување? Затоа е толку долга книгата, исто како и во претходната што ја споменав, многу, многу повторување. Има ли уредник женава?

Јас не можам да се замислам така да живеам, ниту пак имам храброст, можеби и затоа толку интересно ми беше да читам за такво нешто. Да беше поголемиот дел од годината лето со толку долги денови прва ќе трчав.
Ама зима... Не, благодарам.

Ликовите беа во поголем дел добро изградени, освен Ернт, само пред војната каков бил сто пати се спомна, ама немаше ништо поконкретно. Јас мислам дека таков си бил човекот, сега можеби војната ги извадила демоните. Но човек што не си ја тепал жената и не бил таков не ми се верува да стане таков. И не би ни останал ако знае дека е таков, би си заминал, а не упорно да ја повредува. Ми беше конфузен ликот некако и не баш веродостоен, можеби и поради малкуте податоци.
За Кора, уфффф, ми доаѓаше да ја шлапнам во неколку наврати. Да не речам во сите наврати. Како мајка, не можам да ја разберам. Никогаш не би била со некој таков, само поради детето би си заминала. И го уништи животот на Лени. Не ме интересира бре колку го сакаш, детето е поважно, детето е секогаш најважно. Ако не таа, тој требаше да си замине. Дури и на крајот кога го застрела не можев да поверувам дека би направила такво нешто. Да, ја нападна Лени, ама таа опасност постоеше секогаш, а она пак беше со него.

За Метју ми се скрши срцето. Зошто така да испадне? И пак они се криви (Ернт и Кора), двајцата, од него бегаа.
И морам да кажам дека на крајот некако Метју премногу добро изгледаше, како да нема повреда. Како да заборавила авторката во каква состојба беше само за да биде посреќен крајот.

Мислам дека едно или неколку поглавја од Ернт ќе дадеа една нова димензија на приказната. Без толку повторувања, а со еден нов видик ќе беше многу подобра книгава. Ќе имавме поголемо разбирање за него сигурно. Вака беше како негативец само претставен, со една реченица вметната што требаше да го оправда. Ама не беше таков пред војната... Okay, we'll take your word for it.

И јас би и дала 3,5, не е за 4 со толку повторувања, непотребни епитети, ја влечат книгата надолу, ликовите можеа да бидат подобри. Ама беше сосема интересно да се чита за Алјаска.

 

Навистина можеше, можеше да биде wow, ама ете... И за nightingale беше исто, првта половина развлечена, некако монотона, дури во втората тргнаа работите. Истиот стил на пишување, повторувањата исто ги имаше.

Така беше за Метју, си збореше, си одеше, гајле нема. Баш си помислив кога отиде да го види сигурно ќе трча до сега, ама мислев нема да биде до толку со оглед на тоа во каква состојба беше. И добро е, си реков, таман оправен малку, ама до крај најбрзо опоравување ever имаше.

Патем, дајте некој предлог.
Мене ми се овие на листата.
https://www.goodreads.com/book/show/34273236-little-fires-everywhere
Little fires everywhere, одамна ја меркам и планирам да ја читам поткако ќе ја завршам оваа од Кумсон.
https://www.goodreads.com/book/show/36082326-every-note-played?ac=1&from_search=true
И оваа, од авторката на Inside the O'Briens, книгава како ја видов само ја мислам, знам дека ќе биде тешка приказна со многу плачки и емоции.

 

Ајде тогаш да ја ставиме, јас баш сега ја симнав да ја почнам. Може ќе се приклучи некој.
Еве ја во пдф.
Мене првото нешто што ми го привлече вниманието беше насловот, поради него решив да ја читам, баш некако мистериозен. После кога ја отворив видов дека е избрана на гр за 2017 best fiction. И сега очекувањата ми се преголеми и веројатно ќе се разочарам.

 

Има време, од прилика кога ќе ја прочитаме повеќето ќе дискутираме. Минимум недела дена ни беше рокот, а може и повеќе ако не ни е завршена.

 

Месец дена помина.
Ајде да почнам, ја завршив вчера.
Ииии.... Не сум воодушевена. Мислев повеќе ќе ми се допадне, ама ете. Очекував да е малку подинамична, ама книгава е slow burner.
Карактерите се одлично изградени. Никој конкретно не ми се допадна, ниту навивав за некој, ама беа прикажани со сите маани и предности.
Елена на површина добра и фина жена, одлична мајка, но подлабоко кога ќе се навлезе полна со фрустрации и нереализирана личност.
Миа навидум себична, го влечка детето со себе, но всушност се е од љубов баш за детето. Иако, нели, сепак е себична зашто им го зема детето на другите баш поради себе.
Бебе не можев никако да ја разберам. Го остави бебето во момент на слабост, а после што, демек подобра и беше ситуацијата? Иста беше, ја имаше истата скапана работа и истите услови. Зошто да и го дадеа на неа бебето кога веројатно беше дека пак ќе се најдеше во истата ситуација? И што ќе прави со бебето во родниот крај? Нели ако и било убаво немало да замине и да рмба во Америка?

Тие другите пак што го посвоија бебето поим немаа како да се справат со потеклото на бебето, ќе имаше доста пречки понатаму.
Никој во приказнава не беше целосно без вина за нешто.
Читав во критиките дека авторката сакала Миа да ја прикаже како моралниот компас во книгава, била наметната на читателите да навиваат за неа. Но како е тоа можно покрај тоа што го направи? Ги излажа луѓето и избега, како е она моралниот компас во книгата? Сепак бебето имаше татко, колку што беше нејзино бебето, толку беше и негово.

Децата не ми оставија некој впечаток. Изи навистина ја запали куќата, ама можеби не беше нешто во ред со девојчето. Кој туку така пали куќа?
Перл, Муди и Трип ми беа мех... Лекси исто.

Стилот на пишување ми се допадна и покрај бавното темпо.

 

Ајде да се размрдаме, еве предлог за нова книга, навистина ми фати око и би сакала да ја читаме тука за да можеме да споделиме впечатоци.


The Alice Network - Kate Quinn
https://www.goodreads.com/book/show/32051912-the-alice-network?ac=1&from_search=true
Кејт Квин е позната авторка на историска фикција и верувам дека има завршено добра работа со книгава.
На гудридс рејтингот е 4,26 со над 60,000 оцени. Кратката содржина е многу, многу ветувачка. Испреплетени приказни од Првата и Втората светска војна...

 

Јас ќе ја почнам утре, ми се допадна описот.
Дали ќе ја завршам за една недела не знам, но без разлика - ми изгледа како убава книга.

Еве ако уште некоја сака да ја чита, pdf&epub верзии на линков.

Спојлер

http://oceanofpdf.com/pdf-epub-the-alice-network-download/

 

Да не ја почна?
Јас имам една пред оваа што сакам да ја прочитам, ќе ја почнам денес, па следна ми е оваа.

 

Ја почнав сабајле ама не успеав да прочитам многу, немав време.

Ќе ја продолжам утре, бавно читам па таман ќе се преклопиме штом ќе почнеш и друга.

 

Сакав да ја почнам, ама налетав на друга што едноставно морав да ја почнам одма.

Се заљубив во корицава, плус дистописка.

 

Ја прочитав кратката содржина и не изгледа лошо. Можеби ќе ја прочитам понатака.
И јас паѓам на корици инаку и многу пати се имам зафркнато со некои книги кои имале прекрасни корици, а биле благо речено - катастрофа.
Затоа сега откако ќе изберам корица, задолжително читам кратка содржина. Без неа, ништо од бизнисот.

Читај ја, па ќе се најдеме со другава таман на време.

 

И јас така се имам зафркнато.
Ама читам обично нешто барем кратка содржина, иако сакам речиси ништо да не знам за содржината.
За оваа прочитав дека е дистописка и некои критики и толку.
Ама интересна ми е, до десет посто стигнав.
Луѓето ја губат сенката, не се знае зошто, и почнуваат да забораваат, зашто сѐ е складирано во сенката.

Многу ми е интересен концептов, се надевам убаво ќе е реализиран до крај.

 

До кај стасавте луѓе, јас ја прочитав книгава вчера и оставив да ми се средат мислите, па да пишам.

Ќе почнам со еден цитат, кој толку многу ми се допаѓа, што веднаш го сместив во клипингс/ноутс.

Многу ми се допадна книгата. Многу сакам такви книги кои навидум опфаќаат („досадна“) историска тематика, а всушност разработуваат многу, многу повеќе од тоа. Историскиот момент е само воведот кој ги протнува сите останати работи и ги спојува во финален продукт.
Тешко дека жената била некој фактор пред и за време на ПСВ, сепак феминизмот бил уште во зародиш (до некаде нели), a и општо, самата жена уште била понизна кон „посилниот пол“, па книгава баш одлично ја покажува и другата страна на војната, во која жената, односно жените се обединуваат и едноставно нижат успеси вон фронтовите, во улога на шпони.
Звучи клише, но е далеку од тоа.

Ме изненади фактот дека Alice Dubois била реален лик, читав и некои дополнителни статии по случајни линкови и страници на кои наидов откако ја завршив книгава.
Секоја чест за сите такви храбри жени, приказната на моменти беше многу сурова и многу реално ја опишуваше положбата на жената во општеството тогаш.

Што ми се допадна?
Ми се допадна текот на настаните - темпото беше ниту пребрзо, ниту премногу развлечено и во ниту еден момент не ми здосади книгава и не ја оставив.
Ми се допадна како созреа ликот на Шарлот, иако нејзината „мисија“ да ја пронајде Роуз ми беше...мех, премногу детска и наивна.
И покрај тоа, пак потсвесно се надевав дека ќе ја најде, иако бев сосема сигурна дека тоа нема да се случи никогаш од веќе познати причини (имав чувство дека Роуз е веќе мртва).

Ми се допаднаа и двете приказни, но кога би морала да бирам, приказната на Ева/Ив ми беше многу поубава.
Баш текст за „како се калеше челикот“. Од несигурна девојка, успеа да се трансформира во целосно непрепознатлив лик (во споредба на тоа што беше).
Храбра, итра, дрска, досетлива...не ми се допадна моментот со алкохолизмот, но имајќи го предвид тоа што го проживеала, јасно ми е што ја поттикнало да стане таква.

Ми се допадна како ја разврзаа љубовната врска помеѓу Шарлот и Фин. Од мала драмска претстава, до вистинска љубов. Имав чувство дека овие двајца ќе завршат заедно, уште на почетокот. Крајот само ми ја потврди теоријата.

Што не ми се допадна?
Како што веќе кажав, целата таа опседнатост со Роуз ми беше детска, како бркање ветерници. Мислам дека и самата Шарлот знаеше дека тоа е тоа, но несигурноста нејзина и сплетот на околностите сметам дека ја тераа да напнува и да не се откажува од потерата по Роуз.

Не ми се допадна ликот на мајката (па и таткото) на Шарлот. Полни со осуда, премногу си патеа од познатиот комплекс „што ќе кажат луѓето“ и очигледно сакаа да и наметнат на Шарлот некој живот во кој самата таа како прво не се пронаоѓаше. Баш ми е мило што малава истурка до крај и им ја плесна на крај вистината во лице.

Исто, не ми се допадна моментот со Рене, поточно, моментот кога Ева провали во неговиот дом и се случија тие неколку глупости. Тоа некако, во некои моменти ми беше ту мач, но во ред...

Приказната на Ева ја читав без да трепнам, а онаа на Шарлот на моменти ми одеше на нерви, но убави беа и двете, дури и во моментот кога тајмлајнот се преклопи.
Првата би ја оценила со чиста 5, втората можеби 4.5. Кај втората многу ми се допадна фактот што Шарлот го поби тоа дека младите девојки со вонбрачни деца се срам за фамилијата и сама дури успеа да докаже дека и покрај тоа, можат да си ја најдат среќата во љубовта.

Крајот очекуван, но далеку од клише. А приказната за трио-фантастико: Лили, Маргарет и Вајолет ми беше дефинитивно нешто што ме остави без коментар, без збор, па и без сон.
Толку морничави сцени, не знам од која да почнам - дали од монструмот Рене кој малтене и го направи животот пеколен на Ева, или од агонијата која ја проживеа со сцените од абортусот. Да не беше Вајолет, Ева немаше да биде тоа што е.

Книгава би била среќна ако некогаш ја преведат кај нас, веднаш би и ја купила на мајка ми, мислам дека многу ќе и се допадне. А со оглед на тоа што навистина ми се допадна, би ја купила и за да ја имам во домашната библиотека.

 

До кај стасавте луѓе, јас ја прочитав книгава вчера и оставив да ми се средат мислите, па да пишам.

Ќе почнам со еден цитат, кој толку многу ми се допаѓа, што веднаш го сместив во клипингс/ноутс.

Многу ми се допадна книгата. Многу сакам такви книги кои навидум опфаќаат („досадна“) историска тематика, а всушност разработуваат многу, многу повеќе од тоа. Историскиот момент е само воведот кој ги протнува сите останати работи и ги спојува во финален продукт.
Тешко дека жената била некој фактор пред и за време на ПСВ, сепак феминизмот бил уште во зародиш (до некаде нели), a и општо, самата жена уште била понизна кон „посилниот пол“, па книгава баш одлично ја покажува и другата страна на војната, во која жената, односно жените се обединуваат и едноставно нижат успеси вон фронтовите, во улога на шпони.
Звучи клише, но е далеку од тоа.

Ме изненади фактот дека Alice Dubois била реален лик, читав и некои дополнителни статии по случајни линкови и страници на кои наидов откако ја завршив книгава.
Секоја чест за сите такви храбри жени, приказната на моменти беше многу сурова и многу реално ја опишуваше положбата на жената во општеството тогаш.

Што ми се допадна?
Ми се допадна текот на настаните - темпото беше ниту пребрзо, ниту премногу развлечено и во ниту еден момент не ми здосади книгава и не ја оставив.
Ми се допадна како созреа ликот на Шарлот, иако нејзината „мисија“ да ја пронајде Роуз ми беше...мех, премногу детска и наивна.
И покрај тоа, пак потсвесно се надевав дека ќе ја најде, иако бев сосема сигурна дека тоа нема да се случи никогаш од веќе познати причини (имав чувство дека Роуз е веќе мртва).

Ми се допаднаа и двете приказни, но кога би морала да бирам, приказната на Ева/Ив ми беше многу поубава.
Баш текст за „како се калеше челикот“. Од несигурна девојка, успеа да се трансформира во целосно непрепознатлив лик (во споредба на тоа што беше).
Храбра, итра, дрска, досетлива...не ми се допадна моментот со алкохолизмот, но имајќи го предвид тоа што го проживеала, јасно ми е што ја поттикнало да стане таква.

Ми се допадна како ја разврзаа љубовната врска помеѓу Шарлот и Фин. Од мала драмска претстава, до вистинска љубов. Имав чувство дека овие двајца ќе завршат заедно, уште на почетокот. Крајот само ми ја потврди теоријата.

Што не ми се допадна?
Како што веќе кажав, целата таа опседнатост со Роуз ми беше детска, како бркање ветерници. Мислам дека и самата Шарлот знаеше дека тоа е тоа, но несигурноста нејзина и сплетот на околностите сметам дека ја тераа да напнува и да не се откажува од потерата по Роуз.

Не ми се допадна ликот на мајката (па и таткото) на Шарлот. Полни со осуда, премногу си патеа од познатиот комплекс „што ќе кажат луѓето“ и очигледно сакаа да и наметнат на Шарлот некој живот во кој самата таа како прво не се пронаоѓаше. Баш ми е мило што малава истурка до крај и им ја плесна на крај вистината во лице.

Исто, не ми се допадна моментот со Рене, поточно, моментот кога Ева провали во неговиот дом и се случија тие неколку глупости. Тоа некако, во некои моменти ми беше ту мач, но во ред...

Приказната на Ева ја читав без да трепнам, а онаа на Шарлот на моменти ми одеше на нерви, но убави беа и двете, дури и во моментот кога тајмлајнот се преклопи.
Првата би ја оценила со чиста 5, втората можеби 4.5. Кај втората многу ми се допадна фактот што Шарлот го поби тоа дека младите девојки со вонбрачни деца се срам за фамилијата и сама дури успеа да докаже дека и покрај тоа, можат да си ја најдат среќата во љубовта.

Крајот очекуван, но далеку од клише. А приказната за трио-фантастико (ака „Бодлеровите Цвеќиња на злото“): Лили, Маргарет и Вајолет ми беше дефинитивно нешто што ме остави без коментар, без збор, па и без сон.
Толку морничави сцени, не знам од која да почнам - дали од монструмот Рене кој малтене и го направи животот пеколен на Ева, или од агонијата која ја проживеа со сцените од абортусот. Да не беше Вајолет, Ева немаше да биде тоа што е.

Книгава би била среќна ако некогаш ја преведат кај нас, веднаш би и ја купила на мајка ми, мислам дека многу ќе и се допадне. А со оглед на тоа што навистина ми се допадна, би ја купила и за да ја имам во домашната библиотека.