Што е потешко, да се пишува добра проза или добра поезија?

Порано мислев дека да се пишува проза е потешко, но кога добро ќе размислам, тешко е да се пишува и добра поезија, и добра драма, и добро хаику, ама се е тешко и бара талент. Инаку, гледав една српска емисија, зборуваа за добри книги, како се создава добра книга, при што една од гостинките истакна дека таа пишува поезија и дека тоа е потешко, таа мора да услови читатели на прва со емоција, затоа што не е тоа роман па да привлече со добра приказна. Кое е вашето мислење? Фемина читателки ајде да се размрдаме малку и да размениме мислења.

 

И јас мислам дека да се напише добра поезија е многу, многу потешко. Многу е важна играта на зборови што ќе ја употреби поетот за да привлече внимание и да остави впечаток, а да не биде сакам кажам, не знам речам. Да има суштина пишувањето. Не е секој надарен за пишување поезија. Посебна уметност ми е поезијата

 

Поезија би рекла.
Мораш соодветно да се изразиш користејќи многу помалку зборови.

 

Според мене најтешко е да се напише поезија. Треба голем талент да се има и инспирација за тоа.

 

За да се пишува треба креативност и љубов кон работата.
Ако ти е тешко, подобро не пишувај ништо и најди си друго хоби или професија.

 

Поезија

 

Не зборувам за мене, туку општо, што според вас е потешко како жанр. Ако човек нема талент може да напише и 10, 20 книги, и нема да допре до никој. Јас сум инаку страствен читател, па реков ајде една ваква тема.

 

Зависно од талентот. На некој му е полесно да се изрази со стихови, на друг со реченици. И двете се тешки за човек без талент, а тој што го бива едноставно сама му тече мислата. Затоа не може секој да биде поет или писател. За поетот е полесна поезијата, за писателот прозата, за останатите двете се тешки збораме за добра проза или поезија

 

Проза.
Поезија ко поезија, ќе склепаш една страна зборови.
Оди одржи приказна, наратив, да изградиш карактери, да пренесеш мудрост за да биде роман. Сум чула дека се учело пишувањето, ама некако не ми се верува. Мислам да, може да има структура и форма на роман, ама дали секој роман има вдахновение? Како разликуваш добра од лоша книга? Ако не ми остане во главата со години, веројатно не била сензационална. А малку се такви, оти е тешко.

 

Поезија.
Емоцијата се пренесува преку ритмичност во стиховите во лимитирана форма. Поетот мора да допре до читателот преку изразена сентименталност.

Прозата пак не е лимитирана, може да се развлекува, изборот на зборови е послободен, нема ритмика.

 

Не е тешко на оној кој умее да се изрази, било проза или поезија. Пишаниот збор (треба да) настанува природно, без форсирање. Впрочем во тоа и е убавината. Не може секој да биде поет ни писател. И богат речник не значи и дарба за пишување.

 

Поезија. Вешто напишана поезија го има моето срце. Игри со зборови, многу метафора, емоција, двосмислено значење кое секој различно може да си го откопча... that's my shit.

Но, морам да кажам дека не го замислувам процесот на пишување како нешто тешко или лесно. Кога ќе се поврзеш со својата креативност и имаш инспирација, тоа само си доаѓа, душата ти го пее она за кое е створена. Одговарам чисто поради тоа што мене поезија многу повеќе ме воодушевува и допира.

 

Некако... двете ми имаат подеднаква тежина. А со помош на соодветна мотивација двете се подеднакво лесни.
Кога пишувам поезија, ритмичките стапки, римата и групирањето на стиховите ми доаѓаат природно и брзо.
Прозата, од друга страна, ја сакам бидејќи може да долови поголема слика.
Инспирација генерално ми доаѓа од негативни чувтва, немир или болка, така да не секогаш ја имам за да напишам нешто сериозно.

 

Точно е дека денес има многу работилници за креативно пишување. Според мене само некоја основа ќе се даде со тоа и толку. И точно е дека богат речник сам по себе не значи и дарба за пишување. Сум читала писмени автори, ама неталентирани, стерилно пишуваат. Секој жанр си има своја тежина. На 12 години читав македонски драми и тие не се лесни за пишување. Но, за добро дело талент мора да има било поезија, проза. Сум читала романи каде има само благ почеток, некој површен влез, заплетот е растегнат до степен да го нема и крајот нема никаква врска со почетокот, буквално како да искорнеш бор и даб и да ги накалемиш едно на друго.

 

Што и да пишуваме е тешко ако не знаеме да се изразиме, ако е знаеме кој конкретен збор да се употреби. Треба да се има голем речник за да може да се пишува проза и поезија, а притоа да биде интересно и примамливо.

Би избрала поезија, бидејќи во прозата имсм некако поголема слобода, во поезијата како да ми се поставени граници.

 

Poezija e potesko, proza moze sekoj, ama poezija treba da si inventiven

 

Ако не си талентиран и едуциран за пишување, и едното и другото е тешко.

 

Поезија е „ловење“ на вистински зборови во дадениот момент, борба за тоа да ги усогласиш внатрешните импресии со соодветните зборови, иако бара осмислување, отпосле, како постпродукција на мислите, проза е како да градиш катедрала, потребна е цела статика, мерење, и премерување, дејство, ликови, рамнотежа, почеток и крај. Роман дефинитивно е најтешка прозна форма за пишување. Ама најтешко, убедливо, е да напишеш книга што е возбудлива како роман, ама не е фикција.

 

Потполно се согласувам особено кога станува збор за нешто што ќе те одвои од толпата, роман по кој ќе се рече е ова е дело на Виктор, а не да се стопи со повеќето прозни дела напишани и извадени како до калап, колку само да се напише нешто.

А способноста за пишувањето нешто што ќе остане како уметност, како некое врвно дело е вроден талент, ама и да го имаш ако не го негуваш и развиваш е џабе, независно дали станува збор за пишување поезија или проза.

 

Ако си талентиран ќе нема да биде тешко ни едното ни другото.